Just'a Chess
Vlád’a Zíka
Roman'et'o por knab'o'j
El la ĉeĥ'a traduk'is Petr Tomaôovskë
Aranĝ'is: Frank'o Luin
© Traduk'o: Tomaôovskë 1990
© Re'tajp'o: Petr Tomaôovskë 2002
© Retuŝ'o de la titol'a paĝ'o: Pavel Tomaôovskë 2002
ISBN 91-7303-185-2
ink'o@omnibus.se
http://www.omnibus.se/ink'o
John, ni halt'os! Ni cert'e ne trov'os pli konven'a'n lok'o'n por bivak'ad'o. Ĉi tie est'as font'o kaj sufiĉ'e da akv'o.”
Vir'o proksim'um'e kvar'dek'jar'a, alt'a'statur'a kaj kun sun'brun'ig'it'a vizaĝ'o, sur'kresk'it'a de dens'a barb'o, parol'is tiel al jun'ul'o du'dek'jar'a, svelt'a kaj fort'a, kies muskol'a'j brak'o'j string'is gvid'rimen'o'j'n de jung'aĵ'o. Du ĉeval'o'j tir'is eg'a'n vetur'il'o'n, kovr'it'a'n de griz'a tuk'o sur ring'eg'o, evident'e pez'a'n kaj plen'e ŝarĝ'it'a'n.
”Kiel vi ordon'as, patr'o,” konsent'is la jun'ul'o. ”La lok'o est'as ver'e konven'a kaj ni esper'u, ke neni'e en la ĉirkaŭ'aĵ'o vag'ad'as indi'an'o'j.”
”Mi pens'as, ke ne, almenaŭ sur'voj'e ni ne trov'is eĉ spur'o'j'n de ili.”
La vetur'il'o halt'is sur freŝ'e verd'a herb'ej'o, kiu'n lim'ig'is de du flank'o'j amas'ig'it'a'j ŝton'eg'o'j, inter kiu'j gaj'e ŝpruc'is mal'varm'ig'a font'o. Sur ali'a'j du flank'o'j la herb'ej'o unu'iĝ'is iom'post'iom'e kun la dezert'o, nur mal'dens'e sur'kresk'it'a de mal'mol'a, flav'iĝ'int'a herb'o, brul'ig'it'a de la sun'o. La dezert'o tren'iĝ'is vid'e ne'ating'ebl'e al orient'o, ĉie sam'e sek'eg'a, mal'amik'a kaj murd'ant'a. Reg'is jam plen'a somer'o, antaŭ long'e sek'iĝ'is la mal'sek'ec'o de la printemp'a'j pluv'o'j kaj ve al tiu, kiu kuraĝ'us ir'i en la dezert'o'n ne'hav'ant'e sufiĉ'a'j'n proviz'o'j'n da akv'o.
La karavan'o de Joe Dickson — tiel nom'iĝ'is la pli aĝ'a vir'o — ĵus tra'ir'is tra ĝi kaj pro feliĉ'a hazard'o sen moral'a makul'o. La karavan'o renkont'iĝ'is nek kun rab'em'a'j indi'an'o'j nek kun la ankoraŭ pli mal'bon'a'j blank'a'j mal'util'ant'o'j de dezert'o, traf'is ĝi'n nek mal'san'o nek perd'o de best'o'j. Ili star'is nun ĉe la mont'pied'o de Sierra Nevad'a, la grand'eg'a mont'ar'o kre'ant'a mal'facil'e super'venk'ebl'a'n mal'help'aĵ'o'n en la plu'a voj'o, kiu cel'is al okcident'o ĝis Kalifornio.
Joe Dicksonon, kiel mil'o'j'n da ali'a'j, el'log'is el trankvil'a farm'o en Kentucky inform'o'j pri grand'eg'a'j trov'aĵ'o'j de or'o en Kalifornio. Neniel help'is la avert'o'j de prudent'a'j amik'o'j, eĉ ne help'is la pet'o'j de la edz'in'o. Dickson vend'is la tut'a'n posed'aĵ'o'n, li aĉet'is proviz'o'j'n de nutr'aĵ'o, arm'il'o'j, or'serĉ'ist'a'j il'ar'o'j kaj ek'vojaĝ'is. Dum'e ne plen'um'iĝ'is la antaŭ'dir'o'j pri pere'o, sed la plej mal'bon'a part'o de la vojaĝ'o ankoraŭ atend'is.
Tuj kiam la vetur'il'o halt'is, el'salt'is el ĝi knab'o proksim'um'e dek'du'jar'a, laŭ si'a aĝ'o tre alt'a'statur'a, kun karakteriz'a vizaĝ'o kaj kun saĝ'a'j, kuraĝ'a'j okul'o'j. Li est'is vest'it'a sam'e kiel la patr'o kaj la pli aĝ'a frat'o en led'a vest'o, la pantalon'tub'o'j trans'fal'is la bot'o'j'n kaj ĉirkaŭ la flank'o'j li hav'is lig'it'a bunt'a'n ŝultr'o'tuk'o'n. Larĝ'a ĉapel'o nur ne'cert'e sid'is sur la abund'a'j mal'hel'a'j bukl'o'j, post la zon'o bril'is ing'o de larĝ'a tranĉ'il'o kaj en la man'o la knab'o ten'is leĝer'a'n paf'il'o'n. Post li aper'is sub la tuk'o ebl'e kvar'dek'jar'a vir'in'o iom dik'a, kun bon'ul'a, zorg'o'plen'a aspekt'o. Ŝi turn'is si'n al la vetur'il'o kaj help'is de tie al knab'in'et'o ok'jar'a — al Magi'e — la plej jun'a famili'an'o.
”Pa'nj'o, mi soif'as kaj mal'sat'as,” aŭd'iĝ'is la mal'grand'a blond'har'ul'in'o.
”Tuj vi ricev'os trink'aĵ'o'n kaj manĝ'aĵ'o'n, nur iom'et'e hav'u pacienc'o'n,” trankvil'ig'is la et'ul'in'o'n la pa'nj'o, kaj kun help'o de la pli aĝ'a fil'o ŝi el'tir'is el la profund'aĵ'o de la vetur'il'o kest'o'n kun kuir'ist'bezon'aĵ'o'j. La patr'o mal'jung'is la ĉeval'o'j'n, sen'ig'is ili'n de la jung'il'ar'o kaj las'is ili'n, por ke ili ir'u paŝt'i si'n kun ambaŭ rajd'ĉeval'o'j, mal'sat'e jam paŝt'ant'a'j freŝ'a'n herb'o'n.
”Dick,” li ordon'is al la pli jun'a fil'o, ”prepar'u por la patr'in'o brul'material'o'n, ni star'ig'os kun John tend'o'n.”
Sen'vort'e ĉiu'j ek'labor'is kaj post moment'o flagr'is sub kaldron'et'o fajr'o. La patr'in'o ĵet'is en la akv'o'n pec'o'n de sek'ig'it'a viand'o kaj dum ĝi kuir'iĝ'is, ŝi dis'don'is al ĉiu'j tranĉ'aĵ'o'j'n de mal'mol'iĝ'int'a mal'freŝ'a pan'o. La vir'o'j fin'is la konstru'ad'o'n de la tend'o kaj la tut'a famili'o sid'iĝ'is ĉirkaŭ la fajr'o. Ili sent'is si'n bon'e, la abund'a trink'ad'o de mal'varm'a akv'o for'pel'is du'on'o'n de la lac'ec'o.
”Ĉu ni vetur'os ankoraŭ long'e?” demand'is la patr'in'o.
”Ne tiom, kiom ni vetur'is, sed la mont'ar'o est'os mal'facil'a problem'o.”
”Ĉu ĝis supr'e ni dev'as ir'i?” demand'is mir'e la knab'in'et'o.
”Ĝis supr'e!”
”Mi tim'as, ni re'ven'u prefer'e hejm'e'n,” ŝi ek'pet'is.
”Neni'o okaz'os, ni feliĉ'e fin'vetur'os!”
”Nur ke tio est'u ver'a!” rimark'is sen'ĝoj'e la patr'in'o.
La vesper'manĝ'o est'is pret'a, ĉiu'j kun apetit'o ek'manĝ'is la mal'mol'a'n viand'o'n. Post kelk'a'j moment'o'j ĝi mal'aper'is.
”Ĉu mi pov'as, patr'o, iom rigard'i en la ĉirkaŭ'aĵ'o de la kamp'ad'ej'o?” ek'pet'is Dick.
”Prefer'e ripoz'u.”
”Ebl'e mi sukces'os paf'mort'ig'i marmot'o'n, permes'u al mi, pa'ĉj'o.”
”Nu bon'e, sed ne mal'proksim'iĝ'u tro. Tuj kiam vesper'iĝ'os, re'ven'u al ni.”
Dick, kies okul'o'j ek'ĝoj'is, kapt'is la paf'il'o'n kaj mal'aper'is inter la ŝton'eg'o'j.
”Vi ne dev'us est'i las'int'a li'n for'ir'i,” riproĉ'is la patr'in'o.
”Ne tim'u, Dick sci'as zorg'i pri si mem kaj se li hav'as paf'il'o'n en la man'o, li pov'as star'ig'i si'n eĉ kontraŭ urs'o.
Li paf'as sam'e bon'e kiel mi.”
La patr'in'o ek'silent'is kaj ĉirkaŭ la fajr'o ek'reg'is silent'o. Ĉiu interes'iĝ'is pri propr'a'j pens'o'j kaj et'a Magi'e — lac'a, est'is mal'rapid'e ek'dorm'ant'a. Stamf'ad'o de ĉeval'o distr'is ĉiu'j'n el la trankvil'o. Dickson kaj John kapt'is la paf'il'o'j'n — si'n'gard'em'o en dezert'o est'as neniam sufiĉ'a — kaj observ'is koncentr'it'e rajd'ist'o'n proksim'iĝ'ant'a sur griz'makul'a ĉeval'o. La polv'o'kovr'it'a rajd'ant'o ŝajn'e apenaŭ sid'is pro lac'iĝ'o sur sel'o kaj al'rajd'int'e al la kamp'ad'ej'o li de'sel'iĝ'is mal'rapid'e ter'e'n.
”Akv'o'n,” li flustr'is, ”akv'o'n!”
La si'n'gard'em'o tuj mal'aper'is kaj Dickson don'is uj'o'n al la buŝ'o de la deprim'it'a vir'o. Li trink'is ebl'e kun tro'a glut'ec'o kaj silent'e li dir'is: ”Mi dank'as.” La mal'varm'a trink'aĵ'o vid'ebl'e util'is al li, li re'konsci'iĝ'is rapid'e. La nigr'a'j'n (al la patr'in'o Dickson ŝajn'is, ke iom pik'em'a'j'n) okul'o'j'n li fiks'is al la ĉe'est'ant'o'j, rigard'is ili'n si'n'sekv'e (de'nov'e al la patr'in'o ŝajn'is, ke en la rigard'o est'as kaŝ'it'a mal'sincer'ec'o kaj sen'kompat'ec'o, sed ŝi for'pel'is tuj suspekt'o'n) kaj post'e li ek'parol'is: ”Mi dank'as al vi, ge'amik'o'j, kaj mi dank'as al la hazard'o, kiu permes'is al mi ating'i font'o'n. Mi'a sak'o kun akv'o krev'is en la dezert'o kaj mort'o proksim'iĝ'is al mi tre proksim'e. Mi est'as Jack Steward, ŝtat'a mesaĝ'ist'o kaj mi port'as grav'a'n grav'a'n inform'o'n ĝis la redut'o de Griz'a Urs'o. Tial mi nur ripoz'os kaj tuj mi de'nov'e for'galop'os.
Ĉu vi permes'os, ke mi rest'u en vi'a kompani'o?”
”Cert'e, fremd'ul'o, ĉi tie est'as sufiĉ'e da akv'o kaj herb'o por vi kaj ankaŭ por vi'a ĉeval'o,” serioz'e proklam'is la mal'jun'a Dickson.
”Kie'n cel'as vi?” demand'is la fremd'ul'o post moment'o.
”Kalifornion.”
”Ĉu por or'o?”
”Jes, ni vol'as riĉ'iĝ'i.”
”Ĉu vi pens'as, ke vi sukces'os?” demand'is rid'ant'e Steward.
”Ni sci'as labor'i.”
”Mi kred'as al vi, sed kiam oni min'as or'o'n, valid'as plej mult'e la proverb'o, ke mon'o mon'o'n nask'as. La komenc'o kost'as mult'e da mon'o kaj kiu ne hav'as ĝi'n, tiu mal'sukces'os.” La fremd'ul'o parol'is trankvil'e kaj indiferent'e, neni'u eĉ pens'is, ke li intenc'as cert'a'n cel'o'n. Tial Dickson, tut'e forges'ant'e si'n'gard'em'o'n, ek'parol'is.
”Dank’al di'o, ni hav'as sufiĉ'e da mon'o por la komenc'o, mi bon'e vend'is farm'o'n, ni ne bezon'as tim'i mal'sukces'o'n.”
”Ĉu la mon'o'n vi kun'vetur'ig'as?” demand'is Steward de'nov'e sen vid'ebl'a interes'o.
”Jes, ĝi est'as kaŝ'it'a en kest'o sur la fund'o de la vetur'il'o,” bon'ul'e rakont'is la eks'farm'ist'o ne'antaŭ'sent'ant'e, ke li sub'skrib'as si'a'n mort'verdikt'o'n.
”Do mi ver'e ne dub'as pri la sukces'o de vi'a karavan'o.
Nur atent'u la ruĝ'a'j'n hund'o'j'n, la indi'an'o'j'n, kiu'j sopir'as je blank'a'j skalp'o'j kiel diabl'o'j. Nu, mi ripoz'is, mi de'nov'e rajd'os, la dev'o vok'as. Mult'e da feliĉ'o kaj riĉ'a'n or'trov'ej'o'n.” Li adiaŭ'is prem'ant'e al ĉiu la man'o'n. Ili akompan'is li'n ĝis la ĉeval'o, konfid'ant'a'j kaj sen arm'il'o'j. Nur la patr'in'o kun Magi'e rest'is ĉe la fajr'o.
La fremd'ul'o en'sel'iĝ'is kaj klin'is si'n, por ke li ŝajn'e al'ĝust'ig'u la long'ec'o'n de la pied'ing'o. Dum'e li el'tir'is ripet'paf'il'o'n kaj antaŭ ol iu konsci'iĝ'is, tondr'o'bru'is tra la aer'o du ek'paf'o'j.
”Mi'a Jesuo,” kri'is Dickson fal'ant'e kun tra'paf'it'a kap'o.
”Paĉ-,” ne fin'is John, paf'it'a sam'e preciz'e.
”Di'o mi'a, kio'n ni far'is al vi?!” mal'esper'e ek'kri'is la patr'in'o kaj ŝi'a ek'kri'o re'son'is per terur'a eĥ'o de la ŝton'oz'a'j mur'eg'o'j. Magi'e dolor'e ek'plor'singult'is, sed la kanajl'o est'is neniel kor'tuŝ'it'a.
”Neni'o'n, sed vi hav'as mon'o'n,” li respond'is cinik'e kaj vid'int'e, ke ŝi klopod'as man'ating'i paf'il'o'n, li paf'is la tri'a'n foj'o'n.
”Di'o pun'os vi'n!” ŝi ek'ĝem'is fal'ant'e sen'konsci'e ter'e'n.
Magi'e fal'eg'is al ŝi kaj vok'is ŝi'n per la plej dolĉ'a'j nom'o'j; van'e, la patr'in'o ne aŭd'iĝ'is. La rab'ist'o kaj murd'ist'o ne zorg'is pri la knab'in'et'o, ŝi ne est'is danĝer'a por li, tial li ankaŭ ne murd'is ŝi'n. ”Ŝi mort'os cert'e mez'e de la dezert'o.” Mal'rapid'e, kun rid'o memor'ig'ant'a rid'o'n de diabl'o, li ven'is al la vetur'il'o kaj el'ĵet'is ĝi'a'n en'hav'o'n. Daŭr'is moment'o'n antaŭ ol li penetr'is ĝis la kest'o kun la mon'o kaj mal'sat'e li kapt'is ĝi'n. Fajf'ant'e li re'paŝ'is al la ĉeval'o sen rigard'i la kadavr'o'j'n de la kompat'ind'a'j viktim'o'j kaj la plor'ant'a'n knab'in'et'o'n. Li el'ŝut'is la en'hav'o'n de la kest'et'o en sak'o'n, fiks'it'a al la sel'o, kaj tut'e kontent'a kun la hodiaŭ'a rab'o li ek'rajd'is en la dezert'o'n, kie'n jam antaŭ'e dis'kur'is la ĉeval'o'j de la murd'it'o'j, terur'it'a'j pro la paf'o'j.
Post moment'o li mal'aper'is en dens'iĝ'ant'a krepusk'o. Li for'kur'is kun la rab'aĵ'o konvink'it'a, ke neni'u iam pun'os li'a'n aĉ'a'n krim'o'n, en tromp'a konjekt'o, ke ebl'as tut'e eskap'i al pun'o.
Magi'e sol'iĝ'is konstant'e plor'ant'e. Tim'o atak'is ŝi'n de ĉiu'j flank'o'j. Ŝi ek'trem'is pro terur'o kaj vok'ant'e mal'esper'e ”pa'nj'o, pa'nj'o” ŝi kares'e prem'iĝ'is al la sen'mov'a korp'o de la pa'nj'o.
”Kie est'as Dick?” ŝi ek'pens'is. ”Se ĉi tie est'us Dick!
Dick, Dick!” ŝi komenc'is mal'esper'e vok'i en la mal'lum'o'n. Ŝi atend'is; neni'u aŭd'iĝ'is, ŝi vok'is do de'nov'e ankoraŭ pli mal'esper'e. ”Dick, Diiick!” Fin'e aŭd'iĝ'is mal'laŭt'a respond'o.
”Mi jam ir'as, Magi'e, mi jam ir'as!”
Du'on'o de la mal'ĝoj'o kaj tim'o for'kur'is el la anim'o de la knab'in'o, ŝi ja ne plu est'is sol'a. Dick protekt'os ŝi'n, Dick plor'os kun ŝi.
La knab'o tre mal'proksim'iĝ'is de la kamp'ad'ej'o, sond'ant'e pri ia pred'o por la mal'pacienc'a paf'il'o. Li forges'is tut'e pri temp'o kaj re'ven'o. Li vol'is re'ven'i kun ĉas'akir'aĵ'o, tial li atent'e observ'is la region'o'n forges'ant'e ĉio'n ceter'a'n. La bru'eg'o de la ek'paf'o'j murd'ant'a'j li'a'j'n kar'a'j'n re'ven'ig'is li'n en real'ec'o'n. Kio okaz'is en la bivak'o, ke aŭd'iĝ'as paf'ad'o? Nek pa'ĉj'o nek John paf'is, tio ne est'is son'o de ili'a'j paf'il'o'j. Indi'an'o'j! li ek'pens'is kaj galop'e li est'is re'ven'ant'a al la bivak'o. Sed rapid'ant'e li perd'is la direkt'o'n, kaj ĉar jam vesper'iĝ'is, van'e li klopod'is trov'i la voj'o'n kaj fin'e li vok'is. Neni'u respond'is. Fin'fin'e li iom aŭd'is la voĉ'et'o'n de Magi'e. Li tut'e ek'ĝoj'is kaj respond'ant'e li kur'is al la voĉ'o. Li en'kur'eg'is la bivak'o'n, sed la bild'o, kiu montr'iĝ'is al li en la bril'o de la esting'iĝ'ant'a fajr'o halt'ig'is li'n kaj ŝanĝ'is li'n por moment'o en glaci'a'n ŝton'o'n.
”Kio okaz'is?” li el'buŝ'ig'is post moment'o, dum varm'eg'a'j larm'o'j flu'is mal'supr'e'n sur li'a'j vang'o'j.
”Al'vetur'is mal'bon'a hom'o, tre mal'bon'a, li parol'is kun pa'ĉj'o kaj kun pa'nj'o, post'e li mort'ig'is ĉiu'j'n kaj pren'is i'o'n el la vetur'il'o. Li for'vetur'is tie'n, kaj Dick, ĉu li ne re'ven'os plu? Mi tiel tim'as!”
Dick por kelk'a'j moment'o'j mal'esper'iĝ'is. Li sink'is sam'e kiel antaŭ'e Magi'e, li vok'is pa'ĉj'o'n kaj pa'nj'o'n, li plor'is ĉe la korp'o de frat'o. Sed mal'ĝoj'o ced'is mal'rapid'e al ali'a sent'o. Dick ne sci'is, ke ĉiu'moment'e li mal'jun'iĝ'as, ke venĝ'o'vok'ad'o ŝanĝ'as knab'o'n en vir'o'n. Nask'iĝ'is en li la konsci'o, ke li dev'as trov'i la murd'ist'o'n, ke li dev'as kapt'i li'n kaj venĝ'i si'n, cent'obl'e venĝ'i la patr'o'n, la patr'in'o'n kaj la frat'o'n.
”Dick, kio okaz'os kun ni, ni est'as sol'a'j!” distr'is li'n la frat'in'o.
”Ne tim'u,” li trankvil'ig'is ŝi'n, ”mi est'as kun vi, neni'o okaz'os al ni. Ni en'ter'ig'os ni'a'j'n kar'a'j'n,” la voĉ'o de la knab'o romp'iĝ'is, ”kaj post'e ni sol'a'j ir'os plu'e'n. Ni serĉ'os la murd'ist'o'n, kiu pren'is ĉiom de ni, ni dev'as trov'i li'n.”
”Ĉu li re'ven'os?” de'nov'e terur'it'e demand'is la knab'in'o.
”Ho, se li re'ven'us, mi montr'us al li! Sed ne tim'u, li ne re'ven'os, ni trov'os li'n. Kiel li aspekt'is?” li demand'is subit'e.
”Mi eĉ ne sci'as, sci'u, mi ĉio'n forges'is.”
”Vi dev'as re'memor'i.”
”Atend'u, li est'is alt'a kiel ni'a kompat'ind'a pa'ĉj'o, li hav'is nigr'a'j'n har'o'j'n kaj okul'o'j'n.”
”Ĉu neni'o apart'a est'is sur li?” li insist'is.
”Ne, sed ja. Sur la supr'a lip'o li hav'is profund'a'n cikatr'o'n,” re'memor'is la knab'in'et'o.
”Ĉu neni'o'n ali'a'n?” sopir'eg'e li demand'is.
”Neni'o'n pli'a'n.”
”Domaĝ'e. Kia'n ĉeval'o'n li hav'is?”
”Griz'blank'a'n, griz'makul'a'n. Kaj mi ankaŭ re'memor'as; sur la paf'il'o li hav'is arĝent'a'n garn'aĵ'o'n.”
La knab'o iom silent'is, kvazaŭ li vol'us profund'e en'cerb'ig'i la rakont'o'n de la frat'in'o. Magi'e dum'e de'nov'e dolor'e ek'plor'is.
”Ne plor'u plu, ni help'os per tio nek pa'ĉj'o'n nek pa'nj'o'n nek frat'o'n. Mi dev'as pri'pens'i pri manier'o, kiel plej bon'e ating'i la murd'ist'o'n. Sed mi ne pov'as persekut'i li'n kun vi. Kiel ni far'os tio'n? Ne grav'as, kiam mi ating'os li'n, sed mi ating'os li'n, kaj post'e, post'e . . .” la okul'o'j de la knab'o ek'brul'is pro just'a koler'o. ”Dorm'u nun, fratinjo, mi gard'os vi'n kaj la mort'int'o'j'n.”
”Mi ne dorm'os,” defend'is si'n Magi'e, sed lac'iĝ'o venk'as eĉ dolor'o'n. La okul'et'o'j ferm'iĝ'is kaj la knab'in'et'o ek'dorm'is. Dick rest'is sol'a en la mez'o de la nokt'o, klar'e brul'ant'a per mil'o'j da stel'o'j super la scen'ej'o de la tragedi'o. Li ne sent'is tim'o'n, nur du'obl'iĝ'is li'a dolor'o, kiu'n li mild'ig'is ne'vol'ant'e pli'grand'ig'i la dolor'o'n de la frat'in'o.
Kiel mult'o ŝanĝ'iĝ'is dum kelk'a'j hor'o'j! Ankoraŭ maten'e ĉiu'j vojaĝ'is plen'a'j de fort'o, kred'o al sukces'o, al riĉ'ec'o, al feliĉ'a viv'o kaj vesper'e rest'is nur li kun Magi'e, for'las'it'a'j, turment'it'a'j pro la perd'o de si'a'j kar'a'j, star'ant'e sol'a'j kontraŭ la mal'bon'a viv'o.
Ie inter la ŝton'eg'o'j aŭd'iĝ'is hurl'ad'o de kojot'o. Ali'a respond'is al ĝi mal'proksim'e. Dick kun'prem'is pli fort'e la paf'il'o'n kaj koncentr'it'e aŭskult'is en la mal'lum'o. Du'obl'a respond'ec'o kuŝ'is sur li'a'j mal'fort'a'j ŝultr'o'j: defend'i la mal'grand'a'n Magi'o'n kaj ating'i la murd'ist'o'n. ”Mi pov'os tio'n!” li refut'is la dub'o'j'n, ĝerm'ant'a'j en anim'o. ”Mi pov'os aŭ fal'os!”
La disk'o de la sun'o, el'ir'ant'a super la horizont'o, ating'is Dickon jam plen'e labor'ant'a. Li fos'is grand'a'n tomb'o'n por la viktim'o'j de la murd'ist'o. Tio est'is mal'facil'a labor'o en la mal'mol'a ter'o, sed la knab'o ne sent'is lac'iĝ'o'n, li ja prepar'is la last'a'n lit'o'n al la plej kar'a'j. Preskaŭ tag'mez'e, en plen'a sun'bril'o, li fin'is la mal'ĝoj'a'n labor'o'n, dum kiu Magi'e ne ĉes'is plor'i. Pen'e li kuŝ'ig'is la korp'o'j'n en la tomb'o'n kaj sur'genu'int'e kun la knab'in'o sur ĝi'a rand'o li preĝ'is varm'eg'a'n preĝ'o'n.
”Dorm'u trankvil'e, pa'ĉj'o kaj pa'nj'o kaj frat'o. Mi promes'as al vi, ke mi zorg'os pri Magi'e kaj ke mi trov'os vi'a'n murd'ist'o'n. Li ne sav'os si'n, eĉ se mi dev'us persekut'i li'n la tut'a'n viv'o'n. Adiaŭ!”
Super'reg'ant'e plor'o'n li sur'ŝut'is la tomb'o'n kaj dum moment'o li star'is ĉe ĝi, ĉirkaŭ'brak'um'ant'e la kap'et'o'n de la frat'in'o. Ĉeval'hen'ad'o kaŭz'is, ke li turn'is si'n rapid'e kapt'ant'e paf'il'o'n, kiu konstant'e kuŝ'is ĉe'man'e. Unu el la rajd'ĉeval'o'j, fuĝ'int'a nokt'e en la dezert'o'n, re'ven'is. La ceter'a'j rest'is en la dezert'o, ili ebl'e iĝ'is viktim'o'j de la nokt'a'j kojot'o'j. Dick tuj sent'is si'n pli bon'e. Li ne dev'os vojaĝ'i kun Magi'e pied'e al la plej proksim'a hom'a loĝ'ej'o, la vojaĝ'o ne daŭr'os tiel long'e. Kiam li trov'os bon'a'j'n hom'o'j'n, kiu'j zorg'os pri la frat'in'o, li re'ven'os, por ke li serĉ'u la murd'ist'o'n.
Li met'is sur la ĉeval'o'n proviz'o'j'n el la vetur'il'o, li plen'ig'is fel'sak'o'n per akv'o, li sur'ŝultr'ig'is la paf'il'o'n, mal'antaŭ la zon'o'n li en'ŝov'is du pistol'o'j'n, kiu'j est'is por li tro pez'a'j, kaj fin'e li halt'is ĉe la freŝ'a tomb'o kovr'it'a de amas'o da ŝton'o'j.
”Ankoraŭ unu'foj'e, dorm'u trankvil'e! Ni ne forges'os vi'n!” li vok'is kaj jam ek'rajd'is al la mont'ar'o. Ni'a Dick est'is cert'e kuraĝ'a knab'o, se li ne perd'is la kuraĝ'o'n en la mez'o de la sen'lim'a dezert'o, minac'ant'a per krut'aĵ'o'j de ŝton'eg'o'j kaj per sun'bril'eg'o, per tomahaŭko de insid'a indi'an'o, per verd'a'j okul'o'j de mont'ar'a leon'o kaj per cent'spec'a ali'a danĝer'o. Li simpl'e ne pens'is pri la danĝer'o, sed nur pri la dev'o defend'i la mal'grand'a'n frat'in'o'n. Sur la mal'larĝ'a mont'ar'a voj'o la ĉeval'o supr'e'n'ir'is gvid'at'a atent'e de la knab'o. La sun'o ne'el'ten'ebl'e bril'eg'is lac'ig'ant'e ĉi'a'n mov'ad'o'n de viv'o. La dezert'o mal'amik'e silent'is, indign'it'a pro la kuraĝ'o de la hom'a'j verm'et'o'j penetr'ant'a'j en ĝi'a'n sin'o'n. Ankaŭ ambaŭ infan'o'j silent'is kaj la ĉeval'o eĉ ne hen'is, tut'e okup'it'a de la pen'eg'ad'o sur la abrupt'a dekliv'o.
Ebl'e du hor'o'j'n ili ascend'is, kiam font'et'o halt'ig'is ili'n.
Ĉiu'j tri trink'is glut'eg'e kaj Dick vol'is ĵus de'pren'i la jung'il'ar'o'n, kiam tra la aer'o ek'son'is sibl'ad'o kaj plum'ig'it'a indi'an'a sag'o traf'is en la ŝton'eg'o'n super la kap'o de Dick.
Ne'hezit'ant'e li ek'kapt'is la ĉeval'o'n je la brid'o kaj ŝov'is ĝi'n post rand'o'n de la rok'o, super'ant'a la font'o'n. Li rapid'e puŝ'is tie'n ankaŭ Magi'o'n kaj post'e kapt'int'e paf'il'o'n li rigard'is atent'e en la direkt'o'n, de kie al'flug'is la sag'o.
Inter la ŝton'eg'o'j ek'vibr'is plum'o'j de bunt'a indi'an'a diadem'o kaj ne'perd'ant'e temp'o'n per cel'ad'o Dick ek'paf'is. Aŭd'iĝ'is ek'kri'o, korp'o de ruĝ'a batal'ant'o ĵet'iĝ'is aer'e'n, por ke ĝi tuj pez'e fal'u ter'e'n.
”Mi traf'is li'n,” dir'is la knab'o kontent'e, sed la kaŝ'ej'o'n li ne for'las'is, ĉar li ne sci'is, ĉu la indi'an'o est'as sol'a. Nur post moment'o li met'is ĉapel'o'n sur la paf'tub'o'n de la paf'il'o kaj el'ŝov'is ĝi'n super la ŝton'eg'o. Nov'a sag'o ne al'flug'is, en la proksim'ec'o ne est'is mal'amik'o'j.
”Ni pov'as rajd'i plu'e'n kaj ni dev'as rapid'i. Kie est'as unu indi'an'o, tie est'as cert'e pli mult'a'j, kaj ju pli mal'proksim'e ni est'os de ili, des pli bon'e.”
Ili ascend'is nun pli rapid'e, sed baldaŭ la pad'o tiel krut'iĝ'is, ke ne ebl'is rajd'i aliel ol paŝ'ant'e. Dick sen'ĉes'e zorg'em'e re'rigard'is, esplor'serĉ'ant'e ebl'a'n mal'amik'o'n kaj ĉe unu re'rigard'o li pal'iĝ'is. Li ek'vid'is band'o'n de proksim'um'e tri'dek ruĝ'ul'o'j, rajd'ant'a'j en ili'a spur'o. Li pal'iĝ'is, sed ne perd'is la prudent'o'n. Li rigard'is supr'e'n kaj vid'is, ke li ne pov'as sav'i si'n. Sed tuj li pens'is, ke la pad'o ne permes'os amas'a'n atak'o'n de la indi'an'o'j, kiu'j pov'as rajd'i nur si'n'sekv'e.
”Magi'e, indi'an'o'j rajd'as post ni kaj ili est'as ebl'e sur milit'a voj'o. Ni venk'os, vi ek'vid'os! Ĉu vi tim'as?”
”Ne, mi ne tim'as, kiam mi est'as kun vi,” la knab'in'et'o prov'is est'i hero'a, sed ŝi'a voĉ'o tre trem'is.
”Jen est'os konven'a lok'o por defend'o,” decid'iĝ'is la mal'grand'a hero'o, ek'vid'int'e en la pad'kurb'iĝ'o kelk'a'j'n amas'ig'it'a'j'n ŝton'eg'o'j'n kre'ant'a'j'n natur'a'n fortik'aĵ'o'n.
Ili kaŝ'is si'n tie ankaŭ kun la ĉeval'o kaj Dick prepar'is si'n al batal'o. Li hav'is sufiĉ'e da paf'aĵ'o kaj li kred'is firm'e, ke li halt'ig'os la indi'an'o'j'n. Kaj se li ne halt'ig'os ili'n, post'e li mort'os kun Magi'e kiel hero'o.
La indi'an'o'j rapid'e proksim'iĝ'is.
Ili aparten'is al trib'o de rab'em'a'j sioŭksoj, ĉiam mal'amik'e kondut'ant'a'j al blank'ul'o'j, ĉiam avid'a'j je rab'aĵ'o'j kaj nov'a'j skalp'o'j. De maten'e ili post'sekv'is la post'sign'o'n de la ĉeval'o de Dick kaj sol'iĝ'int'a rajd'ant'o ŝajn'is por ili facil'a pred'o. Tro facil'a, tial ili el'send'is post li nur unu sol'a'n spion'o'n, kiu fin'is per paf'o de la paf'il'o de Dick. La ceter'a'j rajd'is mal'rapid'e post li kaj ili far'iĝ'is furioz'a'j trov'int'e la mal'varm'iĝ'int'a'n kadavr'o'n de la spion'o. Ili rapid'ig'is la rajd'ad'o'n kaj baldaŭ per akr'e'vid'a'j okul'o'j ili vid'is, ke ili'a rival'o est'as nur knab'o. Ili ek'ĝoj'is cert'a'j pro sukces'o kaj kun mal'ŝat'o ili kondamn'is la batal'int'o'n, kiu las'is mort'ig'i si'n de blank'a hund'id'o. La proksim'a est'ont'ec'o konvink'is ili'n, ke la hund'id'o hav'as jam bon'e el'kresk'it'a'j'n dent'o'j'n.
Dick est'is konvink'it'a, ke la indi'an'o'j ne intenc'as al li amik'ec'o'n, la sag'o ja, el'paf'it'a de la spion'o, parol'is per klar'a lingv'o. Tial, tuj kiam la indi'an'o'j ven'is al paf'distanc'o, ek'parol'is la paf'il'o de la knab'o kaj la indi'an'o rajd'ant'a frunt'e, dis'ĵet'int'e la man'o'j'n, fal'is de la sel'o. Ankaŭ la du'a ek'paf'o ne mal'traf'is la cel'o'n kaj du mort'int'a'j aŭ grav'e vund'it'a'j batal'ant'o'j sufiĉ'is, por ke la ceter'a'j tre rapid'e for'ir'u de paf'distanc'o de la ne'erar'em'a paf'ist'o, al kiu dum'e ili pov'is neniel mal'util'i.
Dick observ'is ĝoj'e la re'tir'iĝ'o'n kaj li'a kor'o bat'eg'is pro febr'o de la provizor'a venk'o. La ruĝ'ul'o'j inter'konsil'iĝ'is, grup'iĝ'int'e ĉirkaŭ la batal'ant'o kun la plej bunt'a plum'a ornam'aĵ'o, ĉirkaŭ la estr'o, kiu apog'is si'n al antikv'a fusil'o, la sol'a en la tut'a ar'o. Li est'is ekscit'it'a pro la mal'sukces'o kaj forges'ant'e indi'an'a'n prudent'o'n kaj trankvil'o'n, sving'is sovaĝ'e per la liber'a man'o.
”Ĉu mi'a'j ruĝ'a'j frat'o'j est'as fetor'a'j skunk'o'j, ke ili re'tir'iĝ'as antaŭ infan'o sen nom'o? Ĉu ili'a'j kor'o'j sink'is ĝis ĉeval'huf'o'j? Ek! Ni kapt'os la grat'at'a'n hund'id'o'n kaj prepar'os al ĝi tortur'o'j'n, pri kiu'j ankoraŭ neni'u sonĝ'is.”
”Estr'o Long'a Tranĉ'il'o hav'as kuraĝ'a'n kor'o'n,” aŭd'iĝ'is unu el pli aĝ'a'j batal'ant'o'j, ”sed ĉiu, kiu prov'os rajd'i sur la pad'o, est'os traf'it'a de kugl'o de la knab'o, kiu'n Grand'a Spirit'o puŝ'fal'ig'u per fulm'o!”
”Ĉu ni do for'kur'u antaŭ li, Blank'a Urs'o? Ĉu tri'dek batal'ant'o'j antaŭ unu infan'o?”
”Ne, ni inter'trakt'os kun li.”
”Inter'trakt'i kun blank'a infan'o, mi hont'as,” ek'sibl'is la estr'o.
”Nur ŝajn'e, artifik'o est'as foj'e pli bon'a ol blind'a kuraĝ'o. Part'o de la batal'ant'o'j proksim'iĝ'os dum'e pied'e al la ŝton'eg'o'j ĝis li kaj —”
”Mi konsent'as!” rid'et'is la estr'o diabl'e kaj jam unu el la ruĝ'ul'o'j sving'ant'e per pec'o de mal'pur'a ŝtof'o proksim'iĝ'is al la fortik'aĵ'o de Dick. La knab'o ne ek'paf'is, sed ne dediĉ'is al la send'it'o atent'em'o'n. Li antaŭ'sent'is insid'o'n, ne pov'ant'e kompren'i, ke la ruĝ'ul'o'j ver'e vol'us inter'trakt'i kun unu sol'a rival'o, kaj mal'trankvil'o obsed'is li'n. Se la ruĝ'ul'o'j ven'os sur la ŝton'eg'o'j'n . . . post'e Dick kun bedaŭr'o rigard'is Magi'o'n, kiu terur'it'a prem'is si'n al ŝton'eg'o. ”Ni mort'os ambaŭ kiel hero'o'j,” decid'iĝ'is Dick, ”ni ne makul'ig'os memor'o'n de la ge'patr'o'j per poltron'ec'o.”
Tuj kiam la send'it'o proksim'iĝ'is ĝis paf'distanc'o, Dick vok'is laŭt'e: ”Halt'u!”
”Jun'a blank'a frat'o ne paf'i,” cert'ig'is sekur'ec'o'n por si la indi'an'o per la terur'a angl'a lingv'o. ”Ni ven'as kiel amik'o'j.”
”Tial vi vol'is murd'i mi'n insid'e, mal'pur'a mensog'ul'o.”
”Ni sci'as pri neni'o! Mal'e, ni vol'as sav'i vi'n, ĉar en la mont'ar'o vi cert'e mort'os. Ni konduk'os vi'n ĝis ni'a vilaĝ'o.”
”Silent'u kaj ne mensog'u. Vi tim'as, poltron'ul'o'j, ar'o da hund'o'j, unu knab'o'n kaj vi vol'as kapt'i li'n per artifik'o.
Tuj re'ven'u aŭ mi komenc'os paf'i!” Dick mem mir'is pri la brusk'ec'o de si'a voĉ'o.
”Se vi ne obe'os, vi mort'os en terur'a manier'o!” minac'is la send'it'o.
”Ne minac'u, mi ne tim'as ulul'ant'a'j'n kojot'o'j'n. Mi est'as nur knab'o, sed mi venk'os vi'n ĉiu'j'n,” vok'is Dick kaj sam'temp'e li komenc'is paf'i trans la kap'o de la send'it'o en grup'et'o'n de indi'an'o'j, kiu'j mal'zorg'em'e al'proksim'iĝ'is al paf'distanc'o. Kelk'a'j kun ek'kri'o'j fal'is, la ceter'a'j re'tir'iĝ'is, sed Dickon la venk'o ne ĝoj'ig'is. Li rimark'is, ke nur mal'pli'mult'o da sioŭksoj rest'is sur la pad'o, la ceter'a'j jam cert'e kaŝ'ramp'as inter la ŝton'eg'o'j, ili ŝtel'ir'as tiel kaŝ'e kaj si'n'gard'e, ke li ne pov'as traf'i ili'n per paf'ad'o kaj se la indi'an'o'j ven'os ĝis ili, li ne pov'os spit'i al super'fort'o. Li ne sav'os si'n, sed li batal'os. Zorg'em'e li re'ŝarg'is la paf'il'o'j'n kaj prepar'is ankaŭ ambaŭ pistol'o'j'n, tio est'as apog'is ili'n al ŝton'o, por ke li pov'u paf'i kun apog'o, ĉar li ne pov'is reg'i la pistol'o'j'n per la mal'fort'a'j man'o'j.
”Ne tim'u, Magi'e,” li kviet'ig'is la frat'in'et'o'n, ”ili neni'o'n far'os al ni, ili mem tim'as ni'n.”
”Mi ne tim'as,” ŝi prov'is rid'et'i, ”kaj se ili venk'us ni'n, ni ven'us en ĉiel'o'n al pa'ĉj'o kaj pa'nj'o, ĉu ne?”
”Cert'e,” li prav'ig'is mal'laŭt'e kaj rapid'e li re'turn'is si'n, por ke la et'ul'in'o ne vid'u la larm'o'j'n en li'a'j okul'o'j.
Por Dick komenc'iĝ'is moment'o'j de maksimum'a streĉ'o. Ĉirkaŭ'e reg'is la plen'a varm'eg'o de la ard'a somer'a tag'o sed frost'o kur'is sur li'a dors'o. Li ne vid'is la mal'amik'o'n, li ne aŭd'is ĝi'n, kvankam ĉiu'n atent'em'o'n de nerv'o'j li en'met'is en la orel'o'j'n, nur li antaŭ'sent'is ĝi'n. Li desegn'is por si en la anim'o figur'o'j'n de la ruĝ'ul'o'j glit'ant'a'j inter la ŝton'eg'o'j, al'proksim'iĝ'ant'a'j ja mal'rapid'e, sed kun ne'halt'ig'ebl'a regul'ec'o, li atend'is, ke jam el'salt'os la tut'a band'o kun sovaĝ'a kri'ad'o. Li sci'is, ke tio est'os la fin'o de ĉiu'j fin'o'j kaj li tamen preskaŭ dezir'is, ke ili jam ven'u, ĉar atend'ad'o est'is sam'e terur'a kiel mort'o mem.
Subit'e li ek'aŭd'is grinc'ad'o'n de ŝton'et'o, sam'temp'e la ĉeval'o ek'hen'is, ĵus aŭd'iĝ'is milit'a kri'o kaj proksim'um'e dek kvin ruĝ'ul'o'j el'salt'is sen'per'e antaŭ la kaŝ'ej'o de Dick.
Ne'cel'ant'e li komenc'is paf'i, du aŭ tri fal'is, sed la ceter'a'j jam trov'iĝ'is sur la supr'o de la ŝton'eg'o'j, serv'ant'a'j al la ge'knab'o'j kiel kaŝ'ej'o. Li halt'ig'is ili'n ankoraŭ por moment'o per ek'paf'o'j de la pistol'o'j, kiu'j ne hav'is efik'o'n, ĉar li ne pov'is reg'i la pez'a'j'n arm'il'o'j'n kaj post'e kapt'int'e la paf'il'o'n je paf'tub'o li star'ig'is si'n antaŭ Magi'e, por ke li protekt'u ŝi'n per la propr'a korp'o ĝis la last'a spir'o.
”Fin'o, fin'o,” flug'is tra li'a kap'o, ”mi venĝ'os nek la ge'patr'o'j'n nek la frat'o'n, mi mort'os kun Magi'e.” Li observ'is, kiel unu el la ruĝ'ul'o'j, ul'o de eg'a statur'o, prepar'iĝ'as por ĵet'i al li tomahaŭkon kaj sen'vol'e sen'sci'e Dick ferm'is la okul'o'j'n. ”Di'o est'u al mi favor'plen'a,” li flustr'is.
La ruĝ'ul'o plezur'ĝu'ant'e la tortur'o'j'n de la knab'o atend'is kun la mort'ig'ant'a bat'o. Ĉiam li lev'is kaj de'nov'e mal'lev'is la milit'a'n hak'il'o'n, kiam li fin'e ek'sving'is, sed ne ĵet'is.
De ie el la alt'aĵ'o ek'bru'is paf'o, la ruĝ'ul'o fal'is kvazaŭ sub'hak'it'a kaj antaŭ ol la ceter'a'j re'konsci'iĝ'is, nov'a'j kugl'o'j sem'is inter ili pere'o'n. Unu sol'a el ili ĵet'is si'n al la ge'knab'o'j, dum la ceter'a'j klopod'is fuĝ'i, vok'ant'e sovaĝ'e, ke antaŭ ol li for'ir'os en la etern'a'j'n ĉas'ej'o'j'n, li frakas'os ili'a'j'n krani'o'j'n. Li prov'is traf'i Dickon per la hak'il'o. La knab'o, al kiu la paf'ad'o re'don'is esper'o'n kaj viv'o'n, defend'is si'n per la turn'ig'it'a paf'il'o, sed li est'us mal'venk'int'a, se tra la aer'o ne est'us aper'int'a hel'e brun'a, preskaŭ blank'a korp'o de eg'a hund'o, kiu per fort'o kaj pez'o fal'ig'is la indi'an'o'n kaj ĝi en'mord'is furioz'e grumbl'ant'e en li'a'n gorĝ'o'n.
La ek'kri'o de la sioŭkso sufok'iĝ'is en el'ŝpruc'int'a sang'o.
La hund'o indiferent'e las'is la sen'fort'a'n korp'o'n kaj ĝi ĵet'is si'n al la ceter'a'j. Sed ĝi ne plu trov'is labor'o'n, la paf'il'o de la ne'vid'ebl'a paf'int'o pur'ig'is la ŝton'eg'o'n perfekt'e.
Dick rigard'is kvazaŭ pri'sorĉ'it'a. Kelk'foj'e li ferm'is kaj de'nov'e mal'ferm'is la okul'o'j'n, vol'ant'e konvink'iĝ'i, ke li ne sonĝ'as, ke li est'as ver'e sav'it'a. Sed la korp'o'j de la indi'an'o'j kuŝ'ant'a'j jen tie jen tie, Magi'e barakt'ant'a en spasm'a plor'o pro tia re'viv'it'a terur'o, ĉio ĉi pruv'is, ke li mem est'as ver'e viv'a kaj en sekur'ec'o.
”Ne'kon'at'a sav'int'o, mi dank'as al vi!” li vok'is profund'e el la kor'o esplor'serĉ'ant'e la ĉirkaŭ'aĵ'o'n en esper'o, ke ne'kon'at'o iĝ'os kon'at'o. Daŭr'is moment'o'n, antaŭ ol la esper'o plen'um'iĝ'is. Ĉeval'huf'fer'o'j ek'klak'is en la ŝton'ar'o kaj aper'is nigr'a bel'eg'a ĉeval'o kun har'ar'o bril'a kvazaŭ silk'o. Ĉiu muskol'o en ĝi'a korp'o nur lud'is. La ĉeval'o tiel katen'is la atent'em'o'n de Dick, ke li tut'e ne rimark'is la rajd'ant'o'n firm'e sid'ant'a en sel'o kaj cert'e ten'ant'a en la man'o mult'paf'a'n ripet'paf'il'o'n. Tio est'is jun'a, proksim'um'e tri'dek'jar'a vir'o, kies elast'a statur'o est'is vest'it'a en long'a'j led'a'j pantalon'o'j kaj en griz'a ĉemiz'o, kies manik'o'j fin'is en led'a'j man'um'o'j. La vest'o'n komplet'ig'is larĝ'a ĉapel'o kovr'ant'a nigr'a'j'n har'o'j'n preskaŭ sam'e dens'a'j'n kaj bukl'a'j'n kiel tiu'j'n de Dick. La vent'vip'it'a kaj sun'brun'ig'it'a vizaĝ'o de la vir'o esprim'is kuraĝ'o'n kaj energi'o'n, la blu'a'j okul'o'j rigard'is nun ankoraŭ dur'e pro re'bril'o de la ĵus'a batal'o. Sed tuj kiam la rajd'ant'o ek'vid'is la knab'o'n, ŝanĝ'iĝ'is la tut'a mien'o de la vizaĝ'o, la buŝ'o kaj la okul'o'j ek'rid'is kaj afabl'a bon'ec'o altern'is la batal'a'n dur'ec'o'n.
”Ho, jun'a hero'o, vi tre varm'ig'is la ruĝ'ul'o'j'n,” li vok'is salt'ant'e de la ĉeval'o. Dick, distr'it'a de la observ'ad'o de la nigr'a ĉeval'o, fiks'is la okul'o'j'n al la sav'int'o. Tuj li ek'sent'is favor'o'n al la fremd'ul'o, kiu plaĉ'is al li ankoraŭ pli ol la ĉeval'o.
”Mi varm'ig'is,” li komenc'is sen'hont'e, ”sed se ne ven'us vi, est'us fin'o jam post moment'o. Mi dank'as al vi por mi kaj ankaŭ por mi'a frat'in'o, vi ven'is kiel mirakl'o en la last'a moment'o. Mi ne sci'as mult'e parol'i, sed se vi iam bezon'os ies kap'o'n, jen est'as la mi'a, sinjor'o!”
”Vi parol'as tro. La plej grand'a'n labor'o'n vi far'is mem.
Kaj kiu dir'us al mi sinjor'o. Mi'a nom'o est'as Ryen kaj por mi'a'j ge'amik'o'j Chess. Kiel vi ven'is ĉi tie'n sol'a, sen plen'kresk'ul'o'j?”
La knab'o ne tuj respond'is. La nom'o de la ne'kon'at'o impres'is kiel sorĉ'a parol'o. Chess Ryen kaj rajd'as sur nigr'a ĉeval'o kaj hav'as blank'a'n hund'o'n! La knab'o ne dub'is, ke la hund'o tiel furioz'e ŝir'int'a la indi'an'o'j'n aparten'as al la kuraĝ'a sav'int'o. Sed post'e sav'is li'n — Por ke li est'u cert'a, li demand'is: ”Ĉu vi'a ĉeval'o nom'iĝ'as Tarz'a'n?”
”Jes,” respond'is la fremd'ul'o rid'et'ant'e.
”Kaj la hund'o Fulm'o?”
Nov'a konsent'o.
”Vi do est'as Chess Ryen, nom'at'a Just'ul'o, la glor'a hero'o de la Okcident'o, persekut'ant'o de ĉiu mal'bon'o, la plej grand'a batal'ant'o kontraŭ indi'an'o'j!” vok'is entuziasm'e la knab'o.
”Oni ver'e nom'as mi'n tiel, sed kun glor'o tio ne est'as tiel mal'bon'a,” rid'et'is Ryen.
”Jes, vi ne sci'as kiel mal'bon'a. En ĉiu'j vilaĝ'o'j, fost'o'dom'o'j kaj tend'ar'o'j oni prononc'as vi'a'n nom'o'n kun sankt'a respekt'o, ĉiu'j parol'as pri vi preskaŭ kiel pri di'o. Kaj vi sav'is ni'n, vi est'as tiel bon'a kaj mi kred'as, ke vi help'os mi'n ankoraŭ unu'foj'e, vi cert'e help'os.”
”Rigard'u, knab'o, vi far'is hodiaŭ grand'a'n labor'o'n, vi pruv'is, ke vi hav'as hero'a'n kor'o'n. Tial konsider'u mi'n kiel kun'ul'o kaj vok'u mi'n per la nom'o. Mi help'os vi'n, kvankam mi pens'as, ke en la viv'o vi ne bezon'os oft'e fremd'a'n help'o'n. Vi rakont'os al mi vi'a'n okaz'int'aĵ'o'n, sed plej baldaŭ ni dev'as ek'rajd'i de ĉi tie. Ni ne sci'as, ĉu kaŝ'as si'n ie ali'a band'o de ruĝ'a'j kanajl'o'j. Sur'voj'e vi respond'os al mi la demand'o'n, kiu'n mi jam far'is, do kiel vi trov'iĝ'as ĉi tie sol'a kaj sen help'o. Ĉu tio est'as vi'a fratinjo?”
”Jes, ŝi nom'iĝ'as Magi'e kaj mi Dick Dickson. Ni est'as sol'a'j, ĉar —” la kuraĝ'o de la knab'o subit'e mal'aper'is kaj li ek'plor'is.
”Nu, nu, hero'o, trankvil'iĝ'u, rigard'u la fratinjon, kiel ŝi inter'amik'iĝ'is kun la hund'et'o.” Ver'e la knab'in'et'o kares'is la hund'o'n, ŝanĝ'iĝ'int'a el sang'o'soif'a diabl'o en mal'sovaĝ'a'n ŝaf'et'o'n, kiu trankvil'e ig'is dorlot'i si'n de la et'a'j man'o'j.
”Obe'em'a hund'et'o,” babil'et'is la knab'in'o. ”Vi mort'ig'is la mal'bon'a'j'n indi'an'o'j'n.”
Dick trankvil'iĝ'is kaj ili ek'rajd'is. La voj'o ascend'is kaj Chess rajd'is sur ĝi kun cert'ec'o mal'kaŝ'ant'a perfekt'a'n kon'o'n de la region'o. Li aŭskult'is Dickon, kiu pri'skrib'is la mal'ĝoj'a'j'n okaz'int'aĵ'o'j'n de la hieraŭ'a tag'o. Kelk'foj'e Ryen grinc'is pro koler'o pro la fi'aĵ'o de la kanajl'o, kaj kiam la knab'o fin'is, Chess proklam'is kares'ant'e la har'o'j'n de Magi'e, sid'ant'a antaŭ li sur la sel'o: ”Vi ne bezon'as pet'i help'o'n, kun'ul'o, mi help'os vi'n, vi'a kverel'o est'as mi'a kverel'o. Ni serĉ'os la murd'ist'o'n, ĝis kiam ni trov'os li'n kaj post'e li komenc'os bedaŭr'i la moment'o'n, kiam li nask'iĝ'is. Ni pov'us re'ven'i kaj post'sekv'i li'a'j'n spur'o'j'n,” dir'is Chess kaj rigard'is zorg'em'e la firmament'o'n, ”sed proksim'iĝ'as ŝtorm'o. Ni ĝoj'os, se ni ating'os kaŝ'ej'o'n. Pluv'eg'o kun'ig'it'a kun ŝtorm'o for'lav'os cert'e la spur'o'j'n, tio ne grav'as. Mal'bon'o neniam fuĝ'os al pun'o kaj ni help'os la just'ec'o'n.”
La knab'o ne konsent'is tro kun la opini'o de la arb'ar'an'o, li prefer'e tuj est'us re'ven'int'a al la spur'o'j de la murd'ist'o, sed kontraŭ'i li ne kuraĝ'is. Fakt'e la firmament'o ver'e rapid'e nub'iĝ'is per mal'hel'a'j, terur'ig'a'j nub'o'j, la sufok'a veter'o ankoraŭ du'obl'iĝ'is, la silent'o iĝ'is pli terur'a.
Magi'e terur'it'e ek'kri'is, kiam mal'proksim'e sovaĝ'e ek'tondr'is kaj ankaŭ la ĉeval'o'j kaj la hund'o mal'trankvil'iĝ'is.
”Ni rapid'u, aŭ la ŝtorm'o far'os, kio ne sukces'is al la indi'an'o'j,” zorg'em'e ordon'is Chess, instig'ant'e afabl'e Tarzanon al pli rapid'a paŝ'o. Tondr'is konstant'e pli oft'e, lev'iĝ'is vent'eg'o, sur la mont'o'j'n fal'is preskaŭ mal'lum'o. Magi'e plor'is pro tim'o kaj ankaŭ Dick apenaŭ super'is trem'ad'o'n.
”Nu, knabinjo, ni iam est'os hejm'e, ne plor'u, la ŝtorm'o ne en'glut'os ni'n,” Chess kviet'ig'is la infan'o'n. Ankoraŭ ebl'e dek minut'o'j'n ili rajd'is, kiam Ryen de'voj'iĝ'is kaj de'sel'iĝ'int'e konduk'is la ĉeval'o'n trans ŝton'eg'o'j'n. Ĝust'e en la moment'o, kiam la ŝtorm'o ek'furioz'is per la tut'a fort'o, aper'is antaŭ ili breĉ'o, kaŝ'it'a al la rigard'o'j de ĉiu'j sci'avid'ul'o'j. Kapric'o de la natur'o el'ŝpruc'ig'is mez'e de la ŝton'eg'o'j font'o'n, la vent'o ĉi tie'n al'port'is ter'o'n, la akv'o for'lav'is ĝi'n ĉi tie'n kaj tiel est'iĝ'is mal'grand'a verd'a insul'et'o mez'e de la ŝton'a dezert'o. Mal'antaŭ'e mal'lum'is la apertur'o de grand'spac'a kavern'o. Chess Ryen trov'is foj'e dum si'a'j vag'ad'o'j la gast'ig'em'a'n angul'o'n kaj far'is el ĝi intermit'a'n rifuĝ'ej'o'n.
Precip'e hodiaŭ li dank'is al la iam'a hazard'o, ja la ŝtorm'o, kiu furioz'is en la mont'ar'o akompan'at'a de sovaĝ'torent'a pluv'o kaj uragan'o de ne'mezur'ebl'a fort'o, cert'e est'us al'port'int'a pere'o'n al li kaj ankaŭ al la infan'o'j. La kavern'o situ'is alt'e super fund'o de breĉ'o, la torent'o de akv'o ne pov'is en'iĝ'i ĉi tie'n, eĉ ne la vent'o pov'is mal'util'i. Sent'o de sekur'ec'o plen'ig'is ĉiu'j'n kaj Magi'e baldaŭ trankvil'iĝ'is. Chess lok'ig'is la ĉeval'o'j'n mal'antaŭ'e en la kavern'o, ordon'is al la infan'o'j, ke ili sen'vest'ig'u la pluv'mal'sek'ig'it'a'j'n vest'o'j'n kaj post moment'o flagr'is gaj'e fajr'o, nutr'it'a de proviz'o de lign'o, kaŝ'it'a en la kavern'o. Ĉiu'j konsci'iĝ'is, ke ili mal'sat'as kaj la nutr'aĵ'o'j ricev'is merit'it'a'n honor'o'n.
Dum la manĝ'ad'o Magi'e subit'e ek'plor'is. ”Pa'nj'o,” ŝi plor'suspir'is, ”mi'a or'a pa'nj'o!” Ankaŭ Dickon de'nov'e super'reg'is mal'ĝoj'o kaj Chess, plen'a de kompat'o, van'e serĉ'is konven'a'j'n vort'o'j'n por trankvil'ig'i la infan'o'j'n.
”Kompani'ul'o, ne est'as temp'o de plor'ĝem'ad'o, ni pov'as neniu'n help'i, se ni plor'as. Memor'u, Dick, ke vi dev'as est'i fort'a, se vi vol'as venĝ'i vi'n. Ja al mult'a'j infan'o'j okaz'is la sam'a sort'o kiel al vi, mult'a'j ge'patr'o'j for'ir'is ne'kon'at'e kie'n kaj la infan'o'j ne pov'is sen'esper'iĝ'i. Ja ankaŭ mi perd'is la patr'o'n en simil'a manier'o kiel vi kaj ĝis hodiaŭ mi serĉ'as kanajl'o'n, kiu kaŭz'is li'a'n mort'o'n. Sed mi trov'os li'n, kiel vi trov'os li'n, Dick.”
”Rakont'u al mi pri tio, se —” Dick embaras'iĝ'is.
”— mi ne mal'ĝoj'os. Ne, oni bezon'as iam babil'i pri si'a'j mal'ĝoj'o'j.”
La fajr'o krak'is, la fulm'o'tondr'o super la mont'ar'o furioz'is kaj Chess rakont'is. Nur al Dick, ĉar Magi'e, lac'a pro la impres'o'j, ek'dorm'is.
Antaŭ dek du jar'o'j la or'fos'ist'a tend'ar'o Mal'ben'it'a Spirit'o en Nevad'a est'is en plen'a prosper'o. Pli ol kvin'cent vir'o'j loĝ'is tie en lign'o'dom'o'j kaj en la ŝton'plen'a'j kamp'o'part'o'j mal'facil'e batal'is kontraŭ la ter'o por la bril'o de or'o, kiu'n ili post'e mult'e pli facil'e el'spez'is en la salon'o'j de Long'a Bill, de ruz'a kanajl'o, el'suĉ'ant'a la or'a'n polv'o'n laŭ'leĝ'e per vend'ad'o de mal'bon'a'j kaj mult'e'kost'a'j alkohol'aĵ'o'j, mal'pli laŭ'leĝ'e per fals'a kart'lud'o kaj tut'e kontraŭ'leĝ'e per alianc'o kun ebl'e ĉiu'j desper'ul'o'j, da kiu'j la region'o plen'plen'ig'it'a kun or'fos'ist'o'j nur svarm'is kaj kiu'j far'is la profit'o'n de la or'fos'ist'o'j ankoraŭ pli mal'cert'a. Oni flustr'is, ke kio'n las'os al la naiv'a'j kart'lud'em'ul'o'j Long'a Bill, tio'n ie en dezert'o for'pren'os al ili iu el li'a'j amik'o'j. Oni nur flustr'is, pruv'o'j ne est'is, Long'a Bill pri'reg'is perfekt'e la lud'o'n kaj tiel okaz'is, ke neni'u iĝ'is cel'tabul'o de pez'a'j pistol'o'j aŭ objekt'o de amuz'o, ĉe kiu la ĉef'a'j konsist'aĵ'o'j est'is long'a laz'o, sufiĉ'e alt'a branĉ'o kaj hom'a kol'o. Li viv'is bon'stat'e, li rid'et'is ne'cert'e kaj li ĉiam volont'e serv'is al ĉiu gast'o sopir'ant'a je brand'o aŭ je lud'kart'parti'o.
Mal'pli grand'a, mal'proporci'e mal'pli grand'a part'o de la profit'o de la tend'ar'o mal'aper'is en la kaban'o de la patr'o de Chess, de Bob Ryen, serioz'a, iom mal'seren'mien'a vir'o, kiu est'is ankaŭ ŝir'at'a de la or'a febr'o. Li ĉirkaŭ'bar'is si'a'n kamp'o'part'o'n, sed vid'ant'e, ke riĉ'aĵ'o est'as ven'ant'a tre mal'rapid'e kaj plej oft'e ĝi tut'e ne al'ven'as, el pli grand'a part'o da mon'o li aĉet'is nutr'aĵ'o'j'n, ĉef'e konserv'it'a'j'n, divers'a'j'n viv'bezon'aĵ'o'j'n kaj ŝanĝ'is konven'e la pli'larĝ'ig'it'a'n lign'o'dom'o'n en vend'depon'ej'o'n. Li ne ĉes'is serĉ'fos'i en la kamp'o'part'o, sed la serĉ'fos'ad'o est'is por li pli amuz'o ol okup'o, ĉar la komerc'o baldaŭ al'port'is dek'obl'e pli ol la kamp'o'part'o. Li pov'is dediĉ'i si'n al ambaŭ, ĉar la famili'o, nom'e la edz'in'o kaj la dek'ok'jar'a fil'o Chess, est'is kun li en la tend'ar'o. Li fart'is mult'e pli bon'e ol pli'mult'o da ceter'a'j, propr'e ol ĉiu'j, krom Long'a Bill, kun kiu li ne pov'is kompar'i si'n, kiel neni'u, kiu akir'is labor'en'spez'o'n honest'e.
La mal'jun'a Ryen est'is ver'e honest'ul'o en ĉiu spir'o, li ne sopir'is pri mal'propr'a, li fin'e sopir'is eĉ ne pri grand'a riĉ'ec'o, sufiĉ'is al li, ke li est'as ankaŭ kun la famili'o, kre'ant'a por li la tut'a'n mond'o'n, kontent'e kaj trankvil'e viv'a.
La sopir'o'n pri trankvil'a viv'o apog'is sufiĉ'e par'o da pez'a'j pistol'o'j, kiu'j'n li kapabl'is manipul'i tiel perfekt'e preciz'e kaj rapid'e, ke ĉiu prov'o romp'i per'fort'e li'a'n trankvil'o'n fin'iĝ'is per katastrof'o por la romp'int'o, kiu rest'is kuŝ'ant'a en fum'o. Tia'j prov'o'j okaz'is nur en la komenc'o de la rest'ad'o de Ryen en la tend'ar'o, pli post'e neni'u kuraĝ'is pel'i konflikt'o'n ĝis paf'ad'o kaj Ryen hav'is trankvil'o'n. Li est'is mal'trankvil'ig'at'a eĉ ne de la atak'ant'o'j de la dezert'o, ĉar la unu'a'j du prov'o'j de atak'o kontraŭ li'a vetur'il'o, al'vetur'ig'ant'a plu'a'j'n var'o'j'n en la tend'ar'o'n, fin'iĝ'is per absolut'a fiask'o por la rab'ist'o'j, kiu'j hav'is nek temp'o'n nek ŝanc'o'n ek'paf'i. Kiam li post'e konvink'is la ruĝ'a'j'n batal'ant'o'j'n, labor'ant'a'j en ar'o, ke per ripet'paf'il'o li paf'as sam'e bon'e kiel per pistol'o'j, li hav'is perfekt'a'n trankvil'o'n kaj li viv'is ne'rimark'ant'e la mond'o'n kaj ĝi'a'j'n konflikt'o'j'n.
Ĉiu'n liber'a'n temp'o'n li dediĉ'is al eduk'o de la plen'kresk'ant'a fil'o Chess, kiu perfekt'e simil'is la patr'o'n. Li est'is sam'e kompren'em'a kaj kapabl'a lern'int'o en paf'ad'o kiel en rajd'ad'o, en ambaŭ kapabl'o'j li baldaŭ super'is la majstr'o'n. Sed li interes'iĝ'is ankaŭ pri ali'a'j fak'o'j de la hom'a sci'ad'o, li rajd'is en mal'proksim'a'n urb'o'n, por tie serĉ'i libr'o'j'n kaj gazet'o'j'n, kiu'j'n li preskaŭ leg'eg'is, kaj tiel li kresk'is en jun'a'n ĝentleman'o'n, tre favor'e diferenc'iĝ'ant'a de la ceter'a'j jun'a'j vir'o'j en la tend'ar'o. Li pasi'e ten'is si'n al la patr'o, kiu signif'is por li model'o'n en ĉio, kaj tener'e al la patr'in'o prezent'ant'a al li la tut'a'n bel'ec'o'n en la mond'o.
La mal'jun'a Ryen ne sopir'is pri riĉ'ec'o, nur por amuz'o li labor'is en la kamp'o'part'o per pioĉ'o kaj tamen ĝust'e al li sukces'is grand'eg'a trov'o. Li traf'is riĉ'a'n vejn'o'n, tiel riĉ'a'n, ke ĝi promes'is milion'a'n profit'o'n. La vejn'o ne for'kur'is en profund'aĵ'o'n, la or'o est'is nur tre mal'mult'e mal'pur'ig'it'a de fremd'a'j material'o'j, simpl'e trov'o, kiu sukces'as unu'foj'e en kvin'dek jar'o'j. Bob Ryen konserv'is la trankvil'o'n, kvankam ĝoj'o brul'is en li per ĝoj'a flam'o, li inic'is la edz'in'o'n kaj ankaŭ la fil'o'n pri la trov'o, ordon'ant'e sam'temp'e sever'e, ke ili ne kuraĝ'u dir'i pri ĝi al iu ajn. Li labor'is en la kamp'o'part'o sam'e kiel ali'foj'e, atent'e observ'ant'e ĉiu'j'n preter'ir'ant'o'j'n kaj klopod'ant'e kovr'i la trov'ej'o'n per fos'ad'o en tut'e ali'a'j lok'o'j de la kamp'o'part'o.
Li tim'is sci'vol'em'a'j'n okul'o'j'n, sci'ant'e, ke en la tend'ar'o minimum'e du'on'o de la vir'o'j est'as pret'a'j sen konscienc'riproĉ'o'j tranĉ'i la kol'o'n de posed'ant'o de riĉ'a serĉ'fos'ej'o. Li ag'is tre atent'e, sed tamen li ne eskap'is la atent'em'o'n de la embusk'a'j okul'o'j de Long'a Bill. Hazard'o help'is tiu'n al mal'kovr'o. Li foj'e re'ven'is el mister'a promen'o en la mont'ar'o kaj li ek'vid'is lum'o'n lik'iĝ'ant'a tra ne tut'e kalfatr'a ŝutr'o de la lign'o'dom'o de Ryen. Kiel kat'o li ŝtel'al'proksim'iĝ'is al la fenestr'o kaj tra fend'o li rigard'is en la ĉambr'o'n. Mank'is mal'mult'e, ke li ek'kri'u. La famili'o de Ryen ĉe'tabl'iĝ'int'a okup'iĝ'is per plen'ig'ad'o de sak'et'o'j per or'o. Kaj per kia or'o! Ne per polv'o, sed per pec'et'o'j, per tut'e kontent'ig'a'j pec'et'o'j. Rapid'e li pri'taks'is valor'o'n de la or'o sur la tabl'o kaj en la sak'et'o'j al cent mil dolar'o'j kaj tut'e ekscit'it'a li mal'proksim'iĝ'is de la lign'o'dom'o. Ryen do far'is trov'aĵ'o'n kaj kia'n trov'aĵ'o'n! La avar'a'j okul'o'j de la kanajl'o brul'is per mal'bon'a fajr'o. Li febr'e pri'pens'is, kiel propr'ig'i la riĉ'aĵ'o'n de Ryen. ”Mi ig'os mort'i li'n,” li ek'pens'is flegm'e. Est'is karakteriz'e, ke li ne vol'is ĉe'est'i mem ĉe la mort'ig'o, nur profit'o'n li vol'is hav'i.
”Sanders help'os mi'n!” li decid'iĝ'is kaj anstataŭ hejm'e'n li ascend'is re'e'n en la mont'o'j'n. Li for'las'is pad'o'n uz'at'a de hom'o'j kaj paŝ'is tra ŝton'ar'o ĝis grand'a sur'musk'it'a ŝton'eg'o. Li halt'is kaj tri'foj'e ulul'is simil'ig'ant'e perfekt'e la voĉ'o'n de strig'o. Post moment'o aŭd'iĝ'is respond'o kaj ankoraŭ post moment'o el'flug'is el la mal'lum'o flustr'ad'o.
”Ĉu tio est'as vi, Bill?”
”Jes.”
”Kio'n vi vol'as? Kial vi re'ven'is?” jam laŭt'e parol'is la ne'kon'at'o rest'ant'e sen'ĉes'e en mal'lum'o.
”Mi hav'as por vi labor'o'n.”
”Las'u mi'n trankvil'a. Mi'a'j dent'o'j ankoraŭ juk'as pro la pri'rab'o de poŝt'o en Mal'a City. Mi vol'as ripoz'i kaj neniel mi sopir'as incit'eg'i kontraŭ mi la loĝ'ant'o'j'n de tiu ĉi region'o.”
”Ne tim'u, tiu labor'o est'as tut'e sen'danĝer'a kaj tem'as pri minimum'e cent'mil en or'o kaj post'e pri la tut'a serĉ'fos'ej'o.” Bill inic'is la ne'kon'at'o'n, nom'at'a Sanders, pri si'a mal'kovr'o kaj promes'is al li du'on'o'n de la tut'a rab'aĵ'o.
Domaĝ'e, ke li ne vid'is, kiel en la mal'lum'o lum'as la okul'o'j de la ne'vid'ebl'ul'o, ankoraŭ pli mal'bon'e ol li'a'j propr'a'j.
”Ĉu vi do konsent'as?”
”Mi konsent'as. Kiam li vetur'os ĝis Arosa kun or'o en la bank'o'n, mi paf'mort'ig'os li'n embusk'e kaj la mon'o'n ni divid'os inter ni. Post'e vi konker'os la serĉ'fos'ej'o'n kaj du'on'o de la profit'o est'os mi'a. Sed kiel mi ek'sci'os, kiam li vetur'os?”
”Vi vid'as de ĉi tie la tend'ar'o'n. Mal'antaŭ la salon'o est'as mast'o por flag'o, do tiu'tag'e, kiam Ryen vetur'os en la urb'o'n, mi his'os sur ĝi i'a'n ĉifon'o'n.”
”Ĉu tio ne est'os okul'frap'a?”
”Ne est'os, maksimum'e oni dir'os, ke mi frenez'iĝ'is.”
Pri'trakt'int'e hont'ind'a'n kontrakt'o'n la kanajl'o'j dis'ir'is pri'pens'ant'e jam nun, kiel unu tromp'os la ali'a'n. Long'a Bill de tiu nokt'o konstant'e rigard'is la lign'o'dom'o'n de Bob Ryen. Li atend'is sen'pacienc'e kaj li ĝis'atend'is. La mal'jun'a or'fos'ist'o, pel'ant'e antaŭ si mul'o'n, ŝarĝ'it'a de volumen'a'j sak'o'j, ek'rajd'is sur griz'a ĉeval'et'o direkt'e al la urb'et'o. Van'e la jun'a Chess propon'is al li akompan'o'n, atent'ig'ant'e pri la ekster'ordinar'a prez'o de la ŝarĝ'o; la mal'jun'a Ryen ne ig'is si'n persvad'i kaj fid'ant'e al ambaŭ pistol'o'j, la ripet'paf'il'o kaj hodiaŭ ankaŭ al plumb'er-fusil'o de respekt'ind'a'j dimensi'o'j, li trankvil'e ek'rajd'is. Kun strang'a'j sent'o'j Chess rigard'is la patr'o'n kaj mal'bel'a antaŭ'sent'o prem'is li'a'n kor'o'n. Kiam la patr'o mal'aper'is, Chess turn'is si'n kaj ek'vid'is, ke Long'a Bill his'as sur mast'o pec'o'n da tol'aĵ'o, ne'simil'a al iu ajn flag'o.
”Bill frenez'iĝ'is,” aŭd'iĝ'is apud Chess la voĉ'o de Bud Brown, unu el la plej aĝ'a'j loĝ'ant'o'j de la tend'ar'o.
”Li ne aspekt'as laŭ tio, onkl'o,” ĉiu'j nom'is Brownon onkl'o, ”mi vol'us sci'i, kial li far'as tio'n.”
”Mi ankaŭ, sed mi opini'as, ke frenez'ec'o pov'as aper'i subit'e.” Chess kap'jes'is kaj for'ir'is al la patr'in'o en la lign'o'dom'o'n. Mal'trankvil'o kaj tim'o pri la viv'o de la edz'o ekscit'is ankaŭ ŝi'n.
”Mi ne dev'us est'i obe'int'a kaj las'i la patr'o'n for'rajd'i sol'a,” pens'is Chess kaj subit'e flug'is tra li'a kap'o, ĉu la his'ad'o de la strang'a flag'o koneks'as iel kun la vojaĝ'o de la patr'o, ĉu ĝi ne est'as por iu signal'o.
”Mi frenez'as,” li riproĉ'is al si mem, ”mi vid'as fantom'o'j'n tie, kie ili ne est'as.” Sed trankvil'o'n li ne akir'is.
Nokt'e, kiam li ne dorm'is sam'e kiel la patr'in'o, la tim'o'j konfirm'iĝ'is en terur'a manier'o. Est'is post nokt'o'mez'o, kiam antaŭ la lign'o'dom'o ek'hen'is ĉeval'o. Chess salt'e el'lit'iĝ'is kaj flug'is al fenestr'o. Li'a'j har'o'j hirt'iĝ'is pro terur'o, kiam li ek'kon'is la ĉeval'o'n de la patr'o re'ven'ant'a — sen rajd'ant'o.
”Mal'feliĉ'o okaz'is al pa'ĉj'o!” li vok'is kaj la patr'in'o star'ant'a jam apud li, ek'kri'is sam'e terur'it'e. La jun'ul'o, ne'perd'ant'e eĉ moment'o'n per van'a lament'ad'o, vest'is si'n en kelk'a'j sekund'o'j, pend'ig'is ĉirkaŭ la koks'o'j zon'o'n kun pistol'o'j, pren'is paf'il'o'n kaj jam star'is ĉe la ĉeval'o.
”Kie vi hav'as la mastr'o'n?” li demand'is. La ĉeval'et'o mal'ĝoj'e ek'hen'is. ”Vi port'os mi'n al li!” daŭr'ig'is Chess.
”Sed rapid'e, ĉeval'et'o, rapid'e.” Li salt'e sur'sel'iĝ'is kaj ek'flug'is sur flug'il'o'j de angor'o. Proksim'um'e kvar kilo'metr'o'j'n sub la tend'ar'o, direkt'e al la urb'et'o, la ĉeval'o halt'is trem'ant'e pro terur'o en la tut'a korp'o. Chess de'salt'is kaj mal'esper'e plor'ĝem'ant'e li star'is ĉe la kadavr'o de la patr'o. Li klin'iĝ'is, super'reg'ant'e neniel plor'o'n, super la mal'varm'iĝ'int'a korp'o, kuŝ'ant'a transvers'e sur voj'o kaj ten'ant'a en la mal'varm'eg'a'j man'o'j pistol'o'j'n.
”Pa'ĉj'o, kiu far'is tio'n al vi?” demand'is la mal'esper'a Chess, sed la demand'it'o jam antaŭ long'e perd'is la ebl'ec'o'n respond'i.
Am'plen'e Chess lev'is la kar'a'n kap'o'n kaj ek'kon'is, ke ĝust'e ĝi'n traf'is mort'ig'a kugl'o. Est'is ne'dub'ind'e, ke la kugl'o est'is paf'it'a embusk'e.
”Murd'it'a de insid'a, mal'kuraĝ'a murd'ist'o kaj antaŭ tiel long'a temp'o, ke ne hav'as signif'o'n ir'i en mal'lum'o'n post la fuĝ'int'a kanajl'o, malgraŭ tio, ke li kun'pel'as mul'o'n kun or'o. Sed li ne for'kur'os, kiel est'as di'o super mi, li ne for'kur'os, li pent'o'far'os la terur'a'n pun'o'n, mi promes'as tio'n al vi, pa'ĉj'o.” Ankoraŭ moment'o'n li star'is larm'ant'e ĉe la kadavr'o antaŭ ol li lig'is ĝi'n sur la dors'o'n de la kalcitr'ant'a ĉeval'o kaj komenc'is la mal'ĝoj'a'n re'vojaĝ'o'n. Mal'laŭt'e li en'rajd'is en la tend'ar'o'n kaj barakt'is pro surpriz'o, kiam rajd'ant'e preter la trink'ej'o de Bill, li ek'aŭd'is li'a'n fals'a'n voĉ'o'n.
”Kio okaz'is, ke vi ir'as tiel mal'fru'e?”
Mal'bel'ec'o plen'ig'is la jun'a'n vir'o'n, sen'vol'e sen'sci'e li etend'is la man'o'n al pistol'o, sed la prudent'o venk'is. Li hav'is neni'a'j'n pruv'o'j'n por konjekt'i, ke Bill est'as kun'ig'it'a kun la murd'o, ne est'is do bezon'at'e vek'i li'a'n suspekt'o'n.
”Oni murd'is la patr'o'n!” li dir'is ŝajn'e trankvil'e.
”Mal'jun'a Ryen mort'int'a!” kun tro'a surpriz'o vok'is Bill.
”La bon'a, mal'jun'a Bob, kiel mi bedaŭr'as vi'n, knab'o.”
”Mi dank'as,” respond'is Chess mal'varm'e kaj ĝoj'is, kiam li est'is for de la trink'ej'o. Li forges'is tuj pri la renkont'iĝ'o, ja atend'is li'n la plej mal'facil'a moment'o, kiam la patr'in'o ek'sci'os pri la mort'o de la patr'o. Li tim'is prav'e, la mal'feliĉ'a patr'in'o far'iĝ'is mal'esper'a, do la knab'o tim'is pri ŝi'a prudent'o. Super'reg'ant'e la propr'a'n dolor'o'n li klopod'is trankvil'ig'i ŝi'n, sed long'e antaŭ ol la tag'o altern'is la nokt'o'n, mal'esper'o ced'is al silent'a, sen'esper'a plor'o.
La pord'o mal'ferm'iĝ'is kun bru'eg'o kaj Bud Brown laŭt'e en'ir'is.
”Ĉu tio est'as ver'o?” li demand'is suspir'plen'e.
”Bedaŭr'ind'e jes!” jes'is Chess.
”Fulm'o renkont'u tiu'n kanajl'o'n, kiu mort'ig'is la mal'jun'a'n bon'ul'o'n,” ek'sakr'is Bud.
La patr'in'o de'nov'e pli laŭt'e plor'suspir'is.
”Nu, ne plor'u, li post'hav'as tio'n,” bon'ul'e konsol'is Bud. ”Sed ĉu vi sci'as, knab'o, kio okaz'as? Long'a Bill kun ebl'e du'dek vir'o'j de la sam'a kalibr'o kiel li mem est'as, ir'as al vi'a kamp'o'part'o kaj proklam'as, ke post la mort'o de la posed'ant'o ĝi aparten'as al tiu, kiu konker'os ĝi'n.”
”Kio?” Chess salt'is kiel ĉeval'o pik'it'a de spron'o. ”Mi montr'os al li,” li vok'is kaj en'man'iĝ'ant'e paf'il'o'n li ek'ir'is.
”Atend'u, koler'em'ul'o,” vok'is Bud van'e klopod'ant'e halt'ig'i li'n. ”Mi kur'os trov'i knab'o'j'n, ĉar tie supr'e cert'e okaz'os ĥaos'o, kaj ne volont'e mi vid'us tiu'n jun'a'n frenez'ul'o'n sol'a kontraŭ band'o da kanajl'o'j.”
Post moment'o ebl'e tri'dek honest'a'j tend'ar'an'o'j arm'it'a'j ĝis'dent'e ek'ir'is sekv'i Chesson, pel'ant'a kiel ŝtorm'o al la kamp'o'part'o de la patr'o. Jam de mal'proksim'e li rimark'is, kiel svarm'as en ĝi hom'o'j, inter kiu'j super'is la alt'eg'a figur'o de Long'a Bill.
”Kio'n vi vol'as ĉi tie?” li ek'kri'is sovaĝ'e kur'int'e ĝis ili.
”Ni est'as pren'ant'a'j kamp'o'part'o'n sen posed'ant'o!”
mok'e respond'is Bill.
”Ĝi est'as mi'a, ĉu vi kompren'as, rab'ist'o'j, kaj se vi ne for'ir'os de ĉi tie antaŭ ol mi kalkul'os ĝis tri, mi komenc'os paf'i,” mal'varm'e ordon'is la jun'a hero'o kaj li'a paf'il'o ek'cel'is en mez'o'n de la band'o. Bill, prov'ant'e rid'et'i, sent'is tamen frost'ad'o'n en la dors'o.
”Ne paf'u, hund'id'o, aŭ ci ne plu vid'os la herb'o'n kresk'i!” li kri'eg'is mal'delikat'e. ”La kamp'o'part'o est'is skrib'it'a al ci'a patr'o kaj ne al ne'plen'kresk'a knab'o. Ni okup'os ĝi'n kaj ci mal'aper'u!”
Chess febr'e pri'pens'is. Se komenc'iĝ'os paf'ad'o, li ja traf'os kelk'a'j'n, sed li ne hav'os esper'o'n, ke li mem eskap'os al la kugl'o'j. Sed ced'i li ne rajt'as, li dev'as honor'i la memor'o'n de la patr'o, se li for'ir'us kiel mal'kuraĝ'ul'o. Kaj Billon, kiu cert'e est'as implik'it'a en la murd'o de la patr'o, li tamen nur kapt'os.
”Vi konvink'iĝ'os, ke knab'o sufiĉ'as por mal'kuraĝ'a, insid'a murd'ist'o, kiu his'as sur mast'o pec'o'n da ĉifon'o, por ke li prepar'u mort'o'n al la plej bon'a vir'o.”
”Silent'u kaj mal'aper'u aŭ —” subit'e Bill embaras'iĝ'is, ĉar li ek'vid'is la plumb'er-paf'il'o'n de Bud cel'ant'a tre mal'agrabl'e en la buk'o'n de li'a zon'o. Li vid'is ankaŭ proksim'um'e du'dek paf'il'o'j'n de la ceter'a'j, cel'ant'a'j en ar'o'n de li'a'j pur'a'j kun'ul'o'j. Bud kun la ceter'a'j tend'ar'an'o'j ven'is ĵus ĝust'a'temp'e kaj nun ili reg'is la batal'lok'o'n. Kontraŭ la pistol'o'j la kanajl'o'j kuraĝ'us defend'i si'n, sed plumb'er'paf'il'o'j signif'is absolut'a'n pere'o'n ĉe la unu'a mov'o.
”Nu, Long'a, vi pov'as orator'ant'e daŭr'ig'i,” aŭd'iĝ'is la mok'a voĉ'o de Bud, ”sed lev'u la man'o'j'n afabl'e super la kap'o'n, tre alt'e'n, aŭ mi far'os el vi kribr'il'o'n. Kaj la ceter'a'j ankaŭ bon'vol'u man'ating'i la stel'o'j'n.”
Ili obe'is sen'hezit'e, rest'is neni'o ali'a.
”Mi dank'as, onkl'o,” Chess romp'is la est'iĝ'int'a'n silent'o'n. ”Sed Billon trans'don'u al mi, nur la ceter'a'j'n ten'u en ŝak'o.”
”Knab'o, vi ag'as tro ĝentil'ul'e, Bill ne kutim'as tiel ĉi trakt'i kaj li brul'as de sopir'o tra'bor'i vi'n.”
”Mi ne tim'as. Mizer'ul'o,” li al'parol'is Billon, ”mal'lev'u la man'o'j'n kaj aŭskult'u. Mi est'as konvink'it'a, ke vi prepar'is la mort'insid'o'n de mi'a patr'o. Mi est'as konvink'it'a, ke vi'a ĉifon'o send'is signal'o'n al la damaĝ'int'o. Mi est'as konvink'it'a, sed mi ne hav'as pruv'o'n. Tial mi ne pov'as ig'i pend'ig'i vi'n. La pistol'o'j decid'u. Defend'u vi'n, mi paf'os,”
Bill mort'e pal'iĝ'is. Li hav'is kiel ĉiu kanajl'o tre mal'kuraĝ'a'n kor'o'n kaj plej volont'e li for'kur'us. Sed unu sol'a rigard'o al la amas'iĝ'int'a'j vir'o'j konvink'is li'n, ke li ne hav'as esper'o'n.
”Kio okaz'os, se mi paf'mort'ig'os tiu'n skunk'o'n,” li demand'is Bill Brownon.
”Mi proklam'os, ke tio okaz'is en honest'a batal'o, kvankam mi'a kor'o sang'os pro tia el'dir'aĵ'o,” serioz'e dir'is Bud.
”Ne parol'u kaj komenc'u!” kri'is Chess.
Bill rapid'eg'e etend'is la man'o'n al pistol'o, ŝajn'is, ke je on'o de sekund'o antaŭ Chess, sed la paf'o'j ek'krak'is sam'temp'e, kaj kiam la fum'o mal'aper'is, Bill kuŝ'is sur la ter'o kun tra'paf'it'a kap'o, dum Chess trankvil'e en'ing'ig'is la pistol'o'n.
”Bon'eg'e, knab'o!” Bud ne mal'fru'is kun laŭd'o, kiu'n la ceter'a'j asert'is per konsent'a grumbl'ad'o. ”iu for'ord'ig'u tiu'n makul'o'n de la hom'a kompani'o kaj vi, Chess, ek'posed'u la kamp'o'part'o'n. Se iu hav'as i'a'n kontraŭ'dir'o'n, tiu dir'u ĝi'n tuj, sed mi atent'ig'as, ke mi'a plumb'er-paf'il'o ek'funkci'iĝ'as mal'agrabl'e facil'e.”
Neni'u el la hom'o'j de Bill en'tut'e ek'parol'is. Ili mal'aper'is for'port'ant'e la kadavr'o'n de Bill.
”Mi dank'as al vi, onkl'o, kaj mi pet'as, ke vi administr'u la kamp'o'part'o'n, ĝis kiam mi re'ven'os,” Chess al'parol'is Bud'o'n.
”Kie'n vi ir'os?”
”Serĉ'i la murd'ist'o'n de la patr'o.”
”Ĉu vi pens'as, ke vi trov'os li'n?”
”Mi est'as konvink'it'a pri tio kaj dum mi serĉ'os li'n, mi persekut'os ali'a'j'n murd'ist'o'j'n, mizer'ul'o'j'n kaj kanajl'o'j'n, simpl'e batal'os en la nom'o de rajt'o kontraŭ mal'just'ec'o.”
Bud profund'e en'pens'iĝ'is. Post'e li prem'is la man'o'n de la jun'ul'o kaj dir'is: ”Ir'u kaj la mal'jun'a bon'a di'o help'u vi'n!”
Chess ne for'rajd'is tuj. La patr'in'o grav'e mal'san'iĝ'is pro dolor'o pro la perd'o de la am'at'a edz'o kaj post long'a sufer'o ŝi mort'is. Chess rest'is sol'a. Li pri'plor'is la patr'in'o'n sam'e kiel la patr'o'n kaj ĉar li ne vol'is re'ven'i en mal'ĝoj'a'j'n lok'o'j'n, li vend'is la riĉ'a'n kamp'o'part'o'n al Bud. La mon'o'n li en'met'is en Arosa kaj rajd'is sur la voj'o de just'a venĝ'o.
Dek du jar'o'j'n li jam rajd'is, mil'o'j'n da mal'just'aĵ'o'j li ord'ig'is, mult'nombr'a'j'n krim'o'j'n li mal'help'is, cent'o'j'n da krim'ul'o'j li pun'is, se la murd'ist'o'n de la patr'o li ankoraŭ ne trov'is. Per ĉiu hero'a far'o kresk'is li'a glor'o, en la rakont'o'j de arb'ar'an'o'j li ŝanĝ'iĝ'is en bon'eg'a'n, preskaŭ super'hom'a'n statur'o'n, li ricev'is la honor'a'n krom'nom'o'n ”Just'ul'o”. Sam'e fam'a far'iĝ'is li'a nigr'a vir'ĉeval'o Tarz'a'n, donac'o de farm'ist'o, kiu'n li sav'is antaŭ atak'o de komanĉoj, kaj ankaŭ la grand'a blank'a skot'a hund'o Fulm'o, hered'o de amik'o, kiu'n li ne pov'is sav'i antaŭ insid'o de kanajl'a murd'ist'o, kiu, preter'e dir'it'e, fin'is post'e en la dent'o'j de Fulm'o.
Li far'iĝ'is bon'a gard'ist'o de la tut'a Okcident'o, admir'at'a de ĉiu'j just'ul'o'j kaj mal'ben'at'a de ĉiu'j kanajl'o'j.
Ĉio'n ĉi rakont'is Chess Ryen, sed kun cert'a porci'o da modest'ec'o al mal'grand'a Dick Dickson, sopir'eg'e aŭskult'ant'a ĉiu'n vort'o'n. Magi'e, mal'observ'ant'e la bru'eg'o'n de la fulm'o'tondr'o, sen'ĉes'e dorm'is.
”Do vi vid'as, kun'ul'o, ke ni'a'j sort'o'j simil'as kiel du ov'o'j kaj ke ni ne pov'as plu dis'iĝ'i. Ni trov'os fin'e ambaŭ murd'ist'o'j'n, ĉu?”
”Ni trov'os ili'n kaj mi prov'os, ke mi almenaŭ iom simil'u al mi'a pli aĝ'a frat'o,” firm'e dir'is Dick.
”Vi est'os pli bon'a ol mi,” rid'et'is Chess.
Ekster'e la fulm'o'tondr'o fin'is si'a'n tondr'ad'o'n.
Du tag'o'j pas'is de la nokt'o pas'ig'it'a sub la plafon'o de la kavern'o en la sovaĝ'a fulm'o'tondr'o. Du tag'o'j'n ni'a mal'grand'a kompani'o pen'is trans'ir'ant'e grand'eg'a'n mont'o'dors'o'n de Sierra Nevad'a; neni'o grav'a okaz'is al ili.
Kvankam la vid'sent'o, la aŭd'sent'o kaj ankaŭ la flar'sent'o de Chess labor'is perfekt'e, li trov'is spur'o'j'n nek de blank'ul'o'j nek de indi'an'o'j. Ili vid'is neniu'j'n viv'ul'o'j'n krom mont'ar'a'j ŝaf'in'o'j kaj rab'o'bird'o'j, ŝveb'ant'a'j majest'e super la mont'ar'masiv'o. Unu el la ŝaf'in'o'j traf'it'a per paf'o de la man'paf'il'o de Chess, far'iĝ'is konven'a al'don'o al la manĝ'o'kart'o, kiu'n ĉiu'j, jam tro'sat'iĝ'int'a'j de sek'ig'it'a viand'o, bon'ven'ig'is kun ĝoj'o.
En la fin'o de la post'a tag'o fin'iĝ'is ili'a supr'e'n'ir'o kaj la plej mal'facil'a part'o de la voj'o est'is venk'it'a. Sed mal'supr'e'n'ir'o sur ne'tra'ir'ebl'a'j pad'o'j ankaŭ ne aparten'as al agrabl'aĵ'o'j, sed ĝi ja promes'is, ke baldaŭ ili mal'supr'e'n'rajd'os ĝis la kaliforniaj val'o'j kaj eben'aĵ'o'j, kie ili sen'iĝ'os de la unu'form'ec'o kaj for'las'it'ec'o de la mont'ar'o. Ĉef'e ili pov'os dezir'i ripoz'o'n al et'a Magi'e, kiu jam preskaŭ mal'rezist'is al el'ĉerp'iĝ'o pro la lac'ig'a vojaĝ'o.
Nokt'e ili kamp'ad'is sur ĉarm'a mont'ar'a herb'ej'o kaj maten'e ili jam rajd'is ĝis la mont'o'pied'o sur freŝ'a herb'o preter bord'o de vast'a lag'o, proviz'at'a de mont'roj'o'j. Ili kamp'ad'is tie du tag'o'j'n, por ke ili kaj ankaŭ la ĉeval'o'j merit'it'e ripoz'u. La tri'a'n tag'o'n ili ne'rapid'ant'e rajd'is al la bord'o, kie ili esper'is trov'i gast'am'ec'o'n en iu el la mult'nombr'a'j hispan'a'j farm'o'j. Ili rajd'is tra herb'o'riĉ'a kaj, ĝis kie ili pov'is rigard'i, tut'e for'las'it'a eben'ej'o. Mal'alt'a'j ond'um'ant'a'j mont'et'o'j tren'iĝ'is sur la eben'ej'o kaj mal'help'is al long'a panoram'o.
”Halt'u!” vok'is subit'e Chess kaj li mem de'glit'is de la ĉeval'o. ”Ven'u ĉi tie'n!” li vok'is Dickon klin'ant'e si'n kun serioz'a vizaĝ'o super trunk'et'o'j de herb'o, kiu'j tret'it'a'j klar'e parol'is, ke antaŭ iom'a temp'o ĉi tie iu rajd'is. ”Kio'n vi vid'as?”
Dick post mal'long'a pri'pens'ad'o hezit'em'e dir'is: ”Iu rajd'is antaŭ ni.”
”Kiu?”
”Mi ne sci'as.”
”Indi'an'o'j, knab'o, la ĉeval'o'j ne est'is huf'ferit'a'j. Ili hav'as antaŭ ni avantaĝ'o'n de unu'tag'a marŝ'o.”
”Kiel vi sci'as tio'n, Chess?”
”La herb'o jam preskaŭ re'konsci'iĝ'is post la tret'ad'o kaj nur la romp'it'a'j trunk'et'o'j est'as ankoraŭ prem'it'a'j al ter'o.
Kio'n vi pens'as, kiom da indi'an'o'j rajd'is?”
La knab'o de'nov'e re'rigard'is en la herb'o'n, sed li klopod'u kiel ajn, li vid'is nur unu sol'a'n spur'o'n. ”Mi ne sci'as,”
li flustr'is.
”Almenaŭ kvin'dek, tut'a milit'karavan'o.”
”Kaj de kie vi sci'as tio'n?” ankoraŭ mal'fid'em'e demand'is Dick.
”Ili tret'is komplet'e la herb'o'n rajd'int'e per anser'marŝ'o.
Kun mal'pli grand'a nombr'o de ruĝ'ul'o'j la trunk'et'o'j jam tut'e re'konsci'iĝ'us, sed ĝust'e grand'a nombr'o de rajd'int'o'j kaŭz'is, ke tio daŭr'as tiel long'e.”
”Kio'n ni far'os?” sopir'eg'e dir'is Dick.
”Mi ne sci'as, dum'e ni du'obl'ig'os la atent'em'o'n kaj mal'rapid'ig'os la rajd'o'n. Est'as cent'obl'e pli bon'e hav'i cent ru ̧haŭtulojn antaŭ ni ol unu sol'a'n mal'antaŭ ni. Trans'rajd'int'e la mont'o'j'n ni dev'as serĉ'i la plej mal'alt'a'j'n lok'o'j'n, por ke ni ne en'danĝer'iĝ'u sen'cel'e. La nokt'o'n ni pas'ig'os sen fajr'o.”
”Sed —” kontraŭ'is la knab'o.
”Kio?”
”Se la indi'an'o'j rajd'as por iu'n atak'i, ni dev'as preter'rajd'i ili'n kaj avert'i la atak'ot'o'j'n.”
”Bon'eg'e, amik'o, vi hav'as kuraĝ'a'n kor'o'n! Sed mi ne sci'as, kiel ni sukces'us ĉe la ĉi'tie'a'j fier'a'j hispan'o'j, kiu'j rigard'as uson'an'o'n — gringon — kiel mal'pli valor'a'n kre'it'aĵ'o'n kaj est'as konvink'it'a'j pri si'a di'o'egal'ec'o. Ebl'e ili pri'mok'us ni'n.”
”Ebl'e, sed ni ja ne pov'as permes'i —” bol'is la knab'o.
”Ni ankaŭ ne permes'os, proksim'e de la farm'o'j ni du'obl'ig'os la rapid'ec'o'n. Ni al'rajd'os ankoraŭ ĝust'a'temp'e, por ke ni mal'help'u indi'an'a'n aĉ'aĵ'o'n. Fid'u al mi.”
Ili rajd'ant'e daŭr'ig'is. Fulm'o kuret'is mal'proksim'e antaŭ'e, por ke ĝi per ne'erar'em'a flar'sent'o avert'u la mastr'o'n antaŭ ebl'a insid'o. Ĝi kuret'is tie'n kaj re'e'n mal'observ'ant'e neniel la vok'ad'o'n de et'a Magi'e, ke ĝi ir'u lud'i kun ŝi. Chess observ'is ĝi'n kaj mal'antaŭ'e rajd'is Dick, ekscit'it'a kaj streĉ'it'a kiel kord'o. Ili rajd'is la tut'a'n tag'o'n post'sekv'ant'e la spur'o'j'n de la indi'an'o'j kaj vesper'e ili kamp'ad'is en mal'grand'a val'kaldron'o, protekt'it'a de ĉiu'j flank'o'j de mont'et'o'j, en kies mez'o bril'is fiŝ'lag'et'o kiel grand'a fiŝ'a okul'o. Ankaŭ nokt'e neni'o okaz'is kaj ili do rajd'is maten'e plu'e'n re'freŝ'iĝ'int'a'j de trankvil'a dorm'o.
”Ni est'as jam proksim'e de hom'a'j loĝ'ej'o'j,” rimark'ig'is Chess.
Ver'e, paŝt'ej'o'j tren'iĝ'ant'a'j mal'proksim'e'n, parol'is pri hom'ĉe'est'o. Nun ili ja est'is for'las'it'a'j, sed sen'nombr'a'j post'sign'o'j de brut'ar'o, part'o de detru'it'a bar'il'o kaj rest'aĵ'o'j de rust'it'a drat'plekt'aĵ'o mal'kaŝ'is, ke la pilgrim'ul'o'j proksim'iĝ'as al unu el la sol'ec'a'j farm'o'j. Chess zorg'em'e observ'is la spur'o'j'n de la indi'an'a karavan'o. La karavan'o subit'e de'voj'iĝ'is flank'e'n al nord'o, al grup'o de mont'et'o'j, sur'kresk'it'a'j de foli'hav'a arb'ar'o.
”Tie ili vol'as ver'ŝajn'e atend'i la nokt'o'n,” li opini'is.
”Ni rajd'os post ili!” propon'is fervor'e Dick.
”Ni ne rajd'os, almenaŭ nun ne. Ni en'danĝer'iĝ'us, se ili antaŭ'temp'e ek'vid'us ni'n.”
”Sed,” Dick prov'is kontraŭ'i, ĉar la kuraĝ'a kor'o ne pov'is ĝis'atend'i batal'o'n. Li ne fin'is, Fulm'o sovaĝ'e ek'boj'is kaj ambaŭ, la vir'o kaj la knab'o, subit'e turn'is si'n prepar'int'e la paf'il'o'j'n al paf'ad'o. Sed ne proksim'iĝ'is indi'an'o'j.
Sur bel'eg'a blank'a ĉeval'o, kies sel'o bril'is de arĝent'a garn'aĵ'o, al'rajd'is rajd'ist'o de grand'aĝ'a statur'o, sud'hispan'a tip'o, jam iom griz'har'a, sed tre batal'em'e aspekt'ant'a.
Li est'is vest'it'a en vest'o el blank'a cerv'o'ŝam'o, tro'plen'ig'it'a de bril'ant'a'j ornam'aĵ'o'j kaj li'a paf'il'o preskaŭ pli simil'is ornam'a'n lud'il'o'n ol ver'a'n arm'il'o'n. Akompan'is li'n du vaker'o'j — meksik'an'a'j mestiz'o'j — ĉiu'j tri rigard'is kun ne'kaŝ'it'a mal'amik'ec'o ni'a'j'n hero'o'j'n.
”Kio'n vi far'as ĉi tie, uson'a'j vagabond'o'j?” fier'e al'parol'is ili'n la bel'eg'a rajd'ist'o.
”Bon'a'n tag'o'n,” salut'is trankvil'e Chess mal'observ'ant'e la ne'ĝentil'a'n al'parol'o'n.
”Mi ignor'as vi'a'j'n salut'o'j'n, mi vol'as sci'i, kial vi vag'ad'as sur la ter'pec'o'j de la farm'o San Miguel, vi ŝtel'ist'o'j de bov'in'o'j kaj ĉeval'o'j.”
Dick pal'iĝ'is, sed Chess man'sign'is al li, ke li konserv'u trankvil'o'n.
”Mi salut'is dec'e kaj mi pet'as la sam'a'n respond'o'n,”
parol'is mal'varm'e la arb'ar'an'o kaj se la orgojl'a hispan'o est'us kon'int'a Chesson, li cert'e est'us ŝanĝ'int'a tuj la manier'o'n de si'a kondut'o.
”Kaj mi ripet'as, ke mi ignor'as salut'o'n de gringo. Mal'aper'u aŭ mi salut'os vi'n per vip'o, vultur'o'j!” Dir'int'e tio'n li lev'is la vip'o'n super la kap'o'n prepar'ant'e si'n al bat'o.
Unu el la pistol'o'j de Chess aper'is kvazaŭ mirakl'o en la firm'a man'o, sam'temp'e kun la ek'aper'o krak'is paf'o kaj la vip'o flug'is tra la aer'o, for'paf'it'a tuj ĉe la man'o de la hispan'o.
”Je diabl'o!” ek'kri'eg'is la luks'e vest'it'a sinjor'o kaj etend'is la man'o'n al pistol'o. ”mi mort'ig'os vi'n kiel —”
”Antaŭ ol vi mal'ferm'os la ing'o'n, rimark'u, ke unu el mi'a'j pistol'o'j est'as cel'ant'a preciz'e en vi'a'n ventr'o'n, la ali'a en la ventr'o'n de unu el vi'a'j gard'ist'o'j, dum'e mi'a kun'ul'o est'as cel'ant'a en la ali'a'n. Mi re'kon'is kiel mi'a dev'o atent'ig'i vi'n pri ĉi tiu cirkonstanc'o kaj nun ni pov'as daŭr'ig'i en la lud'o,” rakont'is preskaŭ kun rid'et'o Chess.
Sed daŭr'ig'o ne okaz'is, la batal'em'o de la orgojl'a vir'o kaj li'a akompan'ant'ar'o tre rapid'e mal'varm'iĝ'is, ĉiu'j sent'is, ke ili'a'j viscer'o'j tut'e mal'agrabl'e turn'iĝ'as.
”Nu, mi tra'las'os vi'n do,” ced'is la pal'iĝ'int'a hispan'o, ”sed tuj mal'aper'u de mi'a'j ter'pec'o'j, ĉu vi aŭd'as, tuj! Perd'iĝ'is jam sufiĉ'e da ni'a'j bov'in'o'j, por ke ni —”
”Silent'u!” Chess tranĉ'is plu'a'n parol'o'n. ”Vi ne plu nom'os ni'n ŝtel'ist'o'j, hispan'a sinjor'o! Mi aŭd'is fabel'o'j'n pri hispan'a gast'am'ec'o, sed tio est'is ver'e nur'a'j fabel'o'j. Nepr'e prav'is tiu'j, kiu'j rakont'is pri krud'ul'o'j, kies kor'o'j plen'blov'iĝ'as kiel sap'a aer'vezik'o pro fier'o, sed ili krev'os jam de la unu'a vent'o'blov'o. Ni for'rajd'os tuj, sed kavalir'e ni atent'ig'os vi'n, ke vi hav'os ver'ŝajn'e pli nombr'a'n vizit'o'n.
Proksim'um'e kvin'dek ruĝ'ul'o'j'n, kiu'j ebl'e ek'rajd'is ekskurs'i kaj ebl'e far'i i'o'n ali'a'n.”
La farm'ist'o ek'rid'is. ”Ĉu indi'an'o'j'n?! Ne frenez'u, hom'o! De kie ili trov'iĝ'us ĉi tie? Vi vol'as tim'ig'i mi'n, sed sinjor'o Carlos d’Almedi mal'respekt'as vi'n kaj vi'a'j'n indi'an'o'j'n. Mal'aper'u! Vi ne ĉiam sukces'os antaŭ'i mi'n kun la pistol'o kaj se mi renkont'os vi'n ĉi tie morgaŭ —”
”Mi paf'mort'ig'os vi'n embusk'e,” al'dir'is Chess. ”Kun frenez'ul'o'j kaj infan'o'j est'as mal'facil'e parol'i. Ni dank'as por la gast'ig'o kaj tuj kiam vi for'rajd'os de paf'distanc'o de ni'a'j paf'il'o'j, ni for'las'os plen'ĝoj'e vi'a'j'n paŝt'ej'o'j'n.”
Mal'ben'ant'e la farm'ist'o for'rajd'is kun la vaker'o'j observ'at'a'j de rigard'o'j kaj paf'il'o'j de ambaŭ uson'an'o'j. Magi'e, kiu dum inter'parol'o trem'is per infan'a tim'o, aplaŭd'is nun per la man'et'o'j kaj vok'is: ”Onkl'o Chess, vi montr'is al ili!”
”Nu, knab'o,” Chess turn'is si'n al Dick, ”ĉu ankoraŭ vi sopir'as defend'i la farm'ist'o'j'n kontraŭ indi'an'a atak'o kaj en'danĝer'ig'i vi'a'n propr'a'n viv'o'n?”
”Ankoraŭ, Chess,” Dick respond'is sen'hezit'e. ”Tiu fanfaron'ul'o hav'as ebl'e famili'o'n, kiu ne kulp'as pri li'a mal'bon'a karakter'o kaj li est'as ja nur hom'o. Ebl'e li ne est'as tiel mal'bon'a kiel stult'a.”
”Ebl'e vi prav'as, kun'ul'o, kaj est'u cert'a, ke mi en'tut'e ne intenc'as permes'i al la ruĝ'ul'o'j sen'pun'e rab'i blank'ul'a'j'n loĝ'ej'o'j'n. Tuj kiam tiu'j tri mal'aper'os, ni kaŝ'rajd'os post ili al la farm'o, ni kaŝ'os ni'n ie kaj post'e ni vid'os.”
Ili rajd'is si'n'gard'em'e proksim'um'e du hor'o'j'n, antaŭ ol ili ek'vid'is grand'are'a'j'n konstru'aĵ'o'j'n de la farm'o. Kovr'is ili'n arb'o'j kaj sur'kresk'is vin'ber'o'j, ŝanĝ'ant'e grup'o'n de konstru'aĵ'o'j en bel'eg'a'n bild'et'o'n. Chess, ĉirkaŭ'rigard'int'e kaj observ'int'e ne'alt'a'j'n rok'o'j'n, kvazaŭ mirakl'e el'kresk'int'a'j en la mez'o de la eben'aĵ'o, mal'proksim'a de la hom'a'j loĝ'ej'o'j al cert'a paf'distanc'o de paf'il'o, decid'is, ke ili kaŝ'os si'n tie. Ili proksim'iĝ'is al la rok'o'j ark'manier'e kaŝ'iĝ'ant'e antaŭ observ'ad'o el la farm'o kaj de la verd'a'j mont'et'o'j de nord'o, en kiu'j Chess antaŭ'sent'is la ruĝ'ul'o'j'n. Ili kaŝ'is si'n inter la rok'o'j, Dick lig'is la ĉeval'o'n al arbust'o, dum'e Chess Tarzanon nur afabl'e admon'is, ke ĝi ne mov'iĝ'u el la lok'o kaj ili atend'is. Chess el'tir'is lorn'o'n de honor'ind'a'j dimensi'o'j kaj komenc'is fiks'e observ'i la mont'et'o'j'n. Long'e li observ'is sen'rezult'e, kiam fin'e pas'o de kolor'a'j ornam'o'j sur kap'o de indi'an'a gard'o'star'ant'o cert'ig'is li'n. Li al'cel'is post'e la lorn'o'n al la farm'o kaj vid'is kelk'a'j'n vir'o'j'n labor'ant'a'j'n en greg'ej'o. Antaŭ la en'ir'ej'o de la loĝ'konstru'aĵ'o star'is la hodiaŭ'a mal'afabl'a kon'at'o kaj li parol'is kun mal'jun'a vir'in'o de agrabl'a vizaĝ'o, sving'ant'e sovaĝ'e per la man'o'j. Knab'in'et'o ebl'e ok'jar'a lud'is apud ili kun blank'a kat'id'o. La tut'a farm'o montr'is bild'o'n de profund'a pac'o, kvankam proksim'e embusk'is mort'a danĝer'o.
”La indi'an'o'j est'as tie,” montr'is la arb'ar'an'o al Dick, ”kaj ili atend'as, ke mal'hel'iĝ'u. La hispan'o ver'e ne kred'is al ni kaj do se ni ne est'us ĉi tie, la hodiaŭ'a tag'o est'us la last'a por ĉiu'j loĝ'ant'o'j en la mastr'um'aĵ'o. Rigard'u!” li don'is al Dick la lorn'o'n.
”Ĉu ankaŭ tiu knab'in'et'o mort'us?” vok'is la knab'o post moment'o. ”Sed ni ja ne permes'os.”
”Onkl'o Chess ne permes'os, ke la knab'in'et'o est'u vund'it'a!” respond'is Magi'e anstataŭ Ryen.
”Nu, vi sci'as, ke mi ne permes'os,” li rid'et'is, ”kaj tial ni send'os Fulm'o'n gard'i. Hunĉjo, ir'u bel'e tra la herb'o kaj kiam vi ven'os tie'n, ĉu vi vid'as, inter la mont'et'o'j'n kaj la dom'o'j'n, kaŝ'u vi'n! Tuj kiam vi sent'os la proksim'iĝ'ant'a'j'n indi'an'o'j'n, vi real'kur'os, ĉu, hunĉjo?”
Fulm'o damp'it'e ek'boj'is, kvazaŭ ĝi vol'us esprim'i kompren'o'n kaj simil'a al ombr'o ĝi mal'aper'is en la herb'o. La tag'o mal'rapid'e pas'is, ambaŭ kun'ul'o'j altern'is en observ'ad'o kaj Magi'e, se ŝi ne dorm'is, parol'is kun Tarz'a'n, kiu per serioz'a kap'sving'ad'o respond'is ŝi'a'j'n sen'nombr'a'j'n demand'o'j'n.
Rapid'e krepusk'iĝ'is kaj antaŭ ol ek'bril'is la unu'a'j stel'o'j, aper'is sen'bru'e la ekscit'it'a Fulm'o. Ĝi halt'is kiel statu'o kaj rigard'is la mastr'o'n.
”La indi'an'o'j ir'as. Est'as temp'o,” trankvil'e dir'is Chess.
”Magi'e, vi rest'os ĉi tie, ĉu vi kompren'as? Ĉu vi ne tim'os, Magi'e?”
”Kun Fulm'o ne.”
Dick kaj Chess glit'is en la herb'o'n kaj rapid'e kaj si'n'gard'e ili kaŝ'ramp'is al la farm'o. Mal'antaŭ trunk'o de grand'eg'a arb'o ili halt'is. Ĉie est'is ankoraŭ silent'o, nur el la konstru'aĵ'o'j aŭd'iĝ'is kant'ad'o de agrabl'a vir'in'a voĉ'o.
Ambaŭ hero'o'j rigard'is fiks'e en krepusk'o'n. Fin'e ond'um'iĝ'is mal'proksim'e antaŭ ili herb'o kaj aper'is ĉen'o de mal'hel'a'j figur'o'j.
”Ili ir'as!” flustr'is Chess. ”Ĉu vi est'as koler'a?”
”Ne.”
”Ne paf'u, antaŭ ol mi paf'os.”
La ruĝ'ul'o'j proksim'iĝ'is, jam nur ebl'e cent kvin'dek paŝ'o'j divid'is ili'n de la konstru'aĵ'o'j. Prepar'iĝ'ant'e al atak'o ili star'iĝ'is en la herb'o. En la sam'a moment'o la ripet'paf'il'o de Chess ek'parol'is kaj unu sekund'o'n pli post'e ek'boj'is ankaŭ la man'paf'il'o de Dick. Kelk'a'j indi'an'o'j fal'is, du aŭ tri barakt'is pro dolor'o'j hurl'ant'e sovaĝ'e kaj la ceter'a'j komenc'is furioz'e kri'eg'i. La atak'plan'o est'is mal'ebl'ig'it'a. Ili est'is tiel implik'it'a'j, ke ili ne tuj fal'is en la herb'o'n kaj la rapid'a paf'ad'o de Dick kaj Chess kaŭz'is al ili plu'a'j'n perd'o'j'n.
La farm'o re'viv'iĝ'is, fenestr'o'j ek'lum'iĝ'is, el la paŝt'ist'dom'o'j el'kur'is vaker'o'j kun paf'il'o'j en la man'o'j kaj ili komenc'is paf'i ĉiu'flank'e'n kiel furioz'a'j. Ili'a paf'ad'o est'is sen'efik'a, nur inter la indi'an'o'j ĝi kaŭz'is ankoraŭ pli grand'a'n ĥaos'o'n. Ili ek'fuĝ'is. Chess kun Dick dek'um'is ili'n perfekt'e. El la farm'o el'rajd'is band'o da rajd'ist'o'j por persekut'i la rest'int'a'j'n indi'an'o'j'n. ”Ni est'as pret'a'j,” proklam'is Chess, ”ni re'ir'u al Magi'e.”
Ŝi est'is iom terur'it'a pro la paf'ad'o kaj tial ŝi bon'ven'ig'is la frat'o'n kaj la amik'o'n kun ĝoj'o.
”Vi est'as hero'o'j!” ŝi vok'is.
”Ebl'e, et'ul'in'o,” rid'is Chess, ”sed lac'a'j hero'o'j. Nun ni sekur'e dorm'os kaj Fulm'o kun Tarz'a'n gard'os ni'n.”
Ili ek'dorm'is ver'e post moment'o. Sed en la farm'o la loĝ'ant'o'j ne dorm'is. En la paŝt'ist'dom'o, kie'n re'ven'is la paŝt'ist'o'j pere'ig'int'a'j la fuĝ'ant'a'j'n indi'an'o'j'n, la koler'ig'it'a'j vir'o'j parol'is pri atak'o kaj ĉiu'j sam'opini'is, ke ili dank'as pro la sav'o nur al ne'kon'at'o'j, kiu'j halt'ig'is la indi'an'o'j'n per paf'ad'o. Kaj ankaŭ en la loĝ'dom'o oni emoci'e parol'is pri la ruĝ'ul'o'j. La edz'in'o de sinjor'o Carlos d’Almedi, prem'ant'e en brak'um'o la fil'in'o'n Josefinon, plor'is pro emoci'iĝ'o, dum ŝi'a edz'o preter'ir'ad'is per long'a'j paŝ'o'j.
”Mirakl'o sav'is ni'n!” plor'suspir'is la sinjor'in'o. ”La bon'a spirit'o mem inter'ven'is, por ke mi'a kar'a kok'id'o ne iĝ'u viktim'o de la sovaĝ'ul'o'j aŭ —” ŝi embaras'iĝ'is subit'e, ”sav'is ni'n tiu'j, kiu'j'n vi hodiaŭ maten'e trakt'is tiel krud'e.”
La farm'ist'o mal'lev'is la kap'o'n. Ankaŭ li est'is konvink'it'a, ke li kon'as la sav'int'o'j'n. Reg'is li'n ond'o de hont'o kaj la tut'a fier'o mal'aper'is kvazaŭ fum'o.
”Vi prav'as.”
”Kiel ili est'as bon'a'j, kiam post tia'j ofend'o'j ili batal'is anstataŭ ni. Ili for'rajd'is tra la nokt'o, ni eĉ ne pov'os dank'i al ili.”
”Mi trov'os ili'n por ĉiu prez'o,” li proklam'is energi'e.
”Mi rekompenc'os al ili la mal'just'aĵ'o'n kaj rekompenc'os ili'n tiel, kiel sci'as rekompenc'i nur sinjor'o Carlos.”
”Plej baldaŭ pardon'pet'u ili'n pro la orgojl'a trakt'ad'o,”
ŝi serioz'e dir'is.
Tuj maten'e ĉiu'j vir'a'j loĝ'ant'o'j de la farm'o ek'rajd'is ĉiu'flank'e'n por serĉ'i Chesson Ryenon kaj li'a'j'n kompani'ul'o'j'n. Hazard'e trov'is ili'n la posed'ant'o mem. Chess nom'e, kuir'ant'e maten'manĝ'o'n, brul'ig'is fajr'o'n, ĉar ne est'is motiv'o kaŝ'i si'a'n ĉe'est'o'n, kaj la fum'o katen'is la atent'o'n de la hispan'o. Dick ĵus verŝ'is kaf'o'n en tas'o'j'n, kiam damp'it'a boj'ad'o de Fulm'o anonc'is ies al'ven'o'n. Aŭd'iĝ'is stamf'ad'o de huf'o'j kaj la knab'o kaj la vir'o gvid'at'a'j de si'n'gard'em'o ek'kapt'is la paf'il'o'j'n. Post moment'o Chess rigard'is trankvil'e en la vizaĝ'o'n de la farm'ist'o, ruĝ'iĝ'int'a pro hont'o kaj embaras'o'j.
”Ĉu vi al'ven'as por for'pel'i ni'n de vi'a'j ter'pec'o'j?” li demand'is mal'varm'e.
”Ne!” eksplod'is la hispan'o. ”Mi al'ven'as por pardon'pet'i kaj vok'i la dank'o'j'n de firmament'o al vi'a'j kap'o'j.
Star'u ĉe vi ĉiu'j anĝel'o'j dum la tut'a viv'o'voj'o, ne est'u ŝton'ar'o sub la huf'o'j de vi'a'j ĉeval'o'j.”
Ankoraŭ long'e sinjor'o Carlos parol'is flor'simil'e kaj fier'e, do Chess apenaŭ defend'is si'n de rid'o.
”Mi'a dom'o far'iĝ'os vi'a dom'o, mi'a posed'aĵ'o vi'a posed'aĵ'o, mi'a'j ĝoj'o'j vi'a'j ĝoj'o'j, vi'a'j mal'amik'o'j mi'a'j mal'amik'o'j,” parol'is la hispan'o.
Chess dum moment'o pri'pens'is, sed post'e li akcept'is la propon'ant'a'n gast'ig'o'n. Magi'e tre bezon'is ripoz'i en ver'a lit'o.
”Ni ne plu parol'u pri la pas'int'ec'o,” respond'is Chess afabl'e, ”ĉiu erar'as.”
Ili sur'met'is la posed'aĵ'o'j'n sur la ĉeval'o'j'n kaj akompan'at'a'j de la farm'ist'o entuziasm'iĝ'int'a pro la laŭd'o ili rajd'is al li'a loĝ'ej'o. La edz'in'o de sinjor'o Carlos bon'ven'ig'is ili'n mal'pli nobl'e, sed pli kor'e. Mal'grand'a Josefino ĵet'is si'n ĉirkaŭ la kol'o'n de Magi'e kaj for'konduk'is ŝi'n tuj en la infan'ĉambr'o'n al pup'o'j kaj lud'il'o'j.
Ili ĉe'tabl'iĝ'is, kiam unu el la paŝt'ist'o'j en'ir'is en la ĉambr'o'n kun inform'o, ke inter la mort'ig'it'a'j ruĝ'ul'o'j kuŝ'as ankaŭ kadavr'o de blank'a vir'o.
”Mizer'a perfid'ul'o!” vok'is la farm'ist'o.
”Mi ir'os rigard'i li'n,” proklam'is Chess kaj akompan'at'a de Dick li rapid'is post la paŝt'ist'o.
Ver'e, en la herb'o inter la indi'an'o'j kuŝ'is blank'ul'o, kies vizaĝ'o est'is eĉ mort'int'e abomen'a. Li rikan'is per la last'a rikan'o kaj re'memor'ig'is rab'o'bird'o'n, frap-fal'ig'it'a'n dum'salt'e post sen'kulp'a ofer'o.
”Tiu mizer'ul'o ven'ig'is la indi'an'o'j'n!” morn'e dir'is Chess kaj per pint'o de ŝu'o li turn'ig'is la kadavr'o'n. El poŝ'o de led'a jak'o el'fal'is pec'o da paper'o. Dick met'is ĝi'n al Chess kaj tiu leg'is: ”Sukces'is al mi rab'o, el'migr'int'a famili'o kun'hav'is dek mil dolar'o'j'n, mi murd'is ili'n. Mi rapid'as al Sovaĝ'a river'o por cert'ig'i al mi kamp'o'part'o'n en nov'a trov'ej'o. Ven'u al mi. S.”
Chess serioz'e en'pens'iĝ'is. ”Ĉu vi sci'as, kiu skrib'is la leter'o'n?” li demand'is Dickon. ”La murd'ist'o de vi'a'j ge'patr'o'j.”
La knab'o ek'kri'is sopir'eg'e kapt'ant'e la paper'o'n.
”Kie est'as Sovaĝ'a river'o?”
”Sud'e de ĉi tie.”
”Ni rajd'os tie'n tuj!” decid'iĝ'is Dick.
”Jes, tuj post kiam ni ripoz'is. Sed Magi'o'n ni las'os ĉi tie, ŝi mal'help'us ni'n.”
Daŭr'is long'e antaŭ ol ili persvad'is la knab'in'et'o'n, ke ŝi rest'u sub la tegment'o de la farm'o, kie ŝi divid'is kun mal'grand'a Josefino la am'o'n de ĉiu'j. Fin'fin'e ŝi konsent'is, star'ant'e kun la ceter'a'j antaŭ la farm'o, kiam Chess kaj Dick est'is for'rajd'ant'a'j al la sud'o.
”Rajd'u kun di'o,” ŝi vok'is post ili, ”kaj re'ven'u baldaŭ!”
”Di'o ir'u kun vi,” man'sving'is la farm'ist'o, kies edz'in'o plor'is kaj la fil'in'o sving'is per kap'tuk'o.
La rajd'ant'o'j mal'proksim'iĝ'is, kiam ili mal'aper'is post la horizont'o.
Aventur'o'j atend'is.
Sovaĝ'a river'o ne pov'us ricev'i pli konven'a'n nom'o'n.
Abrupt'e ĝi fal'as de la mont'o'j al la mar'o kaj ĉar ĝi est'as oft'e prem'it'a inter mont'et'o'j, ĝi rapid'as muĝ'ant'e koler'ig'it'e kaj ĵet'ant'e si'n mal'supr'e'n mal'supr'e'n en sen'nombr'a'j kaskad'o'j kaj akv'o'fal'o'j. Ali'lok'e ĝi'a river'region'o mal'ferm'iĝ'as en larĝ'a'j'n val'o'j'n inter arb'ar'it'a'j dekliv'o'j aŭ en sabl'oz'a'j kamp'o'j inund'it'a'j ĉiu'jar'e dum la temp'o de la printemp'a degel'o per torent'o da akv'o. Precip'e en tiu'j lok'o'j est'is antaŭ ne long'e far'it'a'j riĉ'a'j trov'o'j de or'o kaj fam'o'j pri ili al'log'is cent'o'j da aventur'ist'o'j kaj honest'a'j hom'o'j mani'a'j pro or'a febr'o. Ne'prudent'e, sen konven'a ekip'aĵ'o ili ĵet'is si'n en sovaĝ'ej'o'n kaj pli ol du'on'o de ili anstataŭ riĉ'ec'o — terur'e kaj dolor'e mort'is en ĝi.
Chess kaj Dick, rapid'ant'a'j al Sovaĝ'a river'o por tut'e ali'a cel'o ol min'ad'o de or'o, zorg'em'e rigard'is ĉiu'j'n, kiu'j'n ili preter'rajd'is. Ili vid'is interes'a'j'n, foj'e eĉ suspekt'a'j'n vizaĝ'o'j'n, sed neni'u el ili simil'is al la vizaĝ'o pri'skrib'it'a de et'a Magi'e. Ĉar la ĉeval'o'j de la hero'o'j ne port'is tro'a'n ŝarĝ'o'n, kaj ĉar ili est'is sufiĉ'e sat'manĝ'int'a'j, ili preter'rajd'is baldaŭ la ĉef'a'n flu'o'n de el'migr'int'o'j, kaj baldaŭ ili post'las'is ankaŭ unu'op'ul'o'j'n, kiu'j rapid'is klopod'ant'e ĉiu'j'n antaŭ'kur'i. Ĉe tra'vad'ej'o, ebl'ig'ant'a tra'vad'i Sovaĝ'a'n river'o'n, entrepren'em'a hom'o konstru'is trink'ej'o'n kaj atend'is, sid'ant'e sur mal'glat'a benk'o antaŭ la en'ir'ej'o kun eg'a bubal'a fusil'o inter la genu'o'j, kiam la preter'ir'ant'o'j halt'os propon'ant'e bon'a'n mon'o'n por mal'bon'a brand'o kaj ankoraŭ pli mal'bon'a'j nutr'aĵ'o'j.
”Ĉu mult'a'j hom'o'j rajd'as post vi?” li demand'is rigard'int'e zorg'em'e ambaŭ vojaĝ'ant'o'j'n.
”Cent'obl'e cent kaj ankaŭ pli!” rid'is Chess.
”Ĉu soif'ant'a'j?”
”Ebl'e.”
”Kio'n mi verŝ'u al vi?” demand'is ne tro ĝentil'e la trink'ej'estr'o, dik'eg'a grand'eg'ul'o, kies naz'o konfirm'is per kolor'o proverb'o'n, ke tio, kio'n oni far'as, tio ankaŭ mank'as al oni.
”Neni'o'n, en la river'o est'as sufiĉ'e da akv'o.”
”Brr! Fin'fin'e mi pov'as kred'i, ke vi est'as ver'ŝajn'e eduk'ist'o de tiu naz'pur'ig'ul'o,” mok'is la gast'ej'estr'o montr'ant'e al Dick kaj lev'ant'e la ali'a'n glas'o'n kun brand'o de suspekt'a kolor'o al la buŝ'o. Ek'krak'is paf'o kaj la trink'ej'estr'o, pov'ant'e pro surpriz'o eĉ ne mov'iĝ'i, stult'e rigard'is la mal'plen'a'n man'o'n, el kiu kugl'o el la pistol'o de Dick for'paf'is li'a'n glas'o'n.
”Stult'a'j ŝerc'o'j! Kiu kuraĝ'is?” kri'is la gast'ej'estr'o ne'koneks'e.
”La naz'pur'ig'ul'o,” rid'is Dick, ”li vol'as pruv'i, ke li jam hav'as i'a'n-tia'n eduk'o'n.”
”Fulm'o traf'u vi'n, knab'o, pardon'u,” li korekt'is si'n vid'ant'e, ke la man'o de Dick de'nov'e proksim'iĝ'as al la pistol'ing'o. (Chess inter'ŝanĝ'is la pez'a'j'n revolver'o'j'n de Dick kun par'o da leĝer'a'j ripet'paf'il'o'j'n.) ”Ĝentil'ul'o, apenaŭ li de'kresk'is de suĉ'il'o kaj jam li paf'as kiel pistol'ist'o. Ne, tio ne est'as ofend'o, las'u la pistol'o'j'n en la ing'o'j, oni paf'is hieraŭ ĉi tie sufiĉ'e.”
”Ĉu iu varm'eg'a kompani'o?” demand'is rapid'e Chess.
”Tiel varm'eg'a, ke fum'iĝ'is el ĝi. Ili hav'is apetit'o'n je mi'a kas'o, sed antaŭ kugl'et-paf'il'o ĉiu'j tri kompani'ul'o'j iel prudent'iĝ'is kaj ili ir'eg'is plu'e'n kontraŭ la river'flu'o. Ebl'e ili ne ir'is mal'proksim'e'n kaj atend'as taŭg'a'n okaz'o'n,”
prudent'e klar'ig'is la trink'ej'estr'o.
”Adiaŭ, ni rigard'os post ili!” decid'is Chess kaj ir'ig'is la ĉeval'o'n.
”Knab'o,” vok'is la trink'ej'estr'o al Dick, ”se vi vol'us, mi far'os vi'n kun'ul'o kaj vi riĉ'iĝ'os pli rapid'e ol en la plej glor'a or'trov'ej'o.
”Dank'o'n, sed mi ne toler'as la haladz'o'j'n de venen'o'j,”
respond'is Dick sekv'ant'e Chesson. Ili tra'vad'is klopod'em'e la abrupt'a'n river'flu'o'n kaj trov'is apenaŭ rimark'ebl'a'n pad'o'n ĉe la bord'o. Dick, ne'spert'a ankoraŭ en sovaĝ'ej'o, vid'is sur ĝi neni'o'n apart'a'n, sed Ryen, observ'ant'e zorg'em'e la romp'aĵ'o'j'n de ŝton'et'o'j sur la voj'o, proklam'is post moment'o, ke ĉi tie rajd'is antaŭ ili antaŭ ne'long'e rajd'ist'o'j sur huf'ferit'a'j ĉeval'o'j. ”Cert'e kon'at'o'j de ni'a trink'ej'estr'o,” li al'dir'is.
Ili daŭr'ig'is silent'ant'e en la vojaĝ'o, streĉ'ant'e ambaŭ atent'em'o'n.
”Ĉu vi vid'as, jen baŭm'is la ĉeval'o de unu el ili kaj ĝi profund'ig'is la mal'antaŭ'a'j'n krur'o'j'n profund'e en la ter'o'n,” montr'is Chess proksim'um'e post cent metr'o'j de vojaĝ'ad'o. Sur ali'a lok'o romp'it'a branĉ'o don'is al ili plu'a'n signal'o'n. Fulm'o, kur'ant'a antaŭ'e, montr'is konstant'e ascend'ant'a'n mal'trankvil'o'n kaj laŭ tio Chess opini'is, ke la post'sign'o est'as pli freŝ'a kaj ke ili proksim'iĝ'as al la ne'kon'at'a'j rajd'int'o'j. Ili mal'rapid'ig'is la rajd'ad'o'n, prepar'int'e la arm'il'o'j'n.
Kiam la tag'o est'is fin'ant'a, Chess subit'e halt'is kaj montr'is per la man'o, ke Dick far'u la sam'o'n.
”Fulm'o, silent'e, ven'u ĉi tie'n!” Chess vok'is la hund'o'n, kies har'ar'o hirt'iĝ'is pro koler'o. Post river'kurb'iĝ'o proksim'um'e unu kilo'metr'o antaŭ'e ascend'is al la ĉiel'o fum'o de tend'ar'fajr'o.
”Cert'e ili,” flustr'is Chess.
”Ĉu ni rajd'os al ili?” demand'is Dick.
”Ne, vi rest'os kun la best'o'j ĉi tie, vi kaŝ'os vi'n en la dens'ej'o kaj atend'os mi'n. Mi ir'os sol'a por esplor'i.”
”Sed —”
”Neni'a sed. Vi'a task'o est'as sam'e grav'a, vi protekt'os mi'a'n dors'o'n. Vi ne hav'as sufiĉ'e da spert'o'j en kaŝ'ramp'ad'o kaj vi pov'us ĉio'n mal'help'i.”
Dick, re'kon'int'e la ver'o'n de la opini'o de Chess, ne plu kontraŭ'is. ”Re'ven'u baldaŭ, frat'o,” li adiaŭ'is al Chess, kiu sen'bru'e mal'aper'is en la arb'ar'o kresk'ant'a sur la dekliv'o.
Li paŝ'is si'n'gard'em'e, observ'ant'e zorg'em'e ter'o'n, antaŭ ol li sur'paŝ'is. Eĉ ne ŝton'et'o knar'is sub li'a pied'o, li eĉ ne mov'is branĉ'o'n. Long'e daŭr'is li'a kaŝ'ramp'ad'o tra la arb'ar'o kaj nur la arb'ar'an'a art'o de Chess ebl'ig'is, ke li ne erar'is la direkt'o'n de la voj'o. Jam tut'e krepusk'iĝ'is, kiam la spur'sekv'ant'o aper'is ĉe la arb'ar'rand'o. Kuŝ'ant'e sur la ter'o li observ'is la sabl'ej'o'n ĉe la river'bord'o, kie ĉirkaŭ fajr'o kamp'ad'is tri vir'o'j de sovaĝ'a aspekt'o, du kresk'kovr'it'a'j de ne'zorg'it'a'j barb'o'j, la tri'a kun har'eg'a ne'raz'it'a stopl'ej'o sur la vizaĝ'o. Ili inter'parol'is komun'e fervor'e, kred'ant'e ebl'e, kaj ili ne est'is sol'a'j. Ĉe la fajr'o kuŝ'is ankaŭ kvar'a vir'o kaj Chess baldaŭ rimark'is, ke tio est'as jun'a indi'an'o, laŭ ornam'o'j komanĉo. Li est'is lig'it'a kaj klopod'is rigard'i indiferent'e en mal'lum'o'n.
Chess streĉ'is la aŭd'sent'o'n, kiam unu el la vir'o'j al'parol'is la indi'an'o'n.
”Ruĝ'a hund'o, ni sci'as cert'e, ke ci kon'as grand'a'n or'trov'ej'o'n. Ci kon'as ĝi'n kiel ĉiu an'o de ci'a mal'ben'it'a trib'o. Dir'u, kie ĝi est'as kaj ni las'os ci'n, ali'e —” en la vort'o'j son'is krud'a minac'o.
”Mi ne kon'as kaj se mi kon'us, pal'a'j vizaĝ'o'j ne hav'as fort'o'n, ke ili dev'ig'u mi'n al ĝi'a mal'kaŝ'o,” respond'is la ruĝ'ul'o dur'e.
”Ni vid'os!” ek'rid'eg'is ali'a el la blank'ul'o'j, ”se ci ne mal'mol'iĝ'os, kojot'o, kiam ni mal'rapid'e rost'os ci'n super la fajr'o.”
La indi'an'o eĉ ne mov'iĝ'is.
”Plej baldaŭ ni prov'os, ĉu brul'vund'ad'o per ard'ig'it'a fer'o hav'os la sam'a'n efik'o'n.”
”Rapid'a Fajr'o ne tim'as tortur'o'j'n!” trankvil'e dir'is la indi'an'o.
”Silent'u, hund'o!” kri'eg'is la vir'o, kies vang'o'j'n kresk'kovr'is barb'o, ”ni tuj konvink'iĝ'os.”
Li en'puŝ'is en la fajr'o'n long'a'n tranĉ'il'o'n kaj okul'um'ant'e atend'is, ke ĝi ard'iĝ'u ĝis ruĝ'a kolor'o. Chess sen mal'plej grand'a bru'o prepar'is la paf'il'o'n al ek'paf'o. Post moment'o la kanajl'o el'tir'is la tranĉ'il'o'n el la flam'o'j kaj ten'ant'e ĝi'n super la kap'o, proksim'iĝ'is al la ruĝ'ul'o. La paf'il'o de Chess ek'boj'is kaj la tranĉ'il'o, for'paf'it'a el la man'o de la krud'ul'o, en'flug'is la river'o'n.
”Ĉiu'j tri la man'o'j'n supr'e'n!” tondr'is tra la mal'lum'o la voĉ'o de la ne'vid'ebl'a Chess. ”Rapid'u, mi kalkul'os ĝis tri — unu —” ne est'is bezon'e plu kalkul'i, la man'o'j montr'is al la firmament'o. ”Ne mov'iĝ'u de la fajr'o,” kri'is Chess ek'rimark'int'e prov'o'n de unu el ili pri salt'o en la mal'lum'o'n. Kugl'o, akompan'ant'a la vort'o'j'n, for'paf'is pint'o'n de la orel'o de la bandit'o.
”Ĉu mi'a ruĝ'a frat'o pov'as mov'iĝ'i?” Chess al'parol'is la ruĝ'ul'o'n.
”Jes,” son'is la respond'o.
”Nu, li for'ramp'u al mi, li cert'e trov'os la direkt'o'n laŭ mi'a voĉ'o.”
La indi'an'o ramp'is pen'e en la sabl'o kaj tra herb'o, dum Chess ne ĉes'is observ'i la tri'op'o'n de humil'ig'it'a'j per'fort'ul'o'j. Kiam la ruĝ'ul'o al'ramp'is ĝis li, Chess rapid'e klin'iĝ'is kaj per unu sol'a mov'o de tranĉ'il'o trans'tranĉ'is li'a'j'n ŝnur'o'j'n.
”Nun, la ruĝ'a frat'o re'ir'u al la blank'a'j lup'o'j kaj for'pren'u ili'a'j'n arm'il'o'j'n,” ordon'is Chess. La indi'an'o ĝoj'e obe'is.
”Mi don'os al vi, mal'ben'it'o, kvin'on'o'n de la rab'aĵ'o, se vi kun'iĝ'os kun ni!” vok'is unu el la kanajl'o'j al Chess.
”Silent'u kaj ne mov'iĝ'u!” kri'riproĉ'is li'n Ryen.
La ruĝ'ul'o dum'e, protekt'it'a de la paf'il'o de Chess, sen'arm'ig'is la rab'ist'o'j'n. Li far'is si'a'n labor'o'n tiel zorg'em'e, ke li eĉ ne las'is al ili pingl'o'n.
”Ĉu la ruĝ'a frat'o est'as pret'a?” demand'is Chess.
”Jes.”
”Nun mal'aper'u, hont'o'j de la blank'a ras'o! Mal'aper'u kaj ne kuraĝ'u re'ven'i aŭ ali'a'n foj'o'n mi paf'os sen avert'o kaj mi ne las'os rav'iĝ'i de ne'bezon'at'a mizerikord'o.”
”Ni pere'os en la dezert'o sen arm'il'o'j,” pet'is unu.
”Ebl'e, ne est'os domaĝ'o pro vi. Sufiĉ'e da parol'o'j, ir'u marŝ'e mal'supr'e'n preter la river'o,” ordon'is Just'ul'o.
”Kaj ĉu vi ne vol'us almenaŭ dir'i al ni, pri kiu ni demand'u, se ni serĉ'us foj'e vi'n?”
”Pri Chess Ryen oni dir'os al vi ĉie!” laŭt'e proklam'is Chess.
”Damn'e!” ek'kri'is unu el la rab'ist'o'j kaj sam'temp'e ĉiu'j tri ek'kur'eg'is kaj mal'aper'is en la arb'ar'o.
Chess rigard'is post ili pri'pens'ant'e, kial la el'dir'o de li'a nom'o impres'is en unu el ili tiel ekster'ordinar'e.
”Ĉu mi'a blank'a frat'o est'as la grand'a Chess Ryen — Just'ul'o?” aŭd'iĝ'is estim'plen'e la indi'an'o.
”Jes.”
”Grand'a Manitou konduk'is ĉi tie'n vi'a'j'n paŝ'o'j'n. Mi'a viv'o aparten'as al vi kaj mi konduk'os vi'n al grand'a trov'ej'o, kie kuŝ'as sur unu lok'o pli da or'o ol en la tut'a ceter'a land'o.”
”Plej baldaŭ ni kun'pren'os la arm'il'o'j'n kaj post'e ni re'ven'os al mi'a kun'ul'o.”
”Vi'a kun'ul'o est'as ankaŭ mi'a kun'ul'o!” firm'e proklam'is la komanĉo.
Post du'on'hor'o bon'ven'ig'is ili'n la gaj'a jelp'ad'o de Fulm'o kaj la voĉ'o de Dick.
”Halt'u, mi est'as cel'ant'a en vi'n!”
”Ĉu vi ebl'e vol'as mi'n paf'mort'ig'i, kun'ul'o?” rid'et'is Chess, fier'a, ke li'a lern'ant'o ne forges'as si'n'gard'em'o'n.
”Mi hav'is feliĉ'o'n, mi konduk'as indi'an'o'n port'ant'a kelk'a'j'n fer'a'j'n lud'il'o'j'n.”
Ili sid'iĝ'is en mal'lum'o ne'vol'ant'e per brul'ig'it'a fajr'o al'log'i la atent'em'o'n de iu el la val'o de la river'o. La indi'an'o rakont'is flustr'e, kiel li est'is hieraŭ kapt'it'a de tri'op'o de desper'ul'o'j, kiel ili dev'ig'is li'n, ke li mal'kaŝ'u la sekret'o'n de riĉ'a trov'ej'o, kiel li ne vol'is parol'i est'ant'e konvink'it'a, ke or'o en la man'o'j de mal'bon'a'j hom'o'j nask'us de'nov'e nur mal'bon'o'n. Chesson kaj li'a'n kun'ul'o'n li vol'is tuj konduk'i al la trov'ej'o, ĉar ĉe Chess or'o iĝ'os il'o de bon'o.
Neni'u dorm'is la tut'a'n nokt'o'n kaj dum la unu'a maten'iĝ'o de la nov'a tag'o aŭd'iĝ'is ek'kri'o de Dick.
”Tiu paf'il'o!”
”Kio est'as kun ĝi?” demand'is Chess.
”Ĝi hav'as arĝent'a'n garn'aĵ'o'n kiel la paf'il'o de la kanajl'o, kiu murd'is mi'a'j'n kar'a'j'n.”
”Mal'ben'it'a domaĝ'o!” koler'iĝ'is Chess. ”Mi hav'is la kanajl'o'n preskaŭ en la man'o'j kaj mi las'is li'n sen'pun'e for'ir'i. Ni dev'as li'n trov'i.”
”Ni dev'as! Por la or'a trov'ej'o est'as sufiĉ'e da temp'o,”
konsent'is Dick.
Dum tut'a'j tri tag'o'j ili esplor'serĉ'is en la val'o de la river'o, kiu jam komenc'is plen'iĝ'i de hom'o'j, sed ili ne sukces'is. La bandit'o'j ebl'e tut'e mal'aper'is.
”Ni ja trov'os li'n, sam'kiel ni trov'os tiu'n ali'a'n,” kviet'ig'is Chess Dickon. Li mem ne pov'is defend'i si'n de la pens'o, ebl'e naiv'a, ke ili trov'os ambaŭ murd'ist'o'j'n en la sam'a moment'o. La pens'o sen'ĉes'e re'ven'is de la moment'o, kiam unu el la rab'ist'o'j ek'kri'is dum el'parol'o de nom'o de Chess.
Fin'e ili rezign'is la van'a'n serĉ'ad'o'n kaj ili sekv'is Rapid'a'n Fajr'o'n al la grand'a trov'it'aĵ'o. Ili rajd'is tut'a'n semajn'o'n kontraŭ la flu'o, grimp'ant'e jen sur ŝton'eg'o'j super la river'o kaj jen vad'ant'e tra la akv'o. Ĉiu'j viv'sign'o'j rest'is jam for mal'antaŭ ili, kiam la indi'an'o de'voj'iĝ'is en mal'larĝ'a'n val'o'n de roj'o, sovaĝ'e ĵet'iĝ'ant'a en Sovaĝ'a'n river'o'n. Du'on'kilo'metr'o'n ili ascend'is ankoraŭ sur preskaŭ ne'ir'ebl'a pad'o, kiam akv'o'fal'o tut'e bar'is ili'a'n voj'o'n.
Dekstr'e de ĝi super'is grand'a rok'o, kiu apog'is si'n al dekliv'o, las'ant'e inter ĝi kaj si apertur'o'n grand'a kiel bon'a pord'eg'o, ferm'it'a tut'e per ŝton'ar'o.
”Tra kio nun?” demand'is Chess.
La indi'an'o ne respond'is, sed tuj komenc'is for'ig'i la ŝton'o'j'n inter la rok'o kaj la dekliv'o. Li al'salt'is por help'i li'n kaj post du'on'hor'o ili liber'ig'is en'ir'ej'o'n. Ĝi est'is sufiĉ'e grand'a, por ke ankaŭ la ĉeval'o'j pov'u ir'i tra ĝi.
”Mi bar'is la voj'o'n,” ek'parol'is nur nun la indi'an'o, ”por ke neni'u invit'it'a pov'u ven'i al la trov'ej'o.”
De'nov'e ili ascend'is laŭ'long'e de la roj'o far'ant'e kun la best'o'j akrobat'aĵ'o'j'n inter la ŝton'o'j, ĝis la indi'an'o mal'aper'is en vast'a kavern'o. De'salt'int'e de la ĉeval'o'j ili ir'is post li kaj ambaŭ gap'is pro mir'eg'o. La kavern'o re'memor'ig'is rakont'o'j'n de mal'nov'a'j fabel'o'j pri bel'eg'a'j trezor'o'j.
Ĝi est'is fakt'e el or'o kaj ĝi komenc'iĝ'is en koridor'o, kies mur'o'j est'is tra'teks'it'a'j re'e per or'o. Kuŝ'is ĉi tie ne'mezur'ebl'a riĉ'aĵ'o kaj ĝi atend'is si'a'n mastr'o'n.
”Mi'a blank'a frat'o sav'is mi'a'n viv'o'n,” ek'parol'is serioz'e Rapid'a Fajr'o, ”nu do, li pren'u or'o'n kiel esprim'o de mi'a dank'em'o.”
Chess ĉirkaŭ'rigard'is serioz'e kaj mal'ĝoj'e li rid'et'is. Li ne sopir'is pri or'o, li mal'ŝat'is ĝi'n, ĝi kaŭz'is jam en la mond'o tro da mal'bon'o. Sed rifuz'i donac'o'n de Rapid'a fajr'o li ne pov'is, li est'us vund'int'a la indi'an'o'n tre profund'e. Se part'o est'os de li, ĝi rest'os almenaŭ kaŝ'it'a kaj ĝi ne iĝ'os objekt'o da batal'o'j de avid'a'j kaj sang'soif'a'j hom'o'j.
”Mi akcept'as la donac'o'n de la ruĝ'a frat'o kaj dank'as al li,” li proklam'is fin'e. ”Mi akcept'as ĝi'n kun'e kun mi'a mal'pli aĝ'a kun'ul'o. Sed mult'e'kost'a'n metal'o'n mi ne min'os, ni hav'as antaŭ ni ankoraŭ grand'a'n task'o'n.”
Ili for'las'is la kavern'o'n kaj for'ig'is ĉe la akv'o'fal'o ĉiu'j'n post'sign'o'j'n de si'a ĉe'est'o. Eĉ ankaŭ de la ĉirkaŭ'a'j dekliv'o'j ili sur'rul'is ŝton'eg'o'j'n, por ke ili mal'ebl'ig'u tra'penetr'ad'o'n al la kavern'o. Sur la bord'o de Sovaĝ'a river'o ili pas'ig'is post'e la nokt'o'n kaj Dick kaj ankaŭ la jun'a indi'an'o aŭskult'is la rakont'ad'o'n de Chess pri si'a'j aventur'o'j.
”Nun est'os du persekut'ist'o'j de just'ec'o. Dick ir'os kun mi.”
”Tri,” aŭd'iĝ'is la indi'an'o, ”se akcept'os mi'n la grand'a blank'a frat'o en kompani'o'n.”
”Vi est'as akcept'it'a!”
Tiel Chess ricev'is du help'ant'o'j'n kaj tre brav'a'j'n help'ant'o'j'n. Ili rajd'is tra la tut'a uson'a Okcident'o, kun'port'ant'e help'o'n al mal'fort'ul'o'j kaj terur'o'n al kanajl'o'j. Iom post iom ĉiu'j tri kun'ven'is en la farm'o de sinjor'o Carlos, kie est'is kresk'ant'a et'a Magi'e kun'e kun Josefino, kares'at'a'j ambaŭ sam'e de la zorg'o de ĉiu'j loĝ'ant'o'j de la farm'o.
Tie ili ripoz'is post mal'facil'a'j batal'o'j kontraŭ mal'bon'o, tie ili plan'is plu'a'j'n plan'o'j'n.
Kaj tie Chess kaj ankaŭ Dick oft'e silent'is, desegn'ant'e en pens'o'j la moment'o'n, kiam ili sukces'os trov'i kaj pun'i la murd'ist'o'j'n de la ge'patr'o'j.
Antaŭ la tut'a mond'o ili sekret'ig'is zorg'em'e si'a'n decid'o'n kaj ili sekret'ig'is ankaŭ si'a'n alianc'o'n. Tiel okaz'is, ke en la tut'a Okcident'o Chess Ryen kresk'is en eminent'a'n person'o'n. En urb'et'o'j, en lign'o'dom'o'j, en sol'ec'a'j farm'o'j kaj ankaŭ ĉe tend'ar'fajr'o'j sub la vast'a ĉiel'o oni rakont'is aŭ iam nur kun terur'o oni flustr'is, ke Just'a Chess est'as ĉie ĉe'est'ant'a, ke li aper'as ĉi tie kaj tie, ekzempl'e en tri lok'o'j sam'temp'e kaj ve al proskrib'it'o, kiu trov'iĝ'os en li'a'j man'o'j, ve al blank'a aŭ ruĝ'a atak'ant'o, kiu'n li kapt'os dum krim'o.
Bandit'o'j kun'ig'is si'n al batal'o'j kontraŭ li, ili tra'rajd'is for'las'it'a'j'n region'o'j'n, sed neniam ili trov'is li'n ne'prepar'it'a. Li aper'is post ili'a'j dors'o'j kaj li deprim'is ili'a'j'n vic'o'j'n.
La temp'o pas'is en et'a'j batal'o'j kaj neni'u antaŭ'sent'is, ke matur'iĝ'as grand'a'j afer'o'j.
Fin'o De La Unu'a Part'o
Dum du jar'o'j mult'o ŝanĝ'iĝ'is. Ŝanĝ'iĝ'is mult'o ankaŭ en la Okcident'o. Civiliz'ad'o kun ĉiu'j ombr'o'j kaj ankaŭ lum'o'j pri'reg'is Kalifornion. Sed ne tut'e, nur en kelk'a'j part'o'j. Sur la bord'o'j kresk'is haven'o'j kaj urb'o'j, en la en'land'o, proksim'e de or'trov'ej'o'j, urb'et'o'j. Indi'an'o'j ced'is al blank'a'j vizaĝ'o'j kaj ankaŭ mal'nov'a'j posed'ant'o'j de farm'o'j — komfort'em'a'j, mal'diligent'a'j hispan'o'j — kapitulac'is al la tumult'o de krud'a'j, profit'em'a'j kaj sen'respekt'a'j angl'o'saks'o'j.
Ankaŭ San Ju'a'n, ankoraŭ mal'grand'a, sed konstant'e kresk'ant'a urb'et'o, ek'est'is el baz'a or'serĉ'ist'a koloni'o. Proksim'e de mal'nov'a hispan'a kamp'ar'a ter'posed'aĵ'o iu Smith trov'is riĉ'a'n trov'ej'o'n kaj li bedaŭr'is nur, ke li ne trov'is ĝi'n sol'a, sed en kompani'o de aventur'ul'o simil'a al si, sam'e ne'kon'at'a al ĉiu ĉirkaŭ'aĵ'o, kiu nom'iĝ'is Jackson. Li ne rigard'is tro afabl'e la kun'ul'o'n kaj tiu, hav'ant'e akr'e'vid'a'j'n okul'o'j'n, ne kuraĝ'is ek'dorm'i, ten'ant'e eĉ en la dorm'o en la man'o pistol'o'n.
Tio est'is en la komenc'o, pli post'e, kiam la fos'ej'o montr'iĝ'is tre profit'o'don'a, mal'aper'is la streĉ'o kaj la amas'e ven'ant'a riĉ'aĵ'o ig'is forges'i pri mult'a'j afer'o'j el la pas'int'ec'o. Fin'fin'e ankaŭ la cirkonstanc'o, ke ili ne plu est'is en la region'o sol'a'j, dev'ig'is la kun'ul'o'j'n al kun'labor'o. Ne ebl'is sekret'ig'i la fam'o'n pri la trov'ej'o kaj tiel est'iĝ'is ĉirkaŭ ili'a serĉ'ej'o ali'a serĉ'ej'o, ankaŭ profit'o'don'a, kvankam neni'u egal'is al ili'a Or'a Gehen'o. Rapid'e est'iĝ'is fos'ist'a urb'et'o kaj ĉar Smith kaj li'a kun'ul'o est'is plej riĉ'a'j el ĉiu'j, ili urb'estr'iĝ'is sen'balot'e kaj far'iĝ'is ankaŭ parol'ist'o'j de publik'a opini'o. La influ'o'n de riĉ'ec'o help'is honor'ind'a arm'il'ar'o mal'antaŭ la zon'o, kiu'n ambaŭ kun'ul'o'j kapabl'is manipul'i kun surpriz'a rapid'ec'o kaj cert'ec'o.
Kun la pas'o de la temp'o tut'e mal'aper'is la ne'kon'at'a pas'int'ec'o de ambaŭ ĉef'ul'o'j kaj oni konsider'is mem'kompren'ebl'e, ke ili far'iĝ'is reprezent'ant'o'j ne nur de San Ju'a'n, sed de la tut'a region'o. La region'a ŝerif'o Strenton, vir'o grand'statur'a kaj grand'vort'a, sed mal'kuraĝ'a, propr'e iĝ'is praktik'ant'o de ili'a'j ordon'o'j kaj la distrikt'a juĝ'ist'o Judson est'is daŭr'a gast'o en ili'a fier'a dom'o. Dum ali'a'j okaz'o'j tio ebl'e vek'us atent'o'n, sed la loĝ'ant'o'j de San Ju'a'n est'is kontent'a'j kun si'a'j estr'o'j. Ili'a'j pistol'o'j kapabl'is protekt'i la trankvil'o'n de la urb'et'o kaj ebl'e dek'du'o da kuraĝ'ul'o'j kun tro mal'trankvil'a'j man'o'j ripoz'is sen'dolor'e sub kelk'a'j fut'o'j de or'port'a ter'o.
Est'is varm'eg'a somer'a tag'o, kiam ambaŭ kun'ul'o'j konversaci'is sub verand'o de la komun'a dom'o.
”Ĉu la ŝarĝ'o est'as prepar'it'a?” demand'is Smith sorb'ant'e el grand'a glas'o alkohol'aĵ'o'n.
”Jes, morgaŭ Tom vetur'os ĝis San Francisko.”
”Da tio est'as proksim'um'e por cent du'dek mil.”
”Proksim'um'e tiom, se ni ricev'os dek ok por unc'o,”
kontent'e kap'jes'is Jackson.
”Bel'a mon'o. Ĉu Tom est'as fid'ind'a?” demand'is Smith zorg'em'e.
”Kiel li'a pistol'o kaj Georg'o ne el'man'iĝ'os kugl'et-paf'il'o'n.”
”Hm. Ili for'vetur'os tuj fru'maten'e.”
”Dum maten'iĝ'o. Kie'n vi ir'as?” demand'is Jackson vid'ant'e, ke la kun'ul'o est'as star'iĝ'ant'a de la tabl'o, kvankam la botel'o ne est'is ankoraŭ mal'plen'ig'it'a.
”Satan'o lam'as, mi rigard'os li'n.”
Li for'ir'is ver'e en la stal'o'n kaj star'is moment'o'n ĉe fajr'a, strang'e, preskaŭ ruĝ'kolor'a ĉeval'o. Li tra'rigard'is ĝi'a'j'n huf'fer'o'j'n, al'ĵet'is en la manĝ'uj'o'n kelk'a'j'n man'pren'o'j'n da aven'o kaj rigard'ant'e i'e'n for li re'ven'is la dom'et'o'n. Jackson ne sid'is plu sol'a, ŝerif'o Strenton, pri'lekant'e si'n feliĉ'eg'e, ĵus en'verŝ'is al si grand'a'n porci'o'n da viski'o.
”Mal'agrabl'a'j inform'o'j!” dir'is Strenton.
”Nu?” demand'is Smith mal'diligent'e.
”Hieraŭ iu atak'is la poŝt'o'n al San Francisko kaj ŝtel'is por cent mil da or'a polv'o,” grav'e rakont'is la ŝerif'o.
”Di'o mi'a, mi pens'is, ke la region'o est'as pur'ig'it'a! Ĉu ili kapt'is la far'int'o'n?”
”Li ankoraŭ ne balanc'iĝ'as,” balbut'is la ŝerif'o.
”Kaj ĉu vi sid'as ĉi tie?” mok'e rimark'is Smith.
”Mi ven'is por inter'konsil'iĝ'i,” defend'is si'n la atak'it'o.
”Plej bon'a inter'konsil'iĝ'o est'as ar'o da rajd'ist'o'j, bon'e cel'it'a patrol'o kaj konven'a pec'o de ŝnur'o. Ĉu iu rajd'is post la rab'ist'o?”
”Ankoraŭ ne, nom'e mi ordon'is al la anstataŭ'ant'o, ke li serĉ'u hom'o'j'n kaj —”
”El'rajd'u tuj kaj ten'u vi'n orient'e al Sierra Nevad'a.”
”Kial? Ja —” kontraŭ'is Strenton.
”La krim'ul'o cert'e fuĝ'as en la mont'o'j'n, vi kav'a krani'o, kaj ne en San Franciskon!”
”Vi prav'as kiel ĉiam.”
”Mi dank'as por la re'kon'o, sed kiam mi vid'os vi'n sur ĉeval'o, mi pli ĝoj'os,” mord'em'e fin'is Smith la dialog'o'n.
La ŝerif'o adiaŭ'is ĵet'ant'e mal'esper'a'j'n rigard'o'j'n al la botel'o de viski'o, kaj post moment'o klap'klak'is la huf'fer'o'j de li'a griz'makul'a ĉeval'o al la urb'et'o.
”Kaj ni est'as sen zorg'o'j,” rid'et'is Smith.
”Mi ĝoj'e sci'us kial? Ni send'as tiom da or'o kaj en la region'o aper'os por ĉio decid'iĝ'int'a proskrib'it'o!” ek'grumbl'is Jackson mal'bon'humor'e.
”Li est'is en la region'o kaj li ne plu est'as ĉi tie. Neni'u ja rest'ad'os kun cent'mil'a rab'aĵ'o sur lok'o, kie minac'as al li lin'a kolier'o, tial al ni'a or'o ne minac'as danĝer'o,” rid'is Smith.
”Vi prav'as, sed por ĉiu'j okaz'o'j mi don'os al Tom tre sever'a'n ordon'o'n.”
Vesper'iĝ'int'e al'flug'is de la mont'o'j vent'eg'o. La firmament'o escept'e por tiu jar'sezon'o kovr'iĝ'is de nigr'a'j nub'o'j kaj la nokt'o, kiu ven'is, est'is tiel mal'hel'a, ke okul'o'j iĝ'is preskaŭ sen'bezon'aĵ'o. San Ju'a'n sub'iĝ'is en la mal'lum'o'n, eĉ ne la salon'o de Benjamin Cooper est'is tiel vizit'it'a kiel ali'temp'e. Neni'u em'is ir'i el la dom'et'o'j kaj kaban'o'j en la veter'aĉ'o'n, la vent'eg'o fal'ig'is preskaŭ ter'e'n.
Ankaŭ la region'o ĉirkaŭ la urb'et'o est'is silent'a kaj for'las'it'a. Sed ne tut'e. Stamf'ad'o de par'o da ĉeval'o'j aŭd'iĝ'is sur pad'o konduk'ant'a tra mont'et'o'j al la sud'o de la urb'et'o. La siluet'o'j de la rajd'ant'o'j ne est'is disting'ebl'a'j en la mal'lum'o kaj nur klap'klak'ad'o de huf'fer'o'j mal'kaŝ'is, ke tio est'as blank'ul'o'j. Ili rajd'is silent'e, parol'ad'o en la vent'eg'o est'is nepr'e mal'agrabl'a.
”Atend'u, iu rajd'as,” flustr'is unu el ili.
”Ĉu nun? Ĉu en la ŝtorm'o kaj de San Ju'a'n?” mir'is la ali'a.
”De'sel'iĝ'u kaj konduk'u la ĉeval'o'j'n flank'e'n, ie tie mal'dekstr'e est'as grup'o da ŝton'eg'o'j.”
Ambaŭ mal'aper'is sen'bru'e de la voj'o kaj dum moment'o'j muĝ'is ĉirkaŭ'e nur la vent'o. Nur orel'o tiel atent'em'a kiel orel'o de la ne'kon'at'a rajd'ant'o pov'is ek'rimark'i stamf'ad'o'n de proksim'iĝ'ant'a ĉeval'o. Ĝi proksim'iĝ'is mal'rapid'e, la kontraŭ'vent'o blov'is tre fort'e. Fin'fin'e la ne'kon'at'o al'rajd'is ĝis la lok'o, kie antaŭ'e ambaŭ de'voj'iĝ'is.
Li halt'ig'is la ĉeval'o'n kaj ek'muĝ'is.
”Mi esper'as, ke li atend'as mi'n.”
Li aŭskult'is kelk'a'j'n moment'o'j'n en la mal'lum'o kaj kiam neni'o mov'iĝ'is, li ek'ulul'is tri'foj'e kiel strig'o. La ulul'ad'o unu'iĝ'is kun la vent'eg'o, sed ali'a, kaŝ'it'a vir'o ja aŭd'is ĝi'n. Grinc'is kelk'a'j ŝton'et'o'j kaj post moment'o aŭd'iĝ'is krud'a vir'a voĉ'o.
”Ĉu tio est'as vi, Smith?”
”Jes.”
”Vi atend'ig'is vi'n. Mal'ben'it'a veter'aĉ'o.”
”Mi ne pov'is pli fru'e kaj silent'u,” minac'o kaŝ'it'a en la voĉ'o kaŭz'is, ke la vir'o sen'kulp'ig'is si'n.
”Mi ja neni'o'n —”
”Bon'e, aŭskult'u. Morgaŭ mi'a kun'ul'o send'os ŝarĝ'o'n de or'o ĝis San Francisko. Ĉe Diabl'a'j ŝton'o'j vi paf'mort'ig'os ambaŭ akompan'ont'o'j'n, pren'os la or'o'n kaj kaŝ'os ĝi'n ĉe Tri pice'o'j. Post'e vi re'ven'os trankvil'e hejm'e'n. Dek procent'o'j est'as vi'a'j, ĉu vi kompren'as?”
”Jes, ĉef'o, sed mi aŭd'is, ke la ŝerif'o —”
”La ŝerif'o persekut'as iu'n ĉirkaŭ Sierra Nevad'a, mal'kuraĝ'ul'o! Morgaŭ nokt'e ni de'nov'e renkont'iĝ'os. Kaj se vi far'os stult'aĵ'o'n, eĉ ne gehen'o help'os vi'n. Mal'aper'u, adiaŭ!”
Ili perd'iĝ'is en la mal'lum'o'j kaj de'nov'e est'is aŭd'ebl'a stamf'ad'o de ĉeval'o'j mal'proksim'iĝ'ant'a'j en divers'a'j direkt'o'j. Nur kiam ĝi silent'is, la ne'kon'at'a'j fremd'ul'o'j re'ven'is el la kaŝ'ej'o sur la voj'o.
”Ĉu vi aŭd'is?” demand'is la pli alt'a kaj pli brav'a el ili.
”Mi aŭd'is.”
”Kaj ĉu vi re'kon'is li'n?”
”Jes, Smith el San Ju'a'n.”
”Kio'n vi opini'as pri ul'o, kiu prepar'as si'n por pri'rab'i la kun'ul'o'n?”
”Est'as domaĝ'o de ŝnur'o. Ni rajd'os en San Juan'o'n, ni mal'kaŝ'os ĉio'n —”
”Kaj —” inter'romp'is li'n la kun'ul'o, ”aŭ ili proklam'os ni'n frenez'a'j aŭ rekt'e ili pend'ig'os ni'n. Kun'ul'o, vi ebl'e ne kon'as bon'e la pozici'o'n de Smith en San Ju'a'n, li est'as tie tuj post di'o kaj ebl'e ankaŭ antaŭ li. Ne, ni far'os i'o'n ali'a'n.”
”Kio'n?”
”Ni kapt'os la sinjor'o'n dung'it'a'n rab'ist'o'n kaj iom ni balanc'ig'os li'n sur branĉ'o. Per tio ni ruin'ig'os li'a'n patron'o'n.”
”Bon'e, sed Smith mem! Li ja ne pov'as eskap'i al just'ec'o.”
”Li ne eskap'os, precip'e kiam — atend'u — precip'e ĉar mi jam ie aŭd'is li'a'n voĉ'o'n kaj ĝi al'tir'as mi'n per abomen'a sorĉ'o. Sed antaŭ ol ni vol'os pun'i li'n, ni dev'os hav'i pruv'o'j'n, kaj post'e la pun'o!” serioz'e kvazaŭ en en'pens'iĝ'o parol'is la pli alt'a'statur'a vir'o.
”Tio daŭr'os long'e! Se ni simpl'e kapt'us li'n kaj pend'ig'us li'n, ne est'us far'ot'a'j mult'a'j'n ven'ont'a'j'n krim'o'j'n.”
”Sed ni aspekt'us en la okul'o'j de la pli'mult'o kiel murd'ist'o'j de honor'a civit'an'o. Ni kre'os ali'a'n plan'o'n. Mal'antaŭ la ŝton'eg'o'j la vent'o ne tiel blov'as, tie ni pov'as parol'i.”
Ne'zorg'ant'e la ŝtorm'o'n, inter'konsil'iĝ'is la ne'vid'ebl'ul'o'j tre long'e, tiel long'e, ke fin'int'e la inter'konsil'iĝ'o'n ili dev'is pel'eg'i la ĉeval'o'j'n por al'rajd'i ĝust'a'temp'e al Diabl'a'j ŝton'o'j.
Akn'et'a Bob, tiel nom'iĝ'is la il'o de Smith en la mal'pur'a far'o, jam dum la nokt'o ek'kamp'is ĉe la font'o el'ŝpruc'ant'a el Diabl'a'j ŝton'o'j. Li lig'is ĉeval'o'n al arb'o kaj brul'ig'int'e cigared'o'n li sid'iĝ'is komfort'em'e al trunk'o de alt'a pice'o.
Est'is ankoraŭ sufiĉ'e da temp'o por la embusk-prepar'o kaj Bob do sopir'e rev'is, pri'pens'ant'e, kio'n li far'os kun si'a part'o de la hodiaŭ'a rab'aĵ'o. Kelk'foj'e ven'is la ide'o, ke li fuĝ'u kun la tut'a rab'aĵ'o, sed re'memor'o pri la ĉef'o tuj for'pel'is la em'o'n, kaŭz'ant'e mal'agrabl'a'n frost'o'sent'o'n sur la dors'o.
En la orient'o maten'iĝ'is, kiam Bob decid'is, ke li trov'os por si konven'a'n kaŝ'ej'o'n, de kie li pov'os paf'mort'ig'i ambaŭ akompan'ont'o'j'n de or'o. Li ek'star'is, sed li far'is plu neni'o'n. Akr'e'son'a voĉ'o tra'tranĉ'is la silent'o'n kaj Bob hezit'is eĉ ne moment'o'n por lev'i la man'o'j'n al la ĉiel'o, se ordon'o est'as dir'it'a en tia manier'o.
”Ne turn'iĝ'u,” ordon'is de'nov'e la voĉ'o, kiam la krim'ul'o ek'mov'is si'n, kaj li rigid'iĝ'is. Li sent'is, kiel iu de'zon'ig'as li'a'n zon'o'n kun pistol'o'j, lev'as de la ter'o li'a'n ripet'paf'il'o'n kaj por cert'ec'o kontrol'as li'a'n korp'o'n per la man'o.
”Si'n'gard'em'o est'as neces'a, se oni trakt'as kun krotal'o,”
parol'is mok'e la ne'kon'at'o kaj el kaŝ'ej'o sub la rab'ist'a aksel'o li el'tir'is ankaŭ mal'grand'a'n revolver'o'n.
”Nu, nun vi pov'as mal'lev'i la man'o'j'n kaj turn'iĝ'i.”
Li far'is tiel kaj rigard'is konfuz'it'a, terur'it'a kaj trem'ant'e du vir'o'j'n, kies vizaĝ'o'j'n kovr'is nigr'a'j kap'tuk'o'j kaj kies pistol'o'j aspekt'is tre mal'agrabl'e.
”Kio'n vi vol'as, vi respond'ec'os pri ĉi tio,” li kapabl'is est'i eksplod'a, ”atak'i honest'a'n civit'an'o'n —”
” — kiu prepar'as si'n por rab'i ŝarĝ'o'n de or'o kaj kiu —”
la vir'o ek'silent'is rigard'ant'e atent'em'e la krim'ul'o'n. ”Ni hav'as feliĉ'o'n,” li dir'is post'e, ”ni ja kapt'is Akn'et'a'n Bob'o'n.”
”Ver'e tio est'as kanajl'o, kiu murd'is indi'an'a'n vir'in'o'n kun infan'o kaj est'is liber'ig'it'a nur tial, ke li sub'aĉet'is la ĵuri'o'n per sak'et'o da or'a polv'o.”
Bob pal'iĝ'is ankoraŭ pli, li sent'is, ke io mal'varm'a tuŝ'as li'a'n kol'o'n. ”Mi mort'ig'is neniu'n,” li kri'eg'is, ”mi est'as trankvil'a vojaĝ'ant'o kaj vi est'as, la ŝerif'o kun vi —”
”Ci'a ŝerif'o persekut'as iu'n ĉirkaŭ Sierra Nevad'a,” unu el la vir'o'j inter'romp'is la kri'eg'o'n. La terur'o de Bob ankoraŭ pli'intens'iĝ'is, nur nun li konsci'is, ke ambaŭ fremd'ul'o'j kon'as perfekt'e la en'hav'o'n de li'a nokt'a inter'parol'o kun Smith. Sed tiam est'as ĉio perd'it'a! Li observ'is kun terur'o, kiel la pli grand'a el la vir'o'j est'as de'volv'ant'a de la sel'o laz'o'n, rigard'ant'e sam'temp'e grav'e la arb'o'j'n en la ĉirkaŭ'aĵ'o.
”Vi ja ne pov'as mi'n — mi neni'o'n —” Bob komenc'is kri'eg'i.
”Ci mort'ig'is la sen'defend'a'n ruĝ'ul'in'o'n kaj ankaŭ la pli sen'defend'a'n infan'o'n, la leĝ'o liber'ig'is ci'n, ni'a leĝ'o erar'as neniam. Post moment'o ci est'us mort'ig'int'a du sen'kulp'a'j'n vir'o'j'n, morgaŭ ebl'e ali'a'j'n. Kun krotal'o ni ne dorlot'as.”
”Pardon'o'n, pardon'o'n, mi —” kri'is Bob kaj forges'ant'e la pistol'o'j'n, li prov'is fuĝ'i. La laz'o ek'sibl'is tra la aer'o kaj ĝi fal'ig'is li'n ter'e'n.
”Se ci dezir'as, ek'preĝ'u,” al'vok'is li'n la fremd'ul'o lig'ant'e li'a'j'n man'o'j'n.
”Mi mal'ben'as vi'n, mi mal'ben'as Smithon, mi mal'ben'as la viv'o'n,” kri'eg'is la krim'ul'o, dum li est'is sid'ig'at'a sur la propr'a'n ĉeval'o'n. Li kri'eg'is ankoraŭ, kiam ili fiks'is la laz'o'n ĉirkaŭ li'a kol'o kaj ĵet'is ĝi'n trans fort'a'n branĉ'o'n de alt'a pice'o. La ali'a'n fin'o'n de la laz'o la pli fort'a fremd'ul'o fiks'is al sel'pir'o de si'a ĉeval'o kaj galop'ig'is ĝi'n. Bob alt'e'n'flug'is kaj ek'kri'is la last'a'n foj'o'n. Ambaŭ persekut'ist'o'j de just'ec'o est'is kelk'a'j moment'o'j tut'e silent'a'j.
”Mal'bel'a labor'o!” dir'is post'e silent'e la pli svelt'a el ili.
”Sed neces'a. Ĉiu for'ig'it'a krim'ul'o sekur'ig'as la trankvil'o'n al almenaŭ du'dek honest'a'j civit'an'o'j. Preter'e, pli mal'bel'a labor'o atend'as ni'n.”
”Kial? Ni mark'os li'n nur per avert'sign'o kiel ĉiam.”
”Hodiaŭ ne. Ni prepar'os al sinjor'o Smith ne'atend'it'a'n surpriz'o'n. Ni vetur'ig'os la kadavr'o'n al Tri pice'o'j, kie cert'e trov'iĝ'as la kaŝ'ej'o de Smith kaj de li'a band'o.”
”Ĉu vi sci'as, kie tio est'as?” demand'is la pli jun'a konsent'ant'e kun la propon'o.
”Ebl'e, almenaŭ mi konjekt'as. Sed ni far'u rapid'e, post moment'o vetur'os tra ĉi tie la or'o de Smith.”
Silent'ant'e ili de'pren'is la kadavr'o'n de la arb'o, ili fiks'is ĝi'n al la ĉeval'o kaj rapid'galop'e ili mal'aper'is en kresk'kovr'iĝ'int'a'j mont'et'o'j. Kiam post proksim'um'e unu hor'o preter'vetur'is la vetur'il'o kun la ŝarĝ'o de or'o, nek Tom nek Georg'o rimark'is eĉ unu sol'a'n spur'o'n post la far'it'a just'ec'o.
Ambaŭ ĝi'a'j far'int'o'j penetr'is dum'e profund'e'n en la mont'et'o'j'n. Ĉirkaŭ'e perd'iĝ'is la viv'o, ĉie est'is nur kalv'a'j ŝton'eg'o'j, en kiu'j rav'e lukt'is sol'a arb'o.
”Jen,” montr'is la pli aĝ'a rajd'ist'o grup'o'n de tri pice'o'j lev'iĝ'ant'a'j super la horizont'o. Ili galop'ig'is la ĉeval'o'j'n kaj prepar'is la arm'il'o'j'n, si'n'gard'em'o est'is neces'a. Hodiaŭ ĝi est'is sen'bezon'a, la lok'o ĉirkaŭ pice'o'j est'is tut'e for'las'it'a.
”Ni serĉ'u,” ordon'is la pli aĝ'a konciz'e. Ili serĉ'is long'e antaŭ ol ili trov'is la en'ir'ej'o'n en grand'spac'a'n kavern'o'n, majstr'e kaŝ'it'a antaŭ okul'o'j de kiu ajn. En'ir'int'e ili ek'mir'eg'is. Aper'is proviz'o de ĉiu'spec'a'j arm'il'o'j, vest'ar'o kaj nutr'aĵ'o'j kaj en kest'eg'o sur'najl'it'a de fer'o almenaŭ por cent mil de or'a polv'o.
”Rab'aĵ'o de la hieraŭ'a rab'o,” dir'is kun cert'ec'o la pli aĝ'a. ”Grand'a kanajl'o est'as tiu sinjor'o Smith.”
”Perfekt'a kaj mal'facil'e ni pruv'os tio'n.”
”Sed ni pruv'os tio'n.”
”Iam jes! Dum'e ni pren'os la or'o'n, kiu'n ni en ia manier'o en'man'ig'os al la ver'a posed'ant'o kaj en la kest'eg'o'n ni met'os la korp'o'n de Bob. Ĉu tio ne est'os por Smith agrabl'a mal'kovr'o?”
Rapid'e ili fin'is la labor'o'n kaj for'las'is la kavern'o'n. Ili rajd'is al nord'o al San Ju'a'n por plen'um'i plu'a'n inter'trakt'it'a'n plan'o'n.
”Ĉu vi est'as cerb'um'ant'a, frat'o?” zorg'em'e demand'is la mal'pli aĝ'a.
”Ne, mi cerb'um'as nur pri li'a voĉ'o, mi dev'as memor'i, kie mi jam aŭd'is ĝi'n.”
La voj'o ĝis San Ju'a'n est'is ankoraŭ long'a, kiam ili adiaŭ'is.
”Ne forges'u vi'a'n rol'o'n!”
”Mi ne forges'os!”
Sinjor'o Smith ne antaŭ'sent'is, ke li'a sun'o jam trans'paŝ'is la supr'o'n.
En la sam'a maten'o, kiam Bob mort'is, sinjor'o Smith hav'is grav'a'n inter'parol'o'n. Ne'bel'a mestiz'o de insid'a rigard'o star'is antaŭ li, rul'ĉif'ant'e en la buŝ'o cigared'o'n, kaj atent'e li rigard'is la vizaĝ'o'n de la ĉef'o, serĉ'ant'e, kia'n profit'o'n al'port'os al li kelk'a'j or'bul'et'o'j, trov'it'a'j en roj'o flu'ant'a rekt'e tra la ter'pec'o'j de famili'o d’Almedi.
”Ĉu sufiĉ'is pren'i ili'n el la sabl'o?” demand'is sopir'eg'e Smith.
”La tut'a fund'o est'as plen'plen'a de ili. Se mi hav'us mon'o'n, mi mem fos'us.”
”Kaj kie vi far'is la trov'aĵ'o'n?”
”En roj'o,” trankvil'e kaj indiferent'e respond'is la mestiz'o.
”Je ĉiu'j diabl'o'j, en kiu roj'o?”
”La trov'aĵ'o est'as riĉ'a, mi bezon'as mon'o'n, antaŭ ol mi mark'os la lok'o'n, mi vol'as sci'i, kiom mi ricev'os.”
”Kvin mil dolar'o'j'n, se konfirm'iĝ'os vi'a rakont'o,” propon'is Smith.
”La trov'ej'o est'os ebl'e tre riĉ'a kaj mi pens'as, ke —”
”Dek mil, pren'u aŭ mal'aper'u kaj ne forges'u, ke mi hav'as sufiĉ'e da rimed'o'j por parol'ig'i vi'a'n lang'o'n, Sebastiano.”
La mestiz'o rapid'e pri'pens'is. Se li ne pren'os dek mil, li ricev'os neni'o'n kaj ebl'e li est'os kapt'it'a ie en la dezert'o kaj per'tortur'e dev'ig'it'a mal'kaŝ'i la sekret'o'n. Li neniel erar'is pri la per'fort'em'a karakter'o de Smith.
”Sed —”
”Kia sed?” ek'kri'eg'is Smith.
”La lok'o de la trov'ej'o est'as en la ter'pec'o'j de la farm'o de sinjor'o Carlos d’Almedi.”
Smith kelk'a'j moment'o'j pri'pens'is, la inform'o ne son'is plej agrabl'e. Sed la embaras'o daŭr'is nur moment'o'n.
”Ĉu en la farm'o estr'as vir'in'o?” li demand'is.
”Jes, vidv'in'o post sinjor'o Carlos. Ŝi viv'as tie kun du fil'in'o'j, la fil'o for'ir'is i'e'n orient'e'n.”
”Ni aĉet'os la farm'o'n!”
”Ili ne vend'os.”
”Ili vend'os, se mi vol'os. Ĉiu kontent'ig'as mi'n, se mi vol'as.”
Sebastiano silent'is imag'ant'e en la spirit'o la ĉef'ul'o'n de la farm'o, Big Sherman, kiu ebl'e apenaŭ est'os favor'a al la persvad'o'j de Smith.
”Morgaŭ ni vizit'os la lok'o'n de la trov'ej'o, vi ricev'os dek mil kaj post'e, nu ni ek'vid'os — Kio'n oni ne pov'as far'i en bon'a manier'o, tio ebl'os ali'manier'e. Mal'aper'u.”
Smith frot'is la man'o'j'n. La nov'a trov'ej'o kaj li'a trov'ej'o! Kun neni'u li divid'iĝ'os tie je net'a profit'o. Fin'fin'e ankaŭ la farm'o taŭg'os. Ĉirkaŭ'e vag'ad'as mult'eg'e da brut'ar'o kaj la knab'o'j hav'os almenaŭ labor'o'n. La knab'o'j est'is an'o'j de la band'o de Smith. En agrabl'a'j pens'o'j li re'memor'is Akn'et'a'n Bob'o'n. Li rigard'is sam'temp'e la man'horloĝ'o'n.
”Li jam far'is la labor'o'n kaj rajd'as al Tri pice'o'j. Kontent'ig'a sum'o pli'nombr'iĝ'os al la cent'mil'o'j, kiu'j'n tie kaŝ'is Jim. Vesper'e mi rigard'os tie'n,” li grumbl'is por si.
La tag'o for'pas'is sen okaz'int'aĵ'o'j. Li tag'manĝ'is kun la kun'ul'o kaj pri'rid'is la tim'o'j'n de Jackson pri la ŝarĝ'o de or'o. Li ne tim'is, est'ant'e konvink'it'a, ke li sci'as, kio okaz'is al ĝi.
Post'tag'mez'e li ek'rajd'is. Grand'eg'a dog'o, sen kiu li neni'e'n ir'is, akompan'is li'n. Li'a for'rajd'o est'is al neni'u okul'frap'a, li mal'aper'is oft'e el la vid'ebl'o, ŝajn'ig'ant'e ĉas'ad'sopir'o'n. En mal'rapid'a trot'o li rajd'is al la mont'et'o'j kaj nur kiam li mal'aper'is al ĉiu'j hom'a'j okul'o'j, li de'voj'iĝ'is en la dezert'o'n. Li ne plu trot'is, sed galop'ig'is la ĉeval'o'n, krud'e pel'ant'e ĝi'n per vip'o kaj spron'o. Vesper'iĝ'is, antaŭ ol li al'rajd'is al Tri pice'o'j. La dog'o sovaĝ'e ek'boj'is kaj la indiferent'ec'o de Smith tuj perd'iĝ'is. La pik'em'a'j okul'o'j penetr'is tra la mal'lum'o kaj la orel'o'j klopod'is kapt'i eĉ la plej mal'fort'a'n susur'o'n. Van'e li pen'is, ĉirkaŭ'e est'is la sam'a silent'o kiel ali'foj'e.
”Kio okaz'is kun vi, Drak'o? Kial vi ekscit'iĝ'as, sovaĝ'ul'o?” li al'parol'is la hund'o'n trem'ant'a pro mal'trankvil'iĝ'o.
Smith de'nov'e aŭskult'is kaj nur post moment'o li ascend'is al la kavern'o. La hund'o est'is sen'ĉes'e pli mal'trankvil'a kaj mal'am'e ĝi grumbl'is. Ĉe la ŝton'o'j kovr'ant'a'j la en'ir'ej'o'n Smith halt'is.
”Mal'ben'it'a Bob!” li flustr'is. ”Li kovr'is la en'ir'ej'o'n mal'bon'e!”
For'ig'int'e la ŝton'o'j'n li en'glit'is en'e'n. La hund'o en'kur'is post li kaj kuret'is en la kavern'o kiel furioz'a. Ĝi'a furioz'a grumbl'ad'o ankoraŭ pli'intens'iĝ'is.
”Kuŝ'u, Drak'o, neni'u est'as ĉi tie,” kri'riproĉ'is ĝi'n Smith, al'ir'ant'e al la garn'aĵ'kovr'it'a kest'eg'o. Li mal'ferm'is la ferm'o'plat'o'n kaj tra la kavern'o aŭd'iĝ'is raŭk'a, terur'plen'a ek'kri'o. Anstataŭ sak'et'o'j da or'o rigard'is la kanajl'o'n la vizaĝ'o de Bob, rikan'iĝ'int'a pro horor'a mort'mask'o. Daŭr'is moment'o'n, antaŭ ol Smith re'konsci'iĝ'is almenaŭ tiom, ke li pov'is pens'i.
”Kio okaz'is? Kiu mort'ig'is Bob'o'n kaj vetur'ig'is ĉi tie'n li'a'n kadavr'o'n? Kiu for'port'is la kaŝ'it'a'n or'o'n. Kio okaz'is kun la hodiaŭ'a ŝarĝ'o?” Pens'o post'sekv'is pens'o'n kaj ĉiu'moment'e kresk'is mal'varm'a terur'o. Iu mal'kovr'is la kavern'o'n, iu ebl'e kon'as la sekret'o'n de la viv'o de Smith. Aŭ kanajl'o pli grand'a ol li kruc'ig'as li'a'j'n voj'o'j'n. Aŭ — venĝ'ant'o.
La har'o'j de la kanajl'o hirt'iĝ'is, ŝajn'is al li, ke tra mal'lum'o antaŭ la kavern'o kaŝ'ir'ad'as vic'o'j da ombr'o'j. Li el'ing'ig'is pistol'o'j'n el la ing'o'j kaj la mal'varm'o de la metal'o re'don'is al li iom da kuraĝ'o.
Neni'u venĝ'ant'o! Rab'ist'o, dezert'a vultur'o ven'is en mi'a'n voj'o'n kaj mal'help'is mi'a'n lud'o'n. Dum'e li venk'is, sed ne est'as ĉio fin'it'a. Morgaŭ li ig'os tra'rigard'i region'o'n kaj mi'a'j knab'o'j jam instru'os al ĉiu fremd'ul'o manier'o'j'n.
Sed la or'o est'as for, tiom da or'o, li'a or'o, li'a sol'a am'o.
Est'os nov'a or'o, li memor'is kaj en'mens'e re'viv'iĝ'is li'a maten'a inter'parol'ad'o kun la mestiz'o. La trankvil'o est'is re'ven'ant'a. Kio est'as perd'it'a, tio est'as perd'it'a, kvankam li far'os ĉio'n, por ke li re'ricev'u tio'n, sed rest'is ankoraŭ sufiĉ'e al li kaj nov'a riĉ'ec'o atend'as. Plej mult'e li bedaŭr'is la kavern'o'n ĉe Tri pice'o'j, kiu pro la mal'kovr'o iĝ'is sen'bezon'a.
Atent'e li el'rajd'is re'e'n en la mal'lum'a'n, silent'a'n nokt'o'n. Neni'o romp'is la trankvil'o'n kaj ankaŭ la hund'o trankvil'iĝ'is. Se la voj'o'j permes'is, Smith re'ven'is galop'e ĝis San Ju'a'n kaj kvankam sen'ĉes'e li dir'is al si, ke li est'as tut'e trankvil'a, tamen por la unu'a foj'o dum la nokt'a'j rajd'ad'o'j li ek'sent'is ne'cert'ec'o'n kaj preskaŭ tim'o'n. Li ĝoj'is, kiam li al'konduk'is la ĉeval'o'n en la stal'o'n kaj akompan'at'a de la dog'o li ferm'is post si la pord'o'n de la dorm'o'ĉambr'o. Li est'is lac'a ĝis el'ĉerp'iĝ'o, sed tamen li ne ek'dorm'is. Al'trud'em'a'j pens'o'j ne permes'is al li ek'dorm'i.
La ven'ont'a'j tag'o'j nur pli'mult'ig'is li'a'n konfuz'o'n. La konjekt'o, ke la murd'ist'o de Bob kaj la ŝtel'ist'o de la or'o est'as krim'ul'o sam'a kiel li mem, mort'is pro la re'ven'o de Tom kaj Georg'o el San Francisko. En la tri'a tag'o ili star'is viv'a'j kaj san'a'j en la kancelari'o antaŭ ambaŭ kun'ul'o'j.
Smith pal'iĝ'is, eĉ ne memor'is, ke li renkont'iĝ'os kun ili ankoraŭ.
”Ĉu ĉio est'as en ord'o?” Jackson demand'is.
”Ĉio, jen est'as la atest'o de la bank'o, ni ricev'is preciz'e dek ok por unc'o.”
”Ĉu neni'u okaz'int'aĵ'o est'is sur'voj'e?” demand'is Smith kaj li'a voĉ'o ne son'is sam'e cert'a kiel ali'foj'e.
”Neni'o, ni ne bezon'is la pistol'o'j'n.”
Jackson pag'is al ĉiu el la vir'o'j ekster'ordinar'a'n rekompenc'o'n kaj las'is ili'n. Ĉe la pord'o Tom halt'is kaj frap'is si'n per la man'o en la frunt'o'n.
”Preskaŭ mi forges'us. La or'o ŝtel'it'a el la poŝt'o est'is re'don'it'a al la bank'o.”
”Kio?” ek'kri'is Smith forges'ant'e si'n'gard'em'o'n.
”Maten'e oni trov'is ĝi'n en la ofic'ej'o de la kas'ist'o kun skrib'aĵ'o, ke ĝi est'u re'don'it'a al posed'int'o.”
”Kiu met'is ĝi'n tie'n?” spion'is Smith per'fort'e super'reg'ant'e emoci'iĝ'o'n.
”Neni'u sci'as, simpl'e ĝi est'is tie,” ŝultr'um'is Tom iom mir'ant'e pri la interes'o de la estr'o.
”Bon'e, ir'u, surpriz'is mi'n tio kaj mi ne sent'as mi'n bon'e hodiaŭ,” Smith klar'ig'is si'a'n strang'a'n kondut'o'n. Li ne rest'is long'e en la kancelari'o de la min'ej'o kaj adiaŭ'int'e kun Jackson, li rapid'is en la loĝ'dom'o'n, kie li ferm'is si'n en ĉambr'o. Pez'e li sid'iĝ'is sur seĝ'o'n, la vang'o'j perd'is la tut'a'n kolor'o'n. Ŝajn'is al li, ke rul'eg'as al li ne'vid'ebl'a ŝton'eg'o, kontraŭ kiu li ne pov'as defend'i si'n. Iu ir'is en li'a'j spur'o'j, iu neni'ig'is li'a'j'n plan'o'j'n kaj tiu iu ne ir'is por rab'aĵ'o kaj por or'o. Rab'ist'o'n li pov'us facil'e trov'i kie ajn en la dezert'o, sed tiu ebl'e viv'is ie en li'a ĉirkaŭ'aĵ'o, tio pov'is est'i kiu ajn en la urb'et'o, tio pov'is est'i sam'e Jackson kiel iu ali'a. Smith rest'is ĉe tiu ebl'ec'o. Kio'n li propr'e sci'is pri Jackson? Neni'o'n. Li kun'ven'is kun Jackson foj'e ĉe kadavr'o de riĉ'a farm'ist'o kaj ne demand'is li'n pri la pas'int'ec'o. Tio pov'is est'i li, se la or'o ne est'us re'don'it'a, ĉar ne'profit'em'o ne est'is ec'o de Jackson.
Pugn'o'bat'ad'o en la pord'o inter'romp'is plu'a'j'n pens'o'j'n.
”Kio est'as?” li ek'grumbl'is mal'bon'humor'e.
”Jam ili hav'as li'n!” aŭd'iĝ'is Tom.
”Kiu'n?” li eksplod'is.
”La rab'ist'o'n de la poŝt'o, la ŝerif'o jam arest'is li'n, morgaŭ est'os asiz'o.”
Smith sent'is, ke li'a sang'o solid'iĝ'as en la vejn'o'j. Ruf'a Pedro en la man'o'j de la ŝerif'o! Se Pedro ek'parol'os morgaŭ, kio okaz'os? La tut'a urb'et'o ĵet'os si'n al li kvazaŭ unu vir'o, krom kelk'a'j pag'it'a'j kanajl'o'j.
”Kiel li est'is kapt'it'a?” li demand'is raŭk'e.
”Iu indi'an'o al'konduk'is la ŝerif'o'n ĝis li'a kaŝ'ej'o en Sierra Nevad'a. Li ne hav'is temp'o'n por tuŝ'i pistol'o'n.”
”Bon'e, las'u mi'n trankvil'a,” kri'is Smith kaj Tom ne kompren'is, kial hodiaŭ la ĉef'o est'as tiel incit'em'a.
Io dev'is okaz'i, se ne est'is okaz'ont'a la fin'o. Smith ne dub'is, ke en la ombr'o de pend'um'il'o Ruf'a Pedro dir'os ĉio'n. Kaj post'e iĝ'os gehen'o po li. Neniu'okaz'e li rajt'as permes'i tio'n, Pedro dev'as silent'i. Kiel far'i tio'n? La vizaĝ'o de la krim'ul'o ek'rikan'is en terur'a'n mok'o'n. Li al'ir'is al tabl'o kaj el'pren'is el la tir'kest'o mal'grand'a'n botel'et'o'n plen'a de verd'et'a fluid'aĵ'o. Vend'is ĝi'n al li foj'e mal'jun'a indi'an'o, laŭd'ant'e la ne'erar'em'o'n kaj fid'ind'ec'o'n de la rapid'efik'a venen'o, ferm'it'a en ĝi.
Post'e Smith mal'ferm'is botel'o'n da vin'o kaj plen'ig'is plat'a'n botel'o'n. La en'hav'o'n de la botel'et'o li zorg'em'e tra'miks'is kun vin'o. Sen ekscit'iĝ'o li prepar'iĝ'is al nov'a murd'o kaj sen'pacienc'e li atend'is vesper'a'n mal'lum'o'n.
Ruf'a Pedro ir'et'is tra la ĉel'o de la arest'ej'o de la ŝerif'o kvazaŭ kapt'it'a rab'o'best'o. Li mal'ben'is la viv'o'n kaj ankaŭ la hom'o'j'n, li mal'ben'is la ne'kon'at'a'n indi'an'o'n, kiu mal'kaŝ'is li'n kaj li mal'ben'is ankaŭ Smithon. Li ne parol'is pri Smith ankoraŭ, li vid'is en li la last'a'n ŝanc'o'n por fuĝ'i de pend'um'il'o. Li atend'is, ke Smith ven'os al li tuj, ke li sav'os li'n, ke Smith ven'os kun la tut'a band'o por atak'i la urb'et'o'n. Nun mal'antaŭ la fenestr'o de la arest'ej'o est'is jam nigr'a nokt'o kaj help'o ne ven'is! La furioz'ec'o de Pedro kresk'is proporci'e kun la tim'o kaj mal'agrabl'a juk'ad'o ĉirkaŭ la kol'o. Tre silent'a ek'frap'o sur la fenestr'o'n tuj for'pel'is la furioz'a'n mal'esper'o'n. Al'ir'int'e mal'laŭt'e al la krad'o li ek'vid'is en la mal'lum'o la vizaĝ'o'n de Smith. Li el'spir'is; mal'fru'e, sed tamen ven'is help'o. Smith met'is la fingr'o'n sur la buŝ'o'n kaj post'e rapid'e li komenc'is el'tranĉ'i la vitr'o'n. Post moment'o li de'pren'is la tabul'et'o'n kaj sen'bru'e li met'is ĝi'n ter'e'n.
”Silent'u, por klar'ig'o'j ne est'as temp'o!” li admon'is Pedron flustr'e. ”Jen est'as fajl'il'o, labor'u rapid'e. Mi est'as ĉi tie kun ĉeval'o.”
”Mi jam pens'is —” flustr'is Pedro plen'ĝoj'e.
”Ne pens'u kaj labor'u! Ĉu vi mal'sat'as?” li demand'is kun ŝajn'a interes'o.
”Ne, mi soif'as!”
Pedro ne rimark'is, kiel la kvazaŭ'a sav'ant'o diabl'e ek'rid'et'is. Tial li ĝoj'e pren'is la propon'ant'a'n botel'et'o'n kaj el'trink'is glut'em'e ĝi'a'n en'hav'o'n. Li'a'n gorĝ'o'n kun'tir'is eg'a brul'o, fajr'o tra'vetur'is tra la viscer'o'j, Pedro mal'ferm'eg'is la vitr'a'j'n okul'o'j'n kaj van'e klopod'is ek'kri'i. La venen'doz'o est'is tre rapid'efik'a kaj ĝi efik'is tuj. La korp'o kelk'foj'e barakt'is pro dolor'o kaj Pedro sink'is ter'e'n. Smith ne atend'is, tir'is al si la botel'et'o'n, kiu est'is zorg'em'e fiks'it'a al long'a ŝnur'et'o, ek'rigard'is la kadavr'o'n kaj rapid'e li est'is for'ir'ant'a tra la mal'lum'o, aŭskult'ant'e atent'e ĉiu'n susur'o'n.
Li ek'kri'is preskaŭ pro terur'o, kiam el la mal'lum'o mal'glu'iĝ'is ombr'o kaj aŭd'iĝ'is damp'it'a voĉ'o.
”Bon'a'n vesper'o'n, patron'o!”
La man'o'j de la al'parol'it'o glit'is fulm'o'rapid'e al la zon'o, sed est'is jam mal'fru'e. Ankaŭ en mal'lum'o li ek'vid'is bril'ant'a'n ajut'o'n de pistol'o.
”Ne koler'u, patron'o, kaj las'u la fer'o'n trankvil'a. Mi est'as nek rab'ist'o nek vicŝefifo, mi serĉ'as simpl'e labor'o'n,” flegm'e klar'ig'is la vir'o en la mal'lum'o.
”Vi hav'as strang'a'j'n manier'o'j'n, kiel al'parol'i hom'o'n!”
Smith kapabl'is est'i kuraĝ'a.
”Ĉiu hav'as si'a'n individu'ec'o'n. Vi ekzempl'e ir'as nokt'e promen'i sub fenestr'o'j de arest'ej'o.”
”Mi —”
”Tio ne grav'as, mi dir'as tio'n nur kiel ekzempl'o'n. Kaj mi nokt'e serĉ'as labor'o'n,” sam'e indiferent'e parol'is la ne'kon'at'o.
”Mi hav'as neni'a'n kaj se vi vol'as labor'i en min'ej'o'j, ven'u morgaŭ en la kancelari'o'n. Kaj se vi dir'os al iu, ke vi vid'is mi'n, post'e —”
”Mi ne est'as babil'em'a ul'in'o, sed mi kon'as perfekt'e la soci'a'j'n regul'o'j'n de la Okcident'o. Ankaŭ mi ne vol'as labor'o'n en la min'ej'o'j, sed ’labor'o'n’.” La last'a'n vort'o'n li el'parol'is tiel strang'e, ke Smith atent'em'e rigard'is li'n.
”Mi ne kompren'as vi'n.”
”Vi bezon'as, ekzempl'e, nokt'e vizit'i arest'ej'o'n kaj ig'i al arest'it'o trink'i fort'a'n vin'o'n. Dum tio vi en'danĝer'iĝ'as. Aŭ iu el vi'a'j amik'o'j sur'paŝ'os vi'a'n pied'kal'o'n kaj vi dev'as mem paf'i. Tia'j'n labor'o'j'n vi pov'us tut'e bon'e las'i mi'n far'i. Ĉe mi'a eks'ĉef'o mi far'is tia'j'n labor'et'o'j'n, ebl'e du'dek.”
La interes'o de Smith pli'grand'iĝ'is. Io log'is li'n al la ne'kon'at'o, kiu'n li sam'temp'e mort'e tim'is. Li sci'is ĉio'n pri la mort'o de Pedro, sed li pov'is est'i ankaŭ protekt'o.
”Kiu est'is vi'a ĉef'o?”
”Ebl'e vi aŭd'is pri Sang'a Jack. Mi deĵor'is al li fidel'e ĝis la moment'o, kiam —”
”Kiam —” inter'romp'is li'a'n parol'o'n Smith, kies nom'o'n de tim'ig'ant'o de Nov'a Meksikio li kon'is perfekt'e.
”Kiam li est'is pend'ig'it'a. Mi ne est'is tie, ali'okaz'e li ne pend'us. Nu, kaj ĉar mi ne est'as minculo, mi serĉ'as labor'o'n por ia band'o.”
”Kaj ĉu vi kompren'as la labor'o'n?” demand'is Smith sond'e.
”Mi paf'as de'flank'e, kontent'ig'e mi ĵet'as per tranĉ'il'o kaj konscienc'o'n mi neniam hav'is, ĉu tio sufiĉ'as?”
”Kial vi vol'as labor'o'n ĝust'e de mi?” suspekt'em'e demand'is Smith.
”Mi aŭd'is ĉio'n ajn, la dezert'o flustr'as kaj kiam ni kompren'as ĝi'n, ĝi dir'os al ni ĉio'n.”
”Kaj se mi akcept'os vi'n?”
”Part'o'n de rab'aĵ'o, liber'a'n man'o'n kaj konfid'o'n.” La voĉ'o de la fremd'ul'o son'is kiel vip'klak'ad'o. ”Por tio mi'a pistol'o est'as vi'a pistol'o.”
Smith est'is kiel magnet'iz'it'a. Sam'temp'e kresk'is la terur'o al la ne'kon'at'o kaj ankaŭ la konfid'o al li. Kiel mult'e li sci'is kaj kiel li ek'sci'is pri tio? La mal'sukces'o'j de la last'a'j tag'o'j kaj bezon'o de fid'ind'a sikari'o kaŭz'is, ke la konfid'o venk'is.
”Mi akcept'os vi'n prov'e. Se vi pruv'os vi'a'j'n kapabl'o'j'n, mi pri'ŝut'os vi'n per or'o. Se ne, mi sci'as sen'ig'i mi'n de perfid'a'j kojot'o'j.”
”Bon'e. Sed ne est'os bezon'at'e sen'iĝ'i de mi. Kia'j est'as mi'a'j dev'o'j?”
”Sen'ĉes'e vi est'os kun mi, ŝajn'e vi far'iĝ'os administr'ant'o de mi'a part'o. Morgaŭ vi anonc'u vi'n en la kancelari'o, mi est'os tie.”
”Bon'e, ĝis re'vid'o.”
La vir'o mal'aper'is en la mal'lum'o sam'e mal'laŭt'e, kiel li aper'is el ĝi. Eĉ ne susur'o perfid'is la direkt'o'n de li'a for'ir'o.
Smith, eg'e konstern'it'a, de'nov'e ne dorm'is ĝis maten'o, kiel oft'e dum la antaŭ'a'j'n nokt'o'j kaj nepr'e li ne sent'is si'n bon'e.
Sinjor'in'o Estrella, vidv'in'o post la farm'ist'o sinjor'o Carlos d’Almedi, leg'is serioz'e long'a'n leter'o'n. Ekster'e est'is tre varm'eg'e, sed en la loĝ'o'ĉambr'o reg'is agrabl'a mal'varm'et'o kaj ombr'o. Sed la sinjor'in'o percept'is nek mal'varm'o'n nek varm'eg'o'n, ŝi tut'e forges'is la ĉirkaŭ'aĵ'o'n, koncentr'iĝ'int'e tut'e al la leter'o. Nub'o'j de zorg'o'j aper'is sur ŝi'a frunt'o kaj kiam ŝi fin'leg'is, ŝi ek'suspir'is profund'e.
”Aventur'em'a knab'o, li prepar'as por si cert'e nur mal'facil'aĵ'o'j'n kaj danĝer'o'j'n. Sed ni dev'as kontent'ig'i li'n, kvankam —” ŝi ne fin'is vic'o'n da pens'o'j, ĉar mal'ferm'iĝ'is kun bru'o la pord'o kaj du knab'in'o'j, unu ebl'e dek'jar'a kaj la ali'a dek'unu'jar'a, en'flug'is sovaĝ'e en'e'n.
”Pa'nj'o, Bel'ul'in'o hav'as ĉeval'id'o'n,” vok'is la pli grand'a el ili.
”Tial ne est'as bezon'at'e tiel kri'i, Josefino,” rid'is la patr'in'o. ”Magi'e ne kri'as kie vi.”
”Mi kri'is ekster'e kaj mi kri'os de'nov'e, ĉar la ĉeval'id'o est'as am'ind'a kaj tio est'as bel'a vir'ĉeval'et'o,” aplaŭd'is per la man'o'j Magi'e.
”Ĝi est'os ni'a, pa'nj'o, ĉu?” inter'konsent'is Josefino.
”Ĝi est'os, sed —” la okul'o'j fal'is al la leter'o kuŝ'ant'a sur la tabl'o. ”Mi dev'as inter'parol'i kun vi ambaŭ. Sid'iĝ'u kaj aŭskult'u.”
Mir'ig'it'a'j pro la ne'kutim'a serioz'ec'o de la patr'in'o ambaŭ knab'in'o'j aŭskult'is la leg'ad'o'n de la leter'o kaj ankaŭ la long'a'n komentari'o'n. Ili aŭskult'is mir'ig'it'a'j, post'e serioz'a'j kaj la ven'ont'a'j tag'o'j aper'is en ili'a'j pens'o'j kiel tag'o'j de grand'a lukt'o.
”Ĉu vi kompren'is, infan'o'j?” demand'is la patr'in'o.
”Jes,” aŭd'iĝ'is Josefino. ”Frat'o Alvarez re'ven'os el la lern'ej'o'j el la Orient'o kaj trans'pren'os la estrad'o'n de la farm'o. Li est'as ankoraŭ tre jun'a, sed alt'statur'a kaj kuraĝ'a. Big Shermon instru'os li'n labor'i en la farm'o, ĉar Alvarez sci'as tut'e neni'o'n pri la viv'o en la Okcident'o. Ĉu mi prav'as, patr'in'o?”
”Jes, vi prav'as. Memor'u, ke unu sol'a sen'pri'pens'e dir'it'a vort'o pov'as neni'ig'i ĉiu'j'n esper'o'j'n kaj al'port'i grand'a'j'n danĝer'o'j'n.”
”Est'u sen zorg'o'j, pa'nj'o!” cert'ig'is ŝi'n Magi'e.
”Kaj nun ir'u lud'i.” Ili ir'is, sed ili ne plu em'is lud'i.
En la sam'a tag'o sinjor'o Smith rajd'is al la farm'o de sinjor'o Carlos. La nokt'a trem'o est'is jam iom venk'it'a, la tim'o ne aŭd'iĝ'is tiel fort'e, kaj la kanajl'o dir'is al si, ke tio est'as nur provizor'a mal'sukces'o, ke est'as neni'u venĝ'ant'o aŭ almenaŭ iu, kiu vol'us daŭr'e sekv'i li'a'j'n spur'o'j'n. Neni'u kon'as li'n, neni'u sci'as pri li'a pas'int'ec'o, la atest'int'o'j de li'a'j krim'o'j est'as ĉiu'j en'ter'ig'it'a'j en la dezert'o aŭ en la mont'ar'o'j kaj li'a'j hodiaŭ'a'j knab'o'j est'as fidel'a'j, ĉar ili ne hav'as ali'a'n solv'o'n. Li est'as la plej grav'a person'o en la region'o, la publik'a opini'o direkt'iĝ'as per li'a'j instrukci'o'j, ne, nepr'e li ne hav'as kaŭz'o'j'n por mal'trankvil'iĝ'i.
Li ek'rikan'is mal'bel'e imag'ant'e la terur'it'a'n ŝerif'o'n, al'port'ant'a hodiaŭ maten'e la inform'o'n, ke la arest'it'o nokt'e en la arest'ej'o mort'is. Sed la rikan'o tuj mal'aper'is, kiam li imag'is la fremd'ul'o'n, kiu en tiel strang'a manier'o en'ir'is la lud'o'n kaj kiu sci'is tro mult'e pri li'a viv'o. Kiu li est'as, de kie li ven'is? Li est'is pistol'ist'o, pri tio Smith ne dub'is, sed en li'a'j okul'o'j montr'iĝ'is tia mien'o, ke la rigard'o est'is frost'ig'it'a. La kanajl'o van'e defend'is si'n de la pens'o, ke la nov'a kun'ul'o, kiu'n li hodiaŭ maten'e kvazaŭ nom'ig'is administr'ant'o de serĉ'ej'o, propr'e tim'ig'as li'n.
Mal'laŭt'a ek'fajf'o inter'romp'is li'n el la pens'o'j. Li ek'fajf'is sam'e kaj el grup'o de arbust'o'j aper'is la figur'o de la mestiz'o Sebastiano.
”Mi atend'is long'e, sinjor'o!” li aŭd'iĝ'is riproĉ'e.
”Mi ne hav'is pli fru'e temp'o'n,” rifuz'is Smith krud'e la riproĉ'o'n. ”Konduk'u mi'n!”
”Ĉu vi kun'hav'as la mon'o'n, sinjor'o?”
”Ne ofend'u mi'n per mal'konfid'o, jen ĝi est'as en la zon'o,” ek'kri'is Smith.
”Plej baldaŭ du'on'o'n kaj post'e ni rajd'os,” obstin'e proklam'is la mestiz'o.
”Sen'taŭg'ul'o,” ek'kri'eg'is Smith, sed ne vol'ant'e mal'fru'iĝ'i pro inter'konsent'o, li mal'plen'ig'is en la man'o'j'n de Sebastiano du'on'o'n de la en'hav'o de la zon'o. La mestiz'o avid'e ĵet'is si'n sur la or'a'j'n mon'er'o'j'n kaj ne rimark'is la mal'bon'sign'a'n bril'o'n de la okul'o'j de Smith. Cert'e li'a ĝoj'o est'us perd'int'a, se li est'us kapt'int'a ĝi'n. ”Kaj nun rajd'u!” konciz'e ordon'is la posed'ant'o de la min'ej'o.
La mestiz'o obe'is sen'vort'e, ek'fajf'is al et'a, mal'gras'a ĉeval'et'o kaj post moment'o li trot'is antaŭ Smith tra la for'las'it'a eben'ej'o sur'kresk'it'a de velk'int'a herb'o, sur kiu jen kaj jen paŝt'is si'n grup'et'o'j de brut'o'j. Post ebl'e du hor'o'j ili al'rajd'is al la roj'o kaj plu'a'n hor'o'n ili rajd'is laŭ'long'e de ĝi'a bord'o.
”Jen!” dir'is subit'e la mestiz'o salt'ant'e de la ĉeval'et'o.
Smith post'sekv'is li'n kaj klin'iĝ'is super la silikoz'a sabl'o border'ant'a la roj'bord'o'j'n. Li pren'is plen'man'o'n da sabl'o kaj mal'rapid'e trans'ŝut'is ĝi'n en la man'o'j. Li'a'j okul'o'j ek'brul'is pro emoci'iĝ'o. En la sabl'o bril'is er'o'j da or'o en tia kvant'o, ke, se la fund'o de la roj'o est'is ĉie sam'a, ĝi promes'is fabel'a'n profit'o'n. Nur pro mirakl'o ankoraŭ neni'u stumbl'is super la amas'iĝ'int'a riĉ'ec'o.
”Ĉu mi konduk'is bon'e?” demand'is la mestiz'o.
”Bon'e, jen est'as la du'a du'on'o de la rekompenc'o.”
Smith ĵet'is al Sebastiano la zon'o'n, sed iom for de li. La mestiz'o, kies okul'o'j lum'is pro mon'avid'ec'o, rapid'e turn'iĝ'is kaj sam'temp'e aper'is en la man'o de Smith revolver'o. Ek'son'is paf'o kaj Sebastiano est'is mort'int'a antaŭ ol li konsci'is, ke li est'as traf'it'a. La murd'ist'o krud'e ek'rid'is, re'pren'is la zon'o'n, turn'ig'is per la pied'o la kadavr'o'n, re'pren'is la mon'o'n, re'en'zon'ig'is ĝi'n kaj ne'rigard'int'e plu la vir'o'n, kiu'n li tiel perfid'e murd'is, li daŭr'ig'is la rajd'ad'o'n al la farm'o.
Ĉe la roj'o ek'reg'is mort'a silent'o. La vitr'a'j okul'o'j de Sebastiano rigard'is sen'mov'e al la sun'o. Kelk'a'j rab'o'bird'o'j aper'is en la aer'o, al'log'at'a'j de ne'erar'em'a instinkt'o al prepar'it'a festen'o. Ili ne komenc'is vor'i, nov'a ĉeval'stamf'ad'o inter'romp'is la silent'o'n, aper'is jun'a indi'an'o, trot'ant'a sur bel'eg'a makul'kolor'a vir'ĉeval'o.
Li halt'is ĉe la kadavr'o kaj li'a'j okul'o'j ek'brul'is pro indign'o. ”Murd'o,” li ek'grumbl'is, kiam li rigard'is la kadavr'o'n kaj trov'is mal'antaŭ'e en krani'o apertur'o'n, tra kiu en'iĝ'is kugl'o de revolver'o. El la spur'o'j en la sabl'o li tra'leg'is la tut'a'n okaz'int'aĵ'o'n. Jen fal'is io en la sabl'o'n, la murd'it'o klin'iĝ'is por tio kaj li est'is paf'mort'ig'it'a. La murd'ist'o pren'is la ĵet'it'a'n aĵ'o'n kaj for'rajd'is. La spur'o parol'is klar'e kaj la jun'a indi'an'o sen'hezit'e rajd'is laŭ ĝi. Ĝi konduk'is rekt'e al la farm'o kaj de moder'a alt'aĵ'o la indi'an'o vid'is la rajd'ant'o'n proksim'iĝ'ant'a al la loĝ'konstru'aĵ'o'j.
”Smith,” li ek'murmur'is, ”do neni'o por mi, li aparten'as al la blank'a'j frat'o'j, ne al mi'a man'paf'il'o. Mi nur sci'ig'os la grand'a'n frat'o'n pri la nov'a krim'o. Sed kial li mort'ig'is Sebastianon, kiu ja —” en'pens'iĝ'int'e li turn'is la ĉeval'o'n kaj re'ven'is al la kadavr'o. La sabl'o sur la bord'o katen'is li'a'n atent'o'n kaj post moment'o li mal'kovr'is la motiv'o'n de la murd'o — or'o.
”Mal'ben'it'a or'o!” li ek'grumbl'is. Li for'tir'is la kadavr'o'n plu'e'n de la roj'o kaj amas'ig'is sur la kadavr'o'n amas'o'n da ŝton'o'j. Post'e li ek'rajd'is al la mont'et'o'j, kie mal'grand'a trab'kaban'o, kaŝ'it'a en dens'ej'o, far'is al li provizor'a'n loĝ'lok'o'n. Li las'is la ĉeval'o'n kaj sid'iĝ'int'e en herb'ej'o'n li atend'is.
Smith, fajf'ant'e gaj'a'n kant'o'n, al'rajd'is bar'il'o'j'n sur la herb'ej'o. Kelk'a'j vaker'o'j sid'is sur la bar'il'o kaj kun interes'o observ'is la proksim'iĝ'ant'a'n rajd'ant'o'n. Long'a ĉef'ul'o Big Shermon sulk'ig'is brov'o'n re'kon'ant'e li'n. ”Kiu diabl'o port'as ĉi tie'n tiu'n kanajl'o'n!” li ek'muĝ'is.
”Se mi vid'as, port'as li'n Ruf'ul'o, kiu cert'e hont'as pro tiu hont'ind'a ŝarĝ'o,” mok'incit'e rimark'is Bud Buckson rekt'ig'ant'e la zon'o'n kun pistol'o'j.
”Salut'o'n, knab'o'j,” salut'is Smith tro kor'e.
Respond'is al li ne'koneks'a grumbl'ad'o kaj la vizit'ant'o ne pov'is erar'i pri la pens'o'j de la sun'brun'iĝ'int'a'j rajd'ist'o'j.
Li iom pal'iĝ'is, sed ankoraŭ pri'reg'is la koler'eg'o'n.
”Ĉu sinjor'in'o Estrella est'as hejm'e?” li demand'is.
Big Shermon mal'diligent'e montr'is per la krur'o al la dom'o. La koler'eg'o de Smith nur pli'grand'iĝ'is. Sen'vort'e li paŝ'is al la pord'o de la dom'o. Kaj li pri'reg'is koler'eg'o'n eĉ tiam, kiam li aŭd'is mal'antaŭ la dors'o la voĉ'o'n de Bud: ”Hank, ir'u ferm'ig'i la kok'in'o'j'n kaj vi, Pet'e, atent'u la ĉeval'o'j'n.”
”Mi kirl'ig'os vi'n, ul'o'j,” ek'sibl'is Smith en'ir'ant'e en la dom'o'n.
Sinjor'in'o Estrella vid'is la al'rajd'ant'a'n rajd'ist'o'n tra la fenestr'o kaj pal'iĝ'is iom, kiam ŝi ek'kon'is li'n. Sed tuj ŝi trankvil'iĝ'is kaj serioz'e ir'is renkont'e al la mal'bon'ven'a gast'o. Sur la sojl'o ŝi akcept'is kun mal'varm'a ĝentil'ec'o li'a'n kompliment'o'n.
”Vi est'as bon'ven'a!” ŝi dir'is, sed la akcent'o parol'is pri la mal'o.
Sen'hont'e li en'ir'is kaj sid'iĝ'is kontraŭ la dom'mastr'in'o rigard'ant'e ŝi'n fiks'e. Li est'is konvink'it'a, ke la trakt'ad'o est'os tut'e facil'a, li est'is decid'it'a propon'i sufiĉ'a'n sum'o'n, sum'o'n, kiu cert'e surpriz'eg'os la ne'spert'a'n vir'in'o'n.
”Al kio mi pov'as dank'i pro vi'a vizit'o?” sinjor'in'o Estrella komenc'is mem mal'volont'e parol'i.
”Plaĉ'as al mi vi'a farm'o,” li dir'is rekt'e.
”Mi dank'as por la kompliment'o.”
”Tio ne est'as kompliment'o, sed esprim'o de komerc'a interes'o. Ĝi plaĉ'as al mi kaj mi bezon'as ĝi'n.” Ŝi rigard'is li'n mir'ig'it'e kaj ne'rimark'ebl'e ŝi ek'trem'is. Ŝi kon'is Smithon el la rakont'o'j de la rajd'ist'o'j kaj ŝi sci'is, ke se li sopir'as je io, li ne abomen'as i'a'j'n ajn rimed'o'j'n por ating'i tio'n.
La tim'o daŭr'is eĉ ne unu tut'a'n sekund'o'n, la mal'nov'a hispan'a sang'o tuj ek'susur'is per kuraĝ'o.
”Mi ne kompren'as vi'n.”
”Mi vol'as far'iĝ'i farm'ist'o kaj ĉar administr'ad'o de farm'o est'as por vir'in'o tro pen'plen'a, mi vol'as sen'ig'i vi'n de la zorg'o'j kaj aĉet'i vi'a'n posed'aĵ'o'n.”
Dum moment'o ŝi rigard'is li'n silent'e, sed post'e ŝi respond'is firm'e: ”Mi ne vend'os!”
”Vi vend'os,” li ek'rid'et'is kurb'e, ”se mi propon'os al vi kontent'ig'a'n prez'o'n, ni dir'u kvin'dek mil dolar'o'j'n.”
”Eĉ se vi propon'us kvin'dek milion'o'j'n, mi ne vend'os!”
La vort'o'j de la sinjor'in'o son'is kiel sibl'ad'o de glaci'a vent'o. ”D’Almedi-an'o'j est'is inter la unu'a'j en tiu ĉi land'o, ili est'as ebl'a nobel'ar'o kaj la farm'o est'as ili'a duk'land'o. Mi perfid'us la honor'o'n de generaci'o'j kaj pri'ŝtel'us mi'a'j'n infan'o'j'n, se mi vend'us.”
Surpriz'eg'is li'n la rezist'o, mov'iĝ'is en li io kiel mir'o al la kuraĝ'a vir'in'o, sed tuj plen'ig'is li'n diabl'a koler'o.
”Ĉu vi sci'as, kiu mi est'as?” li demand'is akr'e'son'e.
”Smith el San Ju'a'n, posed'ant'o de or'a'j min'ej'o'j kaj publik'a opini'o. Sed tio ŝanĝ'as neni'o'n en mi'a decid'o, ke mi vend'os eĉ ne pec'et'o'n de la famili'a grund'o.”
”Vi vend'os, ĉar mi vol'as! Kaj vi ĝoj'os, se mi persist'os en mi'a propon'o, ĉar se vi ne vend'os hodiaŭ, post'e —”
en krud'a'j vort'o'j son'is klar'e minac'o.
”Ni tra'viv'is ĉi tie indi'an'a'j'n atak'o'j'n, atak'o'j'n de vultur'o'j de la dezert'o, ni tra'viv'os ankaŭ vi'a'j'n minac'o'j'n! Ne est'as bezon'at'e trakt'i plu.” La sinjor'in'o parol'is fier'e kaj firm'e.
”Ni vid'os!” li ek'kri'is koler'e. Sed tuj li trankvil'iĝ'is, nur la mal'bon'a re'bril'o en li'a'j okul'o'j du'obl'iĝ'is. ”Mi pren'os al vi la akv'o'n!”
”Vi hav'as por tio nek pov'o'n nek rajt'o'n.”
”Ĝust'e, ke mi hav'as ambaŭ. La roj'o font'as en mi'a'j ter'pec'o'j, mi konstru'ig'os dig'o'n —”
”Kaj mi'a'j knab'o'j trankvil'e detru'os ĝi'n.”
”Post'e est'os batal'o kaj ankoraŭ ĉiam mi venk'is,” li ek'sibl'is.
”Unu'a'foj'e vi mal'venk'os.”
”Vi, vi,” li kri'eg'is, ”vi est'as —”
”Nu, kio est'as, patr'in'o?” aŭd'iĝ'is de la pord'o agrabl'a voĉ'o. Smith kaj ankaŭ la vir'in'o mir'ig'it'a'j rigard'is. Apog'it'a je pord'o'kadr'o star'is tie jun'ul'o ebl'e dek'kvar'jar'a, alt'a'statur'a, svelt'a, nigr'o'har'a, vest'it'a en pitoresk'a vest'o de la hispan'a'j koloni'ist'o'j. Li est'is bon'statur'a, pli grand'a ol kutim'is por li'a'j jar'o'j, la strikt'a'j manik'o'j de la jak'o permes'is eminent'i al fer'a'j muskol'o'j. En la dekstr'a man'o li lud'is kun ruĝ'a led'o kaj rid'et'is. Smith bedaŭr'ind'e ne rimark'is, ke la rid'et'o est'as iom mal'seren'a kaj tre mal'bon'sign'a.
”Nu, fin'u, sinjor'o kun grand'a buŝ'aĉ'o,” la jun'ul'o al'parol'is Smithon de'nov'e.
”Ankaŭ mi fin'os. Vi est'as, vi est'as kanajl'o hispan'a —”
”Sufiĉ'e,” la vort'o el'flug'is kiel ek'paf'o el pistol'o kaj la jun'ul'o ir'is al Smith, ”se vi ne vol'as, ke mi vip'ig'u vi'n kiel hund'o'n!”
”Alvarez!” kri'is Estrella tim'em'e.
”Ci vip'ig'os mi'n, ci hund'id'o? Mi tra'bor'os ci'n kiel kribr'il'o'n antaŭ ol ci ek'mov'os ci'n,” Smith kri'eg'is tut'e forges'ant'e la rol'o'n de honest'a riĉ'ul'o. Fulm'o'rapid'e aper'is en li'a dekstr'a man'o pistol'o, sed ankoraŭ pli rapid'e la jun'ul'o jam ek'paf'is kaj traf'is preciz'e la ĉan'o'n de li'a pistol'o. Smith ek'sibl'is pro dolor'o kaj la pistol'o flug'is laŭ'ark'e en angul'o'n.
”Ci kanajl'a hispan'a dand'o!” ek'kri'is Smith kaj forges'ant'e la dolor'o'n, li ĵet'is si'n per ambaŭ man'o'j al Alvarez.
Li frap'is per eg'a fort'o, sed nur en la aer'o'n. La jun'ul'o for'klin'iĝ'is kiel kat'o kaj antaŭ ol Smith re'akir'is la ekvilibr'o'n, li sent'is unu el la man'o'j de la jun'ul'o sur la menton'o kaj la ali'a'n sur la naz'o. Traf'is li'n dolor'o kaj ankaŭ surpriz'o, li ne sci'is kompren'i, kie la jun'ul'o pren'is tiom da fort'o.
De'nov'e li komenc'is furioz'e atak'i, sed la rezult'o ne ŝanĝ'iĝ'is. Smith frap'is en la aer'o'n kaj ricev'is nov'a'j'n preciz'a'j'n frap'o'j'n, kiu'j re'ĵet'is li'n for'e'n. Kaj li ne plu hav'is temp'o'n por atak'i. La kontraŭ'ul'o kirl'is ĉirkaŭ li kiel ciklon'o, li bat'is li'n de ĉiu'j flank'o'j, mem vigl'e klin'iĝ'ant'e al bat'o'j, kaj unu el la bat'o'j, traf'int'a kol'a'n arteri'o'n, dorm'ig'is Smithon pli perfekt'e ol la plej bon'a dorm'ig'il'o.
”Knab'o, mi tut'e trem'as, sed —” el'spir'is sinjor'in'o Estrella.
”Kia sed, pa'nj'o?” li demand'is rid'et'ant'e kaj rigard'ant'e si'a'j'n pri'frap'it'a'j'n artik'o'j'n.
”Sed mi ĝoj'as!” ŝi respond'is fier'e.
Li kis'is estim'plen'e ŝi'a'n man'o'n. ”Mi dev'as for'ig'i ni'a'n vizit'ant'o'n,” li rid'is gaj'e kaj kapt'int'e la sen'konsci'a'n Smithon je la pied'o'j el'tren'is li'n antaŭ la dom'o'n. Grup'et'o da vaker'o'j ĝoj'kri'eg'is, la ĉapel'o'j supr'e'n'flug'is aer'e'n.
”Do ŝajn'as al mi, knab'o'j, ke la vizit'ant'o est'is bon'ven'ig'it'a tre kor'e,” Bud vok'is rikan'ant'e gaj'e.
”Kaj li est'is riĉ'e dot'it'a,” al'dir'is Hank.
Big Shermon ne parol'is, sed li'a'j okul'o'j brul'is pro kontent'iĝ'o. Kun ĝoj'o kaj mir'o li rigard'is la jun'ul'o'n. Brav'a jun'ul'o! Li bezon'os kuraĝ'o'n kaj fort'o'n, se ne erar'is la mal'jun'a ĉef'ul'o.
”Knab'o'j!” ek'parol'is Alvarez, ”re'konsci'ig'u la skunk'o'n kaj montr'u al ĝi la voj'o'n. Kiam vi for'ig'os li'n, ven'u ĉiu'j en la ĉambr'o'n por inter'konsil'iĝ'i.” Li turn'is si'n kaj for'ir'is, eĉ ne rigard'int'e la sen'konsci'ig'it'o'n. Tuj kiam li en'ir'is la dom'o'n, li est'is kapt'it'a de du par'o'j da knab'in'a'j man'o'j, ambaŭ frat'in'o'j ĵet'iĝ'is al li kiel ŝtorm'o de ĝoj'o.
”Kar'a!”
”Kar'a!” ili vok'is ambaŭ.
”Hero'o! Pa'nj'o jam dir'is al ni.”
”Ne ĉif'ig'u mi'n, ran'o'j, prefer'e don'u al mi manĝ'aĵ'o'n, mi mal'sat'as.”
Post moment'o la tut'a famili'o sid'is ĉe manĝ'prepar'it'a tabl'o kaj Alvarez montr'is apetit'o'n.
”Kial, patr'in'o, vi rigard'as tiel serioz'e?”
”Mi tim'as pri vi. Smith venĝ'os si'n.”
La jun'ul'o serioz'iĝ'is kaj kap'jes'is.
”Li venĝ'os si'n, sed tio dev'ig'as al si'n'gard'em'o, ne al tim'o. Ni venk'os li'n, ni venĝ'os ĉiu'j'n,” li fin'is kaj li'a'j okul'o'j ek'bril'is tiel, ke la patr'in'o ek'trem'is.
Dum'e ekster'e la rajd'ist'o'j verŝ'is sitel'o'j'n da akv'o sur la kap'o'n de Smith.
”Li dorm'eg'as,” rimark'is Pet'e, mal'grand'a meksik'an'o, eminent'a rajd'ist'o.
”Ĉu vi mir'as, tia injekt'o? Li est'os tre long'e blu'a sur la tut'a vizaĝ'o.”
Fin'fin'e la bat'it'o re'konsci'iĝ'is el la sven'o. Moment'o'n li mir'ig'it'e rigard'is, sed kiel la konsci'o est'is re'ven'ant'a, tiel plen'plen'ig'is li'n ond'o de sen'lim'a koler'eg'o.
”Kie est'as tiu?” li ĝem'dir'is.
”En la dom'o, ĉu mi vok'u li'n?” demand'is sen'kulp'e Bud.
”Mi renkont'os li'n ankoraŭ kaj post'e —”
”— vi est'os bat'it'a kiel hodiaŭ,” rid'eg'is Hank.
”Post'e li ek'vid'os, kiel est'as, ofend'i la unu'a'n vir'o'n en la region'o.”
”Vi vol'as dir'i la unu'a'n kanajl'o'n, knab'et'o,” ek'parol'is nun ankaŭ Shermon. ”La temp'o de ceremoni'a vizit'o pas'is, la ĉeval'o atend'as, ek'rajd'u! Vi'a'j'n pistol'o'j'n ni las'os ĉi tie por memor'o kaj kiam vi rajd'os ĉi tie'n ven'ont'foj'e, kun'pren'u doktor'o'n, knab'o!”
Humil'ig'it'a, sen'arm'ig'it'a kaj koler'eg'a Smith tren'is si'n al la ĉeval'o kaj pen'eg'e sur'sel'iĝ'is. Li vid'is ruĝ'e kaj jam nun li formul'is en la kap'o plan'o'n por grand'a murd'ad'o.
La vojaĝ'o ĝis San Ju'a'n est'is plen'a de mal'ben'o'j kaj suspir'o'j.
”Knab'o'j,” dir'is Alvarez al la rajd'ist'o'j kun'ven'int'a'j en la ĉambr'o. ”Atend'as ni'n batal'o, tre akr'a batal'o. Ni dev'as venk'i ĝi'n, ĉar ne tem'as nur pri ni'a farm'o, sed pri la tut'a region'o. Mi kred'as, ke ni venk'os, ĉar mi kon'as vi'n.”
Aŭd'iĝ'is laŭd-murmur'ad'o, la man'o'j sen'vol'e sen'sci'e glit'is al la zon'o'j kaj Pet'e el'tir'is long'a'n, mal'larĝ'a'n tranĉ'il'o'n.
”Ni vol'as venk'i sen perd'o'j kaj tial ni ne ŝanĝ'os hero'ec'o'n kun ne'si'n'gard'em'ec'o. La brut'ar'o'n ni ven'ig'os al la ĉirkaŭ'aĵ'o de la farm'o, sen'ĉes'e ni altern'os en gard'ad'o kaj neni'u rajd'os tra la preri'o sol'a, ĉar kontraŭ embusk'a kugl'o kuraĝ'o ne valid'as. Ĉu vi kompren'is?”
”Jes.”
”Nu, gehen'o pov'as komenc'iĝ'i.”
La jun'ul'o ne sci'is mem kiel baldaŭ ĝi komenc'iĝ'os kaj kiel varm'eg'a ĝi est'os.
La nov'a administr'ant'o — li nom'iĝ'is Jack Crawford — star'is trankvil'e antaŭ la okup'ig'ant'o, kies vizaĝ'o lud'is en am'ind'a kolekt'o de ĉiu'j nuanc'o'j de blu'a kolor'o. La okul'o'j preskaŭ perd'iĝ'is en la ŝvel'aĵ'o'j, sed ili'a fajr'o tial ne est'is pli mal'grand'a. Ili flam'is kiel gehen'o mem.
”Ĉu vi fal'is de la ĉeval'o, patron'o?” demand'is la pistol'ist'o trankvil'e kaj Smith eĉ ne rimark'is alud'o'n al ironi'o en li'a voĉ'o.
”Jes!” li ek'sibl'is. ”Mi kun'puŝ'iĝ'is kun tre reg'avid'a ĉeval'o, kiu'n mi dev'as ĉiu'okaz'e humil'ig'i. Ĝi ramp'os antaŭ mi sur'genu'e, sur'genu'e!” La last'a'j vort'o'j romp'iĝ'is en koler'eg'a grumbl'ad'o.
”Koler'eg'o ne est'as san'a,” sam'e glaci'e dir'is Jack. ”La labor'o sukces'as, nur kiam ni far'as ĝi'n trankvil'e. Kial vi en'tut'e vok'is mi'n?”
”Mi bezon'as vi'n kaj se vi est'as tia, kia vi ŝajn'ig'as, atend'as vi'n bon'a labor'o.”
”Mi est'as tia, kia mi est'as, parol'u konciz'e!”
”Mi vol'as akir'i en kia ajn manier'o la farm'o'n de famili'o d’Almedi. En kia ajn manier'o, kiu ne mal'util'os la reputaci'o'n de honest'a vir'o,” li ek'rid'is mal'bel'e. ”Mi vol'as dev'ig'i la posed'ant'in'o'n vend'i ĝi'n kaj ankaŭ mi dev'ig'os.
La posed'ant'in'o hav'as du fil'in'o'j'n, ni dir'u, ke unu perd'iĝ'us.”
”Se mi sci'as, est'as en tiu ĉi region'o lin'a pend'o'maŝ'o fiks'a rekompenc'o pro for'rab'o de infan'o,” sobr'e al'dir'is Jack.
”Se vi tim'as,” rikan'is Smith.
”Mi ne tim'as, sed mi konsider'as, ke ebl'e du'dek mil dolar'o'j est'as kontent'ig'a valor'kompens'o pro la danĝer'o.”
”Bon'e, du'dek mil dolar'o'j'n, sed la knab'in'o hodiaŭ mal'aper'os. Ĉu tio valid'as?”
”Valid'as, kun du'on'a antaŭ'pag'o pag'ot'a tuj.”
”Bon'e,” sen'hezit'e konsent'is Smith kaj pag'is la postulat'a'n part'o'n el la kas'o. ”Hodiaŭ nokt'e la knab'o'j atak'os la farm'greg'o'j'n, vi util'ig'os la ĥaos'o'n kaj morgaŭ dir'os al mi rezult'o'n!”
”Jes,” kap'jes'is Jack kaj retro'paŝ'is al la pord'o.
”Kial vi ir'as tiel ĉi?” demand'is Smith mir'ig'it'e.
”Sebastiano nur unu'foj'e turn'iĝ'is kaj jam vor'as li'n vultur'o'j,” sen mal'trankvil'iĝ'o klar'ig'is Jack kaj mal'aper'is mal'antaŭ la pord'o.
Smith rigard'is post li surpriz'it'a pro terur'o. Kiu est'is tiu hom'o, kiu sci'is ĉio'n? Ĉu li est'is pli mal'bon'a ol diabl'o? Ja neni'u ali'a ol diabl'o pov'is sci'i pri la mort'o de Sebastiano.
”Li est'as danĝer'a,” li konfes'is al si, kiam li trankvil'iĝ'is, ”sed nun mi bezon'as danĝer'a'n hom'o'n. Post'e — hm, embusk'a'n kugl'o'n oni pov'as ĉiam el'paf'i.” Li ne pens'is plu pri la afer'o, li ne hav'is temp'o'n, la grup'estr'o de la rab'ist'o'j, kiu est'is destin'it'a al la vesper'a atak'o, atend'is en la mont'et'o'j por ordon'o'j.
Kiam Jack for'las'is la bat'it'a'n ordon'ant'o'n, li halt'is por moment'o en koridor'o. Li el'poŝ'ig'is pec'o'n da paper'o kun krajon'o kaj skrib'is kelk'a'j vort'o'j. Fajf'ant'e sen'zorg'e li post'e el'ir'is el la dom'o kaj balanc'iĝ'ant'e en la koks'o'j li paŝ'is tra la polv'o'kovr'it'a san'juan'a strat'o. En angul'o, apog'ant'e si'n al bar'il'o, star'is inert'e indi'an'o kaj rigard'is i'e'n mal'proksim'e'n. Ĝust'e ĉe li Jack el'poŝ'ig'is tabak'uj'o'n kaj dum tio el'fal'is el li'a poŝ'o la skrib'it'a paper'et'o. La pistol'ist'o jam de'nov'e daŭr'ig'is la ir'ad'o'n, kiam la indi'an'o mal'diligent'e klin'is si'n, lev'is la paper'et'o'n kaj per unu sol'a rigard'o tra'leg'is ĝi'a'n en'hav'o'n.
”Blank'a vir'o perd'is i'o'n,” li vok'is al Jack. La al'parol'it'o sen interes'o turn'is si'n, akcept'is el la man'o de la indi'an'o la paper'o'n, ne'kompren'ebl'e ek'murmur'is ebl'e vort'o'j'n de dank'o'j kaj de'nov'e sur'paŝ'is la polv'o'n sur la voj'o.
La indi'an'o re'apog'is si'n al bar'il'o kaj en'rigard'is i'e'n mal'antaŭ la horizont'o. Nur post du'dek minut'o'j li leĝer'e ek'fajf'is kaj sel'it'a ĉeval'o, paŝt'ant'a ĝis nun la mal'dens'a'n herb'o'n apud la bar'il'o, al'kur'is al li, ĉeval'blek'ant'e amik'e.
La ruĝ'ul'o vigl'e sur'salt'is la ĉeval'o'n kaj for'rajd'is en mal'rapid'a trot'o. Nur mal'proksim'e de la urb'et'o li galop'ig'is la ĉeval'o'n.
La jun'a sinjor'o Alvarez d’Almedi rajd'is tra la paŝt'ej'o'j.
Li mem ne plen'um'is la ordon'o'j'n, ke rajd'ant'o'j ne rajt'as rajd'i sol'a'j. Port'is li'n bel'eg'a blank'a ĉeval'o, unu'iĝ'ant'a kun la rajd'ant'o en ĉarm'a'n bild'et'o'n. Alvarez rajd'is ŝajn'ig'ant'e tut'e sen'zorg'em'o'n kaj nur tre atent'em'a observ'ant'o ek'kon'us, ke ĉiu'j sens'o'j de la jun'a vir'o labor'as plen'plen'e. Li ĉirkaŭ'rajd'is ĉiu'n grup'et'o'n de arbust'o'j per grand'a ark'o, neniam turn'iĝ'ant'e al ĝi per la dors'o, eĉ ne unu sol'a spur'o en la herb'ej'o eskap'is li'a'n atent'em'o'n. Ĝis nun li konstat'is neni'o'n suspekt'a'n.
Li proksim'iĝ'is si'n'gard'em'e al mal'grand'a arb'ar'et'o de nan'a'j, kurb'iĝ'int'a'j pin'o'j, kiam tra la aer'o ek'sibl'is io. Tuj Alvarez kuŝ'is sur la ter'o ten'ant'e en la man'o'j ripet'paf'il'o'n kaj kaŝ'it'a de la ĉeval'o kontraŭ la arb'ar'et'o. De tie aŭd'iĝ'is ulul'ad'o de kojot'o kaj tri'foj'e ĝi est'is ripet'at'a. La streĉ'o de Alvarez tuj mal'aper'is, li ek'star'is kaj zorg'em'e tra'rigard'is la ter'o'n ĉirkaŭ si. Far'int'e kelk'a'j paŝ'o'j li lev'is plum'ig'it'a'n sag'o'n, kies pint'o est'is ĉirkaŭ'volv'it'a de pec'o da paper'o. Li el'spir'is kontent'e, kiam li tra'leg'is ĝi'a'n en'hav'o'n kaj salt'int'e sur la blank'a'n ĉeval'o'n li ek'flug'is al la hejm'o.
En la greg'ej'o'j li renkont'iĝ'is kun Big, kiu ĵus lubrik'is la ĉan'o'n de si'a long'a paf'il'o.
”Big, trov'u la knab'o'j'n, ni hav'os vizit'o'n.”
La ĉef'ul'o tuj kompren'is la esprim'o'n de vizit'o.
”Ni bon'ven'ig'os ĝi'n, kiel dec'as,” li proklam'is decid'iĝ'int'e kaj post moment'o kun'ven'is du'dek rajd'ist'o'j de ĉiu'j flank'o'j.
”Knab'o'j, hodiaŭ nokt'e iu vol'as prepar'i danc'o'n al ni.
Ni zorg'os, ke la muzik'o est'u unu'klas'a. Ĉu la greg'o'j est'as kun'ven'int'a'j, Big?”
”Jes. Bud kaj Hank ĉirkaŭ'rajd'as ili'n.”
”Bon'e, ni rajd'os tie'n ĉiu'j, kiam vesper'iĝ'os, ĉar la atak'o est'os cel'it'a al la greg'o'j. Hejm'e ne minac'as danĝer'o, sed por cert'ec'o ĉi tie rest'os Pet'e.”
”Kial ĝust'e mi ne vid'u la spektakl'o'n?” defend'is si'n mal'grand'a Pet'e.
”Ĉar mi vol'as tio'n kaj iu kuraĝ'a dev'as rest'i ĉi tie!” tuj mal'intens'ig'is Alvarez la kontraŭ'dir'o'j'n.
Post moment'o la farm'o simil'is al tend'ar'o antaŭ batal'o. Paf'il'o'j'n kaj ankaŭ pistol'o'j'n ĉiu'j fleg'is kvazaŭ ili est'us beb'o'j, la okul'o'j de la rajd'ist'o'j brul'is pro sopir'o pri batal'o kaj ankaŭ Big Shermon, ali'foj'e serioz'a, diboĉ'is hodiaŭ ŝerc'ant'e.
”Ili envi'as ebl'e al la ĉef'o la bat'ad'o'n, ili vol'as est'i ankaŭ bat'it'a'j, nu, ni ĝoj'e serv'os!” li vok'is.
”Mi ne est'as mal'amik'o de surpriz'o'j,” ŝerc'is ali'a, ”sed tia'n surpriz'o'n, kia'n ni prepar'os al ili, mi dezir'us eĉ ne de sankt'a Nikolao.”
Tuj kiam vesper'iĝ'is, band'o da rajd'ist'o'j rajd'is al la greg'o'j. Ili pas'is tra la mal'lum'o kiel ombr'o'j kaj ili'a nur'a montr'iĝ'o tim'ig'is.
”Halt'u!” aŭd'iĝ'is la voĉ'o de Bud sam'temp'e kun klak'ad'o de ĉan'o'j.
”Ne frenez'u, Bud,” mal'laŭt'e ek'parol'is Big, ”vi dev'as ek'kon'i ni'n eĉ en mal'lum'o.”
”Mi ne est'as kat'o kaj vi rajd'as kiel karavan'o de spirit'o'j.”
En kelk'a'j minut'o'j ambaŭ paŝt'ist'o'j, gard'ant'a'j la greg'o'j'n, est'is inic'it'a'j en la situaci'o'n kaj ĉiu okup'is konven'a'n lok'o'n. Kun Alvarez ili est'is du'dek tri, el ili dek tri mal'aper'is ĉirkaŭ la greg'o'j patrol'ont'e, la rest'ant'a'j embusk'e prepar'iĝ'is por ek'ag'i laŭ'bezon'e. Sur la step'o reg'is silent'o inter'romp'at'a nur de la intermit'a'j mov'o'j de la ripoz'ant'a brut'ar'o. La minut'o'j pas'is laŭ opini'o de ĉiu'j sen'fin'e mal'rapid'e.
Est'is ĉirkaŭ nokt'o'mez'o, kiam aŭd'iĝ'is el la mal'lum'o kojot'o. Alvarez atent'em'e aŭskult'is kaj kiam la kojot'o aŭd'iĝ'is ankoraŭ du'a'n foj'o'n, li flustr'is al la knab'o'j kuŝ'ant'a'j apud li.
”Ili rajd'as de tie,” li man'sving'is al orient'o. ”Ramp'u post mi!”
Sen'bru'e ili ramp'is al la rand'o de la rond'o, kiu est'is kre'it'a de la patrol'o'j, nom'e tie'n, de kie Alvarez atend'is la danĝer'o'n. Ili dis'volv'iĝ'is en la mal'lum'o en ĉen'o'n de paf'ist'o'j kaj atend'is. Aŭd'iĝ'is stamf'ad'o de mult'a'j ĉeval'o'j, la rab'ist'o'j est'is tiel cert'a'j pri la sukces'o, ke ili eĉ ne pens'is pri si'n'gard'em'o.
”Rajd'u en la greg'o'n kaj dis'pel'u la brut'ar'o'n ĉiu'flank'e'n,” ordon'is krud'a voĉ'o.
”Halt'u!” kri'is klar'e kaj ordon'manier'e Alvarez.
”Damn'e!” sakr'is iu, ebl'e la gvid'ant'o de la bandit'o'j.
”Paf'u, vir'o'j, ni ja ne re'tir'iĝ'os antaŭ unu aŭ du paŝt'ist'o'j!”
Li mem komenc'is furioz'e kaj sen'cel'e paf'i el pistol'o.
Ankaŭ la ceter'a'j kapt'is paf'il'o'j'n, sed el la herb'ej'o ankaŭ aŭd'iĝ'is krak'ad'o de ek'paf'o'j. La rajd'ist'o'j de Alvarez pov'is bon'e cel'i en la rab'ist'o'j'n sid'ant'a'j sur la ĉeval'o'j kaj la unu'a salv'o falĉ'ig'is kvin aŭ ses rab'ist'o'j'n.
”Ni est'as perfid'it'a'j!” kri'eg'is la gvid'ant'o de la atak'ant'o'j, ”ĉi tie est'as almenaŭ du'dek da ili!”
Sam'temp'e la pli'mult'o da rab'ist'o'j turn'is la ĉeval'o'j'n en furioz'a'n fuĝ'o'n. Post moment'o fuĝ'is ĉiu'j, sed kvar plu'a'j fal'is fuĝ'ant'e. Kvazaŭ konfuz'it'a'j ili rajd'eg'is al la arb'ar'et'o, de kie ankaŭ aŭd'iĝ'is voĉ'o'j de paf'il'o'j. Plu'a'j du fal'is en la herb'ej'o'n kaj la ceter'a'j dis'rajd'is en la preri'o.
”Facil'e ni venk'is,” rid'et'is Alvarez ŝarg'ant'e de'nov'e la paf'il'o'n, ”tiu'j ne plu re'ven'os.”
”Ili halt'os nur sur la lun'o,” rimark'is Bud, kiu'n ĉagren'is, ke la batal'o ne daŭr'is pli long'e.
”Ĉu iu est'as vund'it'a?” demand'is Big.
Unu sol'a ”ne” respond'is al li.
”Dek el vi rest'os ĉi tie pro cert'ec'o,” ordon'is Alvarez, ”la ceter'a'j re'ven'os kun mi.”
Gaj'e ŝerc'ant'e ili ven'is al la greg'ej'o, kie mal'laŭt'a ĝem'ad'o halt'ig'is tuj ĉiu'j'n ŝerc'o'j'n.
”Atent'u,” ordon'is Alvarez ir'ant'e kiel unu'a al la son'o.
Ili trov'is Pet'e-on lig'it'a per propr'a laz'o kaj kun buŝ'o'ŝtop'il'o en la buŝ'o, de kiu li van'e klopod'is liber'iĝ'i. Tuj kiam ili liber'ig'is li'n, komenc'is la mal'grand'a rajd'ist'o eg'e blasfem'i.
”Paf'mort'ig'u mi'n iu, sed rapid'e! Tiel ĉi mi las'is kapt'i mi'n! Kiam mi tiu'n ul'o'n kapt'os, post'e mi rost'os li'n super tut'e mal'grand'a fajr'et'o, mi est'as mal'honest'ig'it'a, mi est'as —”
”Ĉes'u, Pet'e!” inter'romp'is li'n Alvarez. ”Rakont'u koneks'e, kio en'tut'e okaz'is.”
”Li kapt'is mi'n kiel kunikl'o'n, kiel kat'id'o'n,” plend'is Pet'e si'n mem.
”Kiu?”
”Mi ne sci'as. Mi ĉirkaŭ'ir'ad'is la farm'o'n, atent'eg'is kaj ĝust'e kiam mi ĝis'ir'is ĝis ĉi tie, salt'is iu el mal'lum'o. Mi ricev'is bat'o'n en la kap'o'n, antaŭ ol mi ek'mov'iĝ'is, kaj kiam mi re'konsci'iĝ'is, mi est'is lig'it'a kiel, kiel — mi dir'as, paf'mort'ig'u mi'n tuj!”
Ne'zorg'ant'e jam pri li'a'j lament'o'j ĉiu'j rapid'is al la dom'o. De tie aŭd'iĝ'is lament'o'j de sinjor'in'o Estrella kaj ankaŭ de et'a Magi'e.
”Kio okaz'is?” el'buŝ'ig'is Alvarez sen'spir'e.
”Josefino — Josefino — est'as for — for'rab'it'a de rab'ist'o en mask'o,” lament'is la dom'mastr'in'o.
”Mil tondr'o'j,” kri'is Big, ”ni persekut'u li'n!”
”Atend'u!” la pal'iĝ'int'a Alvarez konsol'is la ekscit'iĝ'o'n.
”Kiel tio okaz'is?”
”Li en'iĝ'is ĉi tie'n, li en'danĝer'ig'is ni'n per pistol'o kaj li mal'aper'is kun Josefino kiel vent'o. Van'e ni vok'is, Pet'e ne aŭd'iĝ'is. Mi'a Josefino, mi'a knab'in'et'o!”
Alvarez pugn'ig'is la man'o'j'n rigard'ant'e tra la ĉambr'o.
Hazard'e li fiks'is la rigard'o'n sur pord'o'kadr'o'n kaj ek'vid'is blank'a'n rond'et'o'n pentr'it'a tie per kreto. Li atent'iĝ'is, li'a'j okul'o'j strang'e ek'lud'is kaj li kri'is: ”Knab'o'j, mi mem persekut'os li'n, tio est'as mi'a afer'o!”
Aŭd'iĝ'is grumbl'ad'o de rezist'o, sed la jun'a vir'o est'is ne'ced'em'a.
”En mal'lum'o ar'o est'as nur ĝen'o. Li est'as sol'a kaj port'as knab'in'o'n! Aŭ mi mem ating'os li'n aŭ li est'as ne ating'ebl'a. Dum'e gard'u, ni ne sci'as, kio'n la nokt'o ankoraŭ prepar'os al ni.”
Li mal'aper'is en la mal'lum'o kaj galop'e li flug'is tra la dezert'o.
Dum'e en la mont'et'o'j proksim'e de San Ju'a'n Smith atend'is sen'pacienc'e inform'o'n pri la rezult'o de la atak'o.
Jackon li atend'is nur maten'e, li dev'is ja vetur'ig'i la knab'in'o'n en kaŝ'ej'o'n en la mont'ar'o. Fin'fin'e li aŭd'et'is son'o'n de ĉeval'trot'o kaj post moment'o John Mal'dekstr'ul'o, gvid'ant'o de li'a band'o, star'is antaŭ li. Per unu sol'a rigard'o Smith rimark'is, ke li'a mal'dekstr'a man'o pend'as sen'fort'e laŭ li'a korp'o kaj ke li mien'as tre'eg'e furioz'e.
”Nu?” li demand'is sopir'eg'e.
”Ni est'is bat'it'a'j, eg'e bat'it'a'j! Dek kvar knab'o'j kuŝ'as sen'mov'a'j en herb'ej'o kaj kvar est'as vund'it'a'j, mi mem ankaŭ. Ili atend'is ni'n kaj pri'paf'is ni'n kiel lepor'o'j'n. Iu perfid'is ni'n, jam mi vol'as fin'i kun tio. Ni vol'as la mon'o'n kaj tuj!” koler'eg'e parol'is John. Smith pal'iĝ'is.
Perfid'it'a'j, sed de kiu? La figur'o de Jack Crawford pas'is en li'a'j pens'o'j, sed tuj li rifuz'is la suspekt'o'n. Ĝis vesper'o la pistol'ist'o ne el'rajd'is el San Ju'a'n, li do ne pov'is avert'i la farm'ist'o'n. Sed kiu ali'a? Neni'u tamen sci'is pri la plan'o!
”Ni vol'as la mon'o'n!” persist'is en si'a postul'o Mal'dekstr'ul'o.
”Jen ĝi est'as,” Smith ĵet'is al li sak'et'o'n. ”Est'u prepar'it'a'j, ni ne pov'as las'i mal'venk'o'n sen venĝ'o. Morgaŭ ni komenc'os konstru'i dig'o'n, kaj dum tio ni trov'os okaz'o'n al reprezali'o. Sed se —” li ne fin'is, la imag'o, ke li ebl'e jam hav'as la fil'in'o'n de la posed'ant'in'o de la farm'o en si'a'j man'o'j, tre'eg'e plaĉ'is al li.
Sed kiam li re'ven'is ĝis San Ju'a'n, li ja ne sent'is si'n bon'e. Iu kontraŭ'star'is li'n kaj li ne sci'is, kiu. Ne'kon'at'a danĝer'o est'as la plej mal'bon'a. Ĉu tio ja est'is ebl'e Crawford? Smith decid'iĝ'is, ke li rest'os konstant'e observ'at'a de la plej kapabl'a'j vir'o'j de la band'o, kaj se mi konvink'iĝ'os pri li'a ne'fid'ind'ec'o, post'e! La gest'o est'is tre elokvent'a.
Li dorm'is tre mal'trankvil'e kaj en li'a'j sonĝ'o'j altern'is tim'o kun sopir'o je venĝ'o pro sufer'it'a'j mal'sukces'o'j.
Jack vek'is li'n dum maten'iĝ'o. Trankvil'e kiel ĉiam li star'is ĉe li'a lit'o kaj dur'e rigard'is la du'on'e vek'iĝ'int'a'n ordon'ant'o'n.
”Ĉu pret'a?” demand'is Smith rapid'e.
”Pret'a!” son'is dur'e la respond'o.
”Kie ŝi est'as?”
”En la mont'ar'o.”
”Sed kie?”
”Tio est'as mi'a afer'o!” arogant'e respond'is Jack.
”Mi bezon'as tio'n sci'i!” ek'kri'eg'is Smith.
”Est'as sufiĉ'e, ke ŝi est'as en ni'a'j man'o'j. Mi ne vol'as est'i paf'mort'ig'it'a embusk'e, tial mi las'as en la man'o'j atut'o'n. Kaj post'e mi bezon'as oft'e mon'o'n,” rid'et'is cinik'e la pistol'ist'o.
”Ci kanajl'o!” ek'kri'is Smith, sed Jack nur rid'is.
”Tuj kiam vi inter'trakt'os la aĉet'o'n de la farm'o, la knab'in'o iĝ'os mi'a hav'aĵ'o. Mi pov'as tamen iom ĉantaĝ'i ankaŭ mem.”
”Diabl'o,” ek'muĝ'is Smith furioz'e, sed li dev'is re'pac'iĝ'i kun la fakt'o'j. Li eĉ pag'is al Jack plu'a'j'n dek mil'o'j'n kaj las'is li'n for'ir'i, grinc'ig'ant'e la dent'o'j'n. Fin'e la plej grav'a afer'o est'is far'it'a, la knab'in'o for'rab'it'a kaj li pov'as dev'ig'i la farm'ist'in'o'n al vend'o de la farm'o.
Ankoraŭ antaŭ'tag'mez'e li rajd'is de'nov'e al la farm'o.
La jun'a sinjor'o Alvarez re'ven'is el la persekut'ad'o nur maten'e kaj li re'ven'is sol'a. La for'rab'int'o mal'aper'is kun Josefino kiel ombr'o en la nokt'a'j mal'lum'o'j, rest'is post li eĉ ne post'sign'o, almenaŭ tia post'sign'o, kiu'n pov'us rimark'i la okul'o'j de Alvarez. Las'int'e la ĉeval'o'n en greg'ej'o kaj mal'observ'ant'e la rigard'o'j'n de la vaker'o'j, riproĉ'ant'a'j, ke li ne kun'pren'is ili'n por persekut'i kaj per tio li kulp'ig'is mal'sukces'o'n, li paŝ'is rekt'e en la dom'o'n.
”Li ne aspekt'as plej mal'esper'e,” rimark'is Hank.
”Kaj lac'iĝ'o ankaŭ ne est'as vid'ebl'a,” rikan'is Bud.
Ebl'e ankoraŭ iu ali'a vol'is i'o'n dir'i, sed Big Shermon ek'rigard'is ĉiu'j'n tiel sever'e, ke ĉiu'j ĉes'is parol'i. Ili kon'is la ĉef'ul'o'n, kiu permes'is neniam dir'i eĉ ne unu sol'a'n mal'bon'a'n vort'o'n pri la posed'ant'o'j de la farm'o.
Alvarez long'e inter'parol'is kun la patr'in'o, kiu oft'e lament'is kaj plor'is, sed fin'fin'e li sukces'is konsol'i ŝi'n. Li mem jam trankvil'a el'ir'is post'e al la rajd'ist'o'j kaj ordon'is, ke ĉiu'j, krom kvin, for'rajd'u al la greg'o'j kaj al'pel'u ili'n ankoraŭ pli proksim'e'n al la farm'o.
”Ni sci'as nek tag'o'n nek hor'o'n, kiam la mal'amik'o de'nov'e atak'os. Tial ni dev'as est'i atent'em'a'j,” li al'dir'is. ”Ne serĉ'u konflikt'o'j'n, sed ankaŭ ne evit'u ili'n, re'tir'iĝ'u eĉ ne unu paŝ'o'n kaj toler'u neniu'n fremd'ul'o'n en la paŝt'ej'o'j.”
Ili ek'grumbl'is konsent'ant'e, sed ankoraŭ antaŭ ili'a for'rajd'o aper'is ne'atend'it'a kaj ne'bon'ven'a vizit'ant'o.
”Mi hav'as la impres'o'n, ke last'foj'e li est'is mal'mult'e bat'it'a kaj hodiaŭ li vol'as bat'ad'o'n pli grand'a'n,” dent'iĝ'is Bud ek'kon'int'e Smithon el San Ju'a'n.
”Aŭ ebl'e li rajd'as por serĉ'i la perd'it'a'j'n dent'o'j'n.”
Ĉiu'j rid'is krom la jun'a farm'ist'o, kiu streĉ'e observ'is la proksim'iĝ'ant'a'n rajd'ist'o'n. Li preskaŭ admir'is la arogant'ec'o'n, kun kiu li ripet'is la vizit'o'n post la antaŭ'a ne'bon'a el'ĵet'o. Alvarez pri'pens'is intensiv'e, kial la per'fort'ul'o tiel subit'e ek'sopir'is je li'a farm'o, ke li tim'as neniu'j'n rimed'o'j'n por akir'i ĝi'n.
”Bon'a'n tag'o'n, knab'o'j,” salut'is Smith lig'ant'e la ĉeval'o'n.
Mal'varm'a silent'o est'is la sol'a respond'o kaj Smith vid'is mal'amik'a'n mok'o'n en ĉiu'j okul'o'j. Li barakt'is kontraŭ koler'eg'o, sed li klopod'is ne montr'i ĝi'n.
”Bon'a'n tag'o'n, sinjor'o Alvarez,” li ek'parol'is ruz'e, proksim'iĝ'ant'e kun etend'it'a man'o al la jun'ul'o. Li pal'iĝ'is iom, kiam Alvarez en'poŝ'ig'is la man'o'j'n kaj li pal'iĝ'is ankoraŭ pli, kiam iu mal'antaŭ li'a dors'o dir'is.
”Oj, ni'a jun'ul'o zorg'as est'i pur'a.”
”Vi mir'as, ke mi ven'as, post — nu, ni ne parol'u jam pri tio, mi sci'as pardon'i jun'ul'a'n sen'prudent'o'n.”
”Est'as neni'o por pardon'i,” trankvil'e dir'is Alvarez, ”sed vi prav'as, mi mir'as.”
”Vi ne hav'as bon'a'n humor'o'n, mi kompren'as tio'n, okaz'is oni'dir'e al vi mal'feliĉ'o. Ĉu ni ne ir'u en la dom'o'n?”
”Ne, ni pov'as parol'i ĉi tie. Kaj vi, knab'o'j, rajd'u al la greg'o'j, por ke iu ne for'ŝtel'u ili'n, kvankam tio ne est'as ver'ŝajn'a, kiam jen'a sinjor'o est'as ĉi tie.”
Smith en'glut'is la ofend'o'n kaj daŭr'ig'is en la sam'a ton'o kiel antaŭ'e.
”Mi sci'as, ke oni nokt'e atak'is vi'n kaj mi sci'as, ke ĉi tie okaz'is mal'feliĉ'o.”
”Kiel vi sci'as tio'n?” demand'is Alvarez. ”Neni'u el ni ankoraŭ est'is en la urb'o kaj neni'u el la urb'o ĉe ni.”
Smith por moment'o embaras'iĝ'is ek'kon'ant'e, ke li far'is erar'o'n, sed tuj li konsci'iĝ'is.
”Ne est'as grav'e, kiel mi sci'as tio'n, sed mi ven'as al vi por propon'i help'o'n.”
”Ni ne bezon'as help'o'n!”
”Ebl'e tamen. Mi est'as influ'a en la region'o. Kaj mi pov'us kontribu'i al esplor'serĉ'ad'o de la for'rab'it'a knab'in'o.”
”Vi est'as tro afabl'a kaj mi ne dub'as, ke vi pov'us re'ven'ig'i la frat'in'o'n, se vi vol'us. Sed ni mem trov'os ŝi'n.”
”Vi ne trov'os! Far'u afabl'ec'o'n al mi kaj mi help'os vi'n.”
”Kia'n afabl'ec'o'n?” demand'is le jun'ul'o sen'interes'e.
”Vend'u al mi la farm'o'n, hodiaŭ ĝi'a prez'o est'as du'dek mil dolar'o'j'n.”
”Last'foj'e kvin'dek.”
”Hodiaŭ nur du'dek kaj morgaŭ eĉ ne tiom.”
”Mi dir'is al vi jam unu'foj'e tre emfaz'e, ke mi vend'os nek mal'mult'e'kost'e nek mult'e'kost'e. Se vi vol'as, mi dir'os tio'n al vi ankoraŭ pli emfaz'e.”
Alvarez rid'et'is tiel strang'e, ke Smith ek'sent'is frost'ad'o'n en la dors'o.
”Kaj kio okaz'os, se vi trov'os iam maten'e kadavr'o'n de la knab'in'o en la greg'ej'o'j. Mi aŭd'is, ke for'rab'int'o'j far'as tio'n tiel.”
”Post'e mi kolekt'os la knab'o'j'n, ni rajd'os en San Juan'o'n kaj far'os tie tia'n gehen'o'n, ke ankoraŭ neniam iu el vi sonĝ'is pri ĝi.”
”Kial al mi, mi ja —” defend'is si'n Smith.
”Ĉar ci est'as kanajl'o de ĉiu'j kanajl'o'j, kanajl'o kun bril'ant'a mask'o, ĉu ci kompren'as?”
”Tio'n vi respond'ec'os, jun'ul'o!” kapabl'is Smith est'i trankvil'a.
”Ven'ig'u vi'a'n ŝerif'o'n kaj vi'a'n juĝ'ist'o'n, vi — Sed dum'e for'las'u la ter'pec'o'j'n de la farm'o kaj memor'u, ke, se vi est'os ankoraŭ unu'foj'e vid'it'a ĉi tie, trov'os vi'n kugl'o!”
La jun'ul'o kresk'is ŝajn'e antaŭ la okul'o'j, li ŝanĝ'iĝ'is en ŝtorm'o'n de koler'o.
Smith flav'iĝ'is kaj re'tir'iĝ'is al la ĉeval'o. ”Ni ek'vid'os ni'n!” li kri'is furioz'e salt'int'e sur la ĉeval'o'n kaj pik'ant'e ĝi'n furioz'e.
”Ankoraŭ io!” kri'is post li Alvarez. ”Mi trans'don'u al vi sci'ig'o'n!”
”Ĝi ne interes'as mi'n.”
”Ebl'e tamen. Hodiaŭ nokt'e, kiam mi persekut'is la kanajl'o'n, kiu'n send'is ankoraŭ pli grand'a kanajl'o, mi parol'is kun rajd'ist'o, kiu'n mi ne vid'is kaj tiu send'is sci'ig'o'n al vi pri la jen'o: Smith, Just'a Chess sekv'as vi'a'n spur'o'n.”
Smith kapabl'is rid'et'i, sed est'is vid'ebl'e, ke li ek'ŝancel'iĝ'is sur la ĉeval'o. Li rajd'ig'is ĝi'n dolor'e per spron'o'j ĉirkaŭ'rigard'ant'e tim'em'e kiel step'a lepor'o. La nom'o de la fam'a arb'ar'an'o efik'is terur'e. Ĉu est'is ebl'e li, kiu mal'sukces'ig'is en la pas'int'a'j tag'o'j li'a'j'n far'o'j'n, ĉu est'is li, kiu bar'is li'a'n voj'o'n? Post'e, post'e! — La har'o'j de la kanajl'o hirt'iĝ'is dum la pens'o'j pri lukt'o kontraŭ la sen'kompat'a rol'ul'o de just'ec'o. Neni'u el la band'o pov'us kontraŭ'star'i li'n nur — kaj Smith re'memor'is Jackon Crawfordon. Nur tiu pov'os mal'ebl'ig'i al la frenez'a ul'o plu'a'n voj'o'n.
Jam — jam Smith pens'is, ke li mal'aper'u el la region'o kaj rezign'u pri ĉio, sed eg'a avar'ec'o montr'is antaŭ li'a'j okul'o'j la roj'o'n kun la fabel'a kvant'o da or'o kaj ĝi super'venk'is ankaŭ la mal'kuraĝ'o'n. Ja Alvarez d’Almedi ebl'e nur tim'ig'is li'n kaj post'e mi hav'as en la man'o'j grand'a'n atut'o'n — la for'rab'it'a'n Josefinon.
Per la pel'eg'it'a ĉeval'o li rajd'is ĝis San Ju'a'n kaj nur per man'sving'o li rifuz'is la inform'o'n de Jackson pri la etend'o'j en la min'ej'o.
”Mi hav'as tut'e ali'a'j'n zorg'o'j'n!” li arogant'e respond'is.
”Vi hav'as sen'ĉes'e ali'a'j'n zorg'o'j'n, pri la funkci'ad'o zorg'as mi mem,” moroz'e rimark'is Jackson.
”Ĝoj'u, ke mi fid'as al vi,” rid'is Smith kaj jam li vok'is mal'grand'a'n meksik'an'o'n, por ke tiu ven'ig'u al li Jackon Crawfordon.
La vok'it'o ven'is post moment'o kaj indiferent'e kiel ali'foj'e li sid'iĝ'is kontraŭ la patron'o.
”Ĉu vi kon'as Just'a'n Chesson?” demand'is Smith sopir'eg'e.
”Mi aŭd'is pri li, sed mi ne hav'is ĝis nun la honor'o'n kon'at'iĝ'i kun li, ĉar —”
”Ĉar?”
”Se mi est'us renkont'int'a li'n, Just'ul'o ne plu est'us.” La pistol'ist'o grav'e ek'rid'is. Smith ek'sent'is mal'pez'iĝ'o'n, la ĝust'a vir'o star'is antaŭ li. En li mal'sukces'os ankaŭ Just'ul'o.
”Ek'de la hodiaŭ'a tag'o vi far'os for de mi eĉ ne unu paŝ'o'n!” li ordon'is.
”Kial?”
”Ĉar ebl'e vi hav'os la okaz'o'n renkont'iĝ'i kun la fantom'o de just'ec'o.”
”Mi ĝoj'as,” mok'rid'is la rajd'ist'o mister'e.
Tuj post li'a for'ir'o Smith komenc'is far'i plu'a'n plan'o'n.
Li prefer'e est'us fin'int'a afer'o'n kun la farm'o per simpl'a masakr'o de la tut'a famili'o, sed la mal'sukces'o de la last'a nokt'o kost'is al la band'o tro mult'a'j hom'o'j kaj post'e li ne vol'is sen'bezon'e en'danĝer'iĝ'i pro mal'kaŝ'iĝ'o. Tiu knab'o sci'is jam tro mult'e, ebl'e mank'is al li pruv'o'j. Kaj tiu'j'n li ne rajt'as akir'i. Tial est'is bezon'at'e dev'ig'i la famili'o'n de la farm'ist'o vend'i la farm'o'n per rimed'o'j almenaŭ ŝajn'e laŭ'leĝ'a'j.
De la min'ej'o est'is vok'it'a band'o da vir'o'j, por ke ili ek'konstru'u dig'o'n sur roj'o, rapid'ant'a el la ter'pec'o de ambaŭ kun'ul'o'j al la ter'pec'o'j de la farm'o, kaj de'konduk'u la flu'o'n en la ali'a'n part'o'n de la mont'et'o'j. Per tio la valor'o de la farm'o iĝ'os en'tut'e mal'grand'a, la brut'ar'o komenc'os mort'i pro soif'o kaj ĝi'a valor'o ankoraŭ pli mal'grand'iĝ'os.
Ke iu pov'us trov'i or'o'n en la sek'iĝ'int'a roj'flu'ej'o, Smith ne kred'is, ĉiu'j en la farm'o est'os ali'manier'e okup'it'a'j.
Moder'a alt'aĵ'o, sur kies dekliv'o la roj'o mal'supr'e'n'flu'is, ŝanĝ'iĝ'is en formik'ej'o'n de labor'ant'o'j, fos'ant'a'j nov'a'n roj'flu'ej'o'n kaj konstru'ant'a'j la dig'o'n.
En la urb'et'o Smith motiv'is si'a'n ag'ad'o'n per bezon'o de trink'akv'o por la or'fos'ist'a koloni'o kaj neni'u i'o'n kontraŭ'is, precip'e kiam tio koncern'is neniu'n.
La loĝ'ant'o'j de la farm'o ek'sci'is pri la prepar'it'a insid'o en strang'a manier'o. Ili sid'is vesper'e kun'ven'int'a'j ĉe vesper'manĝ'o (la rajd'ist'o'j manĝ'is ĉiam kun'e kun la famili'o), kiam vitr'o en fenestr'o ek'tint'eg'is kaj tra frakas'it'a tabul'et'o en'flug'is ŝton'o ĉirkaŭ'volv'it'a per paper'o. Ĉiu'j tuj ir'is ekster'e'n, sed en la mal'lum'o neni'o plu mov'iĝ'is. Ili ne pov'is rimark'i la ruĝ'ul'o'n, ramp'ant'a rapid'e kaj mal'laŭt'e en herb'ej'o.
Alvarez ne el'kur'is, li lev'is la ŝton'o'n, mal'lig'is trunk'et'o'n de pajl'o kaj tra'leg'is la en'hav'o'n de la paper'o. Li mal'seren'iĝ'is kaj koler'e kun'tir'is la lip'o'j'n.
”Li vol'as pren'i al ni la akv'o'n, knab'o'j,” li anonc'is al la rajd'ist'o'j re'ven'int'a'j en la ĉambr'o'n.
”Kiu?”
”Smith. Li konstru'ig'as dig'o'n kaj de'konduk'as la roj'o'n en la ali'a'n part'o'n de la mont'et'o!”
”Ni ir'u al li, ni pend'ig'os li'n iom aŭ ni rost'et'os li'n en fajr'et'o,” vok'is la vaker'o'j.
”Trankvil'e, knab'o'j,” Alvarez mild'ig'is la ekscit'it'a'j'n pasi'o'j'n. ”Ne forges'u, ke preskaŭ la tut'a region'o star'as mal'antaŭ Smith, ke sam'e serv'as por li la region'a juĝ'ist'o kaj ankaŭ la marŝal'o, sam'kiel la region'a ŝerif'o. Ni dev'as plej baldaŭ prov'i laŭ'jur'a'n manier'o'n.”
Aŭd'iĝ'is ek'kri'o'j de kontraŭ'star'o.
”Smith kaj jur'o,” vok'is indign'it'e Big Shermon, kiu tut'e perd'is la kutim'a'n prudent'o'n, ”ni pli fru'e mort'os pro soif'o ol ni ricev'os rajt'o'n.”
”Jam mi dir'is! Mi rajd'os ĝis San Ju'a'n kaj plend'os. Se mi ne sukces'os, ni re'pren'os la akv'o'n mem, ĉu vi kompren'as?”
Kontraŭ'star'o altern'is la ĝoj'o'kri'o'j'n.
”Jam mi'a'j man'plat'o'j juk'as mi'n,” proklam'is nurne Bud.
”Ŝanĝ'o est'as bon'eg'a re'freŝ'iĝ'o,” konsent'is Hank.
”Mi nur ĝoj'e sci'us, kiu send'is al ni la avert'o'n,” rimark'is Big.
Alvarez rid'et'is. ”Est'u kiu ajn, tiu est'is amik'o, ni ne plu serĉ'os li'n.”
Big en'pens'iĝ'int'e rigard'is la jun'a'n ĉef'o'n kaj li ne sen'iĝ'is de en'pens'iĝ'o dum la tut'a vesper'o. Kiam li en'lit'iĝ'is en la vaker'ĉambr'o, li rid'et'is iel ruz'ul'e.
La post'a'n tag'o'n la region'a juĝ'ist'o en San Ju'a'n est'is distr'it'a de subit'a frap'ad'o sur la pord'o de la ofic'ej'o el la antaŭ'tag'mez'a ofic'ad'o, kiu konsist'is en dorm'et'ad'o ĉe botel'o da viski'o. Li fin'dir'is ankoraŭ nek, ”kiu'n tiu diabl'o port'as,” kaj Alvarez d’Almedi star'is antaŭ li.
”Kia'j manier'o'j est'as tio?” komenc'is parol'i la estim'ind'ul'o.
”Mi frap'is tri'foj'e kaj ĉar neni'u aŭd'iĝ'is, mi en'ir'is.”
”Mi ne ofic'as hodiaŭ!” murmur'is la juĝ'ist'o mal'bon'humor'e.
”Por mi jes, mi'a afer'o est'as urĝ'a. Mi plend'as kontraŭ la ag'ad'o de sinjor'o Smith, kiu konstru'ig'as dig'o'n, por ke li sen'ig'u de akv'o mi'a'n farm'o'n. Mi postul'as, ke la konstru'ad'o est'u ĉes'ig'it'a, sed tuj.” La jun'ul'o parol'is tiel energi'e, ke la juĝ'ist'o nur palpebr'um'is.
”Vi ne hav'as rajt'o'n kontraŭ'star'i, jun'ul'o,” li respond'is sek'e, ”la akv'o est'as de Smith.”
”La akv'o est'as sam'e mi'a kiel li'a, mi hav'as rajt'o'n al ĝi en'skrib'it'a en la ter'pec-libr'o'j. Aŭ vi plen'um'os mi'a'n postul'o'n aŭ —”
”Aŭ —” prov'is la juĝ'ist'o rezist'i.
”Mi est'os konvink'it'a, ke la just'ec'o en San Ju'a'n est'as pag'at'a per la or'o de Smith.”
”Junulĉjo, vi ofend'as juĝ'ej'o'n, mi ig'os vi'n —”
”Neni'o'n vi ig'os kaj vi sci'as bon'e, ke vi ne ig'os. Ĉu vi mal'permes'os la konstru'ad'o'n?”
”Ne.”
”Do en'skrib'u en vi'a'n mal'pur'a'n dosier'o'n, ke ni re'pren'os la akv'o'n mem. La sekv'o'j fal'os sur vi'a'n kap'o'n kaj la juĝ'ej'o'j en San Francisko ne est'as — aĉet'it'a'j.” La voĉ'o de la jun'ul'o tondr'is kaj la juĝ'ist'o preskaŭ kaŭr'iĝ'is. La juĝ'ist'o sci'is, ke li ag'as kontraŭ'leĝ'e, sed li ne pov'is decid'i kontraŭ Smith, ĉar, nu, est'is mult'a'j kaŭz'o'j por li'a ĉar.
”Tuj kiam io okaz'os kun la dig'o, mi send'os al vi patrol'o'n,” li vok'is kovr'ant'e tim'o'n per koler'o.
”Tiel ĉi mi tim'as vi'a'n patrol'o'n,” fingr'o'klak'is la jun'ul'o kaj turn'iĝ'int'e sur kalkan'um'o li for'las'is la kancelari'o'n, frap'ferm'ant'e la pord'o'n. La juĝ'ist'o viŝ'is de si'a frunt'o la ŝvit'o'n kaj verŝ'is por si grand'a'n porci'o'n da viski'o, ĉar li bezon'is fort'ig'o'n.
Alvarez inter'temp'e rapid'is al la kancelari'o'j de la min'ej'o. Li eĉ ne rigard'is Jackon Crawfordon, apog'ant'a si'n je la pord'o'kadr'o, kaj kiel ŝtorm'o li en'ir'is rekt'e en la kancelari'o'n de Smith. La posed'ant'o de la min'ej'o pal'iĝ'is kaj super'reg'ant'e per'fort'e trem'ad'o'n, li prov'is bon'ven'ig'i.
”Rar'a'j gast'o'j,” li dir'is.
”Ŝpar'u dolĉ'ec'o'j'n, Smith. Vi sci'as, kial mi est'as ven'ant'a. Vi pren'as al mi la akv'o'n kaj mi ne vol'as tio'n. Ĉes'ig'u tuj la labor'o'j'n sur la dig'o!”
Smith sukces'ĝoj'e ek'rid'is.
”Nu, vi vid'as, kiel la farm'o est'as perd'ant'a la valor'o'n.
Sed mi ne kred'as, ke mi ĉes'ig'os la labor'o'j'n.”
”La farm'o est'as perd'ant'a neni'o'n, sed vi'a viv'o pend'as sur faden'o. Mi re'pren'os la akv'o'n kaj mal'help'os vi'a'n lud'o'n, ĉu vi kompren'is?”
”Tiu'okaz'e vi est'os arest'it'a,” rikan'is Smith.
”Nur kiam vi kapt'os mi'n, mi ne tim'as ĉiu'j'n vi'a'j'n gorĝ'tranĉ'ist'o'j'n kun'e. Aŭ vi tuj ĉes'ig'os la labor'o'j'n aŭ —” Alvarez kur'is el la ĉambr'o kaj antaŭ ol Smith, pal'iĝ'int'a pro koler'o, al'vok'is Jackon, li for'rajd'is el la urb'et'o.
Alvarez ne sent'is si'n facil'e. Li sci'is, ke li hav'os konflikt'o'j'n kun la leĝ'o valid'a en San Ju'a'n, kun leĝ'o ja mal'bon'a kaj mal'bon'e kompren'at'a, sed tamen leĝ'o.
Li halt'ig'is la ĉeval'o'n ek'vid'int'e rajd'ant'o'n proksim'iĝ'ant'a en grand'a rapid'ec'o. Tio est'is indi'an'o, sed Alvarez ne kapt'is arm'il'o'n. Mal'e, amik'e li man'sving'is al la indi'an'o, long'e babil'is kun li kaj kiam ili est'is dis'ir'ant'a'j, li ne hav'is plu zorg'o'j'n. Mal'e, li rid'et'is.
Ŝerif'o Strenton eg'e ŝvit'is sid'ant'e kontraŭ Smith en la labor'ej'o de la min'ej'konstru'aĵ'o. Li en'tut'e ne ĝoj'is pro la task'o, kiu'n ordon'is al li la reg'ant'o de la publik'a opini'o.
”Mi ripet'as,” sek'e, sed energi'e parol'is Smith, ”tiu jun'ul'o minac'is al mi, ke la konstru'it'a dig'o est'os ruin'ig'it'a, kaj per tio okaz'ig'it'a al la min'ej'o kaj ankaŭ al la urb'et'o, bon'e memor'u, ankaŭ al la urb'et'o, grand'a domaĝ'o. Tial vi dev'os kon'at'ig'i al Alvarez d’Almedi la sekv'o'j'n de li'a kondut'o kaj se io okaz'os, tuj arest'i li'n. Ĉu vi kompren'is?”
”Jes,” grat'is si'n la ŝerif'o mal'antaŭ la orel'o. ”Sed, kiel mi dir'us tio'n, ĉu vi hav'as, mi vol'as dir'i, ĉu ni hav'as por la akv'o ekskluziv'a'n rajt'o'n? Ĉar ali'e, iel —”
Smith mal'seren'iĝ'is. Kio okaz'is, ke ankaŭ tiu ĉi skunk'o, konserv'it'a en ŝerif'a posten'o nur pro li'a kompat'o, kuraĝ'as pri'dub'i li'a'j'n plan'o'j'n? Ĉu dekadenc'as li'a influ'o, ĉu iu sci'as pri li'a'j mal'sukces'o'j, ĉu li far'iĝ'is ne'cert'a? Ne, Smith ek'rid'is en la spirit'o, la ŝerif'o simpl'e tim'as publik'a'j'n konflikt'o'j'n kaj bezon'as iom'a'n kuraĝ'ig'o'n.
”Al ĉiu'j diabl'o'j,” eksplod'is Smith koler'eg'e, ”parol'u neni'o'n pri leĝ'o, ĝust'e vi ne, Strenton! Ne forges'u, kiel vi aĉet'is brut'ar'o'n por ŝtat'a komisar'o kaj ne forges'u ankaŭ ali'a'j'n afer'o'j'n. Fin'e ankaŭ la leĝ'o est'as kun ni kaj se ĝi ne est'us, tem'as pri la prosper'o ne mi'a — mi hav'as sufiĉ'e da akv'o — sed pri la prosper'o de la urb'et'o!”
La menci'o pri aĉet'ad'o de brut'ar'o silent'ig'is tut'e la kontraŭ'dir'o'j'n de la ŝerif'o.
Nur ĝi, ĉar pri la labor'o de Smith por la prosper'o de San Ju'a'n Strenton hav'is jam de long'e cert'a'n opini'o'n, kiu'n li sekret'ig'is ĝis la fund'o de la spirit'o.
”Se la afer'o'j est'as tia'j,” fervor'e li proklam'is, ”mi far'os ĉio'n ebl'a'n, por ke mi mal'sovaĝ'ig'u la pied'bat'ant'a'n mul'o'n. Tuj hodiaŭ la anstataŭ'ant'o port'os al li avert'o'n kaj se io okaz'os, Alvarez ek'vid'os, kiel long'a est'as la man'o de Strenton.”
Smith rigard'is la for'ir'ant'a'n ŝerif'o'n kun rid'ind'a mal'respekt'o. Li sci'is, ke pro tim'o Strenton far'os ĉio'n kaj arest'os Alvarezon, se tiu kuraĝ'os i'o'n ajn far'i. Sed tio ne sufiĉ'is por la ruz'eg'a kanajl'o. Li antaŭ'sent'is, li eĉ est'is konvink'it'a, ke la rajd'ist'o'j el la farm'o publik'e atak'os la dig'o'n kaj tial li vol'is prepar'i al ili surpriz'o'n en form'o de kugl'o'j, el'paf'it'a'j el paf'il'o'j de la rab'ist'a band'o. Tial Smith tuj post la for'ir'o de la ŝerif'o send'is nigr'a'n serv'ist'o'n por Long'a Ship, unu el la gvid'ant'o'j de dung'it'a'j bandit'o'j, kaj ordon'is al li, ke trov'int'e la band'o'n, li tuj okup'u la dig'o'n.
Tio est'is facil'a trov'ad'o, ĉar ĉiu'j vultur'o'j de la dezert'o, kies ĉef'a okup'o est'is murd'ad'o kaj rab'ad'o, hav'is krom'okup'o'n en la min'ej'o'j de Smith.
Fin'e Smith vok'is Jackon Crawfordon, kiu mal'labor'is kiel kutim'e apud la dom'o, kaj de'nov'e emfaz'e ordon'is al li, ke li est'u sen'ĉes'e en li'a proksim'ec'o. En la profund'o de la anim'o rod'is li'n tim'o antaŭ la ne'kon'at'a venĝ'ant'o, kaj ankoraŭ pli grand'a tim'o antaŭ Just'a Chess. La sci'ig'o, trans'don'it'a de la jun'a farm'ist'o, efik'is komplet'e. Sed ĝi mal'help'is neniel en prepar'o'j de nov'a'j kanajl'aĵ'o'j. Jack akcept'is la ordon'o'j'n kun la kutim'a ne'rimark'ebl'a rid'et'o, sed post'e li eksplod'is koler'e.
”Mi vol'as labor'o'n, mi ne kutim'as mal'labor'i kaj se vi ne aranĝ'os por mi i'o'n grand'a'n, mi mem trov'os tio'n.”
Smith ek'trem'is dum la koler'o de la pistol'ist'o, li tim'is li'n ja, sed sam'temp'e ven'is en li'a'n cerb'o'n ide'o, ke li tiel pov'us facil'e sen'iĝ'i de la ne'komfort'a jun'a farm'ist'o.
”Ĉu vi kon'as Alvarezon d’Almedi?” li demand'is.
”Nur iom.”
”Kaj se mi bezon'us, ke li mal'aper'u?”
”Li mal'aper'os,” la vort'o el'flug'is kiel ek'paf'o el pistol'o.
”Atent'u!” atent'ig'is li'n ankoraŭ Smith kaj kun rid'o de mal'bon'a kontent'iĝ'o li las'is la paf'ist'o'n.
”Ĉio bon'e fin'iĝ'os kaj nov'a or'o flu'os en mi'a'j'n poŝ'o'j'n,”
li flustr'is por si bril'ant'e avar'e per la okul'o'j.
Post la mal'aper'o de Josefino Magi'e mal'gaj'iĝ'is. Ŝajn'is, ke pli ol la patr'in'o mem. Ŝi sid'ad'is sol'a kaj en'pens'iĝ'int'e rigard'is en mal'proksim'o'j'n. En'pens'iĝ'o koneks'is ne nur la for'rab'o'n de Josefino, sed ankaŭ la vizit'o'j'n de Smith.
Kiam la knab'in'o unu'a'foj'e vid'is li'n, io kiel tre mal'bel'a re'memor'o pas'is en ŝi'a anim'o. Ŝi ne pov'is tir'i de li la okul'o'j'n, ŝi rigard'is li'n kvazaŭ ŝi est'us rav'iĝ'int'a kaj silent'a voĉ'o en la intern'o flustr'is al ŝi, ke ŝi jam foj'e vid'is li'n, ke ŝi ren'kot'iĝ'is kun li en tre mal'bel'a'j cirkonstanc'o'j.
Dum la du'a vizit'o de Smith ŝi'a impres'o est'is ankoraŭ pli fort'a, la ek'kon'o kresk'is, sed sen'ĉes'e ankoraŭ mank'is cert'ec'o, Magi'e tim'is parol'i, por ke ŝi ne far'u sen'cel'a'n alarm'o'n kaj ne kaŭz'u ankoraŭ pli grand'a'n gehen'o'n ol kia jam ĉirkaŭ'e furioz'is. Ho, se ŝi est'us cert'a, ŝi mem gvid'us la rajd'ist'o'j'n kaj rajd'us ĝis San Ju'a'n, sed tiel ĉi ŝi prefer'e silent'is kaj nur la rev'plen'a'j okul'o'j kaj mal'trankvil'o en la vizaĝ'o rakont'is pri intern'a batal'o. Ŝi sid'is sur la bar'il'o de la greg'ej'o, fiks'ant'e la okul'o'j'n de'nov'e i'e'n al la blu'aĵ'o'j, kiam aŭd'iĝ'is mal'antaŭ ŝi'a dors'o la tener'a voĉ'o de Alvarez: ”Magi'e, kio turment'as vi'n?”
”Neni'o,” ŝi dir'is ne'cert'e.
”Vi ne tromp'os mi'n, fratinjo, mi kon'as vi'n tro bon'e.
Vi est'as ekscit'it'a, vi fervor'e pri'pens'as pri io, vi sufer'as kaj mi vol'as sci'i kial.”
”Ver'e, frat'o, neni'o turment'as mi'n, nur re'memor'o'j. Vi sci'as ja, kiel mal'ĝoj'a'j'n re'memor'o'j'n mi hav'as.”
”Vi ne el'turn'iĝ'os, mi sci'as eĉ, ke vi'a mal'trankvil'o est'iĝ'is dum la unu'a vizit'o de Smith!” insist'is de'nov'e Alvarez.
Ankoraŭ moment'o'n la knab'in'o defend'is si'n, sed post'e ŝi kapitulac'is antaŭ la atak'o'j de la jun'ul'o kaj ŝi konfes'is si'a'j'n konjekt'o'j'n. Demand'em'e ŝi rigard'is li'n vid'ant'e, ke li ja serioz'iĝ'is, sed ke li est'as neniel surpriz'it'a.
”Ĉu vi ne mir'as? Ĉu vi ne kred'as al mi?” ŝi demand'is silent'e.
”Ĝust'e tial, ke mi kred'as al vi, mi ne mir'as. Ni sci'is tio'n, propr'e ni antaŭ'sent'is tio'n, sed argument'o'j mank'as,” li respond'is serioz'e.
”Do ankaŭ vi! Kio'n ni far'os?” ŝi salt'is varm'a'sang'e.
Li ĉirkaŭ'pren'is ŝi'n ĉirkaŭ la flank'o'j kaj li rid'et'is al ŝi'a ekscit'iĝ'o.
”Plej baldaŭ mi for'vetur'ig'os vi'n kaj ankaŭ la patr'in'o'n ĝis San Francisko. Ĉi tie klin'iĝ'as grand'a'j afer'o'j kaj ni ne pov'os gard'i vi'n. Josefinon ni gard'is kaj tamen ŝi mal'aper'is.” Est'is mir'ind'e, ke la knab'o parol'as pri la mal'aper'o de Josefino tiel facil'anim'e.
”Mi ir'os neni'e'n, mi rest'os kun vi,” Magi'e pied'frap'is la ter'o'n.
”Vi ir'os, ĉar vi ja vol'as, ke ni'a batal'o est'u sukces'a. La mal'amik'o sci'as bon'e, ke vi kun la patr'in'o est'as por mi tre'eg'e kar'a'j kaj li kapabl'us mi'n vund'i, eĉ pere'ig'i, se li vund'us vi'n. Tial vi for'vetur'os tuj morgaŭ maten'e.”
Nur ne'volont'e Magi'e rezign'is, sed fin'e ŝi tamen mal'rezist'is. Kaj tiel do la post'a'n maten'o'n antikv'a vetur'il'o, akompan'at'a de kvin vaker'o'j, vetur'ig'is sinjor'in'o'n Estrella kun Magi'e okcident'e'n al San Francisko. La adiaŭ'o est'is plen'larm'a kaj Alvarez mil'foj'e aŭd'is la admon'o'n, ke li est'u si'n'gard'em'a, ke neni'o okaz'u al li.
Pas'is kelk'a'j tag'o'j kaj okaz'is neni'o strang'a. Alvarez est'is perfekt'e inform'at'a pri la metod'o de la labor'o'j sur la dig'o, li sci'is pri ĉiu event'o en la urb'et'o kaj ĉef'e li kon'is perfekt'e pri la mov'o'j de Smith. La knab'o'j en la farm'o preskaŭ mir'eg'is, kia'j'n detal'aĵ'o'j'n kon'as ili'a ordon'ant'o, kvankam li ne rajd'is la urb'o'n. Li nur far'is long'a'j'n rajd'o'j'n en la preri'o'n, kie li apenaŭ pov'is renkont'iĝ'i kun iu.
Post kvin tag'o'j re'ven'is la rajd'ist'o'j, akompan'int'a'j la posed'ant'in'o'n de la farm'o kun la fil'in'o ĝis sen'danĝer'a lok'o, kaj la sam'a'n tag'o'n al'rajd'is sur ŝaŭm'ig'it'a ĉeval'o mal'grand'a Pet'e vok'ant'e jam de mal'proksim'e, ke la akv'o en la roj'o rapid'e mal'mult'iĝ'as. Ĉiu'j pal'iĝ'is, tuŝ'it'a'j de konsci'o pri la proksim'ec'o de la decid'a moment'o.
Jam de vizit'o de la vic'ŝerif'o, kiu al'port'is la avert'o'n, ke oni trakt'os ili'n kiel krim'ul'o'j kaj romp'ant'o'j de publik'a trankvil'o, se ili ag'os per'fort'e kontraŭ la dig'o, pend'is ŝtorm'o en la aer'o. Nun ĝi eksplod'is!
”Ni re'pren'os la akv'o'n!”
”Ni rajd'os por ĝi!”
”Ni pur'ig'os la tut'a'n San Ju'a'n!”
Tiel super'kri'is la rajd'ist'o'j unu la ali'a'n kaj nur la jun'aĝ'a farm'ist'o rest'is trankvil'a, li eĉ iom rid'et'is.
”Ni rajd'os, knab'o'j, la urb'o'n,” li proklam'is, kiam la bru'o silent'iĝ'is, ”sed ni ne far'os per'fort'aĵ'o'j'n. Ni las'os la dig'o'n trankvil'a kaj ni re'freŝ'iĝ'os en la salon'o.” Lev'iĝ'is ŝtorm'o de rezist'o, neni'u pov'is kompren'i la trankvil'o'n de Alvarez, neni'u pov'is konsol'iĝ'i pri la stat'o de la afer'o'j.
”Silent'u, amik'o'j, kaj aŭskult'u! Ni est'as avert'it'a'j de la ŝerif'o kaj se io okaz'os al la dig'o, ili arest'ig'os ni'n. Se ni defend'os ni'n kontraŭ la arest'o, ni incit'os kontraŭ ni la tut'a'n region'o'n, kiu ne kon'as Smithon kiel ni kaj kiu ne sci'as, ke li est'as reĝ'o de ĉiu'j kanajl'o'j. Sed se, ni dir'u, la dig'o eksplod'os kaj ni dum tio sid'os en trink'amuz'ej'o antaŭ la okul'o'j de la tut'a San Ju'a'n, neni'u hav'os kaŭz'o'n inter'ven'i.”
La rajd'ist'o'j ne est'is tro kontent'a'j, sed Big Shermon ĉi'foj'e ne kontraŭ'star'is, mal'e li kri'is: ”Sufiĉ'e da parol'o'j, knab'o'j, la ĉef'o sci'as, kio'n li far'as.
Prepar'iĝ'u, sur'gut'u sur ĉemiz'o'j parfum'o'n kaj ni rajd'os!”
Parol'ant'e li de'nov'e ruz'ul'e rid'et'is kaj okul'um'ant'e li rigard'is la sen'mov'a'n vizaĝ'o'n de Alvarez.
Smith sid'is ĉe botel'o da viski'o en la loĝ'o'ĉambr'o de la san'juan'a dom'o. Konstant'e pli li inter'amik'iĝ'is kun alkohol'o, ĉar li trink'forges'ig'is la nask'iĝ'ant'a'n tim'o'n. Li salt'is nervoz'e, kiam ŝerif'o Strenton en'ir'is sen frap'ad'o en la ĉambr'o'n vok'ant'e: ”Ili rajd'as!”
”Kiu?”
”La rajd'ist'o'j el la farm'o, tut'e ĉiu'j!”
”Ili est'as halt'ig'end'a'j!” ek'kri'is Smith.
”Ili ne cel'as al la dig'o, ili rajd'as en la urb'et'o'n!” Smith pal'iĝ'is. Li'a'j hom'o'j est'is sur la dig'o, se la rajd'ant'o'j atak'os nun la dom'o'n, kiel li sav'os si'n antaŭ ili? Li kur'is al la fenestr'o kaj ek'vid'int'e Crawfordon, apog'it'a al la mur'o, li sent'is facil'iĝ'o'n.
”Trov'u, ŝerif'o, hom'o'j'n, la rajd'ant'o'j komenc'os cert'e gehen'o'n.”
Est'is mal'fru'e, la ne'bon'ven'a'j gast'o'j jam rajd'is en la strat'o'j'n, jam ili preter'pas'is la dom'o'n de Smith. Aŭd'iĝ'is bru'o de ĉeval'huf'o'j kaj rid'o de jun'a'j gorĝ'o'j, terur'ant'e la kanajl'o'n kaj ankaŭ la ŝerif'o'n. Sed la rajd'ant'o'j ne halt'is.
Ne'rigard'int'e ili preter'pas'is la dom'o'n kaj mal'aper'is en la ĉef'a strat'o, kie la bat'o'j de huf'o'fer'o'j tuj silent'iĝ'is.
”Ili halt'is ĉe la salon'o,” rimark'is Strenton, ”ebl'e ili rajd'as nur por trink'i.”
”Observ'u ili'n, se ili komenc'os i'o'n, ag'u kiel ŝerif'o!”
Smith admon'is Strentonon las'ant'e li'n. Smith rest'is en la ĉambr'o sol'a kaj per nov'a rigard'o li cert'ig'is si'n, ke li'a pistol'ist'o star'as sen'mov'e antaŭ la dom'o. Smith ja est'is mal'kuraĝ'a sam'e kiel ĉiu'j kanajl'o'j.
La ŝerif'o mal'rapid'e kaj ne'volont'e proksim'iĝ'is al la trink'ej'o de Cooper. Tim'o antaŭ Smith batal'is kontraŭ tim'o antaŭ la knab'o'j el la farm'o. Tre mal'rapid'e, for'viŝ'ant'e de si'a frunt'o la ŝvit'o'n, li en'paŝ'is en la trink'ej'o'n kaj ĉirkaŭ'rigard'is. Iom li trankvil'iĝ'is, la vizit'ant'o'j ne aspekt'is mal'amik'a'j. Kelk'a'j star'is ĉe la kran'tabl'o kaj frand'em'e trink'et'is ”ruĝ'a'n okul'o'n”. Ali'a'j sid'is ĉirkaŭ tabl'et'o'j koncentr'iĝ'ant'a'j je kart'lud'o, mal'grand'a Pet'e kant'is gitar'lud'ant'e mal'nov'a'n hispan'a'n kant'o'n kaj Hank tre fals'e kant'is kun li. Strenton rigard'is tre atent'e la rajd'int'o'j'n kaj konstat'is, ke ĉi tie est'as ĉiu'j. Eĉ ne unu rest'is hejm'e.
La urb'a'j loĝ'ant'o'j, se ili ĉe'est'is, rigard'is la vizit'ant'o'j'n trankvil'e kaj amik'e, ili kutim'iĝ'is antaŭ long'e al la vizit'o'j de rajd'ist'o'j, ek'sopir'int'a'j diboĉ'i post long'a'j tag'o'j perd'it'a'j en la dezert'o. Nur tri vir'o'j, sid'ant'a'j ĉe la pord'o, mal'am'e rigard'is la rajd'ist'o'j'n. Ĉiu'j tri est'is pistol'ist'o'j de la band'o de Smith kaj ili ne pov'is forges'i la pun'bat'ad'o'n, kiu'n ili ricev'is dum la atak'o kontraŭ la greg'o'j. La vir'o'j inter'konsil'iĝ'is flustr'ant'e per sibl'a'j voĉ'o'j. Ili rest'is nur ŝajn'e ne'observ'it'a'j, la jun'a Alvarez kaj la spert'a Big Shermon dediĉ'is al ili ne'okul'frap'a'n, sed daŭr'a'n atent'em'o'n.
Kiel la alkohol'aĵ'o efik'is, ascend'is la humor'o kaj sur la tabl'o'j kresk'is la amas'o'j da vet'mon'o. Pet'e sen'ĉes'e kant'is kaj per ver'e bon'a kant'ad'o li favor'ig'is al si laŭd'o'n de ĉiu'j krom la tri'o. La ĉe'est'ant'o'j aplaŭd'is al li kaj pet'is, ke li ankoraŭ kant'u. Rid'ant'e li ĝoj'e plen'um'is tio'n. Kaj ĝust'e la kant'ad'o don'is al John Mal'dekstr'ul'o pretekst'o'n al konflikt'o. Li lev'iĝ'is kaj balanc'iĝ'ant'e en la flank'o'j ir'is ĝis Pet'e.
”Vi jam pov'us ĉes'i tiu'n kok'o'kri'ad'o'n, mal'grand'ul'o!”
li ek'kri'eg'is.
”Ĉu vi i'o'n dezir'as?” demand'is Pet'e dolĉ'e rid'et'ant'e.
”Ke ci silent'u, nan'o!”
Alvarez antaŭ'e'n'paŝ'is, sed Pet'e halt'ig'is li'n per rigard'o, pet'ant'a, ke li ne en'miks'iĝ'u en li'a'n lud'o'n. Alvarez ek'vid'is Shermonon, ke tiu met'is antaŭ si sur la tabl'o'n pistol'o'n, cel'it'a al la tabl'o ĉe la pord'o kaj met'int'e la man'o'n al ĝi'a kolb'o, ankaŭ li turn'is si'n tie'n. Inter la tabl'o'j est'iĝ'is mov'o, la ĉe'est'ant'a'j vir'o'j prem'iĝ'is al la mur'o'j kaj ŝerif'o Strenton palpebr'um'is terur'it'e per la okul'o'j. Inter'ven'i li ne kuraĝ'is.
”Se la moŝt'a kompani'o dezir'as,” aŭd'iĝ'is Pet'e sen'ĉes'e gaj'e, ”ke mi inter'romp'u mi'a'n kant-prezent'ad'o'n, mi silent'iĝ'os tuj. Sed al unu, iom mal'ĝentil'a sinjor'o, mi ne ced'os.”
”Ci!” ek'kri'is John Mal'dekstr'ul'o.
”Ŝerif'o,” aŭd'iĝ'is nun la jun'a Alvarez, kiu diferenc'is de la ceter'a'j matur'aĝ'a'j vir'o'j per si'a knab'a aspekt'o. ”Tiu hom'o vol'as hav'i konflikt'o'n kaj sang'o'n, inter'ven'u!”
Sed la ŝerif'o eĉ ne mov'is si'n.
”Ĉu mi do kant'u plu?” demand'is de'nov'e Pet'e. Li ek'sent'is en silent'ad'o konsent'o'n. La silent'ad'o est'is ĝeneral'a, ĉar ankaŭ ambaŭ mort'ig'ist'o'j ĉe la pord'o silent'is, sent'ant'e la pistol'o'j'n de Big kaj Alvarez.
”Nu, mi daŭr'ig'os!” ek'rid'is am'ind'e Pet'e komenc'int'e gitar'lud'i.
”Silent'u aŭ mi ci'n —!” ek'kri'is John kaj li'a pistol'o el'flug'is el la pistol'ing'o.
La man'o de Pet'e pas'is pli rapid'e ol fulm'o al la pistol'ing'o, du paf'o'j krak'is preskaŭ sam'temp'e, sed de Pet'e tamen je on'o de sekund'o pli fru'e. John Mal'dekstr'ul'o, las'int'e la pistol'o'n, etend'is la man'o'n al si'a kor'o kaj ĝem'ant'e li sink'is sur plank'o'n. Pet'e trankvil'a kaj rid'em'a en'ing'ig'is la pistol'o'n.
”Kun'ul'o'j, vi vid'is ĉiu'j, ke li tir'is la pistol'o'n kiel unu'a kaj ke mi paf'is nur en si'n'defend'o.”
”Jes!” ek'muĝ'is la tut'a trink'ej'o kaj ambaŭ amik'o'j de John mal'aper'is en la pord'o. Strenton nervoz'e sid'is sur la seĝ'o kaj van'e serĉ'is i'a'n solv'o'n.
”Mi dank'as al vi por mi'a rajd'ist'o, amik'o'j,” ek'parol'is Alvarez ne'knab'e serioz'e, ”ni ven'is en pac'o por amuz'i ni'n kaj ni est'is atak'it'a'j. Tiu mort'is pro propr'a kulp'o kaj pro la kulp'o de la ŝerif'o, kiu ne inter'ven'is. Iu vol'as, ke en la region'o ne est'u trankvil'o kaj pac'o kaj ni tuj dir'os al vi kiu.”
Strenton decid'iĝ'is ag'i. Li al'paŝ'is al Pet'e kaj klopod'ant'e parol'i oficial'e, al'vok'is Pet'e-on, ke li trans'don'u al li la pistol'o'n. En la tut'a trink'ej'o lev'iĝ'is ŝtorm'o de kontraŭ'star'o kaj aŭd'iĝ'is indign'it'a'j ek'kri'o'j. La ŝerif'o trem'is kiel foli'o sent'ant'e, ke li ag'is sen'senc'e, kaj jam li vol'is ced'i, kiam eg'a bru'o, aŭd'iĝ'int'a de ie el la mont'et'o'j, inter'romp'is ĉiu'j'n disput'o'j'n.
”Eksplod'o!” vok'is kelk'a'j voĉ'o'j.
”La dig'o eksplod'is!” respond'is al ili ali'a'j. Ĉiu'j amas'e ir'is al la pord'o, la ŝerif'o kiel la unu'a, ĝoj'ant'e, ke li eskap'is al la mal'afabl'a'j embaras'o'j.
”Atend'u, vir'o'j!” Alvarez halt'ig'is ĉiu'j'n. ”Dediĉ'u al mi por moment'o atent'o'n. Vi sci'as, ke inter mi kaj la posed'ant'o de la min'ej'o'j est'as disput'o je akv'o. Ebl'e Smith kulp'ig'os ni'n kiel kaŭz'int'o'j de la eksplod'o. Mi est'as konvink'it'a, ke la honor'a'j vir'o'j el San Ju'a'n pruv'atest'os ni'a'n ĉe'est'o'n ĉi tie en la temp'o, kiam la eksplod'o okaz'is.”
Ĉiu'j cert'ig'is la jun'a'n posed'ant'o'n de la farm'o, kiu hodiaŭ akir'is la favor'o'n de la tut'a urb'et'o, ke ili volont'as atest'i kaj nur post'e ili kur'is en mal'lum'o'n.
La ŝerif'o sakr'is, est'ant'e konvink'it'a, ke Smith ĵet'os si'n sur li'n kiel sur rab'o'best'o'n.
”Knab'o'j, ni rajd'os!” decid'is Alvarez. ”Ni'a task'o est'as fin'it'a, la farm'o atend'as.”
Ili obe'is sen'vort'e kaj silent'e ili trot'is tra la mal'hel'a dezert'o.
Ĉiu'j pens'is, kiel okaz'is la eksplod'o, kiam ili ĉiu'j est'is sid'ant'a'j en la gast'ej'o. Nur Big Shermon rid'et'is, li jam kompren'is.
Smith, kulmin'e koler'ig'it'a pro la ĉe'est'o de la mal'amik'a'j rajd'ist'o'j en la urb'et'o, est'is ir'ant'a en la ĉambr'o, kiam aŭd'iĝ'is la eksplod'bru'o. Ne'fin'int'e komenc'it'a'n paŝ'o'n li rest'is star'i simil'a al sal-kolon'o. Eĉ ne moment'o'n li dub'is, de kie ek'son'is la bru'o kaj tial ond'o de ruĝ'a koler'eg'o obsed'is li'n kiel ŝtorm'o. Li ne sukces'is defend'i la dig'o'n, van'e li dis'star'ig'is ĉiu'j'n plej bon'a'j'n hom'o'j'n ĉirkaŭ la dig'o, la mal'amik'o far'is si'a'n labor'o'n.
Kiu mal'amik'o? Purpur'o de koler'eg'o komenc'iĝ'is rapid'e inter'ŝanĝ'iĝ'i kun la flav'o de tim'o. Tiu knab'o Alvarez kun ĉiu'j rajd'ist'o'j est'is ja en la urb'et'o; Smith kalkul'is ili'n, kiam ili est'is preter'rajd'ant'a'j. Neni'u ali'a en la region'o kuraĝ'us star'ig'i si'n kontraŭ Smith, kaj ĉiu'j kanajl'o'j larĝ'vast'e est'is okup'it'o'j de Smith, ili'a elit'o gard'is ĉe la dig'o.
Kiu do? La tim'o kresk'is. Unu nom'o sen'ĉes'e aper'is en la pens'o'j de Smith kaj li far'u kio'n ajn, sen'ĉes'e ŝajn'is al li, ke la ombr'o'j en la angul'o'j de la ĉambr'o flustr'as: ”Just'a Chess, Just'a Chess!”
Li vol'is vok'i, sed li tim'is. Ne'sci'ant'e kial, li string'is en la man'o la pistol'o'n kaj li turn'iĝ'is ĉiu'flank'e'n tim'ant'e, ke subit'e en la du'on'lum'o aper'os la statur'o de la terur'a mal'amik'o. Son'o de bru'a'j paŝ'o'j en la koridor'o fin'e ĉes'ig'is la sorĉ'o'n de tim'o. Be'n Rodden, unu el ambaŭ vir'o'j, kiu'j en la trink'ej'o est'is atest'ant'o'j de la mort'o de John Mal'dekstr'ul'o, en'flug'is en'e'n kiel sag'o.
”Patron'o, la dig'o!” li el'buŝ'ig'is.
”Mi ne est'as surd'a, mi aŭd'is!” kri'is Smith. ”Kial vi ne kur'is tie'n, stult'ul'o! Kie est'as Silent'paŝ'ul'o kaj John Mal'dekstr'ul'o, kial vi ne rapid'as por help'i al la gard'ant'o'j de la dig'o, al la kanajl'a'j gard'ant'o'j, kiu'j las'as la dig'o'n eksplod'i antaŭ la naz'o.”
”John Mal'dekstr'ul'o neniam i'e'n kur'os plu, ĉar Pet'e el la farm'o ek'paf'is antaŭ ol li. Ni kun Silent'paŝ'ul'o post'e em'is neni'e'n kur'i. Part'e laŭ la eksplod'fort'o rest'is neni'u viv'ant'a kaj part'e ni ne em'as batal'i kontraŭ tre fort'a mal'amik'o. Fin'fin'e vi, patron'o, ankaŭ ne kur'eg'is al la lok'o de danĝer'o.”
La pistol'ist'o parol'is mal'rapid'e, en kelk'a'j moment'o'j aper'is en li'a parol'o tim'o, sed en la last'a fraz'o aŭd'iĝ'is evident'a mok'o. Smith ruĝ'iĝ'is pro surpriz'o kaj ankaŭ pro koler'o. Tiel kuraĝ'is parol'i kun li ankoraŭ neni'u el li'a'j hom'o'j, ĉiam ili trem'is antaŭ li pro terur'o. Kio ŝanĝ'iĝ'is, kial Be'n mok'as en li'a'j'n okul'o'j'n? Subit'e Smith sent'is, ke la ter'o trem'as sub li'a'j pied'o'j, ke iu ne'kon'at'a kaj ja kon'at'a est'as fos'ant'a kav'o'n sub li mem. Tim'o regul'e est'as kovr'it'a de koler'o kaj tial Smith eksplod'is preskaŭ ne'respond'ec'e: ”Mi est'as la ĉef'o, ĉu vi kompren'as? Mi far'as, kio'n mi vol'as, sed vi obe'os kaj tial vi tuj rajd'os al la dig'o. Tuj, sen'hezit'e aŭ —” kaj la man'o de Smith, pli'long'ig'it'a per la pistol'o, ek'cel'is al la buk'o de la zon'o de Be'n. Tiu humil'iĝ'is sci'ant'e, ke kun la ĉef'o ne est'as bon'e ŝerc'i.
”Vi ne bezon'as est'i tuj mal'bon'a,” grumbl'is Be'n. ”Last'a'temp'e ni mult'e ne sukces'is kaj tial vi ne mir'u —”
Smith trankvil'iĝ'is romp'int'e la rezist'o'n. Li'a'j plu'a'j vort'o'j son'is preskaŭ afabl'e.
”Iu lud'as kun ni, ni ne dediĉ'is al li atent'em'o'n, tial li sukces'is. Sed nun,” la gvid'ant'o de la rab'ist'o'j far'is per la dekstr'a man'o tre grav'a'n gest'o'n.
Sed tuj kiam li sol'iĝ'is, la trankvil'o de'nov'e tre rapid'e mal'aper'is. La kred'o en fin'a'n venk'o'n est'is neniel ŝton'firm'a. Li sent'is, ke ven'is temp'o batal'i kaj en ĝi li fid'is propr'e nur al unu — al Jack Crawford. Smith est'is konvink'it'a, ke tiu hav'as pli grand'a'n prez'o'n ol cent ali'a'j vir'o'j kaj nun Smith vol'is li'n send'i batal'i. La jun'a farm'ist'o est'is tro ĝen'a kaj tial li dev'os mal'aper'i. Kiam li mal'varm'iĝ'os ie en la herb'ej'o, la ul'in'o'j en la farm'o ankoraŭ volont'e akcept'os la propon'o'n de Smith kaj tiel Smith iĝ'os posed'ant'o de la or'hav'a roj'o. Decid'int'a fin'i rapid'e la lud'o'n, en kiu li dum'e mal'venk'is kaj kiu hodiaŭ nokt'e kost'is mult'e de li'a'j hom'o'j, li mal'ferm'is la pord'o'n en koridor'o kaj vok'is konciz'e: ”Jack!”
Smith aŭd'is, kiel la vir'o ĉe la domen'ir'ej'o mov'iĝ'is kaj kiel li mal'rapid'e kaj trankvil'e ascend'as la ŝtup'o'j'n. Li halt'is osced'ant'e antaŭ la ĉef'o kaj ne atend'ant'e al'parol'o'n, ek'parol'is mem.
”Ĉu fin'e vi hav'as por mi labor'o'n? Mi est'as jam tro'ted'it'a pro sen'ĉes'a sen'uz'a kuŝ'ad'o en la kort'o. En la trink'ej'o oni paf'as, mi tie ne est'as, al la dig'o vi send'is ar'o'n da stult'ul'o'j kaj mi'n vi las'as mal'labor'i. Se mi est'us gard'int'a, la dig'o ankoraŭ star'us. Okup'u mi'n aŭ mi for'rajd'os ali'e'n.”
Smith ĝoj'e rigard'is la mal'mol'a'n vizaĝ'o'n de la pistol'ist'o. La vir'o, kiu'n li bezon'is, star'is antaŭ li.
”Mi hav'as por vi labor'o'n. Alvarez d’Almedi est'is hodiaŭ en la urb'et'o — kaj mi ne vol'as, ke li rajd'u ĉi tie'n plu — mi vol'as, ke li en'tut'e ne rajd'u!”
”Mi kompren'as!”
”La paŝt'ej'o'j est'as plen'a'j de mal'util'ant'o'j, ni dir'u, ke unu el ili for'ig'os la jun'a'n farm'ist'o'n. Neni'u vid'os li'n, jun'aĝ'o ne est'ad'as si'n'gard'em'a, ni kondolenc'os al la famili'o, la ŝerif'o neniu'n kapt'os kaj est'os trankvil'o.”
”Bon'e! Ĉu morgaŭ?”
Smith mem ek'trem'is pro la mal'kompat'em'a voĉ'o.
”Baldaŭ.”
Jack sen plu'a vort'o for'ir'is ĝust'e en la moment'o, kiam ŝerif'o Strenton pal'a kaj ekscit'it'a en'flug'is en la ĉambr'o'n.
”Kio okaz'is?” demand'is li'n Smith, ”vi est'as kadavr'e pal'a.”
”Se vi sci'us,” ĝem'is la ŝerif'o, ”se vi sci'us!” Li silent'iĝ'is rigard'ant'e mal'trankvil'e Jackon, star'ant'a en la pord'o.
”Atend'u sub'e,” las'ig'is Smith Crawfordon. ”Kaj vi ne ĝem'u, dir'u koneks'e, kio okaz'is al vi?”
”Mi ricev'is avert'o'n,” el'spir'is la ŝerif'o.
”Kia'n avert'o'n?”
”Jen, tra'leg'u ĝi'n mem.”
Smith, kapt'int'e pec'o'n da ne tro pur'a paper'o, paŝ'is kun ĝi al la lamp'o kaj leg'is: ”Ŝerif'o, la fin'o proksim'iĝ'as. Ankoraŭ vi pov'as sav'i vi'n, se vi tuj turn'os vi'n kaj arest'os Smithon. Ali'e re'memor'u Selb Silveron, tio est'as, mi pens'as, sufiĉ'e por kanab'a pend'ig'ŝnur'o.
Do ag'u tuj!
Just'a Chess.”
Smith ek'trem'is. Aper'is antaŭ li la statur'o de mal'jun'a or'serĉ'ist'o Silver, kies kamp'o'part'o foj'e log'is la interes'o'n de la band'o de Smith. Ili met'is tiam help'e de la ŝerif'o sur li'a'n voj'o'n kadavr'o'n de ali'a bedaŭr'ind'ul'o, kulp'ig'is li'n pri murd'o kaj kiam la ŝerif'o kapt'is li'n, ili tortur'is li'n tiel long'e, ke li mort'is antaŭ ol li pov'is mal'kaŝ'i la sekret'o'n de la trov'it'aĵ'o. La tim'o de Smith est'is sam'e grand'a kiel de la ŝerif'o, plej mal'bon'e efik'is al li ne'cert'ec'o, kio'n propr'e sci'as la mister'a mal'amik'o. Nur pen'e li reg'is antaŭ Strenton la trem'ad'o'n.
”Vi ja ne kred'os al tia'j stult'aĵ'o'j, iu antaŭ'sent'as i'o'n kaj vol'as ĉantaĝ'i. Ni serĉ'os li'n kaj post'e —”
”Mi ne plu iu'n serĉ'os, mi hav'as sufiĉ'e da tiu ĉi lud'o!”
ĝem'is la ŝerif'o.
”Arest'u mi'n do,” rid'et'is Smith mal'bon'e. ”Ĉu vi rimark'is la vir'o'n en la pord'o? Ĉu li plaĉ'as al vi?” li dir'is minac'e.
”Kio'n mi far'u, kio'n mi far'u?” lament'is la ŝerif'o.
”La sam'o'n, kio'n vi far'is ĝis nun. Neni'o okaz'os, mi kapabl'as humil'ig'i la em'o'j'n de romantik'a'j pajac'o'j.”
”Ebl'e de ĉiu'j, sed ne de Just'ul'o. Ankoraŭ neni'u venk'is li'n, mal'e, li las'is post si long'a'n vic'o'n da tomb'o'j,” lament'is et'potenc'e la ŝerif'o.
”Ni en'tut'e ne sci'as, ĉu tio est'as li kaj ĉi'foj'e li sam'e romp'us la dent'o'j'n. Kia'manier'e vi ricev'is tiu'n ĉi ĉifon'o'n?”
”Kiam mi est'is re'ven'ant'a el la trink'ej'o, kie —”
”Mi sci'as, mi sci'as,” inter'romp'is li'n sen'pacienc'e Smith.
”Kaj de kie el'pel'ig'is ni'n la eksplod'o de la dig'o, kie mort'is ĉiu'j vi'a'j hom'o'j —”
”Al la afer'o!” ek'kri'is Smith. ”Ili pag'os al mi pro la hom'o'j kaj ankaŭ pro la aĵ'o'j.”
”Mi trov'is la paper'o'n al'najl'it'a sur la pord'o de la dom'o. Ne, tio ne pov'is est'i la rajd'ist'o'j el la farm'o, ili rajd'is tra la ĉef'strat'o kaj neni'u el ili de'voj'iĝ'is. Tial mi —”
Strenton ne fin'is, en la ĉambr'o'n en'kur'is nov'a vizit'ant'o — juĝ'ist'o Judson. Kaj se la ŝerif'o est'is pal'a, la juĝ'ist'o est'is pli blank'a ol la paper'o, kiu'n li port'is en la trem'ant'a man'o.
”Smith, est'as fin'o — ni dev'as — ni dev'as —” li fal'is pez'e sur seĝ'o'n kaj kapt'is la botel'o'n kun alkohol'aĵ'o. Glas'o tint'is je la botel'o kaj viski'o flu'is sur la tabl'o. Li mal'plen'ig'is la glas'o'n ĝis'fund'e kaj iom trankvil'iĝ'is.
”Li persekut'as ni'n!” daŭr'ig'is Judson. ”Li sci'as pri ni ĉio'n, eĉ tio'n, ke ni ig'is pend'ig'i la sen'kulp'a'n Erick Johansonon pro ŝtel'o de brut'ar'o, pri kio kulp'is iu ali'a.”
La ŝerif'o ek'kri'is kaj ankaŭ Smith nur per'fort'e sub'prem'is ek'kri'o'n. Li preskaŭ el'ŝir'is la paper'o'n el la man'o de la juĝ'ist'o kaj leg'is rapid'e: ”Juĝ'ist'o, est'as temp'o! Ne ebl'as plu pend'ig'ad'i sen'kulp'a'j'n hom'o'j'n kiel Johansonon. Nur unu sol'a voj'o konduk'as al sav'o. Kiam la ŝerif'o arest'os Smithon, kun'vok'u ĵuri'o'n, sci'ig'u al ĝi la ver'o'n kaj kondamn'u la kanajl'o'n al mort'o!
Just'a Chess.”
”Diabl'o, mal'ben'it'a diabl'o,” ek'sibl'is Smith, ”sed mi al li, mi al li —” li rigard'is sam'temp'e ambaŭ vir'o'j'n kaj leg'is en ili'a'j okul'o'j mal'konfid'o'n en la sukces'o'n de li'a'j minac'o'j.
”Nu, arest'u mi'n, ŝerif'o!” li raŭk'is koler'e, ”for'konduk'u mi'n en arest'ej'o'n kaj vi, juĝ'ist'o, form'u ĵuri'o'n!”
Ambaŭ klin'is la kap'o'j'n, sur ili'a'j frunt'o'j perl'is ŝvit'o.
Kaj ambaŭ vid'is unu sol'a'n solv'o'n — rapid'a'n ĉeval'o'n kaj grand'a'n nombr'o'n da mejl'o'j inter San Ju'a'n kaj si.
”Pri tio mi eĉ ne pens'as,” ruz'e komenc'is la juĝ'ist'o, ”sed pri tim'o ne mir'u. Just'a Chess est'as tre ne'digest'ebl'a bombon'o.”
”Ul'in'o'j! Fid'u rn mi'n kaj ĉio bon'e fin'iĝ'os. Ir'u dorm'i kaj maten'e ni inter'konsil'iĝ'os. Nun oni mal'bon'e parol'as kun vi.”
Ili ĝoj'is, kiam la dom'o de Smith est'is mal'antaŭ ili'a'j dors'o'j kaj sen'vort'e rapid'is ĉiu al si'a loĝ'ej'o. Ne daŭr'is long'e, ĉiu mon'o de la ŝerif'o kaj ankaŭ de la juĝ'ist'o est'is ŝtop'it'a en zon'o'j'n, la sel'sak'o'j est'is plen'ig'it'a'j per nutr'aĵ'o'j, la ĉeval'o'j silent'e konduk'it'a'j el la stal'o'j, kaj ambaŭ krim'ul'o'j ek'rajd'is al orient'o.
Est'is mal'hel'a, sen'stel'a nokt'o, sed al ambaŭ kanajl'o'j, kiu'j tiel long'e help'is al Smith murd'i kaj rab'i, eminent'e facil'iĝ'is, kiam la unu'a kilo'metr'o divid'is ili'n de San Ju'a'n.
Ie ali'e ili komenc'os de'nov'e, la depon'aĵ'o'j'n en la bank'o neni'u pren'os al ili kaj Smithoj, kiu'j bezon'as help'o'n, est'as sufiĉ'e abund'a'j ankaŭ en region'o'j, kie'n ne ating'as la potenc'o de Just'a Chess.
”Halt'u!” aŭd'iĝ'is subit'e el la mal'lum'o antaŭ ili, ”ni est'as cel'ant'a'j al vi tre preciz'e.”
Ambaŭ ek'kri'is pro terur'o kaj sen prov'o rezist'i ili lev'is la man'o'j'n.
”Ne mov'iĝ'u!” parol'is re'e la ne'vid'ebl'ul'o.
Ili eĉ ne pov'is mov'i si'n, terur'o ŝanĝ'is ili'n en pec'o'j'n de glaci'o. Konscienc'o, vek'iĝ'int'a pro tim'o, brul'vund'is ili'n kiel ard'a fajr'o, ili mem sen'kompat'em'a'j ne esper'is en mizerikord'o. La ne'cert'ec'o, kiu propr'e atak'is ili'n, nur mult'obl'ig'is ili'a'n tim'o'n.
Iu al'paŝ'is al ili de mal'antaŭ'e kiel ombr'o kaj post moment'o ili est'is mal'arm'ig'it'a'j. En sam'e mal'long'a moment'o fort'a'j man'o'j frap-fal'ig'is ili'n ter'e'n kaj katen'is ili'n.
”Vir'o'j,” aŭd'iĝ'is el la mal'lum'o silent'a kaj morn'a voĉ'o, ”Just'a Chess promes'is, ke li pardon'os vi'a'j'n kulp'o'j'n, se vi mal'kovr'os Smithon. Vi ne far'is tiel, vi fuĝ'is, por ke vi ali'lok'e dis'sem'u mal'bon'o'n. Mal'bon'o est'as pun'end'a kaj tial Just'ul'o kondamn'is vi'n al mort'pend'ig'o. Post minut'o vi pend'os kiel avert'o por ĉiu'j, kiu'j for'las'os la voj'o'n de rajt'o kaj just'ec'o. Vi'a kulp'o, vir'o'j, est'as du'obl'a, ĉar vi est'is publik'a'j protekt'ant'o'j de la regul'ar'o, kiu'n vi perfid'is. Vi mort'os, por ke ali'a'j viv'u.” La ne'kon'at'o parol'is mal'laŭt'e, sed al ambaŭ kanajl'o'j ŝajn'is, ke ili aŭd'as la trumpet'o'j'n de la last'a juĝ'o. Eĉ ne moment'o'n ili dub'is pri la serioz'ec'o de intenc'o'j de la ne'vid'ebl'ul'o kaj sovaĝ'a tim'o antaŭ la mort'o re'parol'ig'is ili'n.
”Vi ne pov'as mort'ig'i ni'n!”
”Vi ne hav'as rajt'o'n al tio!”
”Kompat'u, kompat'u!”
Van'e ili pardon'pet'is, van'e ili kri'eg'is. La ne'kon'at'a'j juĝ'ist'o'j ne parol'is plu, tren'ant'e la krim'ul'o'j'n al eg'a pin'o.
Post moment'o ek'kri'o'j ek'silent'is, unu el la far'int'o'j de just'ec'o al'pingl'is al la brust'o de ambaŭ kadavr'o'j pec'o'j'n de paper'o, kaj jam la ĉeval'o'j de la venĝ'int'o'j ek'kur'is tra la mal'lum'o. Unu re'ven'is al San Ju'a'n, la ali'a cel'is al la farm'o de famili'o d’Almedi.
Smith, deprim'it'a post la for'ir'o de ambaŭ kun'ul'o'j, van'e klopod'is trov'i la perd'it'a'n trankvil'o'n. Van'e li kred'ig'is al si cert'ec'o'n, van'e li prov'is per fort'a'j vort'o'j desegn'i ven'ont'a'n venk'o'n, la tim'o ne ced'is. Jam pas'is tra li'a kap'o ankaŭ la pens'o, ke li las'u ĉio'n, pren'u la mon'o'n kaj fuĝ'u.
Li sub'prem'is ĝi'n tuj, li ja las'us post si tiom da ne'min'it'a or'o kaj or'o signif'is por Smith pli ol la viv'o. Sur la voj'o de krim'o li sur'paŝ'is pro ĝi, pro ĝi li mal'pur'ig'is la man'o'j'n per sang'o. Ne, pro or'o li lukt'os ankaŭ kontraŭ la infer'o.
Kio propr'e okaz'is? Neni'o! Morgaŭ Jack mort'ig'os la jun'a'n Alvarezon, per tio liber'iĝ'os la voj'o al la farm'o kaj — Li ne fin'is la pens'o'n, tra la mal'ferm'it'a fenestr'o io ek'sibl'is kaj indi'an'a sag'o pik'iĝ'is kun tint'ad'o en la kontraŭ'a'n mur'o'n. Smith sent'is, kiel kur'as frost'o sur li'a dors'o kaj la har'o'j hirt'iĝ'as. Li ne est'is kapabl'a mov'iĝ'i, li nur prem'is si'n al la mur'o gap'rigard'ant'e kvazaŭ pri'sorĉ'it'a la sag'o'n, ĉirkaŭ'volv'it'a de paper'zon'o. Fin'e li raŭk'e vok'is.
”Jack! Jack!”
La kelk'a'j moment'o'j, kiu'j'n la rajd'ist'o bezon'is por supr'e'n'ir'i la ŝtup'ar'o'n, al Smith ŝajn'is kiel tut'a etern'ec'o, kaj kiam fin'e Crawford kun demand'a rigard'o star'is sur la sojl'o, Smith nur balbut'is: ”Tie, tie!”
Jack rigard'is la sag'o'n, trankvil'e tra'ir'is la ĉambr'o'n kaj per unu sol'a ŝir'o de la fort'a brak'o el'ŝir'is ĝi'n el la mur'o.
”Ferm'u la fenestr'o'n, ferm'tir'u la ĵaluzi'o'n!” ordon'is Smith, al kiu la ĉe'est'o de Crawford re'don'is kuraĝ'o'n. La ordon'o est'is sen'vort'e plen'um'it'a.
”Don'u al mi la sag'o'n kaj ir'u kontrol'rigard'i la dom'o'n.
Paf'u ĉiu'n, kiu'n vi ek'vid'os, mi respond'ec'os pri tio. Ĉiu'n, ĉu vi kompren'as?!”
”La paf'int'o'n de la sag'o mi ne traf'os, tiu jam est'as for.”
Jack mal'rapid'e for'ir'is kaj Smith envi'is li'a'n ne'mal'obe'ebl'a'n trankvil'o'n. Per trem'ant'a'j man'o'j li de'volv'is la paper'o'n de la sag'o kaj klopod'is leg'i. Li dev'is pen'i, por ke la liter'o'j ĉes'u danc'i antaŭ li'a'j okul'o'j. Kaj kiam li tamen pov'is leg'i, tio ne al'port'is trankvil'o'n, sed horor'o'n.
”Smith, mi nom'as vi'n tiel, kvankam mi pov'us uz'i mult'e da ali'a'j nom'o'j, el ili ĉiu est'as en'skrib'it'a per sang'a skrib'o en la histori'o de krim'o. Ir'u kaj dir'u pri vi'a'j krim'o'j, ir'u kaj konfes'u al ĉiu'j hom'o'j! Se vi ne far'os tiel, vi mort'os sam'e kiel mort'is la ŝerif'o kaj la juĝ'ist'o. Maten'e oni trov'os ili'n pend'ig'it'a'j proksim'e de la urb'et'o. Ĉu vi pens'as ebl'e, ke vi incit'os al mi ofic'ej'o'j'n, kiu'j sci'as neni'o'n pri vi? Vi pri'cerb'um'u tio'n, ĉar antaŭ ol mi fin'os kun vi, mi raz'os vi'n, kompren'u bon'e, mi raz'os vi'n!
Just'a Chess.”
La leter'o vek'is terur'o'n, la inform'o pri la mort'o de ambaŭ kun'ul'o'j de krim'o'j intens'ig'is ĝi'n, sed la vort'o'j pri raz'ad'o ŝanĝ'is terur'o'n en horor'o'n. Kiu pov'is sci'i, ke Smith port'as barb'o'n, por ke li ŝanĝ'u la aspekt'o'n, kiu kon'as li'a'n tiel for'a'n pas'int'ec'o'n!
Sen'fort'e li sink'is sur seĝ'o'n, ferm'is la okul'o'j'n kaj ŝajn'is al li, ke la ombr'o'j el la pas'int'ec'o el'ir'as el ĉiu'j angul'o'j kaj proksim'iĝ'as al li.
La sam'a'n nokt'o'n, kiam Just'a Chess por la unu'a foj'o rekt'e atak'is Smithon, ankaŭ Jackson, la kun'ul'o de Smith, hav'is tre mal'trankvil'a'j'n sonĝ'o'j'n. Sed pri la ĵet'ad'o en la lit'o kulp'is pli tre gras'a vesper'manĝ'o ol mal'bon'a konscienc'o. Se ankaŭ Jackson est'is aventur'ist'o krud'a kaj sen'kompat'a, krim'ul'o li ne est'is kaj li eĉ ne sci'is pri la krim'o'j de Smith. Li ir'is en la viv'o ĉiam sen'respekt'e por prosper'o, sed tiel sen'respekt'e ir'is preskaŭ ĉiu'j en la jun'a uson'a Okcident'o, kie long'e pistol'o kaj tranĉ'il'o est'is pli valor'a'j ol kia ajn skrib'it'a leĝ'o. Kun Smith kun'ig'is li'n la trov'o de Or'a Gehen'o, kaj ĉar almenaŭ ŝajn'e la kun'ul'o ag'is honest'e, Jackson ne zorg'is pri li'a privat'a viv'o kaj ne vid'is, kiam la min'ej'o iĝ'is kun'ven'lok'o de hom'o'j, ne venk'ant'a'j konfid'o'n. La profit'o per tio ne mal'mult'iĝ'is kaj pli Jackoson ne dezir'is.
Li sonĝ'is, ke li kuŝ'as lig'it'a en mal'hel'a ĉambr'o kaj super li klin'iĝ'as nigr'a statur'o. Li ek'kri'is kaj ŝvit'it'a mal'ferm'is la okul'o'j'n. Sed tuj li de'nov'e ferm'is la palpebr'o'j'n konjekt'ant'e, ke li ankoraŭ sonĝ'as. Super li'a lit'o ver'e klin'iĝ'is nigr'a statur'o kaj el la mal'lum'o aŭd'iĝ'is flustr'ad'o.
”Ne mov'iĝ'u sen'bezon'e!”
Li re'mal'ferm'is la okul'o'j'n, por ke li konvink'iĝ'u, ke la fin'o de la sonĝ'o ŝanĝ'iĝ'is en real'ec'o'n.
”Kiu?” li komenc'is parol'i, sed la vir'o silent'ig'is li'n per mov'o.
”Ne est'as grav'e, kiu mi est'as, mi ne vol'as vund'i vi'n, mal'e, bon'e konsil'i al vi. Se vi ĝoj'as viv'i, vi far'os morgaŭ la fin'kalkul'ad'o'n de la min'ej'o, vi anonc'os ĉes'ig'o'n de la kontrakt'o kun Smith kaj vi for'rajd'os, kie'n ajn vi vol'os.
Ju pli baldaŭ, des pli bon'e, ĉar Smith matur'iĝ'is por la infer'o kaj la infer'o ven'os por li.”
”Sed mi —” Jackson prov'is kontraŭ'i.
”Vi obe'os, se vi ne vol'as fin'i sam'e kiel li.”
”Mi ne tim'as!” spit'is la kuŝ'ant'a vir'o.
”Ĉu eĉ ne, se parol'as kun vi Just'a Chess?”
Jackson rigid'iĝ'is.
”Ĉu est'as vi?”
”Jes. Ĉu vi obe'os nun?”
”Mi obe'os.”
”Ne prov'u mi'n tromp'i kaj ne kuraĝ'u mal'kaŝ'i eĉ per unu vort'o mi'a'n vizit'o'n.”
Antaŭ ol Jackson pov'is respond'i, ke Smith est'as por li indiferent'a, la nokt'a vizit'ant'o mal'aper'is. Ĝis maten'o Jackson ne plu dorm'is, li hav'is en la kap'o sovaĝ'a'j'n pens'o'j'n, sed eĉ ne unu sol'a instig'is li'n mal'obe'i. Tia'n influ'o'n hav'is la nur'a nom'o de Just'a Chess. Jackson est'is en la kancelari'o antaŭ la person'ar'o, kaj tuj kiam ven'is la kont'ist'o, Jackson ordon'is al li, ke li far'u fin'o'n de la kont'o'j je hodiaŭ'a tag'o. Post'e iom hezit'em'e li ir'is sci'ig'i Smithon pri si'a decid'o.
Tiu dum'e babil'is kun Be'n Rodden. Smith vid'is tra la fenestr'o, ke Jack Crawford est'as for'rajd'ant'a por far'i murd'o'n kaj subit'e aper'is en Smith ombr'o de dub'o pri la fidel'ec'o de la pistol'ist'o. La dub'o dev'ig'is li'n, ke li konvink'iĝ'u, ĉu Jack ver'e bon'e far'os la komisi'it'a'n labor'o'n.
Tial li vok'is Ben'o'n, ke tiu post'sekv'u Jackon.
”Vi kompren'as, li ne rajt'as vid'i vi'n, sed vi dev'as konvink'iĝ'i, ĉu li ver'e mort'paf'os la jun'a'n Alvarezon d’Almedi.”
Be'n kap'jes'is kaj mal'supr'e'n'kur'int'e sur la ŝtup'o'j rapid'is al la greg'ej'o'j por ĉeval'o. Li ne antaŭ'sent'is, ke de alt'aĵ'o super la urb'et'o kun koler'em'a rigard'o gvat'as li'n la vir'o, kiu'n li est'is spur'sekv'ont'a.
Crawford antaŭ'sent'is la ne'honest'a'n lud'o'n de Smith kaj tial li halt'is tie. Tuj kiam li ek'vid'is, ke Be'n ek'rajd'is en li'a'j spur'o'j, li sulk'ig'is la vizaĝ'o'n en mal'mol'a'n mask'o'n kaj daŭr'ig'is la voj'o'n.
En la labor'ej'o de Smith inter'temp'e est'is okaz'ant'a ŝtorm'a scen'o.
”Mi ne pov'as kompren'i, ke nun, kiam la min'ej'o tiom profit'as, vi vol'as fuĝ'i!” kri'is Smith.
”Mi hav'as sufiĉ'e kaj mi sopir'as je luks'a ripoz'o.”
”Vi mal'riĉ'ig'os mi'n kaj vi ruin'ig'os la baz'o'n de la min'ej'o, se vi pren'os vi'a'n depon'aĵ'o'n.”
”Mi neni'o'n ruin'ig'os,” respond'is trankvil'e Jackson, ”rest'os al vi ankoraŭ sufiĉ'a kapital'o.”
”Tio ĵet'os sur mi kaj ankaŭ sur la min'ej'o'n strang'a'n lum'o'n, la hom'o'j parol'os!” insist'is Smith de'nov'e.
”Mi ne sci'is, ke vi tiel interes'iĝ'as pri hom'a'j parol'o'j, mi ne kaj tial mi do for'vetur'os.”
”Vi ne pov'as!”
”Mi ne sci'us kial, kaj kiu pov'us al mi mal'ebl'ig'i la for'vetur'o'n? Antaŭ'tag'mez'e est'os pret'a la de'kalkul'o kaj post'tag'mez'e mi ek'vetur'os,” jam mal'pli trankvil'e persist'is pri si'a decid'o Jackson, ruĝ'iĝ'int'a pro la rezist'o de Smith.
”Mi mal'ebl'ig'os al vi, mi —” kri'is Smith, sed plu'a disput'o est'is fin'it'a pro bru'o en la strat'o.
Proksim'iĝ'is amas'o da hom'o'j kaj kiam Smith rigard'is el la fenestr'o, li ek'vid'is kun horor'o, ke kelk'a'j vir'o'j port'as la rigid'iĝ'int'a'j'n korp'o'j'n de la ŝerif'o kaj de la juĝ'ist'o.
Smith ŝancel'iĝ'is, la vort'o'j de la nokt'e ricev'it'a avert'o, kiu'n li maten'e iom forges'is, aper'is antaŭ li kvazaŭ fajr'a skrib'o. La mister'a mal'amik'o do ne mensog'is, ili ambaŭ est'as mort'int'a'j! Por moment'o li est'is kapabl'a nek pens'i nek parol'i, kaj nur la bru'o de la hom'o'j, kiu'j halt'is ĉe la dom'o, re'konsci'ig'is li'n tiel, ke li pov'is raŭk'e kri'i el la fenestr'o.
”Kio okaz'is?”
Neni'u tuj respond'is, nur post kelk'a'j moment'o'j aŭd'iĝ'is krud'a voĉ'o.
”Iu pend'ig'is ili'n ambaŭ, kaj se est'as ver'a tio, kio est'as skrib'it'a sur la paper'o, al'najl'it'a sur ili'a'j brust'o'j, tiam ili est'is pend'ig'it'a'j rajt'e.”
”Al'port'u tio'n al mi ĉi tie'n kaj iu persekut'u la kanajl'o'j'n!”
Sed la ordon'o de Smith ne renkont'iĝ'is kun konsent'o kaj obe'em'o kiel antaŭ'e.
De'nov'e est'is por moment'o silent'o kaj re'e ek'parol'is la krud'a voĉ'o: ”Ni ne intenc'as en'miks'i ni'n en fremd'a'j'n afer'o'j'n. Jam de long'e ĉio ne plaĉ'is al mult'a'j el ni, sed ni ne dediĉ'is atent'o'n al tio. Nun ni rigard'as ali'e kaj ni ne en'danĝer'iĝ'os pro ies afer'o. Ceter'e, se ili'a ekzekut'ist'o est'as Just'a Chess, ili ver'e est'is pun'it'a'j just'e kaj la urb'et'o sen'iĝ'is de du grand'a'j kanajl'o'j.”
”Sed mi tamen vol'as!” li ek'kri'is.
”Ŝajn'as al ni nun, ke ni obe'is ankaŭ vi'n tro komplez'e kaj sen'pri'pens'e. Tio jam fin'iĝ'is!”
La amas'o est'is dis'ir'ant'a, las'ant'e antaŭ la dom'o la kadavr'o'j'n. Smith furioz'is pro koler'eg'o, ke li'a potenc'o est'as mal'aper'ant'a kiel vapor'o. String'ant'e en la man'o pistol'o'n li el'kur'is antaŭ la dom'o'n kaj pren'is ambaŭ paper'o'j'n.
Antaŭ ol li re'ven'is supr'e'n, li ordon'is ankoraŭ al Silent'paŝ'ul'o, ke li amas'ig'u ĉirkaŭ la dom'o la rest'o'n de la band'o, kiu ĝis nun eskap'is al katastrof'o. Li vol'is prepar'i si'n por defend'o aŭ pli bon'e li vol'is far'i atak'o'n. Li montr'os al la hom'o'j en la urb'et'o, li montr'os ankaŭ al tiu just'a frenez'ul'o, ke li sci'as batal'i, se li est'as dev'ig'it'a! Tio est'is kuraĝ'o de putor'o, en'pel'it'a en angul'o'n.
Li ŝlos'is si'n zorg'em'e en la ĉambr'o kaj leg'is la paper'o'j'n. La moment'a kuraĝ'o tuj mal'aper'is. Ja ĉio'n sci'ant'a diabl'o batal'is kontraŭ li. Ĉiu'j krim'o'j de ambaŭ pend'ig'it'o'j est'is zorg'em'e verk'it'a'j kaj sur ambaŭ konsign'o'j est'is al'skrib'it'a: ”La ĉef'a delikt'ul'o est'os pun'it'a baldaŭ.”
”Damn'e,” grumbl'is Smith ĉif'ant'e la paper'o'j'n kaj subit'e memor'is, ke li hav'as ankoraŭ unu atut'o'n en la lud'o — la for'rab'it'a'n knab'in'o'n. Ŝi help'os li'n el la mal'facil'aĵ'o'j, Jack dev'os, tuj kiam li est'os re'ven'int'a de la murd'task'o, ek'rajd'i por ŝi en la kaŝ'ej'o'n. Kaj aŭ la knab'in'o al'port'os al Smith venk'o'n aŭ ŝi mort'os.
En mal'seren'a'j pens'o'j Smith pas'ig'is la antaŭ'tag'mez'o'n, serĉ'ant'e ankoraŭ ali'a'n manier'o'n venk'i. Se li trov'us post'sign'o'j'n de Just'ul'o, se li mort'ig'us li'n, post'e li pov'us de'nov'e trankvil'e daŭr'ig'i la kanajl'a'n lud'o'n. Neni'u pov'as i'o'n pruv'i al li, neni'u sci'as i'o'n, li ne post'las'is viv'a'j'n atest'int'o'j'n, li hav'as ĉe si neni'o'n, kio pov'us i'o'n atest'i. Kaj tamen — Li salt'is rapid'e kaj rapid'eg'is en la dorm'o'ĉambr'o'n, kie li kaŝ'is en kofr'o mon'sak'et'o'n, tre mal'nov'a'n mon'sak'et'o'n, de'ven'ant'a de rab'o kaj kaŝ'at'a pro konvink'o, ke ĝi est'as garanti'o de feliĉ'o. Foj'e en Sierra Nevad'a — Li rid'et'is mal'bon'e, mal'ferm'ant'e la kofr'o'n sur'najl'it'a'n per fer'o. Rapid'e li komenc'is el'ĵet'i ĝi'a'n en'hav'o'n. Li ek'kri'is sovaĝ'e, kiam aper'is la fund'o. La mon'sak'et'o mal'aper'is! De'nov'e li komenc'is serĉ'ad'i en la dis'ĵet'it'a'j aĵ'o'j, sed van'e; la mon'sak'et'o est'is for. Kaj tamen li sci'is cert'e, ke li en'met'is ĝi'n tie'n. La serur'o'j est'is ne'difekt'it'a'j kaj la en'hav'o de la kofr'o zorg'em'e ord'ig'it'a, antaŭ ol li mem dis'ĵet'is ĝi'n.
Smith pal'iĝ'is kaj kroĉ'iĝ'is al mur'o. Kiu est'is ĉi tie kaj ŝtel'is la mon'sak'et'o'n? Aper'is antaŭ li li'a pas'int'ec'o kaj tuj post ĝi est'ont'ec'o, fin'ot'a per pec'o da ŝnur'eg'o. Mort'e pal'a li re'en'ŝov'is la aĵ'o'j'n en la kofr'o'n kaj li re'ven'is per balanc'iĝ'em'a'j paŝ'o'j en la labor'ej'o'n. Li est'is tiel ŝok'it'a, ke li eĉ ne plu mal'ebl'ig'is al Jackson for'ir'o'n, kiam la kun'ul'o ven'is anonc'i, ke li for'ir'as.
Sen parol'o'j li sub'skrib'is ĉek'o'n, ordon'ant'a al bank'o en San Francisko, ke ĝi el'pag'u al Jackson li'a'n part'o'n kaj de'nov'e rigid'e li rigard'is la mur'o'n.
”Adiaŭ, kun'ul'o!” adiaŭ'is Jackson. ”Se vi vol'us bon'a'n konsil'o'n, far'u la sam'o'n kiel mi kaj mal'aper'u de ĉi tie!”
La for'ir'o de la kun'ul'o re'konsci'ig'is Smithon. Ĉiu'j vol'us, ke li for'ir'u de la font'o de riĉ'ec'o. Sed li ne kontent'ig'os ili'n, prefer'e li ŝanĝ'os la tut'a'n ĉirkaŭ'aĵ'o'n en sang'mar'o'n, antaŭ ol li ced'us.
En paŝt'ej'o'j proksim'um'e du hor'o'j'n okcident'e de la farm'o de famili'o d’Almedi rajd'ist'o halt'is sur la supr'o de mont'et'o inter alt'a'j arbust'o'j. Jack Crawford prepar'iĝ'is por far'i la kanajl'a'n plan'o'n. Kuŝ'is antaŭ li paŝt'ej-plat'aĵ'o, divers'lok'e paŝt'is si'n tie ar'et'o'j da brut'o'j, ali'e ĝi est'is for'las'it'a. Jack ne dediĉ'is atent'o'n al ĝi, ĉiu'j li'a'j sens'o'j koncentr'iĝ'is al Be'n, kiu est'is la tut'a'n voj'o'n mal'antaŭ Jack.
Kelk'foj'e Crawford em'is dir'i al li per bon'e cel'it'a paf'o, ke li sci'as pri li'a ĉe'est'o, sed ĉiam de'nov'e li klin'ig'is la paf'il'o'n kaj rajd'is plu'e'n. En la nun'a moment'o li sci'is cert'e, ke Be'n est'as kaŝ'it'a sur mont'et'dors'o de ali'a vic'o de pli alt'a'j mont'et'o'j, proksim'um'e unu kilo'metr'o mal'antaŭ la dors'o de Jack, kaj ke Be'n vid'as sam'e bon'e la eben'o'n kiel li mem.
”Almenaŭ vi vid'os bon'a'n labor'o'n, knabĉjo!” rid'et'is Jack mal'rekt'e kaj ne plu pens'is pri li. Li eĉ ne pov'is, tra la plat'aĵ'o rajd'is ali'a, tri'a rajd'ist'o. Jack ek'kon'is Alvarezon d’Almedi. Li rajd'is sen'zorg'em'e, preskaŭ tro sen'zorg'em'e.
Ali'foj'e la jun'a vir'o kroĉ'is la agl'a'j'n okul'o'j'n antaŭ'e'n kaj ĉiu'j sens'o'j en atent'o'streĉ'o'n, hodiaŭ li rajd'is sen'hast'e, li preskaŭ balanc'iĝ'is en la sel'o kaj la ĉirkaŭ'aĵ'o'n li ne rimark'is. Ebl'e li est'is lul'it'a en sen'zorg'ec'o'n pro la sukces'o'j de la last'a'j tag'o'j, ebl'e li est'is lac'a. La ven'ont'a moment'o al'port'is pruv'o'n, ke ne'si'n'gard'em'o en dezert'o est'as ne'pardon'ebl'a. Jack Crawford mal'varm'e cel'is, el'spir'is kaj tra silent'o krak'eg'is akr'a ek'paf'o. Preskaŭ sam'temp'e Alvarez dis'ĵet'is la man'o'j'n, fal'is de la ĉeval'o kaj sen'mov'e rest'is kuŝ'ant'a en la herb'o. Jack, konduk'ant'e la ĉeval'o'n, mal'supr'e'n'ir'is mal'rapid'e de la mont'et'o, proksim'iĝ'is al la paf'it'o, pied'bat'is li'n per ŝu'o kaj kontent'a pro la far'it'a labor'o ne rest'is long'e sur la lok'o. Kvazaŭ sag'o li flug'is la sam'a'n voj'o'n re'e'n al San Ju'a'n, pel'ant'e nun antaŭ si Ben'o'n, kiu dev'is sovaĝ'e pel'eg'i la ĉeval'o'n, por ke li ne est'u rimark'it'a. Be'n sukces'is fin'rajd'i ĝis San Ju'a'n ebl'e dek minut'o'j antaŭ Jack kaj tuj flug'is al la patron'o kun la inform'o.
”Li jam far'is tio'n!” vok'is Be'n.
Smith el'spir'is. Li ne tromp'is do. Crawford al'port'os al li sav'o'n.
”Ĉu li mort'ig'is li'n?”
”Cert'e. Li est'is ankaŭ tiel kuraĝ'a, ke li ir'is konvink'iĝ'i.”
”Bon'e, Be'n, mal'aper'u!”
Sed Be'n ne plu hav'is temp'o'n por mal'aper'i. Simil'a al nub'o en'ir'is Jack.
”Patron'o, pag'u al mi la rekompenc'o'n kaj mi for'rajd'os!” li dir'is akr'e'son'e.
”Kial?”
”Ĉar mi ne kutim'as, ke mi est'u sub'rigard'at'a kiel knab'o. Tiu ĉi hamstr'o spion'is mi'n kaj vi send'is li'n.”
Be'n kaŭr'iĝ'is kaj Smith sent'is frost'ad'o'n. Tiu hom'o est'is pli mal'bon'a ol diabl'o.
”Mi neni'o'n pens'is per tio kaj tio okaz'is last'foj'e. La temp'o est'as mal'bon'a kaj cert'ec'o —”
”Ĉe mi est'as nur unu cert'ec'o kaj tio est'as mi kaj tial est'as fin'o!” Jack persist'is en si'a decid'o.
Smith, kiu vol'is Crawfordon neniu'okaz'e perd'i, propon'is du'obl'a'n rekompenc'o'n. Daŭr'is moment'o'n antaŭ ol li persvad'is la sikari'o'n kaj tio kost'is amas'o'n da mon'o.
”Jack,” li dir'is, kiam ili re'pac'iĝ'is. ”Vi al'konduk'os ĉi tie'n tiu'n knab'in'o'n. Mi dev'as venk'i la hom'o'j'n en la farm'o kaj ankaŭ la just'a'n kanajl'o'n.”
”Mi al'konduk'os, sed neni'u spion'ad'o aŭ —!” la man'o de Jack sink'is al zon'o.
Li'a'j vort'o'j valid'is; kiam la sekv'ant'a'n tag'o'n maten'e li est'is for'rajd'ant'a, observ'is li'n iu nek publik'e nek gvat'e.
Du rajd'ist'o'j el la farm'o halt'is en la sam'a tag'o en la urb'et'o. Ili trink'et'is en la trink'ej'o kaj la grand'a'n soif'o'n ili sen'kulp'ig'is per mal'ĝoj'o, rod'ant'a ili'a'j'n kor'o'j'n.
”Kia bon'ul'o est'us plen'kresk'int'a el li!” plor'ĝem'is Hank.
”La plej bon'a — farm'ist'o — ehe — de ĉiu'j — ehe — temp'o'j —” al'dir'is Big.
”Kaj iu — kanajl'o — paf'mort'ig'is li'n,” lament'is Hank.
”La ofic'ist'o'j — montr'os al li — ehe.”
Silent'paŝ'ul'o, kiu ankaŭ sid'is en la trink'ej'o, sed kuraĝ'is eĉ ne mov'iĝ'i, re'memor'ant'e la sort'o'n de Mal'dekstr'ul'o, anonc'is post'e kun malic'a ĝoj'o la en'hav'o'n de konversaci'o al la patron'o.
”Nu, vi vid'as kaj jam ĉiu'j trem'as. Neni'u venk'os mi'n!
Mi hav'as pli da fort'o ol ĉiu'j ceter'a'j kun'e. Ĉiu'j kuŝ'os antaŭ mi en sang'o. Al Just'ul'o jam cert'e fin'iĝ'is la spir'o.”
Apenaŭ li fin'dir'is, aŭd'iĝ'is tra la urb'et'o ek'kri'o'j.
”Or'a Gehen'o brul'as! La min'ej'o brul'as!”
Smith salt'is al la fenestr'o kaj ek'ulul'is. Tie, kie est'is la min'ej'o'j, ruĝ'iĝ'is la firmament'o kaj jam li pov'is vid'i la ar'et'o'j'n da fuĝ'ant'a'j labor'ist'o'j.
Al Just'ul'o do la spir'o ne fin'iĝ'is.
Antony Miller, region'a prokuror'o en Kolorad'o, est'is sinjor'o sam'e energi'a kiel bon'fart'a. Se li kapabl'is evolu'ig'i dum persekut'ad'o de krim'ul'o'j mir'ind'a'n ag'rapid'ec'o'n kaj mov'ig'i kiu'n ajn mal'proksim'e, li kapabl'is sam'e perfekt'e ripoz'i kaj se li ripoz'is, dev'is okaz'i io ver'e eminent'a, ke li las'u si'n inter'romp'i el trankvil'o.
Ankaŭ la sam'a'n post'tag'mez'o'n, kelk'a'j'n tag'o'j'n post la incendi'o de la min'ej'o de Smith, sed pri kiu Miller ne sci'is kaj kiu ankaŭ eĉ ne interes'is li'n, ĉar ĝi eksplod'is cent'o'j'n da mejl'o'j mal'antaŭ la lim'o'j de li'a distrikt'o, li sid'is en la plej mal'varm'a ĉambr'o de si'a dom'o kaj plen'gorĝ'e suĉ'is trankvil'o'n, help'ant'e ĝi'a'n efik'o'n per mild'a trink'ad'o de tre mal'dens'ig'it'a viski'o. Li sid'is kun du'on'ferm'it'a'j okul'o'j en verg'a brak'seĝ'o kaj koler'e ek'sakr'is, kiam mal'antaŭ li'a dors'o knar'is pord'o.
”Kiu ĉe ĉiu'j ĉeval'o'j kuraĝ'as —” li eksplod'is.
”Silent'u, kar'ul'o, tre kar'a vizit'o. Lev'u la man'et'o'j'n iom'et'e super la kap'o'n,” parol'is mal'antaŭ li gaj'a voĉ'o, sed la al'vok'o son'is tut'e serioz'e kaj la prokuror'o ne est'is tiel naiv'a, ke li ne obe'u.
”Bon'e, kaj nun turn'iĝ'u!”
Miller de'nov'e obe'is, sed tuj kiam li ek'vid'is la vizit'ant'o'n, li super'ŝut'is li'n per mal'ben'o'j, rezult'ant'a'j pli pro surpriz'o ol pro koler'o.
”Skunk'o, kojot'o, spit'em'a ĉeval'o, ĉu vi vol'as por ĉiam neni'ig'i mi'a'n bon'a'n digest'ad'o'n, ĉu vi vol'as mal'san'ig'i mi'n?”
”Sed, Antony,” la vizit'ant'o sukces'is halt'ig'i la ek'vetur'int'a'n vetur'il'o'n de elokvent'ec'o de la prokuror'o.
”Ĉu vi dir'as al tio defend'ad'o de just'ec'o, ĉu vi dir'as al tio batal'o kontraŭ krim'o, se vi murd'as la ofic'ist'o'j'n de la leĝ'o per ek'tim'ig'o aŭ ĉu vi ŝanĝ'is stil'o'n kaj ŝanĝ'iĝ'is el Just'ul'o en tim'ig'ant'o'n de preri'o?”
”Ne, Antony, ĝust'e sopir'o al just'ec'o konduk'as mi'n al vi. Mi bezon'as vi'a'n help'o'n,” serioz'e parol'is la vizit'ant'o.
”Kaj vi pens'as, ke en la hodiaŭ'a varm'eg'o mi sur'ĉeval'iĝ'os kaj flug'os kun vi ne'sci'ant'e kie'n,” ek'ĝem'is komik'e Miller.
”Ne tim'u, vi rest'os en trankvil'o ĉe la pek'a'j ĝu'o'j. Antony, en for'a mont'ar'a trink'ej'o mi trov'is sur'glu'it'a tiu'n ĉi arest'ig'ordon'o'n kun bild'o. Ĝi pend'is tie cert'e jam tre long'e, sed la vizaĝ'o'n de serĉ'at'a hom'o ebl'as ankoraŭ bon'e disting'i. Ĝust'e pro tiu vizaĝ'o log'as mi'n la arest'ig'ordon'o.”
”Montr'u,” el'ŝir'is la prokuror'o al Just'ul'o la afiŝ'o'n el la man'o. ”Sed tio ja est'as —” sekv'is kalkul'o de vic'o da nom'o'j, sub kiu'j la krim'ul'o est'is kon'at'a. ”Li mal'aper'is al ni antaŭ kvar jar'o'j kiel vapor'o kaj neni'u aŭd'is plu pri li.
Ebl'e por la prosper'o de hom'ar'o ie ĝu'is li'n formik'o'j.”
”Ebl'e,” dir'is mister'e la gast'o, ”sed mi bezon'us proksim'um'e kvin'dek ĉi tia'j afiŝ'o'j.”
Miller mal'ferm'eg'is la okul'o'j'n al Just'ul'o kaj salt'is preskaŭ terur'it'e.
”Ebl'e vi vol'as, ke mi serĉ'ad'u en la magazen'o, ebl'e vi pel'os mi'n —”
”Ne, mi bezon'as nur al'don'a'n aprob'o'n, la afiŝ'o'j'n mi jam hav'as.”
”Ĉu vi ili'n —?”
”Mi prunt'e'pren'is ili'n, ni dir'u,” rid'is Chess.
”Sed ĉe la magazen'o est'as gard'o'star'ant'o'j!”
”Mi rimark'is, ke tie iu star'is. Mi esper'as, ke vi ne vol'as arest'i mi'n, kaj ke vi permes'os, ke mi kun'pren'u la rab'aĵ'o'n.”
”Est'as feliĉ'e, ke vi ne est'as, kun'ul'o, krim'ul'o, ĉar se vi —” Miller tuŝ'is si'n en ŝajn'ig'a mal'esper'o je la kap'o. ”Mi tamen ĝoj'e sci'us, kial vi bezon'as bild'o'j'n de la mort'int'a kanajl'o.”
”Kaj se li ne est'as mort'int'a? Sid'iĝ'u kaj aŭskult'u.”
Ebl'e unu hor'o'n la vizit'ant'o rakont'is kaj dum tiu hor'o Miller cent'foj'e salt'is pro mir'eg'o, sam'e tiom'foj'e li rigard'is la rakont'ant'o'n kun sen'ĉes'e kresk'ant'a estim'o kaj kiam li akompan'is li'n post'e al la pord'o, li prem'is li'a'n man'o'n ebl'e sen'bezon'e fort'e kaj ripet'is sen'inter'romp'e: ”Di'o akompan'u vi'n, knab'o, vi est'as sav'ant'a la jun'ec'o'n de ni'a Okcident'o.”
Miller long'e rigard'is la rajd'ist'o'n, kiu est'is mal'proksim'iĝ'ant'a per long'temp'a trot'ad'o.
Or'a Gehen'o, propr'e ĝi'a tut'a establ'aĵ'o tut'e for'brul'is.
Neni'u eĉ kapabl'is ĝi'n esting'i, eĉ Smith mem est'is obsed'it'a de la tut'a mal'esper'o. La incendi'o de la min'ej'o signif'is por li ne nur grand'a'n perd'o'n, ĉar ĝi dir'is klar'e, ke li'a mal'amik'o est'as decid'iĝ'int'a ne ĉes'i pli fru'e ol kiam li pere'ig'os li'n. Kaj Smith vid'is klar'e, ke la mister'a venĝ'ant'o ne kontent'iĝ'os per perd'o de li'a posed'aĵ'o, de li'a tut'a povr'ig'o, ke li far'os si'a'n minac'o'n kaj prepar'os por li pend'ig'ŝnur'o'n.
Est'ant'e mal'kuraĝ'a kiel ĉiu'j krim'ul'o'j, Smith trem'ad'is pro horor'o imag'ant'e la fin'o'n kaj van'e li serĉ'is manier'o'n kiel fuĝ'i. Neni'o efik'is je Just'ul'o, se li est'is li'a mal'amik'o, kiam jun'a Alvarez fal'is, li ne vol'is ced'i kaj observ'is persist'e la spur'o'n de Smith. Li kon'is li'a'n tut'a'n pas'int'ec'o'n, la sak'et'o, grav'a atest'ant'o, cert'e mal'aper'is nur pro li'a klopod'o, ebl'e la mal'amik'o jam prepar'iĝ'is al decid'a bat'o kaj Smith ne pov'is defend'i si'n, li ja eĉ ne sci'is, de kie la mal'amik'o ek'bat'os.
Kelk'foj'e Smith pens'is pri fuĝ'o, sed ĉiam aper'is antaŭ li la korp'o'j de la mort'int'a'j ŝerif'o kaj juĝ'ist'o, kiu'j tuj ŝanĝ'is ĉiu'j'n fuĝ'intenc'o'j'n. Ĉi tie en San Ju'a'n, ĉirkaŭ'at'a de la rest'o de la band'o de mort'ig'ant'o'j, li est'is tamen pli sekur'a ol en la dezert'o. Ĉi tie li pov'is defend'i si'n, li pov'is batal'i kaj li pov'is fid'i al la help'o de loĝ'ant'o'j de la urb'et'o.
Ne, li ne plu pov'is, pas'is en li'a kap'o.
En la pas'int'a'j tag'o'j la kondut'o de la civit'an'o'j tre ŝanĝ'iĝ'is. Ili ne plu respekt'plen'e salut'is li'n kaj ne volont'is obe'i je nur'a ek'palpebr'um'o. Ili evit'is li'n fiks'ant'e al li suspekt'o'plen'a'j'n okul'o'j'n.
Kaj tamen rest'is ankoraŭ unu, unu sol'a esper'o — la for'rab'it'a knab'in'o. Kiam Jack al'vetur'ig'os ŝi'n, ili hav'os garanti'ul'o'n, kiu cert'e halt'ig'os la paŝ'o'j'n de Just'ul'o kaj ŝi ebl'ig'os al Smith liber'a'n for'ir'o'n. Kaj tuj kiam li mal'aper'os, li pri'mok'os sinjor'o'n Just'ul'o'n. Li ŝanĝ'os la nom'o'n kaj ankaŭ la ekster'o'n kaj komenc'os de'nov'e. Li ebl'e re'ven'os por akir'i la or'hav'a'n roj'o'n, kies pri'labor'o ne est'as nun ebl'a.
Jack ne est'is re'ven'ant'a kaj la trankvil'iĝ'o de Smith ced'is de'nov'e al mal'trankvil'iĝ'o. Kio okaz'is? Ĉu Jack mort'is ie aŭ ĉu li perfid'is li'n?
Kiam jam la ses'a tag'o mal'aper'is en la mar'o de temp'o, Smith simil'is al tigr'o ferm'it'a en kaĝ'o. Li kuret'is en la dom'o, sku'trem'ig'it'a pro mal'trankvil'iĝ'o kaj tim'o, li dev'ig'is si'a'j'n hom'o'j'n est'i vigl'a'j, gast'ig'ant'e ili'n en liber'a'j moment'o'j per abund'ec'o de manĝ'aĵ'o'j kaj trink'aĵ'o'j. Ili est'is li'a last'a protekt'o, kiam ankaŭ Jack tromp'is li'n. Rest'is ĝust'e tiu'j plej mal'bon'a'j el la dis'kur'ig'it'a band'o, kanajl'o'j preskaŭ sam'e elit'a'j kiel li est'is mem, desper'ul'o'j, kiu'j ne pov'is atend'i pardon'o'n kaj pro tio ili est'is decid'int'a'j inter'batal'i ĝis'mort'e. La dom'o de Smith ŝanĝ'iĝ'is en fortik'aĵ'o'n kaj la loĝ'ant'o'j de la urb'et'o evit'is ĝi'n de mal'proksim'e, tim'ant'e la krud'a'j'n, sen'ĉes'e ebri'a'j'n vir'o'j'n.
Ĉiu'vesper'e la gvid'ant'o vok'is la arm'it'o'j'n por kun'ven'i, li far'is ordon'o'j'n, li instig'is al si'n'gard'em'o kaj dis'don'is or'o'n.
”La danĝer'o baldaŭ fin'iĝ'os,” li klar'ig'is laŭt'e, ”de'nov'e ni est'os ĉef'o'j kaj montr'os al ĉiu'j, kiel ni kapabl'as reg'i.”
Per kri'eg'ad'o ili montr'ig'is konsent'o'n kaj ili dis'ir'is plu por gard'i kaj trink'i. Ankaŭ Smith kuraĝ'e est'is mal'plen'ig'ant'a botel'o'n da Ruĝ'a okul'o, tiel long'e, ke li ek'dorm'is ĉe la glas'o. Super San Ju'a'n kuŝ'is mal'hel'a nokt'o kaj neni'u el la loĝ'ant'o'j, eĉ ne la gard'ist'o'j ĉirkaŭ la dom'o de Smith, rimark'is, ke tra la strat'o'j sub ĝi'a reg'ad'o est'as pas'ant'a'j sen'son'a'j ombr'o'j.
Smith est'is ankoraŭ tut'e ebri'a, kiam en la strat'o'j amas'iĝ'is hom'o'j ĉirkaŭ strang'a'j afiŝ'o'j, sur'glu'it'a'j sur dom'angul'o'j. Ili leg'is fervor'e ili'a'n en'hav'o'n, rigard'is la bild'o'n de sovaĝ'e aspekt'ant'a sen'barb'a vir'o, rigard'ant'a per ruz'a'j krud'a'j okul'o'j el la bild'o, kaj fervor'e ili parol'is pri la manier'o, en kiu est'is glu'afiŝ'it'a'j la arest'ig'ordon'o'j de la kolorad'a reg'ist'ar'o, persekut'ant'a Stewardon, ali'e Sanderson, ali'e Sang'a'n Billon pro murd'o'j, per'fort'o'j, rab'o'j ktp.
La urb'et'o'n obsed'is ekscit'iĝ'o kaj mal'trankvil'o.
Ankaŭ vir'o, gard'ant'a la en'ir'ej'o'n de la dom'o de Smith, leg'is unu el la arest'ig'ordon'o'j. Ne'kon'at'a'j nokt'a'j vizit'int'o'j sur'glu'is ĝi'n ĝust'e sur la kontraŭ'a mur'o kaj la gard'ist'o ja est'us ĵur'int'a, ke li aŭd'is nokt'e eĉ ne la plej mal'grand'a'n bru'o'n. Pen'eg'e li silab'um'is la en'hav'o'n de la afiŝ'o kaj post'e li zorg'em'e rigard'is la bild'o'n. Li rigard'is long'e kaj ju pli long'e li rigard'is, des pli rapid'e kresk'is en li la konvink'o, ke li kon'as la serĉ'at'o'n, ke — Li ne kuraĝ'is fin'i la pens'o'n. Se la ĉef'o ver'e est'is la port'int'o de la nom'o'j de la vir'o sur la bild'et'o, post'e nur'a pens'o pov'is verdikt'i mort'ant'a'n kugl'o'n aŭ tranĉ'il'pik'o'n. La fam'o de la desper'ul'o, kiu ig'is nom'i si'n unu'foj'e Sanders, ali'foj'e Steward kaj ankoraŭ ali'foj'e Sang'a Bill, ja est'is tiel terur'a, ke ĝi en'pel'is en la kor'o'n eĉ de la plej mal'bon'a gorĝ'tranĉ'ist'o terur'o'n.
La gard'ist'o ne hav'is mult'e da temp'o por konsider'i, ĉar super li en la fenestr'o aŭd'iĝ'is horor'it'a ek'kri'o. Aper'is tie la mort'e pal'a vizaĝ'o de Smith, kies okul'o'j gap'is kaj kies lip'o'j trem'is kvazaŭ en spasm'o'j.
”Kiu sur'glu'is tio'n tie?” balbut'blek'is Smith.
”Mi ne sci'as,” ŝultr'um'is la vir'o.
”Kiel ci do gard'is, kanajl'o!”
”Bon'e, mi sci'as pri neni'o.”
Smith for'ŝancel'iĝ'is de la fenestr'o. Ĉio sovaĝ'e turn'iĝ'is kun li; ankoraŭ hieraŭ li est'is konvink'it'a, ke la pas'int'ec'o est'as mort'int'a kaj nun iu for'rast'is la cindr'o'n, la flam'o'j de la mal'nov'a'j krim'o'j re'e ek'flagr'is kaj minac'is en'glut'i li'n sam'e sen'kompat'e, kiel li ne'kompat'em'e las'is kuŝ'i la viktim'o'j'n en herb'o, sur sabl'o aŭ ŝton'ar'o, mal'aper'ant'e kun la rab'aĵ'o.
Subit'e ŝajn'is al li, ke el la mal'lum'o'j aŭd'iĝ'as mal'esper'a'j ek'kri'o'j de murd'at'o'j, plor'o de vir'in'o'j kaj infan'o'j, mal'ben'o'j kaj venĝ'o'vok'ad'o. Fin'o, fin'o, flustr'is la konscienc'o.
Sed la diabl'o defend'is si'n. Kio propr'e okaz'is? Li est'as neniel simil'a al la vir'o sur la bild'o kaj en'tut'e ne intenc'as for'raz'i si'a'n barb'o'n. Tial la sur'glu'ad'o de la afiŝ'o'j rest'os nur bat'o en mal'plen'o'n. Tia'manier'e Smith for'pel'is almenaŭ la plej mal'bon'a'n tim'o'n, sed al'paŝ'i al la fenestr'o li ne plu kuraĝ'is. La vir'o'j'n li sur'ŝut'is per or'o, ne rimark'ant'e, ke la pli'mult'o da vir'o'j rigard'as li'n kun terur'o.
De'nov'e pas'is tag'o, de'nov'e el la mont'o'j al'flug'is mal'lum'o kaj de'nov'e Smith ebri'iĝ'is ĝis'mut'e. Sam'e ebri'iĝ'is ankaŭ ĉiu'j vir'o'j. La dom'o star'is mal'lum'a kaj silent'a, neni'u mov'iĝ'is en ĝi, kiam tri ombr'o'j halt'is ĉe ĝi'a mal'antaŭ'a mur'o. Sen'vort'e du el ili komenc'is el'pren'i larĝ'a'n fenestr'o'n, dum la tri'a gard'is kaj aŭskult'is son'o'j'n de la mal'lum'o.
Du ombr'o'j mal'aper'is sen'son'e en la dom'o'n. La alt'a vir'o kun la vizaĝ'o kovr'it'a de kap'tuk'o paŝ'is unu'a kaj li'a pli svelt'a kun'ul'o, sam'e mask'it'a, post'sekv'is li'n. Kvazaŭ spirit'o'j ili ven'is ĝis la ĉambr'o de Smith. Smith dorm'is kun la kap'o met'it'a sur tabl'o kaj dorm'ant'e li ronk'is kaj ankaŭ kri'is ne'koneks'a'j'n vort'o'j'n. Ili al'paŝ'is al li, kelk'foj'e ili mov'is per la man'o'j kaj antaŭ ol Smith re'konsci'iĝ'is, li est'is ŝnur'lig'it'a kaj en la buŝ'o li hav'is mal'agrabl'e grand'a'n buŝ'o'ŝtop'il'o'n. La grand'a vir'o ĵet'is li'n kiel sak'o'n trans la ŝultr'o'n kaj ambaŭ sam'e silent'e kiel ven'is, mal'aper'is el la dom'o.
Smith, kiu tuj sobr'iĝ'is, sent'is, ke li est'as port'at'a part'o'n de voj'o, post'e lig'at'a al ĉeval'o, kiu komenc'is trot'i. La krim'ul'o'n agit'is mal'varm'a horor'o, li barakt'is mal'esper'e en katen'o'j, sed tiu'j ne liber'iĝ'is. Ili ne rajd'is long'e. La pli fort'a vir'o mal'delikat'e de'ĵet'is li'n de la ĉeval'o kaj sid'ig'is li'n sur ter'o. Post'e li al'parol'is Smithon per voĉ'o, kiu al la ŝnur'lig'it'o son'is kiel vok'ad'o el infer'o.
”Mi avert'is vi'n kaj pet'is, ke vi mem denunc'u vi'n. Vi ne obe'is, mi dev'ig'os vi'n.”
”Vi ne hav'as rajt'o'n pun'i mi'n!” ek'kri'is sovaĝ'e Smith sen'ig'it'a de la buŝ'o'ŝtop'il'o. ”Mi est'as — neni'o — vi pov'as neni'o'n pruv'i al mi, vi ne pov'as mi'n mort'ig'i!”
”Just'a Chess pun'as krim'ul'o'j'n kaj vi est'as la plej mal'bon'a el ĉiu'j. Sed ne tim'u, mi ne mort'ig'os vi'n, mi nur raz'os vi'n kaj post'e trans'don'os al ĵuri'o. Kiam ili rigard'os la bild'o'n de la kanajl'o en la arest'ig'ordon'o kaj vi'n, kio'n vi pens'as, ke ili far'os?”
La vort'o'j fal'is kiel bat'o de martel'o. Tio est'is do la plan'o de la venĝ'ant'o, tial li do sur'glu'is la arest'ig'ordon'o'j'n.
Smith ĉirkaŭ'rigard'is. En mal'lum'o li pli antaŭ'sent'is ol vid'is vic'o'n de silent'em'a'j morn'a'j vir'o'j.
”Ĉio'n mi don'os al vi, la tut'a'n or'o'n, post'e mi for'ir'os, las'u mi'n,” ĝem'is Smith, ”mi vol'as viv'i.”
”Ĉiu'j, kiu'j'n vi embusk'e mort'ig'is, vol'is viv'i kaj ili est'is sen'kulp'a'j,” son'is serioz'a respond'o. ”Raz'u li'n.”
Van'e Smith defend'is si'n, la fer'a'j man'o'j kun'pren'is li'n, tond'il'o kaj post'e raz'il'o labor'is rapid'e kaj post moment'o la vizaĝ'o est'is glat'a kiel vitr'o.
”Ĉu tio est'as li?” demand'is Just'a Chess serioz'e.
”Jes, tio est'as li!” ek'ĝem'is unu el la ĉe'est'ant'o'j, tener'a mal'grand'a rajd'ist'o, per voĉ'o kaj ankaŭ per statur'o simil'ant'a al jun'a knab'in'o. ”Tio est'as li, murd'ist'o de ni'a'j ge'patr'o'j.”
”Ne plor'u,” aŭd'iĝ'is ali'a ĉe'est'ant'o, ”li ne eskap'os al pun'o.”
”Pret'e!” inter'romp'is Just'ul'o la kor'tuŝ'a'n scen'o'n. ”Pren'u li'n kaj for'rajd'ig'u li'n re'e'n.”
Al Smith iom facil'iĝ'is. Se li ne est'is mort'ig'it'a tuj, rest'is ankoraŭ esper'o.
Smith klopod'is diven'i, kie'n ili rajd'as kaj li ek'kon'is, ke ili est'as re'ven'ant'a'j en la urb'et'o'n. Kial, li pov'is imag'i kaj li'a'j har'o'j hirt'iĝ'is.
En la urb'et'o pend'is la arest'ig'ordon'o'j, ĉiu ek'kon'os li'n laŭ ili, li do est'as rajd'ig'at'a en infer'o'n. Mal'esper'e li barakt'is en la katen'o'j, sed aŭd'iĝ'is nur rid'o de la rajd'ant'o'j, kiu'j akompan'is li'n. Sur la ĉef'strat'o, silent'a kaj for'las'it'a, ili halt'is. Ili ĵet'is li'n de la ĉeval'o kaj tren'is li'n al la palis'o'j de la greg'ej'o kontraŭ la trink'ej'dom'o de Cooper.
”Nu, kaj ni bon'e lig'u li'n, ni ne ŝpar'u fort'o'j'n.”
”Est'u sen zorg'o'j, ni far'os tio'n ord'e.”
Smith sent'is, kiel ŝnur'eg'o'j est'as en'tranĉ'ant'a'j si'n en li'a'n karn'o'n, kiel li est'as katen'at'a al palis'o, por ke li pov'u eĉ ne mov'i si'n.
”Sufiĉ'as —”
”Perfekt'e li est'as ĉirkaŭ'volv'it'a, kiel beb'o en vind'ruband'o.”
La rajd'ist'o'j mal'aper'is, Smith sol'iĝ'is. Li ne pov'is mov'iĝ'i kaj li ankaŭ ne kuraĝ'is far'i la plej mal'grand'a'n bru'o'n.
Ja se li est'os re'kon'it'a, ven'os la fin'o. Ili dis'pec'ig'os li'n, ĉar la fam'o pri li'a'j kanajl'aĵ'o'j ankoraŭ viv'as.
La nokt'o tren'iĝ'is por li ne'el'ten'ebl'e mal'rapid'e, van'e li esper'is, ke iu el li'a'j hom'o'j preter'pas'os. Neni'u ir'is kaj Smith kun horor'o rimark'is, ke la firmament'o en orient'o komenc'as ruĝ'iĝ'i.
Tim Cooper vek'iĝ'is tre fru'e. Li prepar'iĝ'is por vetur'i por proviz'o'j kaj vol'is almenaŭ part'o'n de voj'o vojaĝ'i dum maten'a mal'varm'o. Ankoraŭ ne'vest'it'a li al'paŝ'is al mal'ferm'it'a fenestr'o kaj rigard'is la for'las'it'a'n voj'o'n.
”Damn'e,” li ek'kri'is subit'e, kiam li fiks'is la rigard'o'n al la kontraŭ'a greg'ej'o. Por konvink'iĝ'i, ke li ne sonĝ'as, li frot'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj sent'ebl'e pinĉ'is si'a'n man'o'n. Li sent'is pinĉ'o'n kaj eĉ per frot'ad'o en la okul'o'j la vid'aĵ'o ne for'aper'is. Sur la greg'ej'o pend'is de la hieraŭ'a tag'o la arest'ig'ordon'o de la Kolorad'a reg'ist'ar'o kaj apud ĝi — ”milion'o da tondr'o'j,” ek'sakr'is Tim — star'is lig'it'a al la greg'ej'o la krim'ul'o mem, bild'ig'it'a en la arest'ig'ordon'o. Ne est'is dub'ebl'e, ke tio est'as la serĉ'at'a Steward, Sanders aŭ kiel li nom'iĝ'as, la aspekt'o de la krud'a vizaĝ'o konsent'is kaj eĉ profund'a cikatr'o sur la supr'a lip'o ne mank'is. Nur io est'is diferenc'a: sur la bild'o li aspekt'is sovaĝ'a kaj kuraĝ'a, nun li est'is turment'iĝ'int'a tiel perfekt'e, ke li simil'is pli al kadavr'o ol viv'a hom'o.
Kiu lig'is li'n al la greg'ej'o, kiu trov'is vest'o'j'n tut'e sam'a'j'n, kia'j'n port'as la posed'ant'o de Or'a Gehen'o — Smith? Ne nur la vest'o'j, ankaŭ la zon'o por pistol'o'j est'is de Smith, Cooper kon'is bon'e si'a'j'n gast'o'j'n. Ĉu ebl'e kapt'is li'n Smith dum rab'ad'o de si'a'j aĵ'o'j kaj lig'is li'n nokt'e al la bar'il'o de la greg'ej'o? Pli long'e Tim ne el'ten'is. Li el'flug'is el la dom'o kaj pugn'o'frap'is la fenestr'o'j'n de la ĉirkaŭ'a'j konstru'aĵ'o'j. Du'on'vek'iĝ'int'a'j loĝ'ant'o'j est'is aper'ant'a'j mal'ben'ant'e la ĝen'ant'o'n, sed la mal'ben'o'j tuj silent'iĝ'is, kiam la vek'it'o'j ek'vid'is la katen'it'a'n vir'o'n.
”Kio okaz'is, kiu lig'is li'n tie'n? Tio ja est'as —” tiel super'kri'is unu la ali'a'n kaj Tim pov'is nur ripet'i ĝis'sen'fin'e konstant'e la sam'o'n. ”Mi ne sci'as pli ol vi!”
Smith aŭ Sanders aŭ Steward furioz'is kaj trem'is pro mal'varm'a terur'o. Li est'is perd'it'a, nur mirakl'o pov'is ankoraŭ sav'i li'n.
Okul'um'ant'e li rigard'is ĉirkaŭ si esperant'e, ke iu el la vir'o'j el'pren'os el li'a buŝ'o la buŝ'o'ŝtop'il'o'n. Sed neniu'n pens'is pri tio.
”Li est'as en la vest'o'j de Smith!” atent'ig'is Tim.
”Hm,” aŭd'iĝ'is unu el la plej mal'jun'a'j loĝ'ant'o'j de la urb'et'o. ”Tio aspekt'as tre'eg'e strang'e. Mi vol'as neni'o'n dir'i, sed ebl'e tie supr'e,” li montr'is al la dom'o de Smith, ”oni sci'as pri tio pli mult'e.”
”Est'os plej bon'e, se ni ir'os rigard'i tie'n,” propon'is iu, ”kaj parol'i kun Smith.”
”Kaj kio kun tiu ĉi kanajl'o?”
”Li est'is ĉi tie la tut'a'n nokt'o'n, li atend'os ankoraŭ unu hor'o'n. Li cert'e ir'os de ĉi tie rekt'e al fort'a branĉ'o por iom balanc'iĝ'i.”
La propon'o est'is aprob'it'a kaj la hom'o'j amas'e ir'is al la loĝ'ej'o de Smith. La kanajl'o febr'e cerb'um'is. Kio okaz'os nun? Neni'o, krom pend'um'il'o, ĉar la band'o ne zorg'os pri li'a person'o kaj ne en'danĝer'iĝ'os. Kaj se li fuĝ'us, li'a'j okul'o'j ek'brul'is ĉe nur'a esper'o.
En la dom'o inter'temp'e li'a'j du'on'e vek'iĝ'int'a'j hom'o'j aŭskult'is la rakont'ad'o'n de la loĝ'ant'o'j de la urb'et'o. Tiu'j el ili, kiu'j kon'is Sanderson, por moment'o eĉ ne dub'is pri li'a ident'ec'o kun Smith. Ili'a'j nigr'a'j kanajl'ig'it'a'j kor'o'j decid'is defend'i li'n kaj la ek'kon'o, ke ili'a patron'o est'as propr'e la plej glor'a kaj la plej sang'a desper'ul'o de ĉiu'j temp'o'j, plen'ig'is ili'n per fals'a kaj erar'a fier'ec'o. Ili rigard'is si'n reciprok'e kaj per unu sol'a rigard'o ili inter'konsent'is, ke ili dev'as sav'i li'n ĉiu'okaz'e. Ili rigard'is rapid'e la grup'et'o'n de san'juan'a'j vir'o'j kaj konstat'is, ke ili ne est'as arm'it'a'j, eĉ ne tut'e vest'it'a'j.
”Ni ir'os rigard'i tiu'n kanajl'o'n,” proklam'is Silent'paŝ'ul'o.
”Mi pens'us, ke —” kontraŭ'is prudent'e unu el la civit'an'o'j.
”Kio?” akr'e'son'e dir'is Silent'paŝ'ul'o kaj li'a man'o sink'is al la zon'o.
”Neni'o, tut'e neni'o!” ekskuz'is si'n la civit'an'o, kiu re'kon'is, ke ĉiu'j kontraŭ'dir'o'j est'as ne'bezon'at'a'j, se li'a kontraŭ'ul'o hav'as post zon'o du pistol'o'j'n, dum li mem ten'as per la man'o si'a'n pantalon'o'n ĝust'e pro tio, ke li ne kun'hav'as zon'o'n.
Ok band'an'o'j ir'is frunt'e de la ceter'a hom'amas'o al la lok'o, kie Smith — ni ankoraŭ nom'u li'n tiel — atend'is la last'a'j'n moment'o'j'n. Tuj kiam li ek'vid'is la proksim'iĝ'ant'a'n amas'o'n, li'a'j okul'o'j ek'lum'is. Li ek'kon'is si'a'j'n plen'arm'it'a'j'n hom'o'j'n. Ebl'e, ebl'e. Ili al'proksim'iĝ'is kaj Silent'paŝ'ul'o subit'e kri'is.
”Atent'u, ek!” Sep par'o'j da pistol'o'j tuj montr'is la minac'ant'a'j'n ajut'o'j'n al la amas'et'o da sen'defend'a'j vir'o'j kaj aŭd'iĝ'is konciz'a: ”La man'o'j'n supr'e'n!”
Ĉiu'j obe'is, rest'is neni'o ali'a kaj van'e ili blasfem'is al si en la spirit'o per ĉiu'j ebl'a'j nom'o'j pro tio, ke ili ig'is tiel surpriz'atak'i si'n.
Post moment'o Smith est'is liber'ig'it'a.
”Mi dank'as, knab'o'j,” li dir'is, ”mi'a or'o est'as vi'a.”
”Ne est'as temp'o por parol'o'j, rapid'e for de ĉi tie,”
grumbl'is Silent'paŝ'ul'o kaj li jam preskaŭ tren'is la sen'defend'a'n patron'o'n al la greg'ej'o'j, kie kuret'is ne'sel'it'a'j ĉeval'o'j. Li kapt'is unu kaj sel'is ĝi'n, dum'e la ceter'a'j retret'is ĝis la greg'ej'o sen'ĉes'e en'danĝer'ig'ant'e la grup'et'o'n per pistol'o'j.
”Arm'il'o'j'n!” flustr'is Smith, al kiu mal'rapid'e est'is re'ven'ant'a'j la fort'o'j.
”Jen ili est'as,” respond'is Silent'paŝ'ul'o don'ant'e al li du pistol'o'j'n. ”Fusil'o'j'n ni trov'os sur'voj'e.”
”La ceter'a'j sel'u ankaŭ!” ordon'is Smith.
Plen'um'i la ordon'o'n ne plu ebl'is. De mal'proksim'e aŭd'iĝ'is stamf'ad'o de mult'nombr'a'j ĉeval'o'j.
”Iu rajd'as:”
Smith aŭskult'is kaj terur'o de'nov'e barakt'is en li.
”Ĉu tio ne est'as Just'ul'o kun akompan'ant'ar'o?”
”For, rapid'e for,” li ek'pens'is kaj ignor'ant'e la kun'ul'o'j'n, kiu'j ĵus liber'ig'is li'n, li sur'ĉeval'iĝ'is.
”Halt'ig'u ili'n!” li ek'kri'is kaj est'is mal'aper'ant'a en polv'o'nub'o'j. La al'rajd'ant'a band'o rapid'e proksim'iĝ'is. La kanajl'o'j'n ek'reg'is panik'o, ili forges'is tut'e la vir'o'j'n antaŭ si.
La san'juan'a'j civit'an'o'j el'uz'is ili'a'n mal'atent'em'o'n kaj rapid'eg'e mal'aper'is en dom'o'j. La grup'et'o de bandit'o'j sol'iĝ'is.
”Ĉeval'o'j'n, rapid'e ĉeval'o'j'n!” super'kri'is unu la ali'a'n.
Sed est'is mal'fru'e. De supr'e rapid'eg'is band'o de rajd'ist'o'j; en ili'a frunt'o rajd'is alt'a vir'o sur nigr'a ĉeval'o akompan'at'a de grand'a blank'a hund'o kaj apud li'a flank'o — la jun'a Alvarez d’Almedi. Ĉies har'o'j hirt'iĝ'is pro terur'o. La kanajl'o'j kon'is la legend'o'n pri Just'a Chess, pri la rajd'ist'o sur nigr'a ĉeval'o akompan'at'a de blank'a hund'o. Du'obl'e ili hirt'iĝ'is al Bed Rodden. Li ek'kon'is en la rajd'ist'o Jackon Crawfordon kaj krom tio li est'is horor'it'a de la ĉe'est'o de Alvarez, kiu'n li ja vid'is fal'i sub kugl'o'j de man'paf'il'o.
Horor'it'a Rodden pri'pens'is pri la ver'o. La mal'amik'o en'iĝ'is en ili'a'n tend'ar'o'n. Jack est'is propr'e Just'a Chess. Li kaj ankaŭ ĉiu'j ceter'a'j sent'is, ke ili est'as perd'it'a'j kaj ĝust'e la konsci'o pri fin'o don'is al ili mal'esper'a'n fort'o'n por pren'i arm'il'o'j'n.
Ili komenc'is furioz'e paf'i kaj por moment'o ili halt'ig'is la antaŭ'e'n'paŝ'o'n de la rajd'ist'o'j. Sed nur por moment'o.
Antaŭ ol ili hav'is temp'o'n kaŝ'i si'n mal'antaŭ la greg'ej'o'j, salv'o da bon'e cel'it'a'j paf'o'j puŝ'fal'ig'is ili'n ter'e'n. Chess kun Alvarez — ni pov'as dir'i al ni jam nun, ke Alvarez est'is neni'u ali'a ol ni'a mal'nov'a kon'at'ul'o Dick Dickson — de'salt'int'e de la ĉeval'o'j tra'rigard'is la kadavr'o'j'n kaj el'spir'is ĉagren'it'e, kiam ili ne trov'is Smithon.
”Ni ven'is mal'fru'e, li fuĝ'is!” ek'kri'is Alvarez.
”Ni est'is pend'ig'ont'a'j li'n tuj nokt'e. Sed li ne eskap'os por long'a temp'o. Nun ni ne plu las'os li'a'j'n spur'o'j'n.”
La loĝ'ant'o'j el'kur'int'a'j el la dom'o'j rakont'is al Chess pri la fuĝ'o de la kanajl'o. Ili brul'is pro mal'pacienc'o ek'sci'i la ver'o'n pri la strang'a'j event'o'j, sed Chess silent'ig'is ĉiu'j'n demand'o'j'n per unu sol'a mov'o.
”Nur pli post'e, amik'o'j, ni ĉio'n klar'ig'os al ni, nun est'as neces'e persekut'i la plej mal'bon'a'n kanajl'o'n el ĉiu'j.”
”Ek post li!” kri'is ĉiu'j rajd'ist'o'j pik'ant'e la ĉeval'o'j'n.
”Ne, mi rajd'os sol'a. Neni'u el vi'a'j ĉeval'o'j konform'iĝ'os al mi'a Tarz'a'n. Ne protest'u, dum vi okup'os la dom'o'n de Smith kaj kapt'os ĉiu'j'n, kiu'j rest'as el li'a band'o. Ne tim'u, Dick, ke mi pend'ig'os Sanderson mem. Mi al'konduk'os li'n re'e'n kaj est'os just'a juĝ'o, dum ĝi la tut'a urb'et'o iĝ'os ĵuri'o.”
Chess ek'sving'is la ĉapel'o'n, man'frap'et'is Tarzanon sur la nuk'o kaj la ĉeval'o ek'flug'is kiel hirund'o post la fuĝ'ul'o.
Ankoraŭ pli rapid'e flug'is antaŭ ĝi la blank'a hund'o, furioz'e kaj minac'e boj'ant'e. La tri'op'o est'is mal'aper'ant'a fulm'o'rapid'e el la vid'ebl'o.
Sanders, propr'e Smith, fuĝ'int'e el la urb'et'o sovaĝ'e pik'is la ĉeval'o'n. Super'reg'is li'n unu sol'a pens'o. For, rapid'e for!
La blu'et'a'j mont'o'pint'o'j de Sierra Nevad'a, kovr'it'a'j de etern'a neĝ'o, log'is li'n. Se li ating'os ili'n, li est'os sav'it'a.
Neni'u trov'os li'n en la kurb'o'riĉ'a'j val'o'j kaj kaŝ'it'a'j krut'val'o'j. Kaj tuj kiam li trov'iĝ'os sur la ali'a part'o de la mont'ar'o, li komenc'os de'nov'e. Propr'e li nur atend'os, kiam de'fal'os la ond'o'j de emoci'o'j. Neni'u sci'as, je kiu nom'o li hav'as depon'it'a la or'o'n en San Francisko, li re'ven'os tie'n kaj pri'mok'os ĉiu'j'n just'a'j'n stult'ul'o'j'n.
Nur li dev'as eskap'i. Li retro'rigard'is, ankoraŭ neni'u rajd'is post li. Mal'rapid'e re'ven'is al li trankvil'o. Li eĉ ne pens'is pri tiu'j, kiu'j'n li post'las'is en la urb'et'o je liber'a dispon'o al cert'a mort'o. Li ne koler'is fin'fin'e, ke ĉiu'j mort'os, li ne renkont'iĝ'os almenaŭ en la est'ont'ec'o en ne'konven'a moment'o kun atest'int'o de est'int'a viv'o. Li mal'haŭl'is iom al la ĉeval'o kaj rul'pret'ig'int'e por si cigared'o'n li komenc'is venk'e rid'et'i. Li tamen ne sukces'is, li dev'is post'las'i post si mult'e da riĉ'aĵ'o, sed li ja sav'is si'n tut'e san'a.
Li jam est'is en'rajd'ant'a en mont'et'zon'o'j'n, kre'ant'a'j la mal'alt'a'n antaŭ'mont'ar'o'n de Sierra Nevad'a.
Li sur'rajd'is sur unu el ili kaj re'rigard'is. Re'rigard'o sufiĉ'is, ke ĉiu humor'o mal'aper'u. La kor'o'n de la kanajl'o tuŝ'is glaci'a man'o de terur'o. Li ek'vid'is mal'proksim'e post si rajd'ist'o'n akompan'at'a'n de hund'o. Li rajd'as post mi, pas'is en la kap'o de Smith, li sol'a rajd'as post mi, kun'ul'o de infer'o. Smith bat'is sovaĝ'e la ĉeval'o'n kaj dev'ig'is ĝi'n sovaĝ'e galop'i. La ter'o est'is mal'aper'ant'a sub la huf'o'j, la mont'ar'o est'is proksim'iĝ'ant'a. Sur plu'a mont'et'dors'o li de'nov'e kuraĝ'is retro'rigard'i. La persekut'ant'o proksim'iĝ'is, danĝer'e proksim'iĝ'is! Li ating'os Smithon antaŭ ol tiu mal'aper'os en la mont'o'j. La ĉeval'o el'ĵet'is pro dolor'o, tiel krud'e Smith pied'bat'is ĝi'n en ingven'o'n. Ĝi ek'kur'is per last'a'j fort'o'j, sed la rab'ist'o sent'is, ke la best'o long'e ne el'ten'os.
Unu hor'o'n, unu sol'a'n hor'o'n!
Sed pas'is ankoraŭ eĉ ne du'on'o kaj la ĉeval'o mal'rapid'ig'is la galop'o'n en nur'a'n trot'o'n. Sed ĝi ne rest'is ĉe trot'o, la ĉeval'o kelk'foj'e stumbl'is, de'nov'e ĝi ek'trot'is, kiam ĝi subit'e stumbl'is last'foj'e kaj fal'is barakt'ant'e dolor'e. La fuĝ'ul'o de'salt'is ĝust'a'temp'e, pied'bat'is koler'e la kompat'ind'a'n best'o'n kaj mal'esper'e pri'pens'is kio'n far'i.
La tut'a atent'em'o de Smith streĉ'iĝ'is, kiam li ek'aŭd'is sur la pad'o direkt'e de Sierra Nevad'a ĉeval'trot'o'n. Tuj li mal'aper'is en la arbust'o'j kaj kiam aper'is rajd'ist'o, ver'ŝajn'e for'las'it'a prospektor'o, sen'hezit'e Smith ek'paf'is al li. La ne'kon'at'o dis'ĵet'is la man'o'j'n kaj fal'is sen'fort'e ter'e'n.
Smith el'salt'is kiel tigr'o kaj antaŭ ol la ĉeval'o for'kur'is, li aper'is en ĝi'a sel'o. Li turn'is la sovaĝ'iĝ'int'a'n ĉeval'o'n kaj la ĉas'o komenc'iĝ'is de'nov'e. Sed ĝi ne daŭr'is plu tiel long'e. En la moment'o, kiam Smith mal'plej mult'e atend'is, la ĉeval'o el'ĵet'is kaj baŭm'is. La rajd'ist'o fal'is ter'e'n kaj antaŭ ol li lev'iĝ'is, la ĉeval'o fuĝ'is. Nur nun super'reg'is Smithon la konsci'o de fin'o. Sed ankoraŭ li ne kapitulac'is. Li kapabl'is mal'aper'i en la arbust'o'j kaj ating'i la ŝton'eg'o'j'n. Ebl'e li sukces'os erar'ig'i la persekut'ant'o'n, li kred'ig'is al si, kvankam sekret'a voĉ'o flustr'is al li, ke Just'a'n Chesson erar'ig'os neni'u.
Chess Ryen mal'seren'mien'iĝ'is, kiam li ĝis'rajd'is ĝis la mal'varm'iĝ'ant'a korp'o de la mal'feliĉ'a prospektor'o. Li riproĉ'is al si, ke li ne mort'ig'is la krim'ul'o'n tuj nokt'e aŭ ke almenaŭ pli rapid'e ne persekut'is li'n. Best'kadavr'o de la ĉeval'o dir'is al li la kaŭz'o'n de la murd'o. Sanders pel'mort'ig'is unu best'o'n kaj bezon'is ali'a'n. Li pren'is ĝi'n laŭ la kutim'a manier'o.
”Vi est'os venĝ'it'a sam'kiel la ceter'a'j!” flustr'is Chess ĉe la kadavr'o. ”Tarz'a'n, nun montr'u, kio est'as ver'a rajd'o.”
La ĉeval'o kap'ĵet'is kaj ek'galop'is preskaŭ ne'tuŝ'ant'e la ter'o'n.
La hund'o nun nur apenaŭ sufiĉ'is al ĝi. Subit'e Fulm'o halt'is.
”Kio okaz'is?” vok'is Chess. ”Atend'u, Tarz'a'n!”
De'salt'int'e li rigard'is la lok'o'n, kie la ĉeval'o for'kur'is al Sanders.
La spur'o'j dir'is al li klar'e la tut'a'n en'hav'o'n.
”Bon'e, Fulm'o!” li kares'is la hund'o'n. ”Dank’al vi ne sukces'is la insid'o al la kanajl'o. Ni kapt'os li'n. Serĉ'u, sed si'n'gard'em'e! Vi, Tarz'a'n, atend'u!”
Fulm'o penetr'is sen'bru'e en la arbust'o'j'n kaj Chess, string'ant'e en ĉiu man'o pistol'o'n, post'sekv'is ĝi'n. Li kred'is al la perfekt'a flar'sent'o de la best'a amik'o kaj ne tim'is, ke li est'os surpriz'it'a. La last'a ĉas'ad'o komenc'iĝ'is.
Sanders-Smith est'is fuĝ'ant'a tiel rapid'e, kiel la dens'a'j arbust'o'j permes'is al li. Li atent'is, ke li ne romp'u branĉ'o'j'n kaj tiel mark'u la voj'o'n de la for'kur'o. Sen'ĉes'e pli profund'e'n li penetr'is en la mont'et'o'j'n kaj ĉiu paŝ'o pli'mult'ig'is en li la esper'o'n, ke li ja eskap'os. De temp'o al temp'o li halt'is kaj aŭskult'is. Neni'o mov'iĝ'is, li est'is sen'danĝer'a.
Mal'rapid'e li proksim'iĝ'is al la zon'o de alt'a arb'ar'o, kovr'ant'a grand'mont'ar'a'n pied'o'n. Tuj kiam li ven'os tie'n, li venk'os. Ne'zorg'ant'e kresk'ant'a'n lac'iĝ'o'n li kaŝ'ramp'is tra arbust'o'j kiel serpent'o. Subit'e li akr'ig'is la atent'em'o'n, la arbust'o'j ek'susur'is mal'antaŭ li. Li ek'trem'is pro ekscit'iĝ'o kaj etend'is la man'o'n al pistol'o. Mal'fru'e! Antaŭ ol li rimark'is, de kie propr'e ven'as la danĝer'o, la arbust'o'j dis'tir'iĝ'is kaj el'flug'is el ili boj'ant'e sovaĝ'e la blank'a hund'o.
Ankoraŭ salt'o'n kaj Smith, ne'kapabl'a pro terur'o mov'i si'n, est'is fal'ig'it'a de ĝi'a pez'o.
”Sav'u mi'n!” li kri'is gap'ant'e per mal'ferm'eg'it'a'j okul'o'j la hund'a'n buŝ'eg'o'n kun du vic'o'j da terur'a'j dent'o'j. Sen'vol'e sen'sci'e li etend'is la man'o'n al si'a kol'o, ĉiu'moment'e en'mord'os ĝi'n la sang'avid'a'j dent'o'j.
”Sav'u, sav'u mi'n!” li kri'is de'nov'e, kvankam la hund'o ne klopod'is trov'i li'a'n kol'o'n, sed ĝi nur prem'is li'n al ter'o kaj boj'is.
Daŭr'is moment'o antaŭ ol de'nov'e la arbust'o'j mov'iĝ'is kaj aper'is Chess.
”Jack, ĉu tio est'as vi?!” kun subit'a ĝoj'o kri'is Smith.
”Mi est'is li iom'a'n temp'o'n, por ke mi amas'ig'u pruv'o'j'n pri la ne'fals'a aspekt'o kaj la ne'fals'a'j ec'o'j de sinjor'o Smith, la posed'ant'o de Or'a Gehen'o. Nun jam de'nov'e oni nom'as mi'n kiel antaŭ'e — Chess Ryen Just'ul'o,” klar'ig'is trankvil'e Chess ne'ĉes'ant'e rigard'i la kanajl'o'n. Tiu pal'iĝ'is kaj ĉe li'a buŝ'o aper'is ŝaŭm'o.
”Perfid'ul'o!” li ĝem'blek'is.
”Ne ekscit'iĝ'u, neni'o'n vi ating'os per tio. Mi kapt'is ĉiu'j'n blank'a'j'n kaj ruĝ'a'j'n krim'ul'o'j'n, kiu'j vol'is ŝanĝ'i la Okcident'o'n en si'a'n rajd'land'o'n. Mi kapt'is ankaŭ vi'n, kvankam vi kred'is, ke vi est'as ne'venk'ebl'a.”
”Las'u mi'n, mi don'os al vi —”
”Silent'u aŭ ci hav'os eĉ ne juĝ'o'n, kanajl'o plej mal'bon'a el ĉiu'j!”
Chess dis'volv'is la laz'o'n volv'it'a ĉirkaŭ la koks'o'j kaj mal'arm'ig'int'e antaŭ'e la rab'ist'o'n li kun'lig'is li'n firm'e, las'ant'e al la krur'o'j nur tiom da vol'o, ke ili pov'u far'i mal'long'a'j'n paŝ'o'j'n.
”Las'u, Fulm'o,” li ordon'is post'e al la hund'o, ”kaj vi lev'iĝ'u!”
”Mi ne mov'os mi'n, vi ne dev'ig'os mi'n.”
”Kiel vi vol'as, mi for'ir'os kaj las'os vi'n ĉi tie kun la hund'o.”
La kanajl'o tuj ĉes'is spit'i. Chess pel'is li'n sen'kompat'e antaŭ si ĝis Tarz'a'n, kiu salut'is la re'ven'ant'a'n mastr'o'n per ĝoj'a hen'ad'o. Chess al'fiks'is la fin'o'n de la laz'o al pir'o de sel'o kaj ordon'is: ”Ek!”
Ili re'ven'is paŝ'e kaj la lac'ig'a voj'o kre'is al Smith la komenc'o'n de la pun'o, atend'ant'a ĉe ĝi'a fin'o.
Tri tag'o'j'n post la pri'skrib'it'a'j event'o'j, la tag'o'n post la re'ven'o de Chess Ryen kun la kapt'it'a SandersSmith, est'is en la grand'a hal'o de la hotel'o de Cooper asiz'o. La hal'o est'is tro'plen'ig'it'a ĝis last'a lok'o, frunt'e sid'is dek du asiz'an'o'j, super ili sur korbel'o, destin'it'a ali'foj'e por muzik'ist'o'j, kun'sid'is la kort'um'o, konsist'ant'a el tri estim'at'a'j civit'an'o'j, al kiu'j prezid'is Bill Smart, unu el la plej mal'nov'a'j koloni'an'o'j, ĉe tabl'o dekstr'e mal'ben'is Tim Cooper la loton, per kiu li est'is destin'it'a kiel pled'ant'o, kaj kontraŭ'e sid'is Just'a Chess, la atent'o'centr'o de ĉiu'j, kiel akuz'ant'o. La humor'o en la hal'o ne est'is gaj'a, la loĝ'ant'o'j de San Ju'a'n hont'is, ke tiel long'e ili ig'is si'n tromp'i de Smith kaj plej mult'e pro tio, ke ankaŭ ĉe fin'o tiel stult'e ili mal'venk'is al li'a'j hom'o'j.
Fin'fin'e lev'iĝ'is Bill Smart, kiu ek'sonor'is per eg'a sonor'il'o kaj de'tus'int'e li komenc'is.
”Ĝentleman'o'j, mi inaŭgur'as la juĝ'ad'o'n kontraŭ tiel nom'at'a Smith, kontraŭ la posed'ant'o de Or'a Gehen'o kaj laŭ opini'o de la akuz'o tem'as pri kanajl'o de la unu'a klas'o. La asiz'a tribunal'o est'is lot'it'a laŭ la regul'o'j kaj mi al'vok'as vi'n, ke vi juĝ'u sen'antaŭ'juĝ'e kaj ne'ced'ant'e pro prem'o, kio tre bon'e ebl'as, ĉar la ĉe'est'ant'a sinjor'ar'o est'is en'ir'int'e en la juĝ'hal'o'n tut'e sen'ig'it'a de ĉiu'j arm'il'o'j aŭ paf'il'o'j aŭ pik'il'o'j. La juĝ'a gard'ist'ar'o, kre'it'a el la rajd'ist'o'j de la farm'o de sinjor'o Alvarez, est'as prepar'it'a tre akr'e inter'ven'i kontraŭ ĉiu, kiu ebl'e vol'us en kia ajn manier'o montr'i kontraŭ'star'o'n kontraŭ la juĝ'a decid'o kaj ili est'as por tiu cel'o arm'it'a'j per kugl'et-paf'il'o'j. Krom'e mi atent'ig'as, ke ek'paf'o el kugl'et-paf'il'o en hom'amas'o'n est'as afer'o tre mal'agrabl'a.” Li el'spir'is, anhel'ant'e pro la ne'kutim'e long'a parol'o. ”Tio est'as ĉio, provos'o Big Shermon, ven'ig'u la arest'it'o'n.”
Smith est'is ven'ig'it'a en katen'o'j kaj sid'ig'it'a ne tro tener'e sur seĝ'o'n, prezent'ant'a benk'o'n de akuz'at'o'j.
”Mi protest'as kontraŭ tiu ĉi juĝ'o, neni'u hav'as rajt'o'n juĝ'i mi'n!” li komenc'is kolekt'ant'e la last'a'n kuraĝ'er'o'n.
”Protest'i signif'as ofend'i la juĝ'o'n kaj mi kiel prezid'ant'o atent'ig'as la akuz'at'o'n, ke li pov'as est'i pro ofend'o de la juĝ'o pend'ig'it'a sen'juĝ'e.”
Aŭd'iĝ'is laŭd'ind'a grumbl'ad'o, kelk'a'j varm'sang'a'j vir'o'j mal'trankvil'e mov'iĝ'is, sed la prezid'ant'o tuj silent'ig'is la tut'a'n mal'trankvil'o'n.
”Mi komenc'as la esplor'demand'ad'o'n, kiel vi nom'iĝ'as?”
”Smith.”
”Sed mi aŭd'is ankaŭ ali'a'j'n nom'o'j'n, sed tiu'n cirkonstanc'o'n dev'as klar'ig'i la moŝt'a akuz'ant'o. Dum'e ni supoz'u, ke vi nom'iĝ'as Smith. Kie vi nask'iĝ'is, tio ne interes'as ni'n kaj vi'a'n profesi'o'n ni ĉiu'j kon'as: rab'ist'o kaj murd'ist'o en grand'a stil'o.”
”Mi protes —” Smith ne fin'is, ĉar la rigard'o de Smart est'is tro terur'a.
”Mi pet'as, ke la moŝt'a akuz'ant'o parol'u.”
La susur'o en la hal'o fin'iĝ'is, kiam Chess lev'iĝ'is. Smith ek'trem'is kaj pal'iĝ'is ankoraŭ pli, se tio est'is en'tut'e ankoraŭ ebl'a.
”Amik'o'j, vi vid'as antaŭ vi krim'ul'o'n, kia'j'n port'is ni'a uson'a patr'uj'o nur tre mal'mult'e. Dum si'a kanajl'a viv'o li don'is al si divers'a'j'n nom'o'j'n kaj sub ĉiu el ili li krim'is tiom da krim'o'j, ke ĉiu el ili sufiĉ'us por pend'ig'o. Antaŭ dek ses jar'o'j proksim'e de la or'serĉ'ist'a tend'ar'o ”Gehen'a kun'ul'o” li mort'ig'is insid'e kaj krud'e honest'a'n or'serĉ'ist'o'n kaj pri'rab'is li'n je ŝarĝ'o de or'o. Li far'is tio'n sub la nom'o Sanders. La mort'ig'it'a or'serĉ'ist'o est'is mi'a patr'o.
Mi esplor'serĉ'is tiam la tut'a'n band'o'n, kies an'o li est'is, mi dev'ig'is de unu el krim'ul'o'j la tut'a'n konfes'o'n — sed Sanders eskap'is al mi kiel serpent'o. Mi ir'is post li'a spur'o, mi renkont'is mult'a'j krim'o'j, mi pun'is mult'a'j'n krim'ul'o'j'n, sed li'n mi ne ating'is.”
”Li mensog'as,” ek'sibl'is Smith, ”li ne hav'as pruv'o'j'n!”
”Moŝt'a prezid'ant'o kaj glor'a ĵuri'o, jen est'as la skrib'a konfes'o de la an'o de la krim'ul'a band'o, far'it'a antaŭ li'a mort'o.”
”Tio sufiĉ'as.”
”Se ne sufiĉ'us, ni ne bezon'as okup'iĝ'i precip'e per tiu ĉi krim'o, Smith krim'is mult'e da ili. Antaŭ du jar'o'j farm'ist'o el Kentucky, Joe Dickson, halt'is kun si'a karavan'o, serĉ'ont'e or'o'n, ĉe mont'pied'o de Sierra Nevad'a. Tiam Smith sub la nom'o Steward al'rajd'is en li'a'n bivak'o'n, li mien'is amik'e kaj kiam li est'is ek'sci'int'a, kie Dickson hav'as kaŝ'it'a mon'o'n, Smith paf'mort'ig'is flegm'e la farm'ist'o'n, li'a'n edz'in'o'n kaj ankaŭ la pli aĝ'a'n fil'o'n. Li post'las'is je liber'a dispon'o en la dezert'o mal'grand'a'n knab'in'et'o'n kaj for'rajd'is kun la mon'o. Feliĉ'e li ne sci'is pri la ali'a fil'o de la mal'feliĉ'a farm'ist'o, kiu en la moment'o'j de la krim'o est'is mal'proksim'a el la bivak'o. Tiu sav'is la knab'in'et'o'n kaj hazard'e ili renkont'iĝ'is kun mi. Komun'e ni post'sekv'is la spur'o'j'n de la murd'ist'o, sed ni ating'is li'n nur nun.”
”Tio ne est'as ver'o — mi ne est'as —”
”Mi pet'as la moŝt'a'n prezid'ant'o'n, ke li permes'u al'konduk'i la ge'atest'ant'o'j'n.”
Smart, kiu sku'is pro abomen'o de la krim'ul'o, kiu tiel long'e viv'is en ili'a mez'o, nur kap'jes'is. Sub'ten'at'a de Dick en'ir'is Magi'e. La knab'in'et'o est'is pal'a kaj dolor'e ŝi ek'kri'is ek'vid'int'e Smithon.
”Magi'e, frat'in'o,” al'parol'is ŝi'n Chess, ”ĉu vi re'kon'as la vir'o'n, kiu murd'is tiel krud'e vi'a'j'n ge'patr'o'j'n?”
”Jes, tio est'as li.”
”Ĉu cert'e?”
”Cert'e.”
”Mi dank'as al la atest'ant'in'o!” ek'parol'is inter'romp'ant'e la prezid'ant'o.
”Dick,” ĉiu'j mir'ig'e rigard'is la jun'ul'o'n, kiu'n ĝis nun ili konsider'is kiel Alvarezon d’Almedi re'ven'int'a'n el la orient'o, kaj Chess rimark'int'e ili'a'n mir'o'n daŭr'ig'is, ”jes, li nom'iĝ'as Dick, ĉar li est'as tiu pli jun'a fil'o de la mal'feliĉ'a Dickson. Dick, ĉu vi re'kon'as tiu'n ĉi sak'et'o'n, kiu'n mi trov'is inter la aĵ'o'j de Smith?”
”Jes, la patr'o hav'is en ĝi kaŝ'it'a mon'o'n, kiu est'is ferm'it'a en kest'o sub la vetur'il'o. Cert'e est'as sur la sak'et'o la monogram'o de la patr'o.”
La sak'et'o rond'ir'is en la man'o'j de la juĝ'o kaj la asiz'an'ar'o.
”Ĉu sufiĉ'as tiu'j ĉi pruv'o'j?”
”Jes,” kri'is ne nur la asiz'an'ar'o, sed ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j.
”La infer'o pren'u vi'n!” ek'kri'is la akuz'at'o.
”Ferm'ig'u li'a'n buŝ'o'n per buŝ'o'ŝtop'il'o,” ordon'is la prezid'ant'o de la juĝ'o, ”sed plej baldaŭ sur'man'ig'u gant'o'j'n por ne mal'pur'ig'i la man'o'j'n.”
”Per tio eĉ ne est'as tut'e el'ĉerp'it'a la kalkul'o de krim'o'j,” daŭr'ig'is Chess, kiam la emoci'o'j silent'iĝ'is. ”Part'o el ili est'as implic'it'a en la arest'ig'ordon'o de la Kolorad'a reg'ist'ar'o. Tiam li krim'is de'nov'e sub ali'a nom'o. Sed mi mem kon'as ankoraŭ vic'o'n de li'a'j mal'bon'aĵ'o'j. En mask'o de honest'a civit'an'o li praktik'is ĉi tie en San Ju'a'n rab'ad'o'n grand'stil'e. Li sci'is pri ĉiu ŝarĝ'o de or'o kaj li'a'j hom'o'j, dung'it'a'j kvazaŭ'e en la min'ej'o, krim'is la atak'o'j'n. Li katen'is mi'a'n atent'em'o'n kaj mi glu'is mi'n al li'a spur'o, kvankam mi ankoraŭ ne sci'is, pri kiu tem'as. Mi sub'aŭskult'is li'a'n plan'o'n por pri'rab'o de propr'a or'o, propr'e de or'o de la min'ej'o, kiu'n li prepar'is, por ke li sen'ig'u la kun'ul'o'n de profit'o. Mi mal'kovr'is kavern'o'n ĉe Tri pice'o'j, li'a'n sekret'a'n ricel'ej'o'n, kaj mi pend'ig'is dum tio Akn'et'a'n Bob'o'n, unu el la plej sang'avid'a'j membr'o'j de la band'o.
Mi pet'as la asiz'an'ar'o'n, ke tiu est'u al'don'e kondamn'it'a je mort'o. Jam en tiu temp'o cert'a'j mark'o'j vek'is mi'a'n suspekt'o'n kaj por ke mi pov'u rest'i sen'ĉes'e en la proksim'ec'o de Smith, mi ig'is mi'n de Smith dung'i kiel pistol'ist'o sub la nom'o Jack Crawford.”
La amas'ig'it'o'j el'spir'is pro mir'eg'o kaj Smith sovaĝ'e ek'sakr'is.
”Tio okaz'is la sam'a'n vesper'o'n, propr'e nokt'o'n, kiam Smith venen'is en la urb'a arest'ej'o unu el si'a'j hom'o'j, kapt'it'a de la ŝerif'o, pro tim'o antaŭ perfid'o. Tiu'temp'e Smith trov'is or'o'n en roj'o en la teritori'o de la farm'o kaj vol'is ĝi'n akapar'i. Tial ankaŭ aper'is Dick en la aspekt'o de Alvarez d’Almedi, por ke la farm'o pov'u est'i pli bon'e gard'at'a. Mi est'is komisi'it'a for'rab'i Josefinon d’Almedi, kiu'n mi bon'e kaŝ'is en San Francisko. Smith ne antaŭ'sent'is, ke li hav'as apud si venĝ'ant'o'n, kiu est'as prepar'ant'a por li la fin'o'n. Nur preter'e, Smith mort'ig'is ankaŭ Sebastianon, la trov'int'o'n de or'o, jun'a, ĉe'est'ant'a ruĝ'ul'o Rapid'a Fajr'o vid'is li'n ĉe la krim'o. Li fin'e ordon'is al mi, ke mi mort'ig'u Alvarezon-Dickon. Ni lud'is antaŭ la okul'o'j de li'a spion'o spektakl'o'n kaj konvink'is tiel Smithon pri mi'a tut'a fid'ind'ec'o. Ni eksplod'ig'is la dig'o'n kaj brul'ig'is la min'ej'o'n. Ni far'is ankaŭ i'o'n ali'a'n — ni pend'ig'is la ŝerif'o'n kaj la juĝ'ist'o'n.”
La atent'em'o du'obl'iĝ'is, sed aŭd'iĝ'is eĉ ne unu vort'o de rezist'o, kiam Chess pri'skrib'is la fi'aĵ'o'j'n de ambaŭ publik'a'j ofic'ist'o'j. Mal'e, aŭd'iĝ'is konsent'vok'ad'o, kiam Chess pet'is ili'a'n al'don'a'n kondamn'o'n.
”Mi pens'as,” li fin'is, ”ke mi ne bezon'as sub'strek'i la danĝer'o'n, kiu minac'us al ni'a region'o, se krim'ul'o tiel terur'a, ke oni trem'as pro naŭz'o rigard'ant'e li'n, rest'us viv'ant'a. Mi pet'as por la bon'o de la land'o, por la pac'o de ni'a bel'a Kalifornio, ke li est'u kondamn'it'a al mort'o kaj tuj ekzekut'it'a.”
”Silent'u!” kri'riproĉ'is la prezid'ant'o la konsent'ŝtorm'o'n. ”Parol'os la moŝt'a pled'ant'o.”
Cooper lev'iĝ'is nur tre ne'volont'e. Li send'is en varm'eg'a'j'n ŝton'eg'o'j'n ĉiu'j'n juĝ'a'j'n ceremoni'o'j'n kaj li mem prefer'e kiel la unu'a est'us ĵet'int'a pend'ig'ŝnur'o'n al la kanajl'o ĉirkaŭ la kol'o.
”Parol'u!” instig'is li'n la juĝ'ant'o.
”Ehm — ĝentleman'o'j — est'as tre mal'facil'e — mi'a klient'o est'as — propr'e ne est'as — ebl'e tio est'is li'a sort'o — ehm — ebl'e oni trov'us mild'ig'a'j'n cirkonstanc'o'j'n — sed ni ne hav'as temp'o'n por serĉ'i ili'n, tial mi pens'as, ke ni est'u mizerikord'a'j —”
Tut'a uragan'o da rezist'o eksplod'is ĉe la last'a'j vort'o'j kaj Cooper rapid'e fin'dir'is.
”Ke ni est'u mizerikord'a'j kaj ĉar est'as ekster'e — ehm — ne'el'ten'ebl'a varm'eg'o — pend'ig'u mi'a'n klient'o'n — ehm — en sen'sun'a lok'o.”
”Ĉu vi est'as pret'a?” demand'is la prezid'ant'o.
”Jes, vi'a estim'ind'a moŝt'o.”
”Mi proklam'as la juĝ'ad'o'n kiel fin'it'a kaj mi demand'as la moŝt'a'j'n asiz'an'o'j'n. Ĉu la delikt'ul'o est'as kulp'a?”
Unu'voĉ'a ”jes” — est'is la respond'o.
”La juĝ'o konsider'as, ke la objektiv'a just'a asiz'an'ar'o agnosk'is kulp'a la vir'o'n de mult'a'j nom'o'j kaj mi kondamn'as li'n al mort'pend'ig'o ĝis mort'o kaj rilat'e al la propon'o de la moŝt'a pled'ant'o en sen'sun'a lok'o. Mi ordon'as al Big Shermon, ke li aranĝ'u la plen'um'o'n de la verdikt'o.”
Rezist'ant'a Smith est'is for'konduk'it'a kaj la hal'o mal'plen'iĝ'is. Nur Chess, Dick, Magi'e kaj la jun'a ruĝ'ul'o tie rest'is.
”Fin'it'e,” dir'is Chess morn'e.
”La ge'patr'o'j est'as venĝ'it'a'j!” al'dir'is silent'e Dick.
”La mal'amik'o de honest'a'j ruĝ'a'j kaj ankaŭ blank'a'j vir'o'j mal'aper'is!” ek'parol'is la indi'an'o.
Tia'n post'mort'a'n parol'o'n dir'is pri Smith Just'a Chess en tri person'o'j. Ĉiu'j tri, Chess, Dick kaj Rapid'a Fajr'o kre'is Just'a'n Chesson. Ili labor'is kun'e por sub'prem'o de krim'o'j kaj est'ant'e konsider'it'a'j kiel unu sol'a person'o, oni al'don'is al Just'ul'o, aper'ant'a en kelk'a'j lok'o'j sam'temp'e, la ŝajn'o'n de super'natur'a ĉie'ĉe'est'o kaj ĉiu'pov'o. — Neni'u kon'is ili'a'n sekret'o'n, kaj ili konfidenc'is ĝi'n nek al la rajd'ist'o'j en la farm'o nek al la hodiaŭ'a'j juĝ'int'o'j.
Jam unu semajn'o'n est'is en la farm'o de sinjor'in'o Estrella kun'ven'int'a feliĉ'a kompani'o. Josefino de'nov'e kares'is la pa'nj'o'n, sam'kiel Magi'e Dickson, kiu est'is konsider'it'a kiel fil'in'o kaj frat'in'o. Dick, Rapid'a Fajr'o kaj precip'e Chess Ryen est'is la centr'o de interes'o ka atent'em'o. Ambaŭ knab'in'et'o'j dir'is al Chess onkl'o kaj super'ŝut'is li'n per tener'o, kiu rilat'is ankaŭ al Tarz'a'n kaj Fulm'o. La rajd'ist'o'j rigard'is estim'plen'e la tri hero'o'j'n kaj ĝoj'atend'is la vesper'o'j'n, kiam sub la stel'riĉ'a kalifornia ĉiel'o ili aŭskult'is la rakont'o'j'n pri la mir'ind'a'j aventur'o'j.
Tag'o'j pas'is kaj ven'is la adiaŭ'a tag'o. Chess kaj Rapid'a Fajr'o est'os for'rajd'ont'a'j.
Vok'is for'aĵ'o'j kaj la dev'o defend'i mal'fort'ul'o'j'n antaŭ la per'fort'o de mal'bon'ul'o'j kaj fort'ul'o'j. Dick rest'is en la farm'o. Chess mem persvad'is li'n, ĉar li'a ĉe'est'o est'is neces'e bezon'a.
Rid'is la bel'eg'a maten'iĝ'o, kiam du rajd'ist'o'j, akompan'at'a'j de la blank'a hund'o, est'is for'las'ant'a'j la farm'o'n. La last'a'j salut'o'j flug'is post ili, la last'a sving'ad'o per kap'tuk'o'j kaj per ĉapel'o'j. La knab'in'o'j plor'is, sinjor'in'o Estrella klin'is la kap'o'n kaj Dick rigard'is mal'ĝoj'e la mal'aper'ant'a'j'n amik'o'j'n. Ili'a'j statur'o'j est'is pli'mal'grand'iĝ'ant'a'j, perd'iĝ'ant'a'j, kiam ili tut'e mal'aper'is sur la voj'o de aventur'o.
”Ĉu vi est'as trist'a, Dick?” al'parol'is li'n Magi'e.
Li ek'rid'et'is al ŝi kaj ĉirkaŭ'rigard'is. Atend'is labor'o por la bon'o de la kar'ul'o'j. Li dediĉ'os si'n al ĝi kaj li bon'e far'os la komisi'it'a'n task'o'n.
”Mi ne est'as, Magi'e,” li respond'is, ”almenaŭ ne tro.”
Li en'brak'ig'is la fratinjon kaj li kis'is ŝi'n.
Post'e li de'nov'e ek'flug'is per la okul'o'j en la for'aĵ'o'n, kie mal'aper'is la amik'o'j.
Ĉu li renkont'iĝ'os kun ili ankoraŭ?
Kiu sci'as?
Fin'o www.omnibus.se/ink'o ISBN 91-7303-185-2 208